Η ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΗ ΑΓΑΠΗ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΚΗΣ

 

Η  ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΗ  ΑΓΑΠΗ  ΠΑΝΩ  ΣΤΟ  ΣΤΑΥΡΟ 

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΚΗΣ

     Επανέρχομαι κι επισημαίνω ευρύτερα, η  ανυπέρβλητη Αγάπη και πάνω απ’ το Σταυρό ! Σε αντίθεση με το γραφόμενο από γνωστό άγνωστο σχολιαστή. «Ο ληστής πίστεψε στον Κύριο, ομολόγησε, και σώθηκε». Κάτι που με πάει στο παλιό διαφημιστικό. «Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε». Για ένα πράγμα δεν είναι όχι τόσο παρατήρηση και συμπέρασμα σχετικό, όσο και το πιο πιθανό, ευθεία θεϊκή παρεμβολή και παρέμβαση άνθρωπο, που δε θα το περίμενε κανείς, κατά τους Ευαγγελιστές, «κακούργο ή ληστή».

      Στην πρώτη περίπτωση, ο ληστής έχοντας ανοιχτά μάτια και αυτιά, βλέπει και ακούει τι έγινε και τι γίνεται γύρω του. Το τότε Ιουδαϊκό θρησκευτικό κατεστημένο, δηλαδή, έχει πετύχει ο Χριστός να θανατωθεί, μάλιστα με τρόπο εξευτελιστικό-«επικατάρατος πας ο κρεμάμενος επί ξύλου»-Γαλ.3,13. Και σαν να μην έφτανε αυτό, επί πλέον οργιάζει με τους παρατρεχάμενους επιχαίροντας με θρασύδειλες ειρωνείες και κοροϊδίες εναντίον του γι αυτό. Κι από την άλλη έναν άνθρωπο πάνω στο Σταυρό να υπομένει καρτερικά και το μαρτυρικό πόνο και όλα αυτά. Και, αντί να ζητάει να τους κατακεραυνώσει ο Θεός, όλως αντίθετα με ανυπέρβλητη αγάπη να του ζητάει να τους συγχωρήσει ως εκτός εαυτού ενεργούντες, «ου γαρ οίδασι τι ποιούσι», ήτοι περίπου με ελαφρυντικό !   

        Βλέποντας κι ακούγοντας επίσης τον έτερο ληστή να έχει προσχωρήσει ασυνείδητα και ασυναίσθητα στην αθλιότητα αυτή, τον επιτιμά επισημαίνοντάς του ότι δεν έχει ούτε στοιχειώδη φόβο Θεού. Πράγμα που του δίνει τον αέρα να απευθυνθεί στο Χριστό, και να του ζητήσει να τον θυμηθεί στη βασιλεία του. Έχει φαίνεται ακούσει κάτι, άγνωστο τι γι αυτήν, και το ζητάει, παρότι εκείνο που ξέρει είναι ότι σε λίγο θα είναι νεκροί και οι τρεις.

      Πάμε τώρα και στο «όσο και το πιο πιθανό, ευθεία θεϊκή παρεμβολή και παρέμβαση σε άνθρωπο, που δε θα το περίμενε κανείς, κατά τους Ευαγγελιστές, «κακούργο ή ληστή». Και βάζουμε τα πράγματα σε μια σειρά με βάση τα ιερά δεδομένα γραπτά. Πάνω στο Σταυρό ο Χριστός είναι και βιώνει απέραντη και πρωτοφανή μοναξιά. Είναι άνθρωπος μόνο και μόνος, έχει τραβηχτεί στο πλάι ο Θεός. Είναι το θύμα της ανυπέρβλητης θείας Αγάπης φορτωμένο στους ώμους την αμαρτία του κόσμου διαπαντός ! Παράλληλα ο σωματικός του πόνος είναι πρωτοφανής, απερίγραπτος με λόγια, γιατί ως αναμάρτητος ήταν εκτός πόνου, και τώρα έπαιρνε την πρώτη πολύ πικρή γεύση και πείρα, πολύ πιο πολύ αφόρητη. Το ήξερε και είχε παρακαλέσει στον κήπο της Γεθσημανής. «Ει δυνατόν παρελθέτω το ποτήριον τούτο», ξεκαθαρίζοντας όμως αμέσως με την προσθήκη, ότι αυτό το ζητάει και θα το δεχτεί μόνο αν είναι καθαρή θέληση του Πατέρα και απόφαση.

       Έτι τώρα εδώ κάτω από τα πόδια του Αρχιερείς, Γραμματείς, Φαρισαίοι συν οι παρατρεχάμενοι αυτών οργίαζαν επιχαίροντας επί πλέον θρασύδειλα για την … επιτυχία τους. Και τέλος ότι, και οι δικοί του δώδεκα και λοιποί έχουν εξαφανιστεί. Και, ένας τους τον είχε προδώσει-παραδώσει, και ο γνωστός Πρώτος του, τον είχε τρεις φορές αρνηθεί. Βάλτε τα όλα αυτά μαζί, τα τελευταία, βέβαια ό ληστής δεν τα ξέρει, τα ξέρουμε όμως εμείς.

    Επί πλέον ενδιαφέρον και άξιο πολλής προσοχής είναι ότι ο ληστής πετάχτηκε και είπε τον καλό του λόγο και έκανε ό, τι έκανε πριν δει κι ακούσει όσα έγιναν «από ώρας έκτης έως ώρας ενάτης», τον ήλιο που έκρυψε τις ακτίνες του, το συγκλονιστικό σεισμό … την ομολογία του εκατόνταρχου υπεύθυνου εκτέλεσης ποινής και των περί αυτόν. «Αληθώς Θεού υιός ην ούτος»-Ματ.27,54. Πράγμα που σημαίνει, και ότι κάνει το λόγο του ακόμη πιο ενδιαφέροντα και πάντως όχι δικό του οπωσδήποτε αλλά απροσδόκητη και ανεξιχνίαστη αποκάλυψη του Θεού ανιχνευόμενη, αναφερόμενη, ή και συσχετιζόμενη ενδεχομένως με το λεχθέν από το Χριστό. «Οι τελώνες, και οι πόρνες θα μπουν πριν από σας στη βασιλεία των ουρανών-Ματ.21,31-οπωσδήποτε όμως, μετά το ληστή που τον πήρε την ίδια στιγμή. «Σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω»-Λκ.23,44.

     Να τα δούμε τώρα όλα αυτά εξελικτικά και από Πατερική γραφή-υπογραφή τε και άλλη. «Ο ληστής ορών ανεσκολοπισμένον, μεμαστιγωμένον, υβριζόμενον, χολήν ποτιζόμενον, εμπτυόμενον, υπό δήμου τοσούτου χλευζόμενον, υπό δικαστηρίου κατακριθέντα, την επί θάνατον απαχθέντα, ουδενί τούτων εσκανδαλίσθη. Αλλ’ ορών σταυρόν και ήλους εμπεπηγότας … την ορθήν οδόν αυτός εβάδισε λέγων. Μνήσθητί μου εν τη βασιλεία σου. Και τον κατηγορούντα επεστόμιζε, και τα οικεία αμαρτήματα εξωμολογείτο, και περί αναστάσεως εφιλοσόφει. Και ταύτα ου νεκρούς ιδών εγειρόμενους, ου λεπρούς καθαιρόμενους, ου θάλατταν χαλινουμένην, ου δαίμονας ελαυνομένους, ουκ άρτους πηγάζοντας, ου τα άλλα άπερ εθεάσατο των Ιουδαίων δήμος, και θεασάμενος-παρότι τα είδε-εσταύρωσεν»-Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. «Τι προσείλκυσεν εις μετάνοιαν τον ληστήν τούτον; Επέγνω την Ιησού αγαθότητα και θεότητα εκ της φωνής, ης εποιείτο υπέρ των σταυρούντων, Πάτερ, λέγων άφες αυτοίς. Ου μόνον γαρ πάσης φιλανθρωπίας γέμει, αλλά και αυθεντίαν-επιβλητικότητα- πολλήν ενδείκνυται η φωνή. Ου γαρ είπε. Κύριε παρακαλώ … αλλ’ απλώς εξουσιαστικώς. Πάτερ άφες αυτοίς»-Θεοφύλακτος Αχρίδος. «Αναμφιβόλως έκαμε εις αυτόν το κατ’ αρχάς βαθείαν εντύπωσιν, η αντίθεσις μεταξύ της αγιότητος του Ιησού και της σκαιάς προς αυτόν συμπεριφοράς των κακοποιούντων αυτόν. Έπειτα η πραότης και η ανεξικακία μεθ’ ης άφηνεν εαυτόν να άγεται προς τον θάνατον και προ παντός η υπέρ των δημίων του προσευχή του συνεκλόνησαν την συνείδησιν και την καρδίαν του. Τέλος η επίκλησις «Πατερ» μεθ’ ης προσεφώνει τον Θεόν του απεκάλυψεν ότι ο Ιησούς ήτο πρόσωπον το οποίον έζη εν στενή σχέσει με τον Θεόν, και τον έκαμε να διαισθανθεί την θεότητά του».

Αθανάσιος  Κοτταδάκης