Ἀνταπόκριση στήν κλήση τοῦ Θεοῦ - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

Κυριακή Β΄Ματθαίου

Λόγος εἰς τό Εὐαγγέλιον

Ἀνταπόκριση στήν κλήση τοῦ Θεοῦ

«Δεῦτε ὀπίσω μου καί ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων» 

(Ματθ. δ΄19)

          Ἡ ὥ­ρα, εἶ­ναι με­γά­λη καί συ­γκλο­νι­στι­κή γι­ά τήν ἱ­στο­­ρί­α τῆς ἀνθρω­πό­τη­τας: ὁ Ἰησοῦς ἀπό τή Ναζαρέτ, ὁ Ἐνανθρω­πήσας Θεός ξε­κι­νᾶ τό κο­σμο­σω­τή­ριο ἔρ­γο του, ἐκλέγοντας τούς πρώ­τους μα­θη­τές του στό μα­γευ­τι­κό ἀ­κρο­γυ­ά­λι τῆς λί­μνης τῆς Γα­λι­λαί­ας. Σέ μι­ά ψα­ρό­βαρ­­κα ὁ Κύ­ρι­ος ἀ­ντι­κρύ­ζει δυ­ό ἡ­λι­ο­καμ­μέ­νους ψα­ρά­δες νά ρί­χνουν τά δί­χτυ­α τους τό Σίμωνα Πέτρο καί τόν Ἀνδρέα. Σ’ αὐ­τούς λοι­πόν πρῶτα ἀ­πευ­θύ­νει τήν με­γά­λη πρό­σκλη­ση: «Δεῦτε ὀπίσω μου, καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀν­θρώ­πων». Ἐ­λᾶ­τε μα­ζί μου κι ἐ­γώ θά σᾶς δώ­σω τήν ἱ­κα­νό­τη­τα νά ἑλ­κύ­ε­τε ἀν­θρώ­πους στήν Βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ.

Ἄς δοῦμε λοιπόν πῶς ὁ Κύριος καλεῖ τούς ἀνθρώ­πους καί ποιά θά πρέπει νά εἶναι ἡ ἀνταπόκρισί μας.  

****

«Δεῦτε ὀπίσω μου καί ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων»

           Ἡ κλήση τῶν μα­θη­τῶν ἦ­ταν εἰ­δι­κή καί ξε­χω­ρι­στή. Δι­ό­τι τό ἀ­πο­στο­λι­κό ἀ­ξί­ω­μα εἶ­ναι μο­να­δι­κό μέ­σα στήν Ἐκ­κλη­σί­α καί τά πρό­σω­πα τῶν ἁ­γί­ων Ἀ­πο­στό­λων ἀ­νε­πα­νά­λη­πτα. Ὅ­μως ὁ Κύ­ρι­ος μέ­σα στήν πο­ρεί­α τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας του πρα­γμα­το­ποι­εῖ ἄ­πει­ρες ἄλ­λες με­γά­λες καί ἱ­ε­ρές κλή­σεις ἤ καί γενικότερες κλήσεις σέ κάθε ἄνθρωπο. Ἄν ἀ­να­τρέ­ξου­με στά προ­η­γού­με­να χρό­νι­α τῆς ζω­ῆς μας θά δι­α­πι­στώ­σου­με πώς κά­ποι­ες στι­γμές μο­να­δι­κές γι­ά τή ζω­ή μας σέ κά­ποι­ο ἄλ­λο πνευ­μα­τι­κό ἀ­κρο­γυ­ά­λι αἰ­σθαν­θή­κα­με καί μεῖς τήν φω­νή τοῦ Χρι­στοῦ νά μᾶς μι­λᾶ μ’ ἕ­να τρό­πο ξε­χω­ρι­στό στήν ψυχή μας, αἰσθανθήκαμε νά ἡ­λε­κτρί­ζεται καί ἡ καρδιά μας ἀπό τό κάλεσμα τοῦ Χρι­στοῦ μας .

Ἡ πρώτη καί κύρια ἐπίσκεψη τῆς ἀγάπης τοῦ Χρι­στοῦ στή ζωή μας εἶναι ὅτι μᾶς ἀξίωσε νά γεν­νη­θοῦμε ἀπό γονεῖς χρι­στι­α­νούς, οἱ ὁποῖοι ἄνοιξαν τήν ζωή μας στό φῶς τοῦ Χρι­στοῦ μέ τό μυστήριο τοῦ ἁ­γί­ου Βαπτί­σμα­τος. Κατόπιν κάποια πρόσωπα ἤ γεγονότα στά­θη­καν καθοριστικά στήν πορεία τῆς ζωῆς μας. Κι ἐνῶ μέ μιά πρώ­τη ματιά μᾶς φάνηκαν τυ­χαῖα, κατα­λά­βαμε ἀργό­τερα πώς ἦταν σταθμοί γιά τήν ζωή μας, πώς τό χέρι τοῦ Θεοῦ τά κα­τη­ύ­θυ­νε ὡς σημεῖα τῆς δικῆς του κλή­σεως. Ἦ­­ταν κά­ποι­­ες ὧ­ρες πού μᾶς συ­γκί­νη­σε ἰ­δι­αί­τε­ρα ὁ λό­γος τοῦ Εὐ­­αγ­γε­λί­ου, μᾶς ἐν­θου­σί­α­σαν κά­ποι­ες μυ­στικές ἐ­μ­πει­­ρί­ες στήν προσευχή καί τήν θεί­α λα­τρεί­­α, μᾶς συ­γκλό­νι­σαν τά λό­γι­α καί ἡ σε­βά­σμια μορ­φή τοῦ πνευ­μα­­τι­κοῦ μας. Ἀκούσαμε κι ἐμεῖς τήν φωνή τοῦ Χριστοῦ ὅταν μᾶς προέτρεψε ὁ πνευματικός μας νά ἐρ­γα­σθοῦ­με ὁ κα­­θένας μέ δι­α­φο­ρε­τικό τρόπο στήν δια­κο­νία τῆς Ἐκ­κλη­σίας.

Ἄλ­λους ἐκάλεσε ὁ Χριστός μας νά γί­νουν δι­ά­δο­χοι τῶν ἁ­γί­ων Ἀ­πο­στό­λων, ἐ­πί­σκο­ποι, ἱ­ε­ρεῖς, δι­ά­κο­νοι· ἄλ­λους νά γί­νουν μο­να­χοί, θε­ο­λό­γοι, ἐκ­­παι­δευ­τι­κοί, δι­δά­σκα­λοι, κατηχητές, πού μέ τό λό­γο καί τή ζω­ή τους θά με­τα­δί­δουν στούς γύ­ρω τους τό φῶς τοῦ Χρι­στοῦ· ἄλ­λους νά γίνουν ἰατροί καί νοσηλευτές, γιά νά δια­κο­νοῦν τούς πάσχοντες καί ἀνήμπορους ἀνθρώ­πους. Ἄλλους μέ τήν τίμια ἐργασία τους νά εἶναι φωτεινά πα­ραδείγματα στό περιββάλον τους. Ἄλ­λους νά γί­νουν τίμιοι καί εὐλαβεῖς οἰκογε­νει­άρ­χες, πού θά προ­σ­φέρουν στόν Χριστό καί τήν ἐκ­κλη­σία μας παιδιά ἁγία καί πιστά. Ὅ­λους πά­ντως μᾶς κα­λεῖ ὁ Κύ­ρι­ος μέ δι­α­φο­ρε­τι­κό τρό­πο, νά γί­νου­με κι ἐ­μεῖς ἡ φω­νή Του σέ τό­σες ψυ­χές πού ζοῦν μέ­σα στό σκο­τά­δι. Με­γά­λη ἡ ἀποστολή μεγάλο καί τό χρέος μας.

****

2. ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΜΑΣ

Οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι μόλις ἄκουσαν τήν θεΪκή κλήσι «εὐθέως ἀφέντες τά δίκτυα ἠ­κο­λού­θησαν αὐτῷ». Ἀ­ν­τα­ποκρίθηκαν ἀμέσως στήν κλή­σι τοῦ Χριστοῦ χωρίς καθυστερήσεις καί ἀμφιτα­λα­ν­τεύ­σεις. Ἐμεῖς ἄραγε πῶς ἀνταποκρινόμαστε στήν κλήσι τοῦ Χριστοῦ; Εἴ­μα­στε πρόθυμοι νά δια­κο­νή­σου­με σ’ ὅποιο ἔργο ἱερα­πο­στο­λικό, φιλαν­θρω­πι­κό ἤ ἄλλο μᾶς καλεῖ ὁ Χριστός;

Εἶναι μεγάλο τό χρέος μας διότι δέν μᾶς καλεῖ κά­ποι­ος ἄνθρωπος ἀλλά ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Καί δέν μᾶς καλεῖ σέ κάτι μικρό, ἀλλά σέ κάτι μεγάλο καί ἱερό. Εἶ­ναι τρομακτικό καί μόνο νά συλ­λο­γί­ζε­ται κα­νείς πώς μᾶς κάλεσε ὅλους

****

«Δεῦτε ὀπίσω μου καί ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων»

Ἀρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης