«Καὶ οὐκ ἐταράχθην»
Ἐπλεόνασε τὸ κακὸ γύρω μας. Πόνος πολύς. Δὲν ἀκοῦμε τίποτα ἄλλο ἀπὸ
προβλήματα, ἀτυχήματα, ἀρρώστιες, ἁμαρτίες, δυστυχίες, συμφορές, θανάτους… Εἶναι
τόσο δυσάρεστη ἡ περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα πού, κι ἄν σοῦ συμβεῖ κάτι καλό,
ντρέπεσαι νὰ τὸ πεῖς… Πῶς παραμόρφωσαν τὴ ζωή μας, πῶς καταντήσαμε οἱ ἴδιοι τὴ
ζωή μας! «Τὰ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας…»! Πόσο τὸ καταλαβαίνουμε αὐτό; Πάντως ἡ ζωὴ
συνεχίζεται καὶ πρέπει νὰ διαχειριζόμαστε σωστὰ τὶς καταστάσεις… Βέβαια, ἡ ἀνθρώπινη
φύση ἀρνεῖται νὰ σκέφτεται τὸ ἐπερχόμενο
ἴσως κακὸ καὶ ἀκόμη τὴν ἀντιμετώπισή του. Ἀρνεῖται. Ἴσως νὰ εἶναι ἕνας μηχανισμὸς
ἄμυνας αὐτὴ ἡ νοοτροπία. Ἡ καθημερινότητά μας ὅμως μὲ τόσα παραδείγματα
χαρμολύπης, εἶναι σχολεῖο καὶ μαθαίνουμε, συνέχεια μαθαίνουμε ἀπὸ τὶς
συμπεριφορὲς τῶν ἄλλων.
Λοιπὸν «ἡτοιμάσθην καὶ οὐκ ἐταράχθην», κατὰ τὸν πολύαθλο ψαλμωδὸ Δαβίδ. Δὲν πετῶ στὰ σύννεφα. Εἶμαι προσγειωμένος στὸ νόμο τῆς ζωῆς. Τὸ κακὸ χτυπάει τὴν πόρτα ὅλων. Γιατί ἐγὼ νὰ εἶμαι ἐξαίρεση; Γιατί ὄχι καὶ σὲ μένα; Δὲν τὸ ἐπιθυμῶ οὔτε τὸ περιμένω ἀλλὰ μπορεῖ νὰ μοῦ συμβεῖ. Καὶ τότε δὲν αἰφνιδιάζομαι. Φέρομαι ὡς ἄνθρωπος ποὺ πονάει ἀλλὰ μὲ ποιὸ τρόπο; Ὥριμα, ψύχραιμα, ἤρεμα, ὑπομονετικά, πνευματικὰ μὲ ἡγεμονικὸ πνεῦμα. Δὲν παρασύρομαι οὔτε ἐκτρέπομαι, ἀγωνίζομαι, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, πού μοῦ τὸ ἐπέτρεψε…. Ταπεινά!
Ἔτσι: 1) Τὸ δέχομαι μὲ πίστη καὶ προσευχὴ ἀναζητώντας στὸν ἑαυτό μου τὰ αἴτια,
ποὺ τὸ προκάλεσαν ἢ τὸν σκοπὸ γιὰ τὸν ὁποῖο μοῦ δόθηκε ὥστε μέσω αὐτοῦ νὰ γίνω
καλύτερος. 2) Τὸ χειρίζομαι μὲ ἀξιοπρέπεια καὶ διάκριση ὥστε νὰ μὴν ἐκθέσω καὶ
προσβάλω τὸν ἑαυτό μου, ποὺ ἀγωνίζεται πάντα γιὰ τὸ σωστό, χωρὶς ὑποκρισία καὶ ἠττοπάθεια…
3) Δὲν συμπαρασύρω στὸν πόνο μου καὶ τοὺς ἄλλους μὲ πανικὸ καὶ ὀλιγοπιστία. Δὲν
τοὺς σκανδαλίζω. Ἐξάλλου εἶναι φορτωμένοι τοὺς δικούς τους σταυρούς. Ζητῶ ἀδελφικὰ
τὴ βοήθειά τους. 4) Χρησιμοποιῶ ὅλα τὰ ἁγιαστικὰ μέσα ποὺ μᾶς δίνει ἡ Ἁγία Ἐκκλησία
μας, γιὰ νὰ πάρω δύναμη καὶ χάρη Θεοῦ καὶ περιμένω μὲ πίστη τὴν ἀπάντησή Του,
«Ναι; Ὄχι; Περίμενε»; Μπορεῖ νὰ μὴ μᾶς τὸν πάρει αὐτὸ τὸν πόνο ποτέ. Ἀλλὰ μᾶς
δίνει δύναμη καὶ εὐλογία νὰ ζοῦμε καὶ νὰ τὸν ὑπομένουμε «ἐν πλατυσμῶ καρδίας»!
«Ἠτοιμάσθην καὶ οὐκ ἐταράχθην»..., ἐπειράσθην καὶ οὐκ ἐταράχθην…,
θλιβόμενοι ἀλλ’ οὐ στενοχωρούμενοι…!» Ὅταν κλαῖμε καὶ πονᾶμε μὲ ἐγωισμό καί
ταραχή, δὲν ἀγωνιζόμαστε πνευματικά. Ὅταν κλαῖμε καὶ πονᾶμε μὲ εἰρήνη και πίστη,
ἀφήνουμε τὸν Κύριό μας νὰ διαχειριστεῖ τοὺς πόνους μας καὶ τοὺς σταυρούς μας.
Δύσκολο ἀλλὰ θεάρεστο!
«Οὐκ ἐταράχθην»! Μὲ πνευματικὸ κύρος, αὐτοκυριαρχία καὶ ὁ Θεὸς βοηθός! Αὐτὰ
μᾶς συμβουλεύουν οἱ ἅγιοι Πατέρες. Ἂς τοὺς μιμηθοῦμε ὅσο μποροῦμε…, γιὰ τὴν ὑγεία
τῆς ψυχῆς καὶ τῆς ζωῆς μας.
«Κ.Π.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου