Ὅπως δέν ὑπάρχει Χριστιανός πού νά ἀγνοεῖ ἤ νά λησμονεῖ τήν μέλλουσα κρίση καί τήν Δευτέρα παρουσία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἔτσι καί δέν ὑπάρχει καί ἄνθρωπος (ἰσορροπημένος) πού νά ἀρνεῖται στά βάθη τῆς καρδιᾶς τοῦ τό δίκαιο καί τήν ἀπόδοση τῆς δικαιοσύνης. Δέν ὑπάρχει ἄνθρωπος πού νά μή θέλει τήν ὀρθή κρίση καί τό νά ἀπολαμβάνει ὁ καθένας σύμφωνα μέ τά ἔργα του καί τήν ἐλεύθερη ἐπιλογή του.Δόξα τῷ Θεῶ ἡ ἀποκάλυψη τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου καί στo βασικότατο αὐτό σημεῖο μᾶς διακηρύττει ξεκάθαρα ὅτι αὐτό ἀκριβῶς πού λαχταροῦμε, τελικῶς θά ἔρθει. Θά πραγματοποιηθεῖ καί οὐδείς θά κατορθώσει νά διαφύγει τήν διαδικασία τῆς μελλούσης Κρίσεως, ἀπό τόν πρῶτο πού ἔζησε, ἕως καί τούς τελευταίους ἀνθρώπους πού θά βρίσκονται ἐκείνη τή στιγμή ἐπάνω στή γῆ.
Ναί, ὁ λόγος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, εἶναι τόσο ξεκάθαρος πού δέν ἐπιδέχεται καμμία ἀμφισβήτηση. Ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου θά ἔλθει ἐν τή δόξη Αὐτοῦ, γιά νά κρίνει ζῶντες καί νεκρούς! Θά ἔλθει, ὄχι ὅπως στήν πρώτη του παρουσία, ταπεινά καί μέσα στήν ἀφάνεια, ἀλλά θά ἔρθει ἔνδοξα, ὡς Κριτής, καί θέλοντας καί μή θά τόν ἀντιμετωπίσει ὁ κάθε ἄνθρωπος. Αὐτήν ἀκριβῶς τήν μεγάλη δογματική ἀλήθεια, τήν ὁμολογοῦμε κάθε φορᾶ πού...
ἀπαγγέλουμε τό Ἱερό Σύμβολο τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας, στό ἕβδομο ἄρθρο του: «…Καί πάλιν ἐρχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας καί νεκρούς, οὐ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος».Βεβαίως, ὅπως εἶναι γνωστό, τό κριτήριο βάσει τοῦ ὁποίου θά μᾶς κρίνει ὁ ἔνδοξος Κριτής, δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν Ἀγάπη!
Εἶναι λοιπόν ἀνάγκη μέ προσοχή καί ἡσυχία νά μελετήσουμε μόνοι μας τήν Εὐαγγελική περικοπή. Νά δοῦμε δηλ. νά ξετυλίγεται μπροστά μας ἡ θριαμβευτική παρουσία, ἀλλά συνάμα καί ὁ δραματικός διαχωρισμός ὅλων τῶν ἀνθρώπων!
Κριτήριο λοιπόν ἡ Ἀγάπη πρός τούς ἀδελφούς! Ἀλλά ὅπως πάρα πολλά πράγματα παρεξηγοῦνται καί παρερμηνεύονται, ἔτσι καί ἡ κεντρική αὐτή Εὐαγγελική περικοπή, παρεξηγεῖται, μέ ἀποτέλεσμα νά παρερμηνεύεται αὐτό ἀκριβῶς τό κριτήριο τῆς Ἀγάπης.
Περί ποίας λοιπόν Ἀγάπης κάνει λόγο ὁ Κριτής; Καί ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποῦ νά μή διαθέτουν ἀγάπη; Καί ἄρα ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἀφοῦ λίγο ἕως πολύ, διαθέτουν ἀγάπη, θά βρεθοῦν στά δεξιά τοῦ Κριτοῦ; Δηλ. ὅλοι θά σωθοῦν;
Μακάρι νά ἦταν ἔτσι τά πράγματα καί μακάρι νά ἐσώζωντο ὅλοι οἱ ἄνθρωποι. Ὅμως ἡ κατάσταση ὡς πρός τό σημεῖο αὐτό εἶναι περισσότερο δραματική ἄπ΄ὅσο μποροῦμε νά φανταστοῦμε. Ὁ ἴδιος ὁ Κριτής μᾶς βεβαιώνει ξεκάθαρα ὅτι θά ὑπάρξει αὐστηρός διαχωρισμός. Ἄρα στά ἀριστερά του θά βρεθοῦν τά ἐρίφια. Εἰκόνα δηλ. ἀποκαλυπτική πού φωτογραφίζει τήν αἰώνια κόλαση! Ἀλλά καί πάλι ὁ ἴδιος ὁ πράος καί ταπεινός τή καρδία Ἰησοῦς, σέ διαφορετική περίσταση μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι: «πολλοί γάρ εἰσί κλητοί, ὀλίγοι δέ ἐκλεκτοί» (Ματθ. ΚΒ΄ 14).
Ἀλλά καί πάλι ἀνακύπτει σοβαρότατο ὑπαρξιακό καί θεολογικό ἐρώτημα. Ἀφοῦ ὅλοι σχεδόν οἱ ἄνθρωποι διαθέτουν ἀγάπη, ὅλοι κατά τό μᾶλλον ἡ ἧττον ὅταν μποροῦν κάνουν κάποια ἤ κάποιες ἀγαθοεργίες στή ζωή τους, ἀφοῦ συγκινοῦνται τόσες καί τόσες ψυχές μπροστά στό ἀνθρώπινο λεγόμενο δράμα, γιατί δέν λειτουργεῖ αὐτή ἡ ἀγάπη ὥστε νά ἀποφευχθεῖ ἡ αἰώνια κόλαση;
Ἐδῶ ἀδελφοί μου βρισκόμαστε σέ πολύ λεπτό σημεῖο καί θά πρέπει νά δοῦμε τό θέμα μᾶς Βιβλικά καί ἀντικειμενικά, μακριά ἀπό συναισθηματισμούς καί γενικῶς ἀπό καταστάσεις πού νοθεύουν τήν πνευματική μας ζωή καί πού μᾶς ὁδηγοῦν, ὄχι ἁπλῶς σέ λανθασμένα συμπεράσματα, ἀλλά ἀλλοίμονο, καί σέ ἐπικίνδυνα μονοπάτια τρόπου ζωῆς, πού καταλήγουν σ΄αὐτή τήν «κόλασιν τήν αἰώνιον» (Ματθ. ΚΕ΄46).
Βεβαίως, δέν θά ἀναπτύξουμε τώρα τό θέμα τῆς ἀγάπης. Τό ὑψηλότερο ὅλων τῶν θεμάτων. Τήν κορυφή τῆς Ὀρθοδόξου πνευματικότητας. Τοῦτο γιά νά γίνει, θά χρειαζόταν νά γραφτοῦν τόνοι ὁλόκληροι. Τονίζουμε ὅμως αὐτό τό βασικό σημεῖο. Ὅπως γιά νά ὑπάρξει στέγη θά πρέπει νά ὑφίστανται τά τειχία καί πρωτίστως νά ἔχουν τεθεῖ τά ἀσφαλῆ θεμέλια του ὅλου οἰκοδομήματος, ἔτσι καί στό θέμα τῆς ἀγάπης. Ἐάν δέν ὑφίσταται ἡ Πίστη στόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, στόν «ἀκρογωνιαῖον λίθον» (Ἐφεσ. Β΄ 20), μέ ὅ,τι βεβαίως αὐτό συνεπάγεται, ἐάν ἀπουσιάζει στήν συνέχεια ἡ Ἐλπίδα, ἡ βεβαῖα Χριστιανική Ἐλπίδα, τότε ὁ λόγος περί ἀγάπης καταντᾶ κενή θεωρία πού ἡ ἀνάπτυξή της καταλήγει μᾶλλον σέ φαιδρολογία. Καί ὅπως, ὅσο ὑψηλότερα βρίσκεται ἕνα πράγμα, τόσο καί περισσότερο ἀσχημίζει ὅταν τό καταβαραθρώνουμε, ἔτσι ἀκριβῶς συμβαίνει καί στό θέμα τῆς ἀγάπης. Δέν ὑπάρχει τίποτε χειρότερο ἀπό τό νά κάνει κανείς λόγο περί αὐτῆς, χωρίς ἀντίκρισμα ἤ νά νομίζει ὁ ἄνθρωπος ὅτι διαθέτει τοῦτο τό χρυσό νόμισμα καί τελικῶς νά διαπιστώνει ὅτι ἀντί τοῦ χρυσοῦ, κρατᾶ στά χέρια (μᾶλλον στήν καρδιά) ἄνθρακες, ἐάν ὄχι τίποτε ἄλλο χειρότερο καί βρωμερότερο.
Δέν θά θέλαμε στό σημεῖο αὐτό νά ἀναφερθοῦμε σέ κοσμικές ὀργανώσεις, οἱ ὁποῖες διατείνονται ὅτι ἐξασκοῦν τά ἔργα τῆς φιλανθρωπίας καί τῆς ἀγάπης, ἀλλά ταυτοχρόνως ἀρνοῦνται τή Θεότητα τοῦ Χριστοῦ. Ἀπορρίπτουν δηλ. τόν ἴδιο τόν Κριτή. Καί δέν τό κάνουμε γιά νά μή μολύνουμε τήν ἀτμόσφαιρα. Τοῦτο ὅμως ἐπιβάλλεται νά ὑπογραμμίσουμε στό σημεῖο αὐτό. Ὅλοι αὐτοί πού ἔχουν ἀναδειχθεῖ «ἀρχιτέκτονες» στό νά ἐξαπατοῦν «ἑαυτούς καί ἀλλήλους», νομίζοντας, τρομάρα τούς οἱ ταλαίπωροι ὅτι θά ξεγελάσουν καί Αὐτόν (Τόν Ἰησοῦ) τόν ὁποῖον ἐπισήμως καί μέ φρικτούς ὅρκους ἀπορρίπτουν καί συκοφαντοῦν, πλανῶνται πλάνην οἰκτρᾶν. Ἄς εἶναι δέ βέβαιοι ὅλοι αὐτοί οἱ κύριοι, πού βοηθοῦν «χῆρες καί ὀρφανά» καί κάνουν ἐσωτερικούς ἐράνους γιά «τόν υἱόν τῆς χήρας», ὅτι ἐάν δέν μετανοήσουν εἰλικρινά καί δέν δείξουν ἔμπρακτη Χριστιανική ἀγάπη, Αὐτός ὁ Κριτής πού τώρα διακωμωδοῦν, θά τούς κατατάξει στά ἀριστερά Του μέ ἀποτέλεσμα νά «κερδίσουν» τήν αἰωνιότητα τῆς κολάσεως… Τό φρικτό τέλος τοῦ Βολτέρου, ἔχει νά τούς διδάξει πάρα πολλά…
Οὔτε πάλι νά περιμένει κανείς ὅτι ἀφοῦ ἔδωσε ἤ δίνει κάτι στόν «ἔρανο τῆς ἀγάπης» ἤ ὅπου ἀλλοῦ, ἀρνεῖται ὅμως τήν μυστηριακή ζωή τοῦ Χριστοῦ, ἀρνεῖται δηλ. νά εἶναι συνειδητό μέλος τῆς Ἐκκλησίας Του, ὅτι ἐξοφλεῖ τό χρέος τῆς ἀγάπης καί ἔτσι ἔβγαλε τό εἰσιτήριο τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.
Ἑπομένως ἀδελφοί μου, τό κριτήριο τῆς μελλούσης Κρίσεως, εἶναι βεβαίως ἡ ἀγάπη, ἀλλά ὄχι ἁπλῶς ἕνα πλαδαρό συναίσθημα πού ἐπιτέλους ὅλοι οἱ ἄνθρωποι διαθέτουν, ἀλλά ἡ ἀγάπη πού ἀναφέρεται στόν Χριστό! Ἡ ἀγάπη πού προσφέρεται στούς ἀδελφούς, ἔχοντας ὅμως φιλτραριστεῖ πρῶτα στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, μέσω τῆς ἀκραδάντου πίστεως στή Θεότητά του! Πιό ἁπλά, κριτήριο ἀδυσώπητο, δέν εἶναι ἕνα ἁπλό συναίσθημα, ἀλλά κριτήριο εἶναι Αὐτός ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς! Δέν εἶναι μόνο Κριτής πού μετρᾶ καί ἐξετάζει καί κρίνει, ἀλλά νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι εἶναι τό ἴδιο τό κριτήριο, σύμφωνα μέ τό ὁποῖο θά μετρηθοῦν οἱ ἄνθρωποι. Τό κριτήριο πού μετρᾶ γιά τό ἄν ἀξίζουν ἤ δέν ἀξίζουν νά στέκονται μπροστά στό Θεό!
Μέσα λοιπόν σ΄αὐτή τήν ἀντικειμενική Θεανθρώπινη προοπτική, ἐπάνω ἀκριβῶς στή βάση αὐτή, οἱ ἄνθρωποι γίνονται «οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός» (Ματθ. ΚΕ΄34). Καί ὅπου ὁ Πατήρ, ἐκεῖ καί ὁ Υἱός, ἐκεῖ καί τό Ἅγιον Πνεῦμα (Ἰωάννου ΙΔ΄23).
Ἔτσι λοιπόν, ἀφοῦ ξεκαθαρίζεται καί διαφαίνεται ὀρθά ἡ ὅλη βάση τοῦ κριτηρίου, τότε ὄχι ἁπλῶς πρέπει, ἀλλά ἐπιβάλλεται νά περάσουμε στίς φιλανθρωπίες καί στά ἔργα εὐποιίας, τά ὁποία οἰκοδομοῦν τήν ὅλη προσωπικότητα τοῦ ἀνθρώπου (Τίτου Γ΄14). Τώρα, μέσα στό εὐλογημένο αὐτό πλαίσιο,ὁ κάθε Χριστιανός πού ἀνήκει στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ δηλ. τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, αὐξάνει καί προοδεύει πνευματικῶς, ἕως ὅτου ἐξομοιωθεῖ κατά πάντα μέ Αὐτόν τόν Χριστό ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ Κεφαλή (Ἐφεσ. Δ΄ 15). Ἡ Κεφαλή, καί τελικῶς ὁ Κριτής, καί ἡ ζωή Του, τό Κριτήριο!
Ὁπωσδήποτε ἡ ὅλη συμμόρφωση στόν Εὐαγγελικό νόμο τῆς ἀγάπης, χρειάζεται καί κόπο καί θυσίες. Οὐσιαστικές θυσίες, ἐάν βεβαίως πρόκειται νά πάρουμε στά σοβαρά τήν Χριστιανική διδασκαλία καί περισσότερο στά σοβαρά ὅτι θά κριθοῦμε. Προπαντός ὅμως, χρειάζεται θυσία τοῦ «ἐγώ». Ἀντιθέτως, οἱ «ἀνέξοδες ἀγάπες» καί οἱ ψευδοσυναισθηματισμοί, εἶναι κάτι τό φτηνό, τό βολικό, τό μεγαλόστομο, πού πολλές φορές ἀφήνει ἐλευθερία σέ κατώτερα ἔνστικτα, πού ἐκτρέφει τό «ἐγώ», καί πού καμμιά φορᾶ προσπορίζεται καί ὀφέλη πολλά καί πολλῶν εἰδῶν… Ἀλλά ὄλ΄αὐτά, μπορεῖ νά εἶναι ὀ,τιδήποτε, ἄλλο ἐκτός της γνησίας καί αὐθεντικῆς Χριστιανικῆς ἀγάπης ἡ ὁποία τελικῶς γίνεται καί τό κριτήριο γιά τήν ἄλλη ζωή, ἀφοῦ πρῶτα ἔχει καταστεῖ ἡ λυδία λίθος τῆς παρούσης ζωῆς!
Ἀπό τήν Εὐαγγελική αὐτή θέση τῆς αὐθεντικῆς ἀγάπης, βλέπουμε ἐπίσης πόσο ἔξω πέφτουν, ὅσοι, ἐπηρεασμένοι ἀπό τό ἀκάθαρτο πνεῦμα τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ, ἰσχυρίζονται ὅτι δέν χρειάζονται οἱ δογματικές τοποθετήσεις καί τά Ἐκκλησιαστικό ὅρια (πού ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός ἔθεσε γιά τό Σῶμα Του,”Ἰωάννου Ἰ΄28-29”), ἀφοῦ κριτήριο γί΄αὐτούς εἶναι μόνο τά δῆθεν «ἔργα ἀγάπης».
Ταλαίπωροι δυστυχῶς ἄνθρωποι πού «ἀστόχησαν περί τήν Πίστην» (Ἅ΄Τιμ. ΣΤ΄ 21). Ζητοῦν ἦθος ἄνευ δόγματος. Ἐπιζητοῦν ἴαση ἄνευ θεραπείας καί κηρύττουν θεωρίες πού ὁδηγοῦν τίς ἀστήρικτες ψυχές στήν ἀπώλεια (Ἰούδα 13).
Ἀδελφοί μου. Ἡ μέλλουσα Κρίση ἀποτελεῖ μία φοβερή πραγματικότητα, εἴτε τό θέλουμε εἴτε ὄχι. Προφανῶς ὁδηγεῖ καί στόν φόβο τοῦ Θεοῦ. Βεβαίως! Ἄλλ΄ἐπιτέλους, ἀντί ὁ ἄνθρωπος νά καταντήσει ἀθεόφοβος, ἀντί νά παρασύρεται στά καλοστημένα, δεξιά καί ἀριστερά μονοπάτια τοῦ διαβόλου, ἄς συνειδητοποιήσουμε τό τί ἀναπόφευκτά μας ἀναμένει.
Εὐχή καί προσευχή μας ἄς εἶναι τό «Εὔφρανον τάς καρδίας ἠμῶν, εἰς τό φοβεῖσθαι τό ὄνομά σου τό ἅγιον» ὥστε στή συνέχεια νά «ἐπιτελοῦμεν δικαιοσύνην καί ἁγιασμόν», ἀφοῦ «καί ἡ Πίστις, ἐάν μή ἔργα ἔχει, νεκρά ἐστι κάθ΄εὐατήν» (Ἰακώβου Β΄17).
Καί ἄς θυμώμαστε πάντοτε: «Τό μέτρο τῆς ἀγάπης (στό Χριστό καί στούς ἀδελφούς μας), εἶναι ἡ ἄνευ μέτρου ἔμπρακτη Χριστιανική ἀγάπη»!
Ἀμήν.
Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου