Ζητώντας "Θεραπεία" - π.Θεοδόσιος Μαρτζούχος

 
Κυριακή ΙΒ' Λουκά (των Δέκα λεπρών)

Ζητώντας "Θεραπεία"

π.Θεοδόσιος  Μαρτζούχος

Γεροντικό είναι ένα βιβλίο στο οποίο έχουν συγκεντρωθεί διηγήσεις, από τον τρόπο της ζωής των ασκητών της ερήμου της Αιγύπτου. Υπάρχουν σ᾿ αυτό περιστατικά εκπληκτικά και αξιοθαύμαστα.

Κατορθώματα "εκκωφαντικά" και καταπλήττοντα. Διδασκαλίες ουσιαστικές και αναγκαίες, για την συνειδητοποίηση της σχέσης του ανθρώπου με το Θεό. Πάνω απ᾿ όλα περιγράφεται ένας τρόπος ζωής αληθινός και με απολυτότητα υλοποιημένος, πού γίνεται για μας (που το διαβάζουμε) φως οδηγητικό.

"Το ζητούμενο είναι το φως. Αυτό το καταλαβαίνουμε όλοι, γιατί την απουσία του, που είναι το σκοτάδι, το καταπολεμούμε με κάθε τρόπο. Εδώ δεν πρόκειται γι αυτό το φυσικό φως, αλλά για το φως της ζωής. Το φως που δίνει ζωή. Το φως που είναι ζωή! Και αφού είναι έτσι, η απουσία του είναι απουσία ζωής, δηλαδή ο θάνατος. Ο θάνατος σε όλες του τις μορφές. Και αυτό το καταλαβαίνουμε όλοι, γιατί έχουμε πείρα του θανάτου, και στην βιολογική του μορφή και στις άλλες. Και αυτόν καταπολεμούμε, παρ᾿   όλο που ξέρουμε πως αυτός έχει τον τελευταίο λόγο" (Κ. Χιωτέλλη).

Μέσα σ᾿ αυτό λοιπόν το βιβλίο υπάρχει η διήγηση για ένα ασκητή που ονομαζόταν Αγάθωνας και οι οποίος έλεγε: "Ήθελα να εύρισκα ένα λεπρό και ήθελα να μπορούσα, γιατί αυτό δεν γίνεται, να του δώσω εγώ το σώμα μου και να πάρω το δικό του, γιατί αυτή είναι η αληθινή αγάπη...".

Α.Μετά τις γιορτές της ενσάρκωσης και φανέρωσης στη γη του Χριστού, η Εκκλησία διαβάζει το κομμάτι του κατά Λουκάν Ευαγγελίου (κεφ. 17 στίχοι 12 έως 19) που περιγράφει την θεραπεία δέκα λεπρών, μετά την οποία επέστρεψε "να πει ευχαριστώ" μόνον ο ένας, και μάλιστα ο αλλογενής Σαμαρείτης!

Υπήρχε μια αρρώστια τότε, η λέπρα, καταλυτική της ζωής και δεν υπήρχε κανένα φως στην ζωή αυτών των ανθρώπων και ξαφνικά κάποιος τους θεραπεύει και φανερώνει συγχρόνως την όλη τους κατάσταση. "Πάνω απ᾿  όλα η υγεία" θα έλεγαν και αυτοί και άλλοι πολλοί συγκαιρινοί τους, όπως λέμε και μεις σήμερα. Να όμως που, έρχεται η υγεία και φανερώνεται το ψυχικό κενό και η εσωτερική αρρώστια. Ο άνθρωπος λέει: "Δεν με νοιάζει κανείς και τίποτε. Η ευτυχία μου θέλω να είναι απολύτως και εντελώς δική μου, τα προβλήματά μου όμως πρέπει να τα… συντρέχετε όλοι.."!

Β.Τι έλεγε ο ασκητής του Γεροντικού; "…να δώσω το δικό μου υγιές σώμα και να πάρω το δικό του άρρωστο…". Τί  σημαίνει αυτό; Στην σχέση μου με τον άλλον να ξεχάσω τον εαυτό μου! Ποιος το έκανε πρώτο αυτό; Ο Χριστός επί του Σταυρού. Πόσο το κάνουμε; Λίγο; Πολύ; Κατ᾿ αναλογίαν λοιπόν είμαστε μαθητές Του. Φοβόμαστε ατυχώς να το κάνουμε, γιατί μας βούλιαξαν (και ημών συμφωνούντων) στο τέλμα του εαυτουλισμού. Αν αποδεχτούμε τον εαυτουλισμό, τότε θα ζήσουμε την "λέπρα" της απομόνωσης και της ερημιάς. Τότε θα "φοβόμαστε" τους "λεπρούς", όντας οι ίδιοι "λεπροί". Ο Χριστός μας θεραπεύει από αυτή την ψυχική μας λέπρα. Μένει σε μας να το συνειδητοποιήσουμε και εκφράζοντας το ότι όντως θεραπευτήκαμε να Τον αγαπήσουμε "πέφτοντας με το πρόσωπο στα πόδια του Ιησού" (Λουκ. 17, 16).

Η λέπρα στην Π. Διαθήκη ήταν αρρώστια με βάρος περισσότερο πνευματικό παρά σωματικό. Εκδηλωνόταν σ᾿ αυτούς που καταφρονούσαν εγωϊστικά τον νόμο του Θεού (Μαριάμ αδελφή του Μωϋσή, βασιλιάς Οζίας). Φανερωνόταν στο πρόσωπό τους και τους απέκοπτε από την κοινότητα. Δηλαδή ήταν σωματοποιημένη έκφραση (όπως λέμε σήμερα) της ψυχικής διαθέσεως του εγωϊσμού. Όταν ο Χριστός ρωτάει: πού είναι οι άλλοι εννέα, γιατί δεν επέστρεψαν να ευχαριστήσουν τον Θεό, δεν έχει απαίτηση λατρείας του, αλλά αγωνία μήπως η θεραπεία τους είναι εξωτερική και μόνον στα συμπτώματα!  Μήπως η θεραπεία δεν τους άλλαξε, ούτε τους ενέταξε όντως στην κοινότητα αλλά τους έκλεισε στην απόλαυση της προσωπικής τους υγείας ("πάνω απ᾿ όλα η υγεία"!!).

Γ. "Η ζωή είναι παράδεισος· οι άνθρωποι ή δεν το ξέρουν ή δεν θέλουν να το μάθουν" έλεγε ο μεγάλος Θ. Ντοστογιέφσκι. Το να μη το ξέρεις είναι συγγνωστό, το να μη θέλεις να το μάθεις είναι "δαιμονικό". Παράδεισος είναι ο Χριστός, όχι η ομορφιά του φυσικού τοπίου, πού απλώς "μιλάει" για Τον όντως παράδεισο. Για την ζωή, μέσα σ᾿ Αυτόν τον Παράδεισο, συζητάει ο Ντοστογιέφσκι. Μαζί με τον Χριστό η κάθε είδους ψυχική "λέπρα" καθαρίζεται και έτσι η συναναστροφή και συγκατοίκηση με τους άλλους γίνεται παράδεισος! Χωρίς την θεραπεία από τον Χριστό, η λέπρα μας είναι "ορατή" απ᾿  όλους και μας αποξενώνει απ᾿  όλους.

Δ. Κάποτε ένας σωματικά λεπρός, υπηρετεί τους άλλους ασθενείς στο λεπροκομείο που νοσηλεύονται και αυτός και εκείνοι. Τους υπηρετεί με χαρά. Ακούραστα. Ξεχνώντας τον εαυτό του. Τον θαυμάζουν και απορούν, γιατί; Είμαι χριστιανός, τους απαντά. Τότε τον ρωτούν: Όταν θα πεθάνεις και θα πας στον Χριστό, δεν θα τον ρωτήσεις τουλάχιστον, γιατί με τέτοια προθυμία που έχεις, σε άφησε λεπρό; Απαντά: Όχι! Τίποτε δεν θα ρωτήσω, δεν έχω τίποτε να ρωτήσω. Κανένα παράπονο δεν έχω. Το μυαλό μου είναι "ένα κελί στην φυλακή" δεν μου δίνει δυνατότητα να "βλέπω" ούτε καν παραέξω από τους τοίχους του. Πολύ περισσότερο παραέξω από την "φυλακή". Τον αγαπώ και Τον εμπιστεύομαι. Να Τον ακούω θέλω, όχι να τον ρωτώ!

Έτσι σκέφτονται οι άνθρωποι που θέλουν να μάθουν να κάνουν την ζωή τους παράδεισο. Σαν αύτόν τον λεπρό της παραπάνω ιστορίας, και ο πρώην λεπρός Σαμαρείτης του Ευαγγελίου, εμπιστεύεται τον Χριστό και θεραπεύεται. Τον αγαπάει, και επιστρέφει να Του το πει. Η περιπέτεια και η "κόλαση" της αρρώστιας του, γίνεται με την πίστη του παράδεισος σωτηρίας, δηλαδή υγείας και αρτιότητας ψυχικής πρώτα και μετά και σωματικής. Ο λόγος  του Χριστού "Σήκω και πήγαινε στο καλό η πίστη σου σε έσωσε" είναι διαπιστωτικό εξιτήριο από αυτήν την ψυχοσωματική φρίκη και περιπέτεια.

Ε.Εμείς γιατί δεν… βγαίνουμε από την "λέπρα" που μας απομονώνει από τους άλλους και μας κάνει "πηγή μολυσμού";

Γιατί δεν αντιλαμβανόμαστε την αξιολογική σειρά των πραγμάτων;
Ότι πρέπει πρώτα να θεραπευθεί η εσωτερική ασθένεια και μετά θα εκλείψουν τα συμπτώματα;
Ότι η ζωή είναι παράδεισος και ότι εμείς πρέπει να αποχτήσουμε δυνατότητα μετοχής;
Ότι αν η "θεραπεία" μας δεν μας δίνει την δυνατότητα να αγαπάμε και να ευχαριστούμε, τότε είμαστε πολύ άρρωστοι;
Ότι αν κάτι τέτοιο δεν το συνειδητοποιούμε, τότε θα ισχύει και θα λειτουργεί και σε μας αυτό που γράφει ο ποιητής  Παντελής Μηχανικός στο ποίημά του "Ονήσιλος"
.......................................................................................
Δέκα χρόνια έστειλε τις μέλισσές του ο Ονήσιλος
να μας κεντρίσουν
να μας ξυπνήσουν
να μας φέρουν ένα μήνυμα.
Δέκα χιλιάδες μέλισσες έστειλε ο Ονήσιλος.
Κι όλες ψοφήσανε απάνω στο παχύ μας δέρμα
Χωρίς τίποτε να νιώσουμε

…………………………………………………...................

Ας ευχηθούμε να νοιώσουμε τα "τσιμπήματα" από την λέπρα της ψυχής μας, που δεν μας αφήνει να ζήσουμε την ζωή ως παράδεισο. Να ξυπνήσουμε να Του ζητήσουμε να μας θεραπεύσει. Και να "πέσουμε με το πρόσωπο στα πόδια Του", σ᾿ αυτά τα πόδια, που ο ήχος τους θα γεννάει για μας την χαρά της εγγίζουσης παρουσίας Του, και όχι ενοχές, όπως σε εκείνον τον αρχαίο παράδεισο!

Με αγάπη και ευχές

π. Θεοδόσιος