Τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

Κυριακή Ε´Νηστειῶν

Ὁμιλία εἰς τόν Ἀπόστολον

Τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ

 ( Ἑβρ. θ´11-14)

          ˜˜˜˜˜˜˜˜  

Α´ Αἷμα ἀτίμητο

Β´ Αἷμα καθάρσεως

          Καθώς προσεγγίζουμε τίς μεγάλες ἡμέρες τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου, τά ἀποστολικά ἀναγνώ­σματα, πού διαβάζονται στούς Ναούς μας, μᾶς εἰσάγουν στό βαθύτερο νόημα τῆς θυ­σίας τοῦ Σταυροῦ, τήν ὁποία ὁ Κύριός μας πρόσφερε ὡς Ἀρχιερέας τῆς Καινῆς Διαθήκης γιά τή σωτηρία ἡ­μῶν τῶν ἀνθρώπων. Μάλιστα ὁ σημερινός ἀπό­στολος  ἔχει ὡς θέμα του τήν ἀσύγκριτη ὑπεροχή τῆς σταυρικῆς θυσί­ας τοῦ Κυρίου καί τήν μοναδική ἀξία τοῦ Τιμίου Αἵματός Του. Προκειμένου νά προβάλει καί νά ἀναδείξει τή μεγάλη αὐτή ἀλή­θεια ὁ θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος κάμνει σύγκριση ἀνάμεσα στόν Χριστό πού εἶναι ὁ Ἀρχιερεύς τῆς Καινῆς Διαθήκης καί στούς Ἀρχιερεῖς  τοῦ Μωσαϊ­κοῦ Νόμου. Συγκρίνει τήν ἀπολυτρωτική θυσία  πού πρόσφερεν ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός  καί τίς θυσίες πού πρόσφεραν οἱ Ἀρχιερεῖς στά χρόνια τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἀπό τή σύγκριση αὐτή ἀποκαλύπτονται οἱ διαφορές πού ὑπάρχουν ἀνά­μεσά τους. Διαφορές  πού προσδίδουν τήν μοναδικότητα καί τήν ὑπερο­χή στή θυσία καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ.

***

Α´ Αἷμα ἀτίμητο

          Τό πρῶτο λοιπόν, πού μᾶς λέγει, σήμερα ὁ Ἀπόστο­λος, εἶναι ὅτι ὁ Χριστός ἦρθε στή γῆ ὡς Ἀρχιερέ­ας τῶν μελλοντικῶν ἀγαθῶν, τῶν ἀγαθῶν  τῆς Καινῆς Διαθήκης. Ὁ Χριστός προκειμένου νά προσφέρει τή σταυρική Του θυσία, δέν πέρασε μέσα ἀπό τή Σκηνή τοῦ Μαρτυρίου, ὅπως οἱ Ἁρχιερεῖς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀλλά μέσα ἀπό τή μεγαλύτερη καί τελειότερη σκηνή, ἡ ὁποία δέν εἶχε κατασκευασθεῖ ἀπό χέρια ἀνθρώπων. Ἡ σκηνή, τοῦ θεανθρώπινου σώματος τοῦ Χριστοῦ ἦταν «ἀχειρο­ποίη­τος». Ἡ παλαιά σκηνή τοῦ Μαρτυρίου, ὁ φορητός ναός τῶν Ἰσραηλιτῶν στήν ἔρημο, ἦταν ἔργο τοῦ ἀρ­χι­τέκτονα Βεσελεήλ καί τῶν συνεργατῶν του (Ἐξόδ. λα΄1-11). Ἀντίθετα ἡ «μείζων καί τελειοτέρα σκηνή» τοῦ σώματος τοῦ Κυρίου, θά μᾶς πεῖ ὁ ἱερός Χρυσόστομος, «ἐκ Πνεύματος κατεσκεύαστο Ἁγίου». Τό σῶμα τοῦ Χρι­στοῦ ὡς πρός τήν ὕλη πού τό ἀποτελοῦσε ἦταν ὁμοούσιο καί τῆς ἴδιας φύσεως μέ τό δικό μας, διότι ἐξυφάνθηκε ἀπό τά ἄχραντα αἵματα τῆς Ἁ­γίας Παρθένου (Θεοφ.). Ἀπεναντίας, ὡς πρός τόν τρόπο τῆς σύστασής του ἦταν «ὑπέρ ἡμᾶς», ἐ­πειδή ἦταν ἑνωμένο ὑποστατικά μέ τόν Θεό Λόγο. Ὅπως ἀντιλαμβα­νόμαστε μέ τήν ἔμμεση σύγκριση καί τόν παραλληλισμό πού κάμνει ὁ Ἀπόστολος θέλει νά δείξει τήν ὑπεροχή τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ σέ σχέση μέ τήν παλαιά σκηνή, πού ἦταν τό κέντρο τῆς λατρείας τῶν Ἑβραί­ων.

          Τό Πανάγιο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ μας λοιπόν δέν ἀνῆκε σ’αὐτή τή κτίση. Ἀποτελεῖ νέα δημιουργία, θεία καί οὐράνια. Ἀκόμη ὁ Χριστός δέν χρησιμοποίησε τό αἷμα τῶν μοσχα­ριῶν καί τῶν τράγων, ὅπως ὁ ἀρχιερέας τῶν Ἰου­δαίων, ἀλλά «διά τοῦ ἰδίου αἵματος εἰσῆλθεν ἐφάπαξ εἰς τά Ἅγια». Μέ τό δικό Του αἷμα μπῆκε μιά φορά γιά πάντα στά ἐπουράνια Ἅγια τῶν Ἁγίων, δηλαδή στόν θρόνο τοῦ Οὐρανοῦ καί πέ­τυχε γιά μᾶς αἰώνια λύτρωση.

          Βέβαια γιά νά μπορέσουμε κατανοήσουμε τά μεγάλα καί ταυτόχρονα δύσκολα αὐτά νοήματα τοῦ ἱεροῦ κειμένου, θά ἔπρεπε νά γνωρίζουμε ὁλόκληρη τήν τελετουργία τῆς ἰουδαϊκῆς ἑορτῆς τοῦ Ἐξιλασμοῦ. Αὐτή τήν τελετουργία τήν εἶχεν ὑπ᾽ὄψη του ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καί ἔτσι συγ­κρίνει τή θυσία πού τελοῦσε ὁ Ἀρχιερέας τῶν Ἑβραίων μέ τή σταυρική θυσία τοῦ αἰώνιου Ἀρχι­ερέα, τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Στήν ἑορτή τοῦ Ἐξιλασμοῦ ὁ Ἀρχιερέας τῶν Ἑβραίων μιά φορά τό χρόνο θυσίαζε ἔξω ἀπό τό Ναό ἕνα μοσχάρι καί ἕνα τράγο. Κατόπιν μόνος του εἰσερχόταν ἀνυπόδητος στόν πιό ἱερό χῶρο τοῦ Ναοῦ, πού ἦταν τά Ἅγια τῶν Ἁγίων. Ἐκεῖ ράντιζε μέ τό αἶμα τῶν θυσιασθέντων ζώων τήν Κιβωτό τῆς Δια­θήκης.

          Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος λοιπόν συγκρίνει τήν ἐτήσια αὐτή θυσία τοῦ ἀρχιερέως τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μέ τήν μοναδική καί ἀνεπανάληπτη θυ­σία τοῦ Κυρίου μας πάνω στόν Γολγοθᾶ. Καί μᾶς λέγει ὅτι ὁ Κύριός μας κατά τήν σταυρική Θυσία Του δέν πρόσφερε αἷμα ταύρων καί τράγων, ἀλ­λά ἔχυσε τό δικό του πολύτιμο καί ἀτίμητο Αἶμα. Δέν μπῆκε στόν ναό τοῦ Σολομῶντος, ἀλλά χρησιμοποίησε γιά ναό τό πανάσπιλο καί πανάγιο Σῶμα Του. Δέν εἰσῆλθε στά ἄδυτα τοῦ Ναοῦ, τά Ἅγια τῶν Ἁγίων, ἀλλά στά ἄδυτα τοῦ οὐρανοῦ, στόν θρόνο τῆς θεότητος, ὅπου πρόσφερε τό δικό Του Αἶμα, τό αἷμα τοῦ σαρκωθέντος Θεοῦ. Ὅλα αὐτά ἀποτελοῦν μυστήρια τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ ἀνερμήνευτα. Ἐμεῖς ἄς στεκόμαστε μέ δέος μπροστά στό φοβερό μυστήριο τῆς σταυρικῆς Θυσίας του καί νά αἰσθανόμαστε  τουλάχιστον ὅτι τό αἷμα Του αὐτό, πού χύθηκε μιά φορά γιά πάντα, χύθηκε γιά τή δική μας λύτρωση καί σωτηρία.

****

Β´ Αἷμα καθάρσεως

          Ἐάν τό αἶμα τῶν ταύρων καί τῶν τράγων, πού κατακαίονταν στό θυσιαστήριο, μᾶς λέγει ὀ θεῖος Παῦλος, καί ἡ στάκτη τῆς δαμάλεως, τῆς νεαρῆς δηλαδή ἀγελάδας, μέ τήν ὀποία ράντιζαν τούς μολυσμένους ἀπό τά πράγματα πού θεω­ροῦνταν ἀκάθαρτα, προσφέρουν κάποιον ἐ­ξωτε­ρικό  καθαρισμό στό σῶμα, ὥστε νά μποροῦν οἱ ἄνθρωποι νά μετέχουν στή λατρεία, πόσο μᾶλλον τό Αἷμα τοῦ Θεανθρώπου, ὁ Ὁποῖος πρόσφερε στόν Θεό τόν ἑαυτό του ἐλέυθερο καί καθαρό ἀ­πό κάθε ἠθικό ρύπο, «καθαριεῖ τήν συνείδησιν ἡ­μῶν ἀπό νεκρῶν ἔργων», θά καθαρίσει τή συνείδησή μας ἀπό τά ἔργα τῆς ἁμαρτίας καί θά μᾶς ἀξιώσει νά λατρεύουμε ἀξίως τόν ζῶντα Θε­όν;

Οἱ θυσίες λοιπόν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης προσφέρουν μόνο ἕνα τυπικό καθαρμό γιά νά μποροῦν οἱ πιστοί νά μετέχουν στή λατρεία. Ἦ­ταν συμβολικές, δέν καθάριζαν τούς ἀνθρώπους ἀπό τόν φοβερό μολυσμό τῆς ἁμαρτίας. Γι’αὐτό καί οἱ ἄνθρωποι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης βασανίζονταν ἀλύτρωτοι ἀπό τό ἀσήκωτο βάρος τῶν τύψεων καί κατατρώγονταν ἀπό τίς ἐνοχές πού τούς δημιουργοῦσεν ἡ διάπραξη τῆς ἁμαρτίας. Ἀπό τή στιγμή ὅμως πού ὁ Κύριος πρόσφερε τή σταυρική Του θυσία πάνω στόν Γολγοθᾶ, ὅλοι αὐτοί οἱ ἐξωτερικοί τύποι καταργήθηκαν. Σταμάτησαν πλέον οἱ θυσίες ζώων. Ἀπό τότε δέν ξαναχύθηκε πλέον αἷμα ζώων. Διότι ἀκριβῶς τό αἷμα τῶν ζώων δέν μποροῦσε νά καθαρίσει τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν φοβερό μολυσμό τῆς ἁ­μαρτίας. Ἐνῶ τό αἷμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού χύθηκε πάνω στόν Γολγοθᾶ, ἔχει δύναμη ἀ­περι­όριστη. Διότι ἀκριβῶς εἶναι αἷμα Θεανθρώπου. Αὐτό τό Αἷμα λοιπόν καθαρίζει τή συνείδησή μας ἀπό κάθε ἁμαρτία καί ἐνοχή.

Βέβαια πολλοί ἄνθρωποι σήμερα, προκειμένου νά διώξουν ἀπό τήν ψυχή τους φοβερές ἐνο­χές πού τούς ἀναστατώνουν, ψάχνουν νά βροῦν ἐξωτερικούς τρόπους νά πνίξουν τή φωνή τῆς συνειδήσεώς τους. Τρέχουν σέ ψυχολόγους, ἐπι­χειροῦν ταξίδια, ρίχνονται σέ διασκεδάσεις, ποτά, κάπνισμα ἀκόμη καί ναρκωτικά, ἀλλά μάταια. Οἱ τύψεις δέν τούς ἀφήνουν, οἱ ἐνοχές δέν ἀπομα­κρύνονται. Γίνονται ἡ σκιά τους, τό σαράκι πού κατατρώγει τά σωθικά τους. Βέβαια μή παρεξη­γηθεῖ ὁ λόγος. Ὁπωσδήποτε τήν ἐπιστήμη τήν ἔδωσε ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο, καί τόν «ἰατρόν ὁ Θεός ἔκτισε».Καί αὐτόν θά χρειασθεῖ κάποτε νά τόν συμβουλευθοῦμε. Ὅμως  τό μοναδικό φάρμακο πού μπορεῖ νά ἀπαλλάξει τή συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τό βάρος τῶν τύψεων καί νά τοῦ φέρει εἰρήνη στήν ψυχή εἶναι τό Αἷμα τοῦ σταυρωθέντος Κυρίου μας. Αὐτό τό αἷμα μᾶς καθαρίζει ἀπό τόν ρύπο τῶν ἁμαρτιῶν μας μέσα στό Μυστήριο τῆς Μετανοίας καί Ἱερᾶς Ἐξομολο­γή­σεως.

****

          Αὐτό τό θεϊκό αἷμα κατά τή Θεία Κοινωνία ἐπισφραγίζει τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας καί μᾶς χαρίζει μιά πρόγευση αἰωνιότητας. Καθώς πλησιάζουμε πρός τήν Ἁγία καί Μεγάλη Ἑβδομά­δα, ἄς ξεπεράσουμε δισταγμούς καί παρανοήσεις γύρω ἀπό τό μεγάλο Μυστήριο τῆς Μετανοίας καί Ἐξομολογήσεως, πού ἔχει χαρακτηρισθεῖ καί ὡς δεύτερο βάπτισμα, καί ὡς λουτρό τῆς ψυχῆς, νά ἀποθέσουμε τό βάρος τῶν ἁμαρτιῶν μας, νά λυτρωθοῦμε ἀπό τίς τύψεις καί τίς ἐνοχές πού μᾶς βασανίζουν, νά νοιώσουμε ἐλεύθεροι καί λυτρωμένοι. Μετά φόβου Θεοῦ, λοιπόν, πίστεως καί ἀγάπης ἄς προσερχόμαστε στό μυστήριο τῆς ἄφεσης καί τῆς ζωῆς.

Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης

Ἱερός Καθεδρικός Ναός  Ἁγ.Ἰωάννου Λευκωσίας

Κυριακή  17.04.2016