Φινάλε - Ζήνων

Φινάλε 
 
Την είδα να με κοιτάζει φωτεινή. 
Γαλήνιο το πρόσωπό της. Ήρεμο.
Έπρεπε να ξεκινήσει για απέναντι μα το βλέμμα της σάρωνε το πλήθος μέχρι να ακουμπήσει απάνω μου. 
Με κοίταξε εξεταστικά. Η γνωστή ρυτίδα απλώθηκε πάνω από τα φρύδια της. 
Κρεμόταν από τα χείλια μου.
Περίμενε μία λέξη μου. 
Ένα σημάδι. 
Κάτι!
Με κόπο τα άνοιξα και της ψιθύρισα την αλήθεια:
Δεν τα κατάφερα, μάνα! 
Πρέπει να χωρίσουμε.
Για πάντα.
Πρέπει να βιαστείς !
Θα ανοίξει το χάσμα το μέγα.
Μην ξεμείνεις από δω!
Ο τόπος σου είναι απέναντι.
Λυπάμαι !
Λυπάμαι που σε λυπώ.
Λένε βέβαια πως απέναντι δεν έχει πόνο, ούτε λύπη, ούτε στεναγμό.
Να περνάς καλά, μάνα 
Αμα ξέρω ότι περνάς καλά θα είναι μία ανακούφιση και για μένα .
Σαν δύο σταγόνες νερό στη φρυγμένη γλώσσα μου. 
Μην κλαις!
Λένε πως καταργήθηκαν τα δάκρυα εδώ πάνω.
Θέλω να ελπίζω πώς θα με ξεχάσεις!
Γιατί, από όσο σε ξέρω, αν δεν με ξεχάσεις δεν θα πάψεις να πονάς .
Και τι παράδεισος θα είναι αυτός; 
Έχει γεια! 
Συγγνώμη!
 
Ζήνων