Πατέρας μας ὁ Θεός - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

 Κυριακή ΙΖ´

Ὁμιλία εἰς τόν Ἀπόστολον

Πατέρας μας ὁ Θεός

(Β´ Κορ. στ´16-ζ΄1)

Α´ Παιδιά τοῦ Θεοῦ

Β´ Οἱ ὑποχρεώσεις μας

Οἱ πρῶτοι χριστιανοί ἦταν ἀναγκασμένοι νά ζοῦν καί νά ἀναστρέφονται μέσα σέ περιβάλλον εἰδωλολατρικό. Αὐτό ὅμως γιά τούς νεοφώτιστους πιστούς ἐγκυμονοῦσε πολλούς καί μεγάλους κινδύνους. Ὁ μεγαλύτερος ἦταν ὁ κίνδυνος νά ξεχαστοῦν μέσα στόν κόσμο καί νά λησμονήσουν τήν ἱερότητα τῆς κλήσεώς τους. Καθώς συναναστρέφονταν καθημερινά μέ εἰδωλολάτρες σέ τρέχουσες ἐργασίες καί συναλλαγές, ἔχαναν τήν αἴσθηση τῆς διαφορᾶς ἀπό αὐτούς. Κάποτε μάλιστα καί τούς ἀκολουθοῦσαν σέ ὁρισμένες κοσμικές συνήθειές τους.

Ἔρχεται λοιπόν ὁ θεῖος Ἀπόστολος νά ἀνα­χαιτίσει αὐτή τήν ἐπικίνδυνη ἰσοπέδωση καί νά τονώσει τήν πνευματικότητα τῶν χριστιανῶν τῆς

Κορίνθου, πρός τούς ὁποίους ἀπευθύνεται ἡ ἐπιστολή ἀπό τήν ὁποία εἶναι παρμένο τό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα.

****

Α´ Παιδιά τοῦ Θεοῦ

Ἐσεῖς, λέγει, οἱ βαπτισμένοι χριστιανοί εἶσθε κάτι τό ξεχωριστό κάτι τό ἱερό. Εἶσθε «ναός Θεοῦ ζῶντος». Εἶσθε ναός τοῦ Θεοῦ, μέσα στόν ὁποῖο κατοικεῖ ὁ Θεός. Μάλιστα!  Ὁ ἄπειρος, ὁ παντοκράτωρ Κύριος σᾶς ξεχώρισε, γιά νά εἶσθε κατοικητήριό του.

Καί αὐτό πού σᾶς λέγω δέν εἶναι σχῆμα λόγου. Εἶναι ἁπτή πραγματικότητα, διότι ὁ ἴδιος ὁ Θεός ἀπό τά χρόνια τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἶχε ὑποσχεθεῖ διά τοῦ Μωϋσέως καί εἶχε δηλώσει ὅτι θά «ἐνοικήσει», θά κατοικήσει μέσα στίς ψυχές τῶν ἐκλεκτῶν Του. Θά κατοικήσει ἀλλά καί θά «ἐμπεριπατήσῃ», θά περπατήσει ἀνάμεσά τους, δηλαδή θά συναναστραφεῖ μαζί τους μέ οἰκειό­τητα. «Καί ἔσομαι αὐτῶν Θεός, λέγει, καί αὐτοί ἔσονταί μοι λαός». Θά εἶμαι, λέγει, Θεός τους καί αὐτοί θά εἶναι λαός ἰδικός μου. Ἐπειδή ὅμως εἶναι τόση καί τέτοια ἡ τιμή, γι’αὐτό καί παραγγέλλει στούς ἰδικιούς του, πάλι ἀπό τά χρόνια τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης: «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν». Βγεῖτε ἀπό τίς συναναστροφές καί τίς φιλίες τῶν ἀπίστων, καί «ἀφορίσθητε». Ξεχωρισθεῖτε. Μή συμφύρεσθε καί μήν ἐξομοιώνεσθε μ’ αὐτούς. Κρατεῖστε τή θέση σας καί τό δικό σας ξεχωριστό, οὐράνιο ἦθος. «Καί ἀκαθάρτου μή ἅπτε­σθε». Μήν ἐγγίζετε τίποτε ἀκάθαρτο ἀπό τά ἁμαρτωλά καί ρυπαρά τοῦ κόσμου αὐτοῦ. Ἄν κάμετε αὐτό πού σᾶς λέγω, τότε θά πάρετε καί ἄλλη δωρεά. Ποιά; «Ἐγώ εἰσδέξομαι ὑμᾶς». Θά σᾶς δεχθῶ κοντά μου μέ πολλή ἀγάπη. «Καί ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα καί ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱούς καί θυγατέρας». Θά ἀνοίξω τήν ἀγκάλη μου καί θά σᾶς ὑποδεχθῶ ὡς παιδιά μου,  εὐλογη­μέ­νους γιούς καί θυγατέρες.

Σκεφθήκαμε, ἀδελφοί μου, αὐτή τήν ἀλή­θεια; Ὅταν ἐμεῖς εἴμαστε ἀφοσιωμένοι στόν Θεόν καί ζοῦμε κατά τό θέλημά Του, τότε ὁ Θεός εἶναι ὁ Πατέρας μας. Μᾶς ἔχει παιδιά του ἀγαπημένα. Εἶναι ὁ στοργικός Πατέρας  πού φροντίζει γιά μᾶς. Γιά τή ζωή μας, γιά τή συντήρησή μας. Γιά τά προβλήματα καί τίς δυσκολίες μας. Ἀκόμη καί γιά τίς λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας. Εἶναι ὁ πατέρας πού μᾶς προστατεύει ἀπό κινδύνους καί ἀπό τούς κακούς ἀνθρώπους. Πρό παντός ὅμως εἶναι ὁ Πατέρας πού φροντίζει γιά τήν ψυχή μας καί τή σωτηρία της. Αὐτός μᾶς σώζει ἀπό τή μανία τοῦ διαβόλου. Αὐτός διαλύει τούς πειρασμούς. Μᾶς μᾶς δυναμώνει στίς δύσκολες ὧρες τῆς ζωῆς καί τοῦ ἀγώνα μας. Αὐτός στέλλει τούς ἀγγέλους του φύλακες καί φρουρούς ἀκαταμάχητους.

Δυστυχῶς αὐτή τήν πραγματικότητα τήν τόσο ζωντανή τήν ξεχνοῦμε. Ἀκόμη ἔχουμε συνηθίσει καί αὐτή τήν Κυριακή προσευχή τό «Πάτερ ἡμῶν».  Πατέρα μας τόν ἀποκαλοῦμε καθημερινά στήν προσευχή αὐτή, ἀλλά πρέπει αὐτό νά τό πιστεύουμε μέ ὅλη μας τήν καρδιά. Καί νά ἔχουμε μέσα μας ἀπόλυτη τή βεβαιότητα ὅτι εἶναι Πατέρας μας ὁ Θεός. Πατέρας περισσότερο στορ­γικός καί μέ περισσότερο ἐνδιαφέρον γιά μᾶς ἀπό κάθε ἄνθρωπο πατέρα. διότι αὐτός εἶναι ὁ «Κύριος ὁ Παντοκράτωρ». Αὐτός ὁ ὁποῖος κυβερνᾶ τά πάντα καί στοῦ ὁποίου τά χέρια ὑπάρχουν ὅλα Εἶναι Αὐτός  πού τά ὁρίζει πάντα.

Ὑπάρχει μεγαλύτερη τιμή γιά τόν ἄνθρωπο νά τόν ὀνομάζει ὁ Θεός παιδί Του;Ὑπάρχει μεγαλύτερη εὐλογία ἀπό τό νά μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά ὀνομάζει τόν Θεό Πατέρα καί νά τόν αἰσθάνεται Πατέρα;

****

Β´ Οἱ ὑποχρεώσεις μας     

Ἔχοντας λοιπόν τέτοιες μεγάλες ὑποσχέσεις εἶναι ἀνάγκη νά προσέξουμε. Νά προσέξουμε νά κάνουμε ὅ,τι λέγει ὁ Ἀπόστολος στή συνέχεια. Νά ἀνταποκριθοῦμε σ’ αὐτές τίς ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ. Γι’αὐτό λέγει: «Καθαρίσωμεν ἑαυτούς ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος, ἐπιτε­λοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ».  Νά ἀποδιώ­ξουμε ἀπό πάνω μας κάθε ἠθικό ρύπο, ἀκόμη καί τόν παραμικρό, πού ἔρχεται ἥσυχα καί ἀνεπαί­σθητα νά ὑποβαθμίσει τήν χριστιανική μας ἀξία καί ἰδιότητα. Ἄς ἀπορρί­ψουμε καί ἄς προφυλα­χθοῦμε ἀπό ἁμαρτίες σαρκικές,  πού βεβηλώνουν τό σῶμα, ἀλλά καί ἀπό τίς πνευματικές ἁμαρτίες, πού σπιλώνουν τή ψυχή. Ἀφοῦ λοιπόν ξεπεράσουμε ὅλες τίς ἀρνητικές καί ἀνεπιθύμητες καταστάσεις, ἄς καλλιεργήσουμε περισσότερο τήν «ἁγιωσύνην», τήν ἱερότητα τῆς ὅλης ὑπάρξεως καί ζωῆς μας «ἐν φόβῳ Θεοῦ», μέ συναίσθηση εὐθύνης καί δέους ἐνώπιόν Του, μέ βαθειά εὐλά­βεια ψυχῆς.

Ἄν ὁ θεῖος Ἀπόστολος σήμερα ἦταν ἀνάμε­σά μας καί ἔβλεπε τόν κόσμο μέσα στόν ὁποῖο ζοῦμε, τά ἴδια λόγια θά ἔλεγε καί σ’ ἐμᾶς. Διότι καί σήμερα οἱ χριστιανοί ἀναγκάζον­ται νά ζοῦν οὐσιαστικά σέ περιβάλλον εἰδωλολα­τρικό, γι’αὐτό καί κινδυνεύουν. Κινδυνεύουμε νά ξεχάσουμε τήν ὑψηλή καί ἱερώτατη κλήση μας, νά ἐπηρε­ασθοῦμε ἀπό τήν κοσμική νοοτροπία, νά ἀλλοιω­θοῦμε καί νά ἐκπέσουμε ἀπό τήν ὑψηλή θέση στήν ὁποία μᾶς ἔταξεν ὁ Θεός.

Πράγματι στήν ἐποχή μας, ὅπως στά προχριστιανικά εἰδωλολατρικά χρόνια, ἐπικρατεῖ πνεῦμα θεοποίησης τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, τῆς νομιμοποίησης τῶν παθῶν, ὑπάρχει πνεῦμα ἀδια­φορίας καί ἄγνοιας γύρω ἀπό τόν Ἀληθινό Θεό καί τό ἅγιο θέλημά Του. Ἡ πρόοδος τῆς ἐπιστή­μης προκάλεσε δυστυχῶς ἀλαζονεία καί ἀπιστία. Τά ἐπιτεύγματα τῆς τεχνολογίας ἔγιναν ἀντικεί­μενο θάμβους καί λατρείας. Ἐνῶ ἡ εὐημερία ἔφερε ἀπληστία καί μανία γιά τά ἐγκόσμια πλούτη καί τίς ἀπολαύσεις.

Οἱ χριστιανοί ὅμως καλοῦνται καί σήμερα νά ζήσουν ἀνεπηρέαστοι ἀπό τήν εἰδωλική, τήν κοσμική νοοτροπία. Καλούμεθα νά ἔχουμε πάντοτε στό νοῦ μας τήν ὑψηλή κλήση, τήν εὐγενική καί ἱερή ἰδιότητά μας. Καί στή σύγχρονη νεοειδωλολατρική ἐποχή οἱ χριστιανοί πιστεύουν καί βρίσκονται σέ στενή σχέση μέ τόν Χριστόν. Αὐτοί εἶναι «ναός ἅγιος» δικός Του, πού κάποτε ἐγκαινιάσθηκε μέ τή χρίση τοῦ Ἁγίου Μύρου. Αὐτοί μέ τή Θεία Κοινωνία ὑποδέχονται μέσα τους τόν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν καί τόν αἰσθάνονται νά «ἐνοικῇ» καί νά «ἐμπεριπατῇ» στήν ψυχή τους, νά τούς μεταδίδει χαρά καί εἰρήνη καί δύναμη.

Οἱ πιστοί κάθε στιγμή τῆς ζωῆς τους, κάθε πράξη καί λόγο καί σκέψη τους ἀκόμη τά ἔχουν ἀφιερωμένα σ’ Ἐκεῖνον. Ζοῦν καί ἀναπνέουν μέσα στήν παρουσία καί τήν Ἀγάπη Του. Ἀκόμη καί τήν ὕλη, τό σῶμα, τήν τροφή, τήν περιουσία τους τά αἰσθάνονται ὡς ἱερά ἀντικείμενα, πού ἀνήκουν στόν Ἅγιος Θεό καί ἀποσκοποῦν ἀποκλειστικά στήν ὑπηρεσία Του.

Προσεύχονται μέ πόθο, καί ἐπικοινωνοῦν ἀληθινά μέ τόν οὐράνιο Πατέρα. Ἐργάζονται, κι αἰσθάνονται τήν παρουσία του νά τούς καθοδηγεῖ καί νά τούς ἐμπνέει. Ἁπλᾶ καί ἀνεπιτήδευτα ψυ­χαγωγοῦνται, καί παίρνουν ἀφορμή νά δοξολογήσουν τόν Φιλάνθρωπο Κύριο.

Ὤ, ἀδελφοί μου, οἱ χριστιανοί εἶναι μέσα στόν κόσμο κάτι τό διαφορετικό, κάτι τό σπάνιο, τό ἱερό ἀλλά καί πολύτιμο. Εἶναι ἀφιερώματα τοῦ Παραδείσου πού βρίσκονται πρός καιρόν πάνω στή γῆ, γιά νά γλυκαίνουν τή ζωή καί νά ἐξευ­γενίζουν τά ἤθη τοῦ ἀποστατημένου κόσμου.

****

Γι’ αὐτό ἀκριβῶς ἔχουμε οἱ χριστιανοί ἔργο καί χρέος ἐπιτακτικό νά μένουμε μασκριά ἀπό ὅ,τι εἰδωλολατρικό, ἀνώτεροι ἀπό ὅ,τι κοσμικό, ἀνέγγιχτοι ἀπό ὅ,τι ἀκάθαρτο. Καί νά παραγγέλλουμε καί νά καλοῦμε ὅλους πρός τήν οὐράνια τοῦ Χριστοῦ Βασιλεία, ὅπου θά εἶναι «καινά», ὅλα ἁγνά, ἅγια, ὅλα τέλεια, ἱερά, γεμάτα ἀπό τή δόξα καί τό φῶς τοῦ Ἁγίου, Ἀληθινοῦ, τοῦ Παντοκράτορος, «ζῶντος» Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης

Ἱερός Καθεδρικός Ναός  Ἁγίου Ἰωάννου Λευκωσίας,

Κυριακή  14.02.2016