"Ο αχάριστος προς τους ευεργέτες είναι πρωτίστως αχάριστος προς το Θεό,
σχολιάζει ο ιερός Χρυσόστομος.
Η αχαριστία ζημιώνει πρωτίστως τον ίδιο τον φορέα της. Έχει τα ίδια
αποτελέσματα που συνόδευαν την ύβρι στην Ελληνική Μυθολογία, όταν κάποιος
σήκωνε το ανάστημά του απέναντι στους θεούς αλαζονικά και προσβλητικά. Τότε
ακολουθούσε η θεία τιμωρία με το θόλωμα και στη σκότιση του νου, ώστε να
συνεχίζει ο αγνώμων να ενεργεί αλαζονικά ώσπου να έλθει η εκδίκηση των θεών και
η ανελέητη τιμωρία του. Αυτή την εικόνα έχει καθώς φαίνεται και ο ιερός
Χρυσόστομος όταν περιγράφει την αχαριστία ως ύβρι που πνίγει τον ίδιο τον
αγνώμονα. Είναι αυτή άλλωστε να κατέστρεψε και τους Εβραίους.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι κανείς δεν συμπαθεί τους αχάριστους μολονότι σχεδόν όλοι κατά κάποιο τρόπο είμαστε αχάριστοι, αφού κανείς δεν υπάρχει που να μην έχει ευεργετηθεί και παρά ταύτα οι περισσότεροι είναι αγνώμονες. Έτσι δικαιώνεται ο αρχαίος πολέμαρχος Καλλίμαχος που έλεγε ότι κανένας δεν είναι βεβαιότερος εχθρός από τον αχάριστο που ευεργετήθηκε. Το χειρότερο είναι πως συχνά η εκδίκηση για την ευεργεσία είναι μεγαλύτερη από το μέγεθος της ευεργεσίας.
Με αυτούς τους όρους η αχαριστία είναι απαγορευτική στη φιλανθρωπία,
την συμπόνοια και γενικότερα σε όλες τις κοινωνικές αρετές. Αντίθετα
συμπυκνώνει όλες τις αντίστοιχες κακίες που ζημιώνουν τόσο τις διαπροσωπικές
όσο και τις κοινωνικές σχέσεις.
Το χειρότερο όλων είναι ότι ο αγνώμων δεν θεραπεύεται με κανένα
φάρμακο, καθώς διαπιστώνεται στη χριστιανική πράξη. Ο ρόδιος φιλόσοφος
Κλεόβουλος την παρομοίωσε με σπασμένο πιθάρι στο οποίο ό,τι καλό και αν ρίξει
κάποιος πέφτει στο κενό. Ο αγνώμων δεν ωφελείται από τίποτε κατά τον ίδιο τρόπο
που και ο ευγνώμων δεν επηρεάζεται από τίποτε. Ο Ιούδας ήταν κοντά στο Χριστό
και παρά ταύτα δεν ωφελήθηκε. Ο Ιώβ πολεμήθηκε από το διάβολο και όμως
στεφανώθηκε, γράφει ο Χρυσόστομος."
Ο στερούμενος πνευματικότητος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου