Εἴμαστε ἐμεῖς πρόβατα τοῦ Χριστοῦ; - (†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

 Εἴμαστε ἐμεῖς πρόβατα τοῦ Χριστοῦ;

«…Καὶ στήσει τὰ μὲν πρόβατα ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ» 

(Ματθ. 25,33)

 Φοβερά, ἀγαπητοί μου, εἶνε ὅλα ὅσα ἀκούσαμε στὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο(βλ. Ματθ. 25,31-46)· εἶνε φοβερὴ ἡ ἡμέρα τῆς κρίσεως, φοβερὸς ὁ Κριτής, φοβερὴ ἡ τιμωρία καὶ καταδίκη…. Ἀλλὰ ἐγὼ ἐδῶ, σὲ κήρυγμα μέσα στὴ θεία λειτουργία, δὲν θὰ μιλήσω οὔτε γιὰ τὸν Κριτή, οὔτε γιὰ τοὺς κρινομένους, οὔτε γιὰ τὶς δύο ἀποφάσεις τοῦ θείου κριτηρίου. Ἄλλοτε, ἂν θέλῃ ὁ Θεός, θὰ μιλήσουμε γιὰ ὅλα αὐτά, καὶ ἐκεῖ θὰ μᾶς δοθῇ εὐκαιρία νὰ ποῦμε περισσότερα καὶ νὰ ἐξετάσουμε πόσο φοβερὴ εἶνε ἡ ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Τώρα, στὰ λίγα λεπτὰ ποὺ διαθέτουμε, θέλω νὰ ἐξετάσουμε ἕνα μόνο σημεῖο τῆς περικοπῆς, καὶ τὸ σημεῖο αὐτὸ εἶνε τὸ ἑξῆς.

Τὴν ἡμέρα ἐκείνη τῆς θείας δίκης ὁ Χριστὸς θὰ μοιράσῃ τοὺς ἀνθρώπους σὲ δύο μέρη. Ὅπως ὁ βοσκὸς γυρίζοντας τὸ βράδυ στὴ στάνη χωρίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τὰ κατσίκια, καὶ ἀλλοῦ βάζει τὰ πρόβατα - ἀλλοῦ τὰ κατσίκια, ἔτσι καὶ ὁ Χριστὸς θὰ ξεχωρίσῃ τοὺς δικαίους ἀπὸ τοὺς ἁμαρτωλούς.

Σύμφωνα λοιπὸν μὲ τὸ ἱερὸ εὐαγγέλιο τοὺς ἁμαρτωλοὺς τοὺς ὀνομάζει «ἐρίφια» δηλαδὴ κατσίκια, ἐνῷ τοὺς δικαίους τοὺς ὀνομάζει «πρόβατα» (ἔ.ἀ. 25,32-33). Ἀλλὰ γιατί τοὺς δικαίους τοὺς παρομοιάζει μὲ τὰ πρόβατα; Αὐτὸ θέλω νὰ ἐξετάσουμε τώρα καὶ θὰ δῆτε ὅτι θὰ διδαχθοῦμε πολλὰ ἀπὸ τὴν παρομοίωσι αὐτή.

* * *

Τὸ πρόβατο, ἀγαπητοί μου, εἶνε μιὰ εἰκόνα τοῦ Χριστιανοῦ. Γιατὶ τὸ πρόβατο ἔχει πολλὰ φυσικὰ ἰδιώματα ποὺ πρέπει νὰ μιμηθῇ καὶ ν᾽ ἀντιγράψῃ ὁ Χριστιανός.

 Πρῶτα - πρῶτα τὸ πρόβατο εἶνε ἄκακο, ἀθῷο. Τὸ βλέμμα του, ἡ φωνή του, τὸ βάδισμά του, ὅλα εἶνε ἥμερα, χαριτωμένα. Τὸ πρόβατο δὲν πειράζει κανένα, δὲν κάνει ζημιές, δὲν κάνει κακό. Δὲν ἔχει δόντια γιὰ νὰ κατασπαράζῃ ὅπως ὁ λύκος, δὲν ἔχει νύχια γιὰ νὰ ξεσχίζῃ ὅπως ἡ τίγρις καὶ τὸ λιοντάρι. Δὲν ἐπιτίθεται, δὲν χτυπάει, δὲν πληγώνει, δὲν θανατώνει, δὲν τρώει τὰ ἄλλα ζῷα. Ζῇ ἥσυχα, χωρὶς νὰ ἐνοχλῇ κανένα.

Ἔτσι πρέπει νὰ γίνῃ καὶ ὁ κάθε Χριστιανός, ἥμερος καὶ ἄκακος. Νὰ μὴν ὀργίζεται καὶ βρίζῃ, νὰ μὴν ἐπιτίθεται εἴτε μὲ λόγια εἴτε μὲ ἔργα, νὰ μὴ χειρονομῇ καὶ μουντζώνῃ, νὰ μὴ χειροδικῇ, νὰ μὴ χτυπάῃ καὶ κλοτσάῃ, νὰ μὴν πληγώνῃ καὶ σκοτώνῃ. Νὰ μὴν ἀδικῇ, νὰ μὴ βλάπτῃ κανένα. Νά ᾽νε ἀθῷος καὶ ἄκακος. Τὸ ὕφος του ἤπιο, εἰλικρινές, ἀνυπόκριτο. Καὶ τὸ βλέμμα του ἀθῷο, χωρὶς περιέργεια, πονηριὰ καὶ πάθος. Καὶ τὸ βάδισμά του σεμνὸ καὶ ταπεινό. Καὶ τὰ λόγια του γλυκά, μὲ καλωσύνη. Καθαρὸς ἀπὸ κάθε ἀτιμία, κάθε πρᾶξι κακή, κάθε ἔγκλημα. Ὅλα ἐπάνω του νὰ ἔχουν τὸ χρῶμα τῆς ἀθῳότητος. Τότε μοιάζει μὲ τὸ πρόβατο, τὸ πρᾷο, τὸ ἥμερο, τὸ ἄκακο.

 Ἄλλη ἰδιότητα τοῦ προβάτου· εἶνε ὑπομονητικό. Δὲν ξέρω ἂν σᾶς ἔτυχε –σπάνιο βέβαια γιὰ κατοίκους τῶν ἀστικῶν κέντρων– νὰ βρεθῆτε ποτὲ τὸ καλοκαίρι σὲ μαντρὶ ἢ στάνη ὅταν κουρεύουν τὰ πρόβατα. Εἶνε χαρακτηριστικό. Νὰ δῆτε λοιπὸν ἐκεῖ μὲ πόση ὑπομονὴ τὸ πρόβατο, πλαγιασμένο, δέχεται τὸ βοσκὸ νὰ τὸ κουρεύῃ μὲ τὸ χοντρὸ ψαλίδι.

Ἔτσι καὶ ὁ Χριστιανὸς πρέπει νά ᾽χῃ ὑπομονὴ σὲ ὅλες τὶς περιστάσεις τῆς ζωῆς του. Ὁ πιστὸς ποὺ ἀσκεῖται στὴν ὑπομονὴ ἀφήνει τὸ Θεὸ νὰ ἐνεργῇ ἐπάνω στὴ ζωὴ καὶ στὴν ψυχή του ὅ,τι ἐκεῖνος κρίνει σκόπιμο καὶ ἀναγκαῖο γιὰ τὴν πνευματικὴ προκοπὴ καὶ τὸν ἁγιασμό του. Ἡ θλῖψις, ποὺ ἐπιτρέπει ὁ πανάγαθος Κύριος, εἶνε τὸ ψαλίδι ποὺ κρατάει στὰ χέρια του ὁ οὐράνιος ποιμένας μας, ὁ Χριστός· μ᾽ αὐτὴν κουρεύει καὶ καθαρίζει τὴν ψυχή μας ἀπὸ κάθε βλαβερὸ καὶ περιττὸ στοιχεῖο. Ἐμεῖς μὴ δυσανασχετοῦμε κατὰ τῆς θείας προνοίας· ξέρει ὁ Κύριος τί κάνει.

 Ὑπομονητικὸς λοιπὸν ὅπως τὸ πρόβατο πρέπει νά ᾽νε ὁ Χριστιανός, ἀλλὰ καὶ πειθαρχημένος. Γιατὶ τὸ πρόβατο εἶνε καὶ ὑπάκουο· αὐτὸ εἶνε τὸ ἄλλο γνώρισμά του. Παρατηρῆστε το. Ἀκούει τὸν τσοπᾶνο, γνωρίζει τὴ φωνή του, τὸν ἀκολουθεῖ παντοῦ ἥσυχα μὲ τὸ κεφάλι σκυμμένο, πειθαρχεῖ στὰ κελεύσματά του. Ἔχει ἐμπιστοσύνη στὸν ποιμένα του, δὲν ἀπομακρύνεται ἀπὸ κοντά του, συμβαδίζει εἰρηνικὰ μὲ τὸ ὑπόλοιπο κοπάδι.

Ἔτσι καὶ κάθε γνήσιος Χριστιανός. Ἔχει ὑπακοή. Ἀκολουθεῖ πιστὰ τὸ Χριστό. Γνωρίζει τὴ φωνή του καὶ δὲν ἀκούει τὶς φωνὲς ἄλλων. Γιατὶ ὑπάρχουν καὶ πολλοὶ ποὺ κάνουν τὸ φίλο, μιμοῦνται τὴ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ, καλοῦν τοὺς Χριστιανοὺς νὰ τοὺς ἀκολουθήσουν, ὁ σκοπός τους ὅμως εἶνε δόλιος. Δὲν θέλουν νὰ ὠφελήσουν, νὰ σώσουν τὰ πρόβατα· ὁ σκοπός τους εἶνε ἄλλος, θέλουν νὰ ἐκμεταλλευτοῦν τὰ πρόβατα, εἶνε ἱκανοὶ ἀκόμη καὶ νὰ τὰ θυσιάσουν χάριν τοῦ συμφέροντός τους. Αὐτοὶ εἶνε οἱ προβατόσχημοι λύκοι, λύκοι ποὺ φοροῦν προβειὰ γιὰ νὰ ἐξαπατήσουν τὰ πρόβατα. Γι᾽ αὐτοὺς φωνάζει ὁ Χριστός· «Προσέχετε ἀπὸ τοὺς ψευδοπροφῆτες…»(Ματθ. 7,15). Καὶ ὁ ἀληθινὸς Χριστιανὸς γνωρίζει καλὰ τὸν ποιμένα του Χριστό, καὶ δὲν πέφτει θῦμα ὥστε νὰ παραπλανηθῇ καὶ ν᾽ ἀκολουθήσῃ ἄλλους ἀρχηγούς, ἄλλους βοσκούς. Ξέρει καλά, ὅτι οἱ ἄλλοι δὲν εἶνε ποιμένες ποὺ φροντίζουν τὰ πρόβατα, ἀλλὰ λυκοποιμένες ποὺ θέλουν νὰ ἔχουν τὰ πρόβατα ὑπὸ τὶς διαταγές τους γιὰ νὰ τὰ ἐκμεταλλεύωνται.

Ἄκακο λοιπὸν τὸ πρόβατο, ὑπομονητικό, ὑπάκουο στὸ βοσκό, καὶ τέλος ἔχει ἄλλη μία ἰδιότητα· εἶνε οἰκονομικὰ προσοδοφόρο στὸν ἄνθρωπο· τοῦ προσφέρει τὸ γάλα του, τὸ βούτυρό του, τὸ μαλλί του, τὸ κρέας του, τὸ δέρμα του. Καὶ ὅλα αὐτὰ εἶνε πολὺ χρήσιμα.

Ὅπως πηγὴ λοιπὸν τὸ πρόβατο εἶνε πηγὴ ἀγαθῶν καὶ εὐημερίας, ἔτσι κι ὁ ἀληθινὸς Χριστιανὸς εἶνε πηγὴ εὐλογίας καὶ πλούτου σὲ μιὰ κοινωνία. Γιατὶ ὅποιος ἀκολουθεῖ πιστὰ τὸ Χριστὸ ὄχι μόνο δὲν κάνει κακὸ σὲ κανένα, ἀλλὰ καὶ σκορπίζει ἀγαθὰ σὲ ὅλους. Αἰσθάνεται πὼς ὅ,τι ἔχει, ὅλα τοῦ τά ᾽δωσε ὁ Θεός· δὲν τὰ κρατάει γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ τὰ διαθέτει καὶ στοὺς ἄλλους. Ἂν λοιπὸν ἕνα πρόβατο ποτίζῃ παιδιὰ μὲ τὸ γάλα του, στηρίζῃ ἀρρώστους μὲ τὸ κρέας του, ντύνῃ γέροντες μὲ τὸ μαλλί του, πόσο καλὰ μπορεῖ καὶ κάνει ὁ Χριστιανός! Μὲ τὸ λόγο του μεταδίδει τὴν ἀλήθεια, στηρίζει, παρηγορεῖ καὶ ὁδηγεῖ στὸν καλὸ δρόμο τοὺς γύρω του. Μὲ τὰ χρήματά του συμπαραστέκεται ὅσο μπορεῖ. Ἀπὸ κάποια θέσι, ποὺ κατέχει, προσπαθεῖ νὰ ἐξυπηρετήσῃ τοὺς συνανθρώπους του. Ἂν ὑπάρχῃ ἀνάγκη, εἶνε πρόθυμος καὶ τὸ αἷμα του νὰ προσφέρῃ. Κάποτε καὶ τὴ ζωή του ἀκόμη θυσιάζει γιὰ νὰ σώσῃ κάποιον ποὺ κινδυνεύει. Πλοῦτος λοιπὸν ἀπὸ τὰ ζῷα εἶνε τὸ πρόβατο, καὶ πραγματικὴ εὐλογία μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων εἶνε ὁ πιστὸς Χριστιανός. Εὐτυχισμένη ἡ κοινωνία ποὺ ἔχει τέτοιους Χριστιανούς. Ἂν ἄλλοι μὲ τὰ μίση καὶ τὶς ἔχθρες τους, μὲ τοὺς ἐγωισμοὺς καὶ τὰ πάθη τους γίνωνται αἱμοβόροι λύκοι καὶ λιοντάρια καὶ τίγρεις, ὁ ταπεινὸς Χριστιανὸς εἶνε χαριτωμένο πρόβατο τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστὸς ἔστειλε τοὺς μαθητάς του στὸν κόσμο σὰν ἀρνάκια, «ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων» (Ματθ. 10,16. Λουκ. 10,3). Καὶ τὸ θαυμαστὸ εἶνε ὅτι τὰ πρόβατα αὐτὰ τοῦ Χριστοῦ ἔχουν τὴ δύναμι νὰ νικοῦν τοὺς λύκους· ἔχουν ἀπὸ τὸ Χριστὸ τὴ δύναμι ἀκόμη καὶ λύκους νὰ τοὺς μεταβάλλουν σὲ πρόβατα. Καθόλου μὴν ἀμφιβάλλετε. Μὲ τὴν ἡμερότητα, τὴν ὑπομονή, τὴν πραότητα, τὴν αὐταπάρνησι, πολλοί, ἀπὸ λύκοι πραγματικοὶ ποὺ ἦταν, μεταβλήθηκαν, ἔγιναν καὶ αὐτοὶ πρόβατα!

* * *

Καταλάβατε, ἀδελφοί μου, γιατί ὁ Χριστὸς ὀνομάζει τὰ παιδιά του πρόβατα; Τώρα λοιπὸν ἂς ἐξετάσουμε κ᾽ ἐμεῖς προσεκτικὰ τὸν ἑαυτό μας. Ἀνήκουμε ἆραγε στὴ στάνη τοῦ Χριστοῦ; τὸν ἀκολουθοῦμε μὲ ὑπακοή; Ἔχουμε ὑπομονή, πραότητα, αὐταπάρνησι; Μ᾽ ἕνα λόγο, εἴμαστε πρόβατα τοῦ Χριστοῦ; Ἐὰν ναί, δόξα τῷ Θεῷ· ὁ Κύριος θὰ μᾶς ἀναγνωρίσῃ ὡς δικούς του μαθητὰς καὶ θ᾽ ἀξιωθοῦμε ν᾽ ἀκούσουμε τὴ γλυκειὰ φωνή του, τὴ γλυκύτερη ἀπ᾽ ὅλα τὰ μουσικὰ ὄργανα τοῦ κόσμου· «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου…» (Ματθ. 25,34 κ.ἑ.). Ἐὰν ὅμως ἡ συνείδησι μᾶς πληροφορῇ ὅτι δὲν εἴμαστε πρόβατά του ἀλλὰ εἴμαστε γεμᾶτοι ἐλαττώματα καὶ κακίες, τότε πρέπει νὰ φοβηθοῦμε πολὺ καὶ νὰ φροντίσουμε μὲ κάθε τρόπο νὰ γίνουμε πρόβατα τοῦ Χριστοῦ. Γιατὶ ὅσο ζοῦμε σ᾽ αὐτὸ τὸν κόσμο, ὑπάρχει χρόνος ἀλλαγῆς· τὸ κατσίκι μπορεῖ νὰ γίνῃ πρόβατο (ἀλλὰ καὶ τὸ πρόβατο μπορεῖ νὰ γίνῃ κατσίκι). Ἐκεῖ ὅμως δὲν ὑπάρχει καμμιά ἐλπίδα μεταβολῆς· οἱ δίκαιοι θὰ μείνουν αἰωνίως δίκαιοι, καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ αἰωνίως ἁμαρτωλοί.

Συναμαρτωλοὶ ἀδελφοί, λογικὸ μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός. Ἂς σκεφτοῦμε κι ἂς ἀποφασίσουμε!

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Πηγή:  ΚΥΡΙΑΚΗ Σύντομον Κήρυγμα