Νά τόν μιμηθοῦμε - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

Ι´ Κυριακή Ἐπιστολῶν (Ι´Ματθαίου)

Λόγος εἰς τόν Ἀπόστολον

Νά τόν μιμηθοῦμε

 « Παρακαλῶ ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε»

(Α´Κορ. δ´16)

˜˜˜˜˜˜˜˜

« Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε»

****

        Σᾶς παρακαλῶ νά μέ μιμηθεῖτε. Νά μέ ἀντιγράψετε στή συμπεριφορά σας καί ἐμένα νά ἔχετε ὡς πρότυπο στή ζωή σας. Ὁ ἀποστολικός λόγος φαίνεται παράδοξος καί τολμηρός. Ποιός τολμᾶ νά προβάλει τόν ἑαυτό του ὡς πρότυπο;   Κανείς. Καί ὅμως ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τό κάνει. Τό κάνει γιατί δέν σταματᾶ ἕως ἐδῶ. Σέ ἄλλο κεφάλαιο τῆς ἴδιας ἐπιστολῆς του στό «μιμηταί μου γίνεσθε» προσθέτει: «καθώς κἀγώ Χριστοῦ» (ια´1). Αὐτή ἡ συμπλήρωση τοῦ λόγου του ἀποτελεῖ τήν ἀποκάλυψη τοῦ μεγάλου μυστικοῦ τῆς ψυχῆς του. «Τό ἀτομικό ἐγώ τοῦ θείου Παύ-λου ἀπορροφήθηκε ἀπόλυτα μέσα στόν Χριστό. Αὐτός ἦταν ὁ πνευματικός πυρήνας τῆς ὕπαρξής του, ἦταν τό μυστικό τοῦ μεγαλείου του». Μέσα του ζοῦσε ὁ Χριστός. Δέν μιλάει λοιπόν ἐγωϊ-στικά ὅταν λέγει «μιμηταί μου γίνεσθε». Δέν παρασιωπᾶ τόν Κύριον Ἰησοῦν  ὡς αἰώνιο παράδειγμα, ἀλλά καί τό παρουσιάζει ὡς πρῶτο ἀρχαίτυπο.

        Ἡ προτροπή αὐτή τοῦ θείου ἀποστόλου δέν ἀφορᾶ μόνο τούς χριστιανούς τῆς Κορίνθου. Ἀπευθύνεται καί σέ ὅλους ἐμᾶς. Νά δοῦμε λοιπόν σέ τί μᾶς καλεῖ ὁ μεγάλος Ἀπόστο-λος νά τόν μιμηθοῦμε.

*****

« Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε»

        Ἡ ζωή τῶν ἁγίων Ἀποστόλων ἀπό τότε πού βγῆκαν στό κήρυγμα καί περιέρχονται πόλεις καί χωριά γιά νά διαδώσουν τήν νέα πίστη, εἶναι ζωή γεμάτη ταλαιπωρίες καί κόπους καί θυσίες ἀπερίγραπτες. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς εἶπεν σήμερα ὅτι αὐτός καί οἱ ἀδελφοί καί συναθλητές του Ἀπόστολοι  «πεινοῦν καί ὑποφέρουν ἀπό τήν δίψα στίς περιοδεῖες τους. Δέν ἔχουν ἀρκετά ροῦχα ὅταν στή μέση τῶν ταξιδιῶν τους τούς πιάνει ξαφνικά ὁ χειμώνας. Δεχόμαστε, συνεχίζει κτυπήματα καί κακομεταχειρίσεις, καί δέν παραμένουμε μόνιμα πουθενά, ἀλλά διαρκῶς φεύγουμε ἐδῶ καί ἐκεῖ. Κοπιάζουμε δουλεύοντας μέ τά ἴδια μας τά χέρια» (στ. 11-12).

        Καί ὅμως χάριν τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων, τά ὑπομένουν καί τά ὑφίστανται ὅλα χωρίς καμμιά διαμαρτυρία. Ἐκεῖνο πού πρυτανεύει μέσα τους εἶναι ἡ ἐξάπλωση τοῦ εὐαγγελικοῦ μηνύματος, τοῦ μηνύματος τῆς σωτηρίας. Τούς γλυκαίνει τόν πόνο καί ἀπαλύνει τόν κόπο τους ἡ λαχτάρα νά φωτισθοῦν οἱ ψυχές τῶν ἀνθρώπων. Νά γίνει ὁ Χριστός ὁ ὁδηγός τοῦ κόσμου, ὁ προσωπικός Σωτήρας καί Λυτρωτής τῶν συανθρώπων τους. Μάλιστα ὁ θεῖος Παῦλος τόσο πολύ ἐφλέγετο ἀπό τόν πόθο τοῦ νά γνωρίσουν οἱ ἄνθρωποι καί μάλιστα οἱ συμπατριῶτες του, ἐκεῖνοι πού τόν ἐδίωκαν καί τόν παρέδιδαν καθημερινά σέ μυρίους θανάτους, ὥστε γράφει στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή του: «ηὐχόμην αὐτός ἐγώ ἀνάθεμα εἶναι ἀπό τοῦ Χριστοῦ ὑπέρ τῶν ἀδελφῶν μου (Ρωμ. θ´3). Ἐγώ, λέγει, πού τίποτε δέν θά μποροῦσε νά μέ χωρίσει ἀπό τόν Χριστόν, νά χωρισθῶ ἀπ᾽αὐτόν γιά πάντα, ἄν ἦταν δυνατό νά γίνει αὐτό, γιά χάρη τῶν ἀδελφῶν μου Ἰουδαίων. Δέν λέγει θά ἤθελα, ἀλλά θά εὐχόμουν. Ἐκφράζει δηλαδή κάτι περισσότερο ἀπό ἁπλή θέληση.

        Πόσος ἡρωϊσμός, ἀδελφοί μου! Πόση ἀγάπη πλημμύριζε τίς καρδιές τῶν ἁγίων Ἀποστόλων γιά τόν Χριστό καί τόν ἄνθρωπο! Ποιός ἀπό μᾶς θά μποροῦσε νά εἰπεῖ τέτοιο λόγο σάν αὐτόν τοῦ Παύλου! Ποιός εἶναι ἀποφασισμένος, ἄν ἦταν δυνατό νά πάει ὁ ἴδιος στήν αἰώνια Κόλαση γιά χάρη τῶν ἀνθρώπων τοῦ σπιτιοῦ του, χάριν τῶν φίλων ἤ τῶν συμπατριωτῶν του, ὅπως ἐκεῖνος; Κάνουμε κάποια ἁπλή, μικρή θυσία γιά τήν εὐτυχία τῶν γύρω μας ἀνθρώπων; Ὅταν πονοῦν εἴμαστε ἕτοιμοι νά θυσιάσουμε κάτι ἀπό τόν ἑαυτό μας, τήν ἀνάπαυσή μας, τίς ἀνέσεις, ἤ τό πρόγραμμά μας γιά νά τούς ἀνακουφίσουμε;  Εἴμαστε πρόθυμοι  νά θυσιάσουμε τά νόμιμα καί καλά τά ὁποῖα κανείς δέν  μᾶς ὑποχρεώνει νά τά στερηθοῦμε; Ὅταν δηλαδή πληροφορούμαστε ὅτι μία βασικά ἀνένοχη ἐνέργειά μας δημιουργεῖ προβληματισμό ἤ σκανδαλισμό στήν συνείδηση κάποιου χριστιανοῦ, εἴμαστε ἀποφασισμένοι νά τήν θυσιάσουμε χάριν τῆς ἐσωτερικῆς εἰρήνης τοῦ ἀδελφοῦ ὁ ὁποῖος ἴσως ἔχεθι συνείδηση ἀσθενῆ καί ὄχι καλά πληροφορημένη; Σέ ἀνάλογη περίπτωση ὁ θεῖος Παῦλος ἦταν ἕτοιμος νά μή φάει ποτέ κρέας, προκειμένου νά μή σκανδαλίσει τήν συνείδηση τοῦ ἀδελφοῦ του «ἀσθενῆ οὖσαν».

        Πολύ περισσότερο ὅταν ἡ ψυχή τῶν ἀδελφῶν μας εἶναι βυθισμένη στό σκοτάδι τῆς ἄγνοιας καί τῆς ἁμαρτίας, καί ζοῦν μιά ζωή χωρίς πίστη, χωρίς Θεό, χωρίς εἰρήνη, ἐμεῖς πού γνωρίσαμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, πού δεχθήκαμε τά δῶρα τοῦ Χριστοῦ, αἰσθανόμαστε τήν ἀνάγκη νά τρέξουμε νά τούς βοηθήσουμε νά βροῦν τόν Θεό, νά μποῦν στό δρόμο τῆς σωτηρίας;

Δυστυχῶς οἱ πολλοί πολλές φορές φερόμαστε τελείως ἀντίθετα ἀπό ὅτι ὁ Ἅγιος ἀπόστολος. Δέν μετακινούμαστε οὔτε χιλιοστό ἀπό τίς θέσεις μας χάριν τῶν ἄλλων. Δέν θυσιάζουμε οὔτε λίγα λεπτά ὕπνου χάριν τῶν ἄλλων.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καί οἱ διά μέσου τῶν αἰώνων γνήσιοι μαθητές τοῦ Χριστοῦ,  οἱ πιστοί πού ἀγωνίζονται νά μορφωθεῖ ὁ Χριστός μέσα τους μᾶς δείχνουν τόν δρόμο. Ἄς τούς μιμηθοῦμε καί μέ θυσίες ἀπό τά μικρότερα ὡς τά μεγαλύτερα, ἄς δείξουμε τήν γνησιότητα τῆς ἀγάπης μας πρός τόν Χριστό καί τήν εἰκόνα του τόν ἄνθρωπο.

*****

        Τό σπουδαιότερο ὅμως δέν εἶναι ὅτι οἱ Ἀπόστολοι ὑπέμειναν τίς περιπέτειες καί ὑπεβλήθησαν στίς θυσίες καί τίς στερήσεις πού μᾶς περιέγραψεν ὁ θεῖος Παῦλος. Τό σπουδαιότερο εἶναι ὅτι ὅλα αὐτά τά ὑπέμειναν μέ ὑπομονή καί ἀνοχή. «Λοιδούμενοι εὐλογοῦμεν» μᾶς εἶπεν. «Τήν ὥρα πού  μᾶς βρίζουν ἐκεῖνοι πού ἀπιστοῦν στό Εὐαγγέλιο καί μᾶς περιγελοῦν, ἐμεῖς εὐχόμαστε τό καλό τους. Ἐνῶ μᾶς καταδιώκουν δείχνουμε ἀνοχή στούς διῶκτες μας. Ἐνῶ μᾶς δυσφημοῦν καί μᾶς συκοφαντοῦν, ἀπαντοῦμε μέ λόγια γλυκά καί παρηγορητικά».

        Τά λόγια αὐτά, ἀδελφοί μου, δείχνουν τό μεγαλεῖο τῆς καρδιᾶς τῶν ἁγίων Ἀποστόλων. Σκεφθήκατε ποτέ τί θά εἰπεῖ νάς σέ βρίζουν, νά σέ καταδιώκουν, νά σέ συκοφαντοῦν καί ἐσύ νά τά ἀντιμετωπίζεις ὅλα μέ `ὐπομονή καί νά μή λές λόγο κακό γιἀ κανένα καί νά μήν ἐκδικεῖσαι;  Πόσο ἀνώτερος ἄνθρωπος πρέπει νά εἶναι κανείς γιά νά ἐπιτύχει μιά τέτοια ἀντιμετώπιση τῶν πραγμάτων;

        Καί ὅμως τέτοιοι πρέπει νά γίνουμε καί ἐμεῖς. Εἶναι δυνατόν οἱ ἄλλοι νά θέλουν τό κακό μας. Νά διασύρουν τήν ὑπόληψή μας. Νά δημιουργοῦν προσκόμματα στό ἔργο καί στή ζωή μας. Ἀκόμη μέσα στό ἴδιο μας τό σπίτι μπορεῖ οἱ ἄνθρωποί μας νά μᾶς κουράζουν μέ τίς ἐλλείψεις καί τίς ἀδυναμίες τοῦ χαρακτῆρος των. Οἱ συνάδελφοι καί συνεργάτες μας μέ τόν τρόπο σκέψης καί ἀντιμετώπισης τῶν πραγμάτων.  Στήν ἀντιμετώπιση ὅλων αὐτῶν τῶν λυπηρῶν καί ὀχληρῶν οἱ πιστοί ἔχουμε πρότυπο τόν μεγάλο Ἀπόστολο τῶν ἐθνῶν καί τούς ἄλλους Ἀποστόλους. Θά διαφυλάξουμε τόν ἑαυτό μας καί τό κύρος μας. Ἀλλά μέ καλοσύνη, πραότητα καί συγχωρητικότητα. Στήν κακία τῶν ἄλλων θά ἀντιτάξουμε τήν καλωσύνη μας. Ποτέ δέν θά ἀνταποδώσουμε τό κακό.«Μηδενί κακόν ἀντί κακοῦ ἀποδιδόντες» μᾶς συμβουλεύει ὁ Ἀπόστολος (Ρωμ. ιβ´17). Θά νικοῦμε μέ τήν ἀγάπη μας «Μή νικῷ ὑπό τοῦ κακοῦ, ἀλλά νίκα ἐν τῷ ἀγαθῷ τό κακόν» προσθέτει ὁ ἴδιος ἀπόστολος (Ρωμ. ιγ´21).

        Αὐτή ἡ ἀνοχή ἀποδεικνύεται ἀπό τήν πείρα ὅτι εἶναι ὀ καλύτερος τρόπος συμπεριφορᾶς. Διότι ἔτσι καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἐκτελοῦμε καί τήν ψυχική μας γαλήνη ἐξασφαλίζουμε καί τό τόν κακό πού θέλει νά μᾶς βλάψει, τελικά τόν κερδίζουμε.

        Ἡ ὑπομονή λοιπόν καί ἡ ἀνοχή εἶναι τό δεύτερο σημεῖο στό ὁποῖο ὀφείλουμε νά ἀντιγράψουμε τόν μέγαν Παῦλον.

*****

        Τό τρίτο σημεῖο εἶναι ἡ ἀντιμετώπιση τῶν εἰρωνειῶν τοῦ κόσμου. Τό ζήτημα αὐτό, ἀδελφοί μου, ὅλο καί γίνεται πιό σοβαρό σήμερα, καθώς γινόμαστε μάρτυρες τῶν ὅσων γίνονται γύρω μας. Καί ὅσα ἐπιτρέπουν οἱ ἐπιτήδειοι νά βγοῦν στήν ἐπιφάνεια περισσότερο βέβαια γιά ἐκφοβισμό τῶν χριστιανῶν. Γύρω μας ὑπάρχουν λογῆς-λογῆς ἄνθρωποι. Οἱ περισσότεροι εἶναι χωρίς Θεό, ἀδιάφοροι καί συμφεροντολόγοι. Εἶναι πρόθυμοι νά εἰρωνευθοῦν τά πάντα. Τό ἴδιο γινόταν καί κατά τίς ἡμέρες τῶν ἀγίων Ἀποστόλων. Πεδρίγελως καί καθάρματα καί ἀποσπόγγισμα ἀκαθαρσιῶν, θεωροῦνταν στήν ἐποχή τους οἱ Ἀπόστολοι (στ.13). Καί ὅμως δέν ὐπελόγισαν τά σχόλια τοῦ κόσμου. Δέν ἐγκατέλειψαν τόν ἀγώνα τους. Τά περιφρόνησαν ὅλα. Ἤξεραν ὅτι ἡ χριστιακή πίστη τους ἀξίζει περισσότερο ἀπό ὅτι ὅλος ὁ κόσμος. Καί ἐκράτησαν τόν θησαυρό τους μέχρι τέλους.

        Τό ἴδιο πρέπει νά κάνουμε κι ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, στούς χαλεπούς καιρούς πού ζοῦμε. Νά κρατήσουμε τόν θησαυρό τῆς πίστης καί τῆς ἠθικῆς τοῦ Εὐαγγελίου, πού μᾶς παρέδωσαν οἱ Μαθητές τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

*****                                                                                                                                                                  

« Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε»

        Ἀδελφοί μου, τό πανυπερτέλειο πρότυπο πού ὀφείλουμε νά μιμηθοῦμε στή ζωή μας εἶναι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Ἀξίζει ὅμως νά μιμηθοῦμε καί ὅσους μιμήθηκαν τόν Χριστό στή ζωή τους. Νά μιμηθοῦμε ὄχι μόνο τόν Παῦλο καί τούς ἄλλους Ἀποστόλους, ἀλλά  καί τούς μάρτυρες καί τούς ἁγίους καί ὅσους ζοῦνε σήμερα κοντά μας, δίπλα μας ἀνάμεσά μας.   

Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης