Υπακοή και Υπακοή - π. Νικόλαος Λουδοβίκος

 Ερώτηση: Βλέπουμε τον Χριστό, ότι παρέδωσε τη ζωή Του και δέχθηκε να θυσιαστεί υπέρ ημών για να μπορέσει να ανορθώσει την ανθρώπινη φύση. Έκανε υπακοή στον Πατέρα Του; Είναι αυτή μία κίνηση του μυστηρίου της υπακοής; Δεν θα μπορούσε να αρνηθεί;

   Απάντηση: Είναι λίγο λεπτό το θέμα. Να προσέξουμε, γιατί καμμιά φορά γίνεται απλοποίηση των πραγμάτων και μιλάμε με υπερβολικά εύκολο τρόπο για την υπακοή. Έρχονται άνθρωποι στον πνευματικό και λένε:" Θέλω να κάνω εκείνο ή εκείνο. Τι με συμβουλεύεις να κάνω;". Αυτού του είδους η εξασφάλιση είναι ανθρώπινη, κατά μία έννοια, αλλά δεν λέγεται υπακοή, αφού έχεις επιλέξει ήδη τί θα κάνεις. Θυμάμαι μία φορά ένας φοιτητής μου, μού είπε: "Ήθελα να πάω στο γήπεδο και πήρα ευλογία από τον Γέροντα να πάω. Μέσω της υπακοής μάλιστα, ξέρω και τί ρούχα να φορέσω και τί αυτοκίνητο να πάρω...".

Αυτό το ονομάζω ψυχολογική λειτουργία άνωθεν προστασίας, όπου κατ΄ ουσίαν εκμαιεύουμε την προστασία του Θεού και την ευλογία Του για ιδιωτικούς και ιδιοτελείς λόγους. Θα λέγαμε ότι αυτό το πράγμα δεν είναι υπακοή.

  Στο Γεροντικό διαβάζουμε τί θα πει υπακοή. Όταν έλεγε ο τάδε γέροντας στον υποτακτικό του να φυτέψει το δέντρο με τη ρίζα προς τα πάνω και τα φύλλα προς τα κάτω!  Ή στο Ευαγγέλιο: οι μαθητές ψαρεύουν και δεν πιάνουν τίποτα όλη τη νύκτα. Και λέγει ο Χριστός: " Ρίξτε το δίχτυ στα δεξιά". Και του απαντάνε:" Θα το κάνουμε εν τω ρήματί Σου". Δηλαδή, " επειδή το λες Εσύ!". Αυτή η φράση μας διδάσκει την υπακοή.

  Η υπακοή δεν είναι μία νομική πειθαρχία. Δεν είναι επίσης μόνο ανθρώπινο επίτευγμα. Είναι και δώρο του Θεού, παραδόξως. Αυτός που κάνει υπακοή δεν αγωνίζεται για την εκπλήρωση του θελήματος ενός superman πνευματικού που δήθεν τα ξέρει όλα, γιατί δεν τα ξέρει, αλλά πρόκειται για το άθλημα της εξόδου που με ελευθερώνει από τη φιλαυτία. Και όταν γίνει αυτό, καταλαβαίνουμε ποιοί είμαστε και ποιός είναι ο Θεός. Αυτό είναι το μεγαλείο της υπακοής. Δεν είναι το ότι, εξ ορισμού, για όλα τα θέματα υπάρχει κάποιος που δήθεν ξέρει, αλλά η εκπαίδευση του γνωμικού μας θελήματος προς έξοδο από τη φιλαυτία και σε αυτό ακριβώς το σημείο έρχεται και με συναντά η χάρη του αφίλαυτου Θεού.

  (π. Νικόλαος Λουδοβίκος- Από το βιβλίο: " Η ιστορία της Αγάπης του Θεού"  σελ.51-52).

  Για τη μεταφορά π. Παναγιώτης Ρόδης