"Για να μη μένουν άκαρποι" - δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

"Για να μη μένουν άκαρποι"

Κυριακή Αγίων Πατέρων 

Ζ' Οικουμενικής Συνόδου

Δεν θα αποτελούσε είδησι η τραγική διαπίστωσι πως την κάθε κοινωνία σε κάθε εποχή την απασχολούν πολλά και διαφορετικά προβλήματα. Αυτό βέβαια οφείλεται στον ίδιο τον άνθρωπο και στις επιλογές της ζωής του. Όταν ο άνθρωπος δηλαδή επιλέγει το προσωπείο της φθοράς αντί το πρόσωπο αθανασίας τότε είναι αναπόφευκτο να δημιουργεί προβλήματα τα οποία απλώς του καλύπτουν το μόνο και άλυτο πρόβλημα του "ποιός είμαι;", "γιατί υπάρχω;", "υπάρχω;".

Πορευόταν μόνος στην απεραντοσύνη μιας γης εχθρικής. Την κάρπιζε με κόπους και πόνο και βλασταίνοντας ακόμη δεν ήταν συμφιλιωμένος μαζύ της. Ό, τι είχε συνηθίσει να τον διακονεί τώρα του επιτίθεται. Αγρίεψε ακόμη και η φύσι στην κακή αλλοίωσι της μορφής του που κινούνταν πια στην αγωνία και στον φόβο. Ήταν άνθρωπος πλέον και αυτό ήταν το πρόβλημα τελικά. Διότι πλάστηκε άνθρωπος μα για να μη μείνει μόνο στην εικόνα αλλά και στην ομοίωσι του Δημιουργού.

Και ο ένας Δημιουργός έχει τρία πρόσωπα. Κοινωνούσε μαζύ Του και από αυτήν την κοινωνία η ζωή του ήταν ένας άπλετος και ατελείωτος Παράδεισος. Μετά την πτώσι πώς να εικόνιζε τον Ευεργέτη; Του ήταν άγνωστος. Και πιο μπροστά δεν τον έβλεπε μα μήπως η όρασι των ματιών είναι το καθοριστικό σε μια σχέσι; Ήταν πρόσωπο και με πρόσωπα κοινωνούσε σε έναν δεσμό ιερό και ανεξήγητο. 

Πέρασαν αιώνες και ο δεσμός αυτός ήταν απαράδεκτο να μένει λυμένος. Ήταν η ελευθερία του Θεού που σεβόταν την ελευθερία του ανθρώπου και που θέλησε να μεταμορφώσει τους όρους της Διαθήκης χωρίς να εκβιάσει στην αναγέννησι. Έτσι ο αόρατος γίνεται ορατός και εικονίζεται. Μέσα από αυτήν την εξεικόνισι τιμούμε την ίδια τη Βουλή του Θεού να μπει αποφασιστικά στον κόσμο και να μας σώσει από αυτόν αλλά παράλληλα δοξάζουμε την υπόσχεσι που μας έδωσε ότι παντοτινά θα είναι μαζύ μας. Μέσα από την Εικόνα Του πια θεολογούμε και εκεί αποθέσαμε τις ελπίδες μας πως όταν το έλεός Του επισκεφθεί την ύπαρξί μας θα γίνουμε τελικά πρόσωπα μοιάζοντας κατά Χάριν με την "τρισίν ενιζομένη" Θεότητα. Έτσι μόνον καρποφορεί η πρότασι που κήρυξε ο Ιησούς Χριστός και οι Απόστολοι.

Για να μη μείνει άκαρπη η νέα πίστι τί είναι απαραίτητο λοιπόν; Να εικονίζουμε τον Χριστό στη ζωή μας! Δηλαδή, να μην μένουμε μόνο αντίκρυ σε ένα εικόνισμα ως άνθρωποι προς έγχρωμο ξύλο αλλά μέσα από αυτό να επιχειρούμε ολοένα να ενωνόμαστε μαζύ Του. Αυτό μόνο μέσα στην Εκκλησία μπορεί να επιτευχθεί. Στον τρόπο εκείνο όπου το άτομο χάνεται, εξαφανίζεται καθώς το άτομο για να επιβιώσει χρειάζεται εγωισμό και απομόνωσι ψυχής ενώ ο Χριστιανός αποκτά νόημα μόνο όταν γίνεται πρόσωπο μέσα από το πρόσωπο του αδελφού και τελικά μέσα από τον Σαρκωμένο Λόγο. Αυτό συμβουλεύει και ο Θείος Παύλος τον Μαθητή του Τίτο ουσιαστικά. Για να μη γίνουμε άκαρποι ας καρπίσουμε την σπορά του Θεού και τότε θα δούμε πως το ιερώτερο κήρυγμα και το μεγαλύτερο έργο δεν είναι ούτε ο κοινωνικός άμβωνας ούτε η ευποιΐα αλλά είναι ο Σταυρός και η Θεοπτία.

δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

Πηγή: Απογευματινή Κωνσταντινουπόλεως