Τό οὐράνιο πανηγύρι - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

Κυριακή (ΚH΄)  ΙΑ´Λουκᾶ

Ὁμιλία εἰς τό Εὐαγγέλιον

Τό οὐράνιο πανηγύρι (Λουκ. ιδ´16- 24)

˜˜˜˜˜˜˜˜

Α΄ «Δεῖπνον μέγα»

Β΄Προσκεκλημένοι ἐπισήμως

˜˜˜˜˜˜˜˜

            Κάποιος ἄνθρωπος, μᾶς εἶπεν ὁ Κύριος στό σημερινό Εὐαγγέλιο, ἑτοίμασε ἕνα μεγάλο καί πλού­σιο δεῖπνο. Στό βραδινό αὐτό τραπέζι προσκάλεσε πολλούς συμπολίτες, φίλους καί γνωστούς. Μάλιστα ὅταν ἔφθασεν ἡ ὥρα ἔστειλε τόν δοῦλο του γιά νά τούς τό ὑπενθυμίσει. «Ἔρχεσθε ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα» ἔλεγεν ὁ δοῦλος στόν κάθε προσκεκλημένο. Ἐλᾶτε, ὅλα εἶναι ἕτοιμα.

*****

Α΄ «Δεῖπνον μέγα»

        Τό μεγάλο αὐτό δεῖπνο γιά τό ὁποῖο μίλησεν ὁ Κύριος μᾶς λένε οἱ ἅγιοι Πατέρες, συμβολίζει τήν ἀ­τελείωτη χαρά τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Τήν ἀ­σύλληπτη δόξα τοῦ Παραδείσου. Τήν ὀμορφιά καί τήν εὐφροσύνη τῆς οὐράνιας Βασιλείας. Ὅλα αὐτά μᾶς βεβαιώνει ὁ Κύριος ὅτι εἶναι ἤδη ἕτοιμα. Ἕτοιμα ἀπό τήν ἀρχή τῆς δημιουργίας, ἤ γιά νά μιλήσουμε μέ μεγαλύτερη ἀκρίβεια,  ὅλα τά ἀγαθά τῆς οὐρά­νι­ας Βασιλείας ἔχουν δημιουργηθεῖ πρίν ἀπό τό Σύμ­παν πού μᾶς περιβάλλει. Πρίν ἀπό τή δημιουργία τῶν Γαλαξιῶν καί τῶν ἀστέρων. Διότι ὁ Πανάγαθος Δημιουργός μας, κινούμενος ἀπό ἀγάπη ἑτοίμασε πρῶτα τό μεγάλο Δεῖπνο, τήν εὐλογημένη Βασιλεία, πού θά ἦταν ὁ σκοπός τῆς δημιουργίας μας, καί κα­τόπιν μᾶς ἐδημιούργησε.

Ἀδελφοί μου, δέν πορευόμαστε στά χαμένα, δέν εἴμαστε ἀντικείμενα πεταμένα στό χάος. Οὔτε μᾶς ἔ­πλασεν ὁ Θεός γιά τή φωτιά, γιά τήν Κόλαση. Μᾶς ἔπλασε γιά τό ἀτελείωτο Τραπέζι Του, γιά τήν αἰώνια χαρά τῆς Βασιλείας Του. Αὐτό τό τρπέζι εἶναι ἄλλωσ­τε πού δίνει νόημα στούς κόπους, τούς πόνους, τίς ἀγωνίες, τούς ἀγῶνες, τίς θλίψεις καί τίς στενοχώ­ριες πού μᾶς ποτίζει ἡ παρούσα ζωή.

Χωρίς αὐτή τήν πραγματικότητα τῆς οὐράνιας Βα­σιλείας ἡ ζωή μας δέν θά εἶχε κανένα νόημα. Θά ἦ­ταν μιά ἐτελείωτη φρικτή κόλαση μέσα σέ μιά ἀτε­λείωτη νύχτα. Μέ τό Τραπέζι αὐτό νά μᾶς περιμένει ἐκεῖ στό τέρμα τοῦ δρόμου  τῆς παρούσας ζωῆς, ἡ ζωή μας γεμίζει φῶς, λούζεται στό φῶς.

Ὅλα τά πλούτη τοῦ Χριστοῦ, οἱ ἀνεξερεύνητοι καί ἀνεξάντλητοι θησαυροί Του, πού θά μᾶς παρατίθεν­ται ἐκεῖ, θά χορταίνουν τήν ψυχή μας καί θά μᾶς γεμίζουν μέ ἀνέκφραστη εὐφροσύνη. Στό οὐράνιο αὐτό δεῖπνο  ὁ Κύριος θά μᾶς προσφέρει τό «καινόν ποτήριον», τόν ἴδιο τόν Ἑαυτό του, τή Θεία Κοινωνία, μέ ἕνα διαφορετικό ὅμως τρόπο,  «καινόν», πού δέν μποροῦμε νά τόν φαντασθοῦμε οὔτε νά τόν ἐννοή­σουμε. Καί θά μᾶς τό προσφέρει ὁ Ἴδιος ὁ Οἰκοδε­σπότης, ὁ Ὁποῖος καί θά εὐφραίνεται μαζί μας καί θά μᾶς διακονεῖ. Πανηγύρι οὐράνιο ἔχει στηθεῖ γιά μᾶς καί μᾶς περιμένει νά τό ἀπολαύσουμε.

Αὐτή ἡ πραγματικότητα μεταβάλλει τή φρίκη τοῦ παρόντος κόσμου, σέ χαρά ἀκόμη κι᾽ ὅταν τό πυρω­μένο ἀτσάλι πέφτοντας ἀπό τόν οὐρανό ἰσοπεδώνει τά πάντα, καταστρέφει πολιτισμούς, σκάβει τά σπλά­γχνα τῆς γῆς καί μεταβάλλει τόν πλανήτη σέ μιά ἀφι­λόξενη, φονική,  ἀπέραντη ἐρημιά. Τώρα πλέον τό ξέρουμε πολύ καλά καί χωρίς ἀμφιβολία ὅτι ἡ ὀλιγο­ήμερη παραμονή μας στή σκηνή ἑνός θεάτρου τοῦ παραλόγου ὅπως εῑναι τό θέατρο τοῦ παρόντος κόσμου, ἄν τό θελήσουμε, μᾶς ὁδηγεῖ στό πενευ­φρόσυνο αὐτό Δεῖπνο, ὅπου ἡ φωνή τοῦ Δημιουρ­γοῦ μας μᾶς καλεῖ μέ τό «Ἔρχεσθε»! Εἶναι ὅλα ἕτοι­μα. Ἐλᾶτε στήν αἰώνια χαρά.

*****

Β΄Προσκεκλημένοι ἐπισήμως

            Ἔκπληξη καί ἀπορία μαζί προκαλεῖ ἡ ἀδιαφο­ρία, τήν ὁποία ἔδειξαν οἱ προσκεκλημένοι στό μεγά­λο αὐτό Δεῖπνο. Ὁ ἕνας εἶπε: «ἀγρόν ἠγόρασα» κι ἔ­χω ἀνάγκη νά πάω νά τόν δῶ. Ὁ ἄλλος ὅτι ἀγόρασε πέντε ζευγάρια βόδια καί πρέπει νά πάει στό χωράφι νά τά δοκιμάσει. Νά βεβαιωθεῖ ὅτι μποροῦν νά τρα­βήξουν τό ἀλέτρι καί νά ὀργώσουν τά χωράφια του. Νά ὅμως πού καί οἱ δύο αὐτοί ἔλεγαν χονδροειδῆ ψέματα. Κανένας δέν μπορεῖ νά ἰδεῖ καλά καί νά ἐπιθεωρήσει ἕνα χωράφι μέσα στή νύχτα, ἀκόμη κι ἄν διαθέτει πανίσχυρους  προβολεῖς, ὅπως ἔχουμε σήμε­ρα. Οὔτε μπορεῖ κανείς μέσα στή νύχτα, μέσα στό πηχτό σκοτάδι νά ὀργώσει χωράφι. Ὁ τρίτος εἶπε πώς δημιούργησε οἰκογένεια καί γι᾽αὐτό δέν μπο­ροῦσε νά πάρει μέρος στό δεῖπνο. Καί τοῦτος ὅμως ἔλεγε ψέμα μεγάλο, διότι τοῦ δινόταν ἡ εὐκαιρία νά πάρει καί τή σύζυγό του στό δεῖπνο, νά χαρεῖ καί αὐτή τό μεγάλο βασιλικό τραπέζι.

            Ὅταν ὁ οἰκοδεσπότης ἄκουσε ἀπό τό δοῦλο του τίς ἀδικαιολόγητες προφάσεις ἐθύμωσε, μᾶς εἶ­πεν ὁ Κύριος σήμερα, καί ἔδωσε καινούργια ἐντολή. Πήγαινε, τοῦ εἶπε, γρήγορα στίς πλατεῖες καί τά στε­νά δρομάκια τῆς πόλεως καί φέρε ἐδῶ μέσα ὅλους τούς φτωχούς, τούς σακάτηδες, τούς κουτσούς καί τούς τυφλούς πού θά βρεῖς ἐκεῖ. Ὁ δοῦλος ἔφυγε καί μετά ἀπό λίγο γύρισε καί εἶπε στόν κύριό του: ἔγινε ὅπως μέ μέ πρόσταξες, ὅμως ὑπάρχει ἀκόμη τόπος. Ὑπάρχουν θέσεις ἀκάλυπτες στό τραπέζι. Καί ὁ οἰκοδεσπότης τοῦ παρήγγειλε: βγές τώρα ἔξω ἀπό τήν πόλη στούς δρόμους καί τούς φράχτες τῶν χωρα­φιῶν, καί ὅσους βρεῖς ἐκεῖ, ἐπειδή μπορεῖ νά ντρέ­πονται στήν κατάσταση πού βρίσκονται βρώμικοι καί κουρελιάρηδες, ἀποβράσματα τοῦ κόσμου, φέρε τους ἐδῶ μέ τή βία γιατί θέλω νά γεμίσει τό σπίτι μου. Ἀλήθεια σᾶς λέγω, συμπλήρωσε, κανένας ἀπό τούς προσκαλεσμένους ἐκείνους δέν θά ἀπολαύσει τό τραπέζι μου. Διότι πολλοί προσκαλοῦνται, λίγοι ὅμως ἀποδεικνύονται ἄξιοι τῆς προσκλήσεως αὐτῆς.

            Προσκεκλημένοι εἴμαστε, καί μάλιστα κατά τρόπον ἐπίσημο καί ἐπίμονο, νά μετάσχουμε στό Μεγάλο Δεῖπνο τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Στό Δεῖπνο αὐτό ἦταν προσκαλεσμένος, ὅπως γνωρίζου­με, ὁ ἐκλεκτός λαός τοῦ Θεοῦ στά χρόνια τῆς Παλαι­ᾶς Διαθήκης. Ὁ λαός αὐτός δέχτηκε τίς ἐκπληκτικές εὐλογίες τοῦ Θεοῦ διά μέσου τῶν αἰώνων. Καί ὅμως, αὐτό εἶναι τό μυστήριο. Ὁ λαός αὐτός, μέσα ἀπό τά σπλάγχνα τοῦ ὁποίου βγῆκαν οἱ μεγάλοι Προφῆτες καί ἀπό τόν Ὁποῖο προῆλθε ὁ Ἐνανθρωπήσας Κύριος, ἔμεινε στήν πλειοψηφία του ξένος πρός τήν πρόσ­κληση τοῦ Παναγάθου Θεοῦ, γιά μετοχή στά ἀγαθά τῆς οὐράνιας Βασιλείας Του.  

            Αὐτό τόν κίνδυνο τόν διατρέχει κάθε πιστός χριστιανός σήμερα καί πάντοτε, ὅσο θά ὑπάρχει ὁ κόσμος μέ τήν παρούσα μορφή. Τόν κίνδυνο δηλαδή νά ἀδιαφορήσουμε ἐμεῖς, ἐγώ, ἐσύ,  ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς πού δεχτήκαμε πολύ μεγαλύτερες εὐλογίες ἀπό ὅτι ὁ παλαιός Ἰσραήλ καί ἀναμφιβόλως εἴμαστε πολύ περισσότερο προσκεκλημένοι ἐμεῖς καί μάλιστα μέ τρόπο ἐπίσημο στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὁ μεγάλος κίνδυνος εἶναι νά ἐπιδιώξουμε καί ἐμεῖς ὁ καθένας προσωπικά, νά βροῦμε τήν εὐτυχία μας στή γῆ. Τά χωράφια, τά βόδια, ἡ οἰκογένεια, ἡ μέριμνα γιά ἐπί­γειες ἀνέσεις καί ἡδονές, ὑπάρχει φόβος νά μᾶς ἀ­πορροφήσουν τόσο πολύ, ὥστε νά περιφρονήσουμε τό μεγάλο Δεῖπνο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

            Κινδυνεύουμε, ἀδελφοί μου, ἀνά πᾶσα στιγμή, νά τό περιφρονήσουμε τό Δεῖπνο αὐτό, μεθυσμένοι ἀπό τίς ἀναθυμιάσεις τοῦ κόσμου καί τοῦ κοσμικοῦ πνεύματος  καί νά φθάσουμε στό σημεῖο νά τό ἀν­ταλλάξουμε πολύ φθηνά: «ἀντί πινακίου φακῆς». Νά τό ἀπεμπολήσουμε γιά λίγα χρόνια κάποιων διασκε­δάσεων καί ἀνέσεων. Διότι «οὐ καταφρονεῖ τις τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, εἰ μή τῇ ἐλπίδι τῆς ἀνέσεως τῆς μικρᾶς τῆς ἐνταῦθα». Δέν περιφρονεῖ κάποιος τή  Βασιλεία τῶν οὐρανῶν, παρά μόνο ἐξ αἰτίας τῆς ἐπι­δίωξής του γιά μιά μικρή ἄνεση ἐδῶ στή γῆ. Πραγμα­τικά γιά ἕνα πιάτο φακές. Ἤ γιά νά εἴμαστε εἰλι­κρινεῖς καί νά μιλᾶμε μέ ἀκρίβεια, οὔτε γιά ἕνα πιάτο φακές, ἀφοῦ δέν ὑπάρχει καμμιά σύγκριση ἀνάμεσα στό αἰώνιο καί εὐφρόσυνο τραπέζι τοῦ Θεοῦ καί σέ ὁποιαδήποτε ἀπό τίς ἐπίγειες δόξες καί ἀπολαύσεις, τίς ὁποῖες πρίν τίς γευθοῦμε ἀφανί­ζονται σάν τήν πάχνη τῆς αὐγῆς.

            Μή προσκολλώμαστε λοιπόν στά γήϊνα, στά καθημερινά καί προσωρινά. Μή κλείνουμε τά αὐτιά μας στήν πρόσκληση τοῦ Θεοῦ, στήν καμπάνα τῆς Ἐκκλησίας, στή φωνή τοῦ Εὐαγγελίου. Νά ἐκτιμήσου­με τήν ἀξία τῆς θείας προσκλήσεως. Νά μάθουμε νά ἱεραρχοῦμε σωστά τίς προτεραιότητές μας.

*****

            Ἀδελφοί, τά Χριστούγεννα πλησιάζουν. Τό πε­ριεχόμενο τῆς μεγάλης ἑορτῆς γνωρίζουμε ὅτι εἶναι ἀκριβῶς αὐτό: ἡ πρόσκληση νά συμμετάσχουμε στό Μέγα Δεῖπνο τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Πρόσκλη­ση τήν ὁποία ἦρθε νά μᾶς ἐπιδώσει αὐτοπροσώπως ὁ Ἴδιος ὁ Θεός γενόμενος ἄνθρωπος.

            Ἀντιλαμβανόμαστε λοιπόν ὅτι σωστή καί οὐσιαστική ἑτοιμασία γιά τήν μεγάλη ἑορτή τῆς Γεν­νήσεως τοῦ Χριστοῦ  μας, δέν εἶναι αὐτό πού κάνουν οἱ πολλοί. Δηλαδή τά δῶρα, τά γλυκίσματα, τά και­νούργια ροῦχα μέσα στήν κρίση μάλιστα πού διέρ­χεται ὁ τόπος μας, οὔτε τό στόλισμα δένδρων χρι­στουγεννιάτικων καί ἄλλα παρόμοια. Σωστή καί οὐσιαστική ἑτοιμασία γιά τήν ὑποδοχή τῆς μεγάλης ἑορτῆς εἶναι ἡ ἑτοιμασία τῆς καρ­διᾶς μας μέ εἰλι­κρινῆ ἐξομολόγηση, θερμή προσευχή, μέ τή διατή­ρηση ἱερῆς ἀτμόσφαιρας στήν ψυχή μας, μέ τήν κα­τά δύναμη νηστεία. Μιά ἑτοιμασία πού θά μᾶς ἀξιώσει καί στό ἱερό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαρι­στίας νά μετάσχουμε τώρα καί στό Μεγάλο Δεῖπνο τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν. 

Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης