Συναίσθηση ἤ ἀναισθησία; - π. Βασιλείου Μπακογιάννη

Συναίσθηση ἤ ἀναισθησία;

ὑπό ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

      Οἱ Πατέρες τῆς Ἱ. Μονῆς Ὁσίου Σάββα (Ἱεροσόλυμα)  μέχρι πρίν δέκα-δεκαπέντε χρόνια,  κοινωνοῦσαν ἀνά δεκαπέντε μέρες, χωρίς νά διαμαρτύρονται, «ὅτι στερούμαστε τόν Χριστό» καί νά λένε «τί πράγματα εἶναι αὐτά;!». Γιατί,  ἤδη ἔπαιρναν δύναμη ἀπό τίς ὁλονύκτιες προσευχές,  ἀπό τίς ξηροφαγίες, καί ὅλα τά σχετικά, καί ἔτσι δέν ἔμεναν χωρίς Χριστό.   Ἀκόμα καί σήμερα πού ἄλλαξε τό «τυπικό», οἱ παλαιότεροι Μοναχοί κοινωνοῦν ἀνά δεκαπέντε μέρες! 

Ὅμως, μερικοί ἐν τῷ κόσμῳ χριστιανοί, χωρίς νά ζοῦν τήν ἀσκητική ζωή τῶν Πατέρων τῆς Μονῆς, δέν «ἀντέχουν» τή στέρηση τῆς  Θ. Κοινωνίας, θέλουν, εἰ δυνατόν, νά κοινωνοῦν καί κάθε μέρα!

  Τώρα  πού ἔκλεισαν οἱ ἐκκλησίες,   ἔφθασαν στό σημεῖο νά κοινωνοῦν (ἀλειτούργητοι) κρυφά  στίς ἐκκλησίες, εἴτε νά πηγαίνει ὁ Ἱερέας στά σπίτια τους καί νά τούς κοινωνεῖ.  (Ἀλειτούργητους!). Ἄραγε, γιατί; Γιατί αὐτή ἡ βιασύνη; Τί θά πάθαιναν ἄν ἔμεναν μερικές  μέρες ἀκοινώνητοι;      Θά ἔχαναν μήπως τήν ψυχή τους; Κανένας δέν κολάζεται, ἐπειδή δέν κοινωνεῖ  πάλιν καί πολλάκις, ἀλλά, ὅσοι κολάζονται, κολάζονται, εἴτε  γιατί ἀθετοῦν τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του,  εἴτε ἐπειδή κοινωνοῦν ἀνάξια...! 

«Μά εἶχαν πόθο γιά νά κοινωνήσουν». Καί τί σόϊ πόθος εἶναι αὐτός; Μά καί ἕνας νεαρός πού ἔχει προγαμιαῖες σχέσεις,   ἔχει  πόθο νά κοινωνήσει, καί (φεῦ!) κοινωνεῖ! Λοιπόν; Πῶς ἀπό τή μιά μεριά   ποθεῖ  τό Χριστό,  καί ἀπό τήν ἄλλη Τόν σταυρώνει μέ τήν ἁμαρτία του;! (Ἑβρ.6:6). Ὑπάρχει  ἄραγε  συναίσθηση;   Ὁ πόθος  γιά  Θ. Κοινωνία δέν εἶναι (πάντα) δεῖγμα εὐλαβείας, ἀλλά εἶναι καί  δεῖγμα ἀναισθησίας...! Ὅταν   κοινωνοῦμε, λέει ὁ Ὅσιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, καί νιώθουμε σάν νά  τρῶμε ψωμί καί νά πίνουμε κρασί,  χωρίς, δηλαδή,  νά νιώθουμε  στήν καρδιά μας τήν (πραγματική)  παρουσία τοῦ Χριστοῦ εἶναι δεῖγμα ἀναισθησίας...! Λέει καί τό ἄλλο: Ἡ ψευτοευλάβεια  εἶναι σφιγκτά ἀγκαλιασμένη μέ τήν ἀναισθησία...! (Λόγος ΙΖ,5).

   Ἄς μήν ἔχουμε, λοιπόν, αὐταπάτες, ὅτι ποθοῦμε τόν Χριστό, τή στιγμή πού ἡ καρδιά μας εἶναι ἀλλοῦ δοσμένη! (Μτ. 6:21. 15:7-8). Ὅταν αὐτό τό συνειδητοποιήσουμε (ἐν ταπεινώσει!),  ἤδη ἐρχόμαστε σέ συναίσθηση, νικώντας τήν ἀναισθησία,  ἀποκτώντας ταυτόχρονα καί (γνήσια)  κοινωνία μέ τό Χριστό, γιατί ὁ  Χριστός δέν μπαίνει στήν καρδιά μας, ἀνοίγοντας ἁπλά τό στόμα μας...