Παντοῦ ὁ Χριστός! - Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου

Παντοῦ ὁ Χριστός!

«…Τὸ δὲ πλοῖον ἤδη μέσον τῆς θαλάσσης ἦν,

βασανιζόμενον ὑπὸ τῶν κυμάτων» (Ματθ. 14,23)

 Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Ν. Καντιώτου

Γιὰ νὰ καταλάβουμε, ἀγαπητοί μου, τὸ θαῦμα ποὺ περιγράφει τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο, πρέπει νὰ ἔχουμε ὑπ᾽ ὄψιν ὅτι στὴν Παλαιστίνη ὑπάρχει μιὰ χαριτωμένη λίμνη μὲ ἁπλοϊκοὺς ψαρᾶδες, ποὺ ὀνομάζεται «λίμνη Γεννησαρέτ»(Λουκ. 5,1) καὶ «θάλασσα τῆς Γαλιλαίας» (Ματθ. 15,29. Μᾶρκ. 1,16· 7,31. Ἰω. 6,1) ἢ τῆς «Τιβεριάδος» (Ἰω. 6,1,23· 21,1). Σ᾽ αὐτὴν πέφτουν τὰ νερὰ τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ, ξεχειλίζουν ἀπὸ τὸ νότιο μέρος καὶ πέφτουν μέσα στὴ Νεκρὰ Θάλασσα. Ἡ λίμνη αὐτὴ ἦταν κέντρο τῆς δράσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Στὴ λίμνη αὐτὴ λοιπόν, λέει τὸ εὐαγγέλιο, ταξίδευε ἕνα μικρὸ πλοῖο, μέσα στὸ ὁποῖο ἦταν οἱ δώδεκα μαθηταὶ τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς δὲν ἦταν μαζί τους. Ποῦ ἦταν; Ἀνέβηκε στὸ βουνὸ κ᾽ ἐκεῖ ὅλη τὴ νύχτα προσευχόταν. Τὸ παράδειγμά του διδάσκει κ᾽ ἐμᾶς ν᾽ ἀναζητοῦμε καὶ νὰ ἔχουμε ὧρες πνευματικῆς περισυλλογῆς καὶ προσευχῆς.

Ἀλλ᾽ ἐνῷ ὁ Χριστὸς ἦταν στὸ βουνό, κάτω στὴ θάλασσα συνέβαιναν πράγματα σοβαρά. Τὸ πλοῖο στὴν ἀρχὴ ταξίδευε ἥσυχα. Τὴ νύχτα ὅμως φύσηξε ἄνεμος δυνατός, ἔγινε θύελλα· σηκώθηκαν κύματα μεγάλα, ποὺ χτυποῦσαν τὸ μικρὸ σκάφος κι αὐτὸ κινδύνευε.

Κ᾽ ἐνῷ οἱ δώδεκα μαθηταὶ ἀγωνιοῦσαν γιὰ τὴ φουρτούνα, ξαφνικὰ σὲ κάποια ἀπόστασι διέκριναν κάτι ἀλλόκοτο· εἶδαν κάποιον νὰ περπατάῃ ἐπάνω στὰ κύματα! Νόμισαν πὼς εἶνε φάντασμα, τρομοκρατήθηκαν κι ἀπὸ τὸ φόβο τους ξεφώνισαν. Μὰ δὲν ἦταν φάντασμα, ἦταν ὁ ἴδιος ὁ Χριστός! Ἄκουσαν τότε τὴ γλυκειὰ φωνή του νὰ τοὺς λέῃ· «Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε» (Ματθ. 14,27). Ὁ Πέτρος, ὅταν ἄκουσε τὴ γνώριμη φωνὴ τοῦ Χριστοῦ, πῆρε θάρρος καὶ τοῦ ζήτησε νὰ τὸν προστάξῃ νὰ περιπατήσῃ κι αὐτὸς πάνω στὰ κύματα. Ὁ Χριστὸς τὸν κάλεσε νὰ πάῃ κοντά του, ὁ Πέτρος πήδηξε πάνω στὰ κύματα καὶ –λὲς ἡ θάλασσα πήχτωσε κ᾽ ἔγινε στερεά– περπάτησε πάνω στὰ νερὰ νὰ ἔλθῃ πρὸς τὸν Κύριο. Βλέποντας ὅμως δυνατὸ τὸν ἄνεμο, σὲ μιὰ στιγμὴ κυριεύτηκε ἀπὸ φόβο κι ἀμέσως ἄρχισε νὰ βουλιάζῃ. «Κύριε, σῶσόν με», φώναξε. Ἀμέσως ὁ Χριστὸς ἁπλώνει τὸ χέρι καὶ τὸν πιάνει λέγοντάς του «Ὀλιγόπιστε! εἰς τί ἐδίστασας;». Καὶ μόλις ἀνέβηκαν στὸ πλοῖο, ἀμέσως σταμάτησε ὁ ἄνεμος κ᾽ ἔγινε γαλήνη. Τότε ὅλοι ὅσοι ἦταν μέσα στὸ πλοιάριο ἦρθαν καὶ τὸν προσκύνησαν γονατιστοὶ λέγοντας· «Ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς εἶ» (ἔ.ἀ. 14,30-33).

* * *

Αὐτὸ εἶνε, ἀγαπητοί μου, τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο. Τό ᾽χετε ξανακούσει καὶ σᾶς εἶνε γνωστό. Ἀλλὰ ὅ,τι ἔγινε τότε στὴ λίμνη τῆς Τιβεριάδος ἢ θάλασσα τῆς Γαλιλαίας, εἶνε διδακτικὸ γιὰ μᾶς. Τὸ μικρὸ ἐκεῖνο πλοῖο, ποὺ ταξίδευε τὴ νύχτα μέσα στὴν ἄγρια θάλασσα καὶ πάλευε μὲ τὰ κύματα, εἶνε μιὰ εἰκόνα ποὺ παριστάνει ζωηρὰ 4 πράγματα· πρῶτον τὴν ἀτομική μας ζωή, δεύτερον τὴν οἰκογενειακή μας ζωή, τρίτον τὴν ἐθνική μας ζωή, καὶ τέταρτον τὴν ἐκκλησιαστική μας ζωή. Ἂς δοῦμε σύντομα τοὺς 4 αὐτοὺς τομεῖς.

 Τὸ πλοῖο αὐτὸ εἰκονίζει πρῶτον τὴν ἀτομική μας ζωή. Ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς ἄρχισε κάποτε τὴ ζωή του σὰν ταξίδι στὸ χρόνο. Μπῆκε σὲ μιὰ βαρκούλα καὶ μὲ ἀνοιχτὰ τὰ πανιὰ ταξιδεύει στὸ ἀπέραντο πέλαγος τοῦ παρόντος βίου. Ὡραία εἶνε στὴν ἀρχὴ ἡ ζωή μας. Ἀμέριμνη, γιατὶ στὴν παιδικὴ καὶ νεανικὴ ἡλικία ἄλλοι φροντίζουν καὶ κοπιάζουν γιὰ μᾶς. Γνώσεις, αἰσθήματα, ἐμπειρίες, σχέδια, ὄνειρα, φαντασίες, ὅλα εἶνε χαρούμενα καὶ εὐτυχισμένα. Μὰ εἶνε ἔτσι πάντοτε; Ὄχι βέβαια. Ὅπως ἡ θάλασσα δὲν ἔχει διαρκῶς γαλήνη ἀλλὰ συχνὰ ἔχει τρικυμία, ἔτσι καὶ ἡ ζωή μας. Καθὼς ἡ ἀθῴα ἡλικία παρέρχεται, ἐκεῖ ποὺ ζοῦμε ἥσυχα, ξαφνικὰ μᾶς βρίσκουν διάφοροι πειρασμοί, στοὺς ὁποίους μᾶς ἑλκύουν ἢ ἡ περιέργεια, ἢ ἡ φαντασία, ἢ οἱ ἀπαιτήσεις τοῦ ἐγώ (φιλαργυρία, φιληδονία, φιλοδοξία). Οἱ διάφοροι πειρασμοί (διανοητικοί, συναισθηματικοί, σαρκικοί), ποὺ μᾶς στήνει ὁ παλαιὸς ἑαυτός μας, ὁ ἁμαρτωλὸς κόσμος μὲ τὰ ὄργανά του, καὶ πρὸ παντὸς ὁ σατανᾶς, χτυποῦν σὰν ἄγρια κύματα ἀπὸ παντοῦ τὸ σκάφος μας. Τότε λοιπόν, ὅταν τὰ κύματα τῶν πειρασμῶν καὶ τῶν παθῶν ἀπειλοῦν νὰ μᾶς καταποντίσουν, ἂς φωνάζουμε ὅπως ὁ Πέτρος «Κύριε, σῶσε με», καὶ ὁ Κύριος θὰ ἔρχεται πρὸς βοήθειάν μας, θὰ διώχνῃ τὸν πειρασμό, θὰ τιθασεύῃ τὸ πάθος, θὰ ἐνισχύῃ τὴν πίστι καὶ τὸν ἀγῶνα μας.

 Τὸ πλοιάριο τοῦ εὐαγγελίου εἰκονίζει, δεύτερον, τὴν οἰκογενειακή μας ζωή. Δὲν ζοῦμε μόνοι, ἀνήκουμε σὲ κάποια οἰκογένεια· ἔχουμε πατέρα, μητέρα, ἀδέρφια, συγγενεῖς. Καὶ ἡ οἰκογένεια, ποὺ συστάθηκε μὲ τὸ μυστήριο τοῦ γάμου, ἄρχισε ἀπὸ τὴν ἡμέρα ἐκείνη τὸ ταξίδι της σὰν πλοῖο στὸ πέλαγος τῆς κοινωνίας. Ὑπάρχουν διαστήματα στὴν οἰκογενειακὴ ζωὴ ποὺ τὸ σκάφος πλέει ἥσυχα· ἤρεμη ἡ ζωὴ ὅταν ὅλα τὰ μέλη εἶνε ὑγιεῖς, σώφρονες, ἀποδοτικοί, ὅταν τὰ οἰκονομικὰ τοῦ σπιτιοῦ εἶνε ἀνθηρά, ὅταν ὑπάρχουν ὅλα τ᾽ ἀναγκαῖα. Γνωρίζουμε καλὰ ὅμως ὅλοι ὅτι στὴ ζωὴ δὲν λείπουν οἱ θλίψεις· ἀρρώστιες παιδιῶν καὶ γονέων, θεραπεῖες, ἐγχειρήσεις, νοσοκομεῖα, θάνατοι, σχολικὲς φροντίδες, νεανικὲς ἀγωνίες, ἐφηβικὰ παραστρατήματα, οἰκονομικὴ στενότητα, συκοφαντίες, δικαστήρια… Ἢ τὰ χειρότερα - οἱ τραγῳδίες· πείσματα, συζυγικοὶ καυγᾶδες, ἀπάτες, ἀπιστίες, μοιχεῖες, ἔριδες κ.λπ. κλονίζουν σὰν κύματα τὸ σκάφος. Τὸ δὲ διαζύγιο ἀποτελεῖ πλέον τὸ ὁριστικὸ ναυάγιο. Μοῦ ᾽λεγε ἕνας καπετάνιος ἀπὸ ἕνα χωριό· Δὲν φοβήθηκα τὴν τρικυμία στὸν Ἀτλαντικὸ ὠκεανό, μὰ φοβήθηκα ὅταν γύρισα στὸ σπίτι καὶ βρῆκα τὴ γυναῖκα καὶ τὰ παιδιά μου σὲ μεγάλη ἀναστάτωσι… Σὲ τέτοιες δύσκολες στιγμές, σὺ ποὺ πιστεύεις στὸ Θεό, γονάτισε καὶ παρακάλεσε τὸ Χριστὸ σὰν τὸ Πέτρο· Κύριε, σῶσε τὸ σπίτι μου· καὶ ὁ Κύριος θὰ ἐπεμβῇ.

 Τὸ πλοῖο, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀτομικὴ καὶ τὴν οἰκογενειακή μας ζωή, εἰκονίζει καὶ τὴν ἐθνική μας ζωή, τὴν πορεία τοῦ μικροῦ μας ἔθνους μέσα στὴν παγκόσμιο ἱστορία. Ὅλοι οἱ Ἕλληνες καὶ Ἑλληνίδες ταξιδεύουμε μέσα στὸ πλοῖο ποὺ λέγεται Ἑλλάδα· ταξιδεύει 3.000 τώρα χρόνια μέσα στὸ πέλαγος τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς. Τὸ πλοῖο μας ἀπειλεῖται ἀπὸ ἐσωτερικοὺς καὶ ἐξωτερικοὺς κινδύνους· ἐπιδρομὲς βαρβάρων, ἀναξίους κυβερνῆτες καὶ προδοσίες. Εἶνε θαῦμα, ὅτι δὲν καταποντίστηκε μέχρι τώρα. Ὅσοι πονοῦμε τὸ ἔθνος μας, νὰ παρακαλοῦμε τὸ Θεὸ μὲ τὰ λόγια τοῦ Πέτρου· Κύριε, σῶσε τὸ μαρτυρικό μας γένος.

 Τέλος, τὸ πλοῖο τῆς Τιβεριάδος εἰκονίζει τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ὅλοι οἱ βαπτισμένοι στὸ ὄνομα τῆς ἁγίας Τριάδος ἀνήκουμε σ᾽ αὐτήν. Σὲ ποιά; Στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία. Αὐτὴ εἶνε ἡ «νοητὴ Ναῦς», ποὺ ἡ ἐκκλησιαστικὴ γλῶσσα καὶ τέχνη τὴν παριστάνει μὲ καράβι· ἔτσι εἰκονίζεται καὶ σὲ ψηφιδωτὸ ψηλὰ στὴν πρόσοψι τοῦ ναοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης. Καράβι ἡ Ἐκκλησία καὶ ταξιδεύει 2.000 τώρα χρόνια. Σπανίως ἔχει γαλήνη· πιὸ συχνὰ συναντᾷ φουρτοῦνες, ποὺ ξεσηκώνουν σὰν ἄγρια κύματα ἐναντίον της θανάσιμοι ἐχθροί· ῥωμαῖοι διῶκτες, ἰουδαῖοι, εἰδωλολάτρες, διάφοροι αἱρετικοὶ καὶ πλανεμένοι, οἱ ὑλισταὶ καὶ ὀρθολογισταί, οἱ ἄπιστοι καὶ ἄθεοι. Ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ἐξωτερικοὺς αὐτοὺς κινδύνους, τὸ σκάφος τῆς Ἐκκλησίας ἀπειλοῦν καὶ ἐσωτερικοὶ κίνδυνοι· ἀκαταστασίες, ἀντικανονικότητες, ἔριδες καὶ φιλονικίες, διαιρέσεις, σκάνδαλα κληρικῶν κ.λπ., ποὺ κάνουν τὰ ἐκκλησιάσματα ν᾽ ἀραιώνουν. Ἐμεῖς σὰν παιδιὰ τῆς Ἐκκλησίας νὰ παρακαλοῦμε τὸ Χριστό· Κύριε, κράτησέ μας πιστοὺς μέσα στὴν Ἐκκλησία σου, γιατὶ κινδυνεύουμε ὅπως ὁ Πέτρος. Αὐτὴ δὲν κινδυνεύει, εἶνε ἀνίκητη· τὸ πλοῖο της, κατὰ τὸν ἀψευδῆ λόγο σου (βλ. Ματθ. 16,18), εἶνε ἀβύθιστο. Καὶ γι᾽ αὐτὸ ὁ πιστὸς ποιητὴς ἐρωτᾷ·

«Ποῦ πᾶς, καραβάκι, μὲ τέτοιον καιρό;

Σὲ μάχεται ἡ θάλασσα, δὲν τὴ φοβᾶσαι;

 Ἀνέμοι σφυρίζουν καὶ πέφτει νερό,

ποῦ πᾶς, καραβάκι, μὲ τέτοιον καιρό; ………

–Ψηλὰ στὸ ἐκκλησάκι τοῦ βράχου ποὺ ἀσπρίζει

γιὰ μένα ἔχουν κάμει κρυφὴ λειτουργία·

ὀρθὸς ὁ Χριστὸς τὸ τιμόνι μου ἀγγίζει,

 στὴν πλώρη μου στέκει ἡ παρθένα Μαρία»(Ζαχ. Παπαντωνίου).

* * *

Κλυδωνιζόμαστε, ἀδελφοί μου, στὸ πέλαγος τῆς ζωῆς. Τὸ σημερινὸ θαῦμα δείχνει, ὅτι μόνο ὁ Χριστὸς κατευνάζει τὰ κύματα. Καὶ τὸ συμπέρασμά μας· ὅπου βρίσκεται ὁ Χριστός, ἐκεῖ ὑπάρχει 100% ἀσφάλεια. Αὐτὸς εἶνε ὁ βράχος ὁ ἄσειστος. Λοιπόν· ὁ Χριστὸς στὴν καρδιά, στὸ σπίτι, στὸ σχολεῖο, στὸ στρατό, στὰ δικαστήρια, στὴν ἀγορά, στὰ πλοῖα, παντοῦ. Καὶ τότε θὰ εἴμαστε ὑπὸ τὴν προστασία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ διὰ πρεσβειῶν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν ἁγίων· ἀμήν.