Ὁ Πατέρας περιμένει - π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

Κυριακή τοῦ Ἀσώτου
Λόγος εἰς τό Εὐαγγέλιον

Ὁ Πατέρας περιμένει

Τοῦ μακαριστοῦ

Ἀρχιμανδρίτου π. Γρηγορίου Μουσουρούλη

Ἀρχιγραμματέως  Ἱεράς Συνόδου

τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου

 «Ἔτι δέ αὐτοῦ μακράν ἀπέχοντος εἶδεν αὐτόν ὁ πατήρ αὐτοῦ» (Λουκ.ιε΄20)

                Ἡ φοβερή ἐπανάσταση ἔχει γίνει. Ὁ νεώτερος γιός, ἀ­φοῦ ἀπαίτησε μέ πολλή θρασύτητα καί τελικά πῆρε τό μερίδιο τῆς κληρονομιᾶς, πού θά τοῦ ἄφηνε ὁ πατέρας του, ἔχει φύγει.  Γιά τήν οἰκογένεια ὁ γιός αὐτός εἶναι πλέον νεκρός . Εἶναι χαμένος γιά πάντα. Αὐτό τό γιά πάντα ὅμως ἡ πατρική καρδιά δέν μπορεῖ νά τό δεχτεῖ μέ κανένα τρόπο. Ὁ πατέρας τῆς παραβολῆς πού περιφρονήθηκε τόσο βάναυσα ἀπό τό γιό του ἐλπίζει. Ἐλπίζει καί περιμένει. Κάθε μέρα εἴτε ἐργάζεται εἴτε ὄχι, εἴτε συνομιλεῖ εἴτε εἶναι μόνος δέν παύει νά στρέφει τό βλέμμα του μακριά, στό βάθος τοῦ δρόμου,  ἀπό τόν ὁποῖο εἶχε φύγει ὁ ἄσωτος γιός του μέ τήν ἐλπίδα νά τόν ἰδεῖ νά ἐπιστρέφει. Τά χρόνια περνοῦν, ὁ ἄσωτος δέν φαίνεται, ὁ πατέρας ὅμως περιμένει. Περιμένει καί ἐπιμένει νά κυττάζει στό βάθος τοῦ δρόμου… Ὥσπου μιά μέρα κάτι βλέπει ἀπό μακριά. Ὄχι! Τά μάτια δέν τόν γελοῦν. Μέσα ἀπό τά δάκρυα πού τόν πνίγουν, βλέπει αὐτό πού περίμενε… Τό ἄσωτο, τό δυστυχισμένο παιδί του ἐπιστρέφει! Ὁ γέρο-πατέρας ἀρχίζει νά τρέχει.

                Στό μυστικό βάθος τῆς ὑπέροχης καί συγκινη­τικῆς αὐτῆς σκηνῆς ἀποκαλύπτεται τό πῶς καί γιατί ὁ Θεός, ὁ οὐράνιος Πατέρας μας, περιμένει τόν κάθε ἄνθρωπο νά ἐπιστρέψει κοντά του. Σ’ αὐτό ἀκριβῶς θά ἐμβαθύνουμε στή συνέχεια.

****

«Ἔτι δέ αὐτοῦ μακράν ἀπέχοντος εἶδεν αὐτόν ὁ πατήρ αὐτοῦ»

                Πόσες κακίες καί πόσες ἁμαρτίες βλέπει ὁ Ἅγιος Θεός νά γίνονται σέ κάθε στιγμή τῆς ἡμέρας καί τῆς νύκτας!  Καί ὅμως δέν ἐπεμβαίνει νά τιμωρήσει τόν ἄνθρωπο πού ἁμαρτάνει. Ἡ εὐσπλαγχνία του τόν κάμνει νά μή θέλει τήν τιμωρία μας. Γι’ αὐτό καί μᾶς περιμένει.

                Μᾶς περιμένει μέ τό νά μακροθυμεῖ, καί νά μᾶς δίνει ἔτσι περιθώρια χρόνου. Καί αὐτή ἡ παράταση τοῦ χρόνου τῆς ζωῆς μας αὐτόν ἀκριβῶς τό σκοπό ἔχει, νά μᾶς ὁδηγήσει σέ μετάνοια καί διόρθωση τῆς ζωῆς μας. Δυστυχῶς ὅμως τίς περισσότερες φορές δέν τό ἀντι­λαμβανόμαστε, παρ’ ὅλο πού γνωρίζουμε πόσο εὔθραυστη εἶναι ἡ ζωή μας καί πόσο ἀβέβαιο εἶ­ναι τό μέλλον μας, ἀφοῦ κυριολεκτικά κρέμονται ἀπό μία κλωστή.

                Ἐνῶ λοιπόν τό γνωρίζουμε αὐτό, καί θά ἔπρεπε ἀνά πᾶσαν στιγμή νά εἴμαστε ἕτοιμοι γιά τό μεγάλο καί ἀνεπίστροφο ταξίδι, ἐν τούτοις ἐμεῖς ζοῦμε καί ἁμαρτάνουμε, σάν νά εἴμαστε ἀθάνατοι. Ἀρκετές μάλιστα φορές τά ἁμαρτήματά μας εἶναι τέτοια, πού θά περίμενε κανείς νά ἀποσύρει ὁ Θεός τήν χάρη του ἀμέσως. Νά ἐπιτρέψει δηλ. νά κοπεῖ τό νῆμα τῆς ζωῆς μας, καί νά μᾶς ἀφήσει νά ὑποστοῦμε τίς συνέπειες τῶν ἐλεεινῶν ἔργων μας.

                Καί ὅμως δέν τό κάνει. Ἀλλά τί κάνει; Μακροθυ­μεῖ, ἀνέχεται, δίνει πίστωση χρόνου, δέν μᾶς ἐγκατα­λείπει. Ἄν ρίξουμε ὁ καθένας μας μιά ματιά στή ζωή μας, θά δοῦμε πόσες φορές ὁ μακρόθυμος Θεός μᾶς ἀνέχτηκε, τήν ὥρα πού βρισκόμαστε σέ δρόμους καταστροφικούς. Μποροῦμε ὅμως νά τίς μετρήσουμε τίς φορές αὐτές; Ὄχι, ἀδελφοί μου, γιατί ἀκριβῶς εἶναι ἀμέτρητες.

                Μᾶς περιμένει ὅμως καί μέ τό νά μᾶς παρέχει εὐκαιρίες μετανοίας.

                Καί μάλιστα ἀμέτρητες εὐκαιρίες. Πόσους ἀν­θρώπους δέν παρουσίασε στήν κατάλληλη στιγμή στή ζωή μας. Ἡ ἀγαθότητά του μέ θαυμαστά περιστατικά τά ὁποῖα μεθοδεύει καί ἐπινοεῖ συνεχῶς, ἐπιχειρεῖ νά μαλακώσει τίς ψυχές μας, νά μᾶς συγκινήσει ὥστε νά θελήσουμε νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τήν ἁμαρτία καί νά ἐπιστρέψουμε σ’ Ἐκεῖνον καί νά σωθοῦμε. Ἐμεῖς ὅμως πολλά ἀπό αὐτά τά περιστατικά τά θεωροῦμε τυχαῖα. Δέν βλέπουμε δυστυχῶς πίσω ἀπό τούς ἀνθρώπους καί τά περιστατικά τό γλυκύτατο πρόσωπο τοῦ Πατέρα μας. Καί ὅμως Ἐκεῖνος ἦταν. Ἐκεῖνος πού ἔχει μετρημένες τίς τρίχες τῆς κεφαλῆς μας, Ἐκεῖνος πού «ἕως ἄρτι ἐργάζεται»(Ἰω. ε΄17), μέχρι τώρα ἐξακολου­θεῖ νά κάνει ὅ,τι ἐξαρτᾶται ἀπό τόν Ἴδιο, ὥστε νά μᾶς ἑλκύσει κοντά Του. Ἐκεῖνος πού ὅλη τήν ἡμέρα ἁπλώνει τά χέρια Του σέ μᾶς, οἱ ὁποῖοι τόσο μέ τήν συμπεριφορά μας τόν λυποῦμε.

 ****

                Τί εἶναι ὅμως ἐκεῖνο πού τόν παρακινεῖ νά μᾶς περιμένει, ὅπως ὁ πατέρας τῆς σημερινῆς παραβολῆς τόν ἄσωτο γιό του;

                Τί ἄλλο, ἀδελφοί μου, ἀπό τήν ἴδια αὐτή, τήν πατρική ἀγάπη; Ἡ ἀγάπη εἶναι πού κάνει τόν οὐράνιο Πατέρα μας νά μᾶς ἀνέχεται, νά δέχεται τίς περιφρονήσεις μας, ἀκόμη καί τίς ὕβρεις μας, καί νά μή μᾶς ξεσυνερίζεται, νά μήν ἀγανακτεῖ, ἀλλά νά μᾶς ἀγκαλ­λιάζει μέ τό βλέμμα Του στούς δρόμους τῆς ἀποστασί­ας μας καί νά μᾶς περιμένει.

                Ἡ ἀγάπη! Πού εἶναι πραγματικά πατρική ἀγά­πη, ἀφοῦ Αὐτός μᾶς ἐδημιούργησε, Αὐτός μᾶς ἔφερε ἀπό τήν ἀνυπαρξία στήν ὕπαρξη, Αὐτός μᾶς ἐχάρισε καί τόν ὑπέροχο αὐτό κόσμο νά κατοικήσουμε.

                Ἡ ἀγάπη! Ἡ ὁποία Τόν ἔκανε νά μήν ὑποφέρει νά μᾶς βλέπει δυστυχισμένους στή χώρα τῆς ἁμαρ­τίας, βοσκούς χοίρων, δηλ. ἀκαθάρτων παθῶν, ἀλλά νά θέλει νά μᾶς ἔχει κοντά Του εὐτυχισμένους. Καί ἀκριβῶς ἐξ αἰτίας αὐτῆς τῆς ἀγάπης ἔφθασε στό ση­μεῖο νά μᾶς ἀποστείλει τόν Μονογενῆ Του Υἱό, ὁ Ὁποῖ­ος ἔγινε ἄνθρωπος καί θυσιάστηκε ἐπάνω στό Σταυρό γιά τή δική μας σωτηρία, γιά νά μᾶς ὁδηγήσει στό πατρικό μας σπίτι καί πάλι.

                Ναι! Ἡ ἀγάπη εἶναι, πού παρακινεῖ τόν ἄπειρο Θεό νά μᾶς περιμένει καί νά μᾶς καλεῖ κοντά Του. Τί θέλει ὅμως νά ἐπιτύχει μέ αὐτό τόν τρόπο; Μήπως μᾶς ἔχει ἀνάγκη;

                Ὤ, ἀδελφοί!  Τί θά εἶχε νά κερδίσει ἀπό ἐμᾶς ὁ ἀνανδεής, ὁ ὑπερτέλειος καί ὑπεράπειρος Θεός; Δισεκατομμύρια ἀγγέλων καί ἀρχαγγέλων δέν προσθέτουν τίποτε ἀπολύτως στή δόξα καί τήν μακαριότητά Του. Τότε λοιπόν γιατί μᾶς καλεῖ καί μάλιστα τόσο ἐπίμονα;

                Δέν μᾶς καλεῖ γιά τόν ἑαυτό Του. Γιά τή δική μας χαρά, εὐτυχία, μακαριότητα καί δόξα μᾶς καλεῖ. Θέλει νά μᾶς ἔχει κοντά Του γιά νά μᾶς τιμήσει. Νά μᾶς κάμει μέτοχους τοῦ ἄπειρου πλούτου Του, κοινωνούς θείας φύσεως, κληρονόμους τῶν αἰωνίων Του ἀγαθῶν, συμβασιλεῖς στό ἀκατάλυτο βασίλειό Του. Υἱούς Του ἀγαπημένους καί κατά χάριν θεούς.

****

«Ἔτι δέ αὐτοῦ μακράν ἀπέχοντος εἶδεν αὐτόν ὁ πατήρ αὐτοῦ»

                Κυριακή τοῦ Ἀσώτου σήμερα!

                Πόσο συγκινητική ἡ εἰκόνα τοῦ πατέρα, πού περιμένει! Καί πόσο μεγάλη ἡ χαρά, τήν ὥρα πού βλέπει τόν ἄσωτο γιό του νά ἐπιστρέφει!

                Αὐτή τή μεγάλη, τήν ἄπειρη χαρά ἄς δώσουμε καί ἐμεῖς στόν Οὐράνιο Πατέρα μας, ἀδελφοί! Ἄς ἀφήσουμε τά μονοπάτια τῆς κακίας, τούς βάλτους πού ταιριάζουν στούς χοίρους, τά τόσα καί τόσα ἀσήμαντα πράγματα, πού μαγνητίζουν τίς καρδιές μας καί μᾶς κρατοῦν μακριά Του, καί ἄς ἐπιστρέψουμε τώρα κοντά Του, στήν ἀνοικτή, τή γεμάτη ἔλεος καί εὐσπλαγχνία ἀγκαλιά Του.  Νά τοῦ ποῦμε ἀπό τήν καρδιά μας «πάτερ… ἥμαρτον». Καί τότε ἀσφαλῶς θά βροῦμε τήν ἀγκάλη Του ἀνοιχτή, καί θά εἰσέλθουμε στήν βασιλεία Του γιά νά εὐφραινόμαστε αἰώνια. Νά ἀπολαύσουμε τήν ἀγάπη Του. Ἀμήν.