ΜΙΚΡΗ ΥΜΝΟΛΟΓΙΚΗ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣΗ ΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΛΟΓΟΥ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

ΜΙΚΡΗ  ΥΜΝΟΛΟΓΙΚΗ  ΙΧΝΗΛΑΤΗΣΗ

ΣΤΟ  ΓΕΓΟΝΟΣ  ΤΗΣ  ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΗΣ ΤΟΥ  ΘΕΟΥ ΛΟΓΟΥ

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

       Χριστούγεννα 2021, και δεύτερη χρονιά. η ανθρωπότητα «εν χώρα και σκιά θανάτου» Πανδημίας Κοβιτ19. Όσοι πιστοί στην εκκλησία, ως ορίζουν τα «πρωτόκολλα», όσοι πολλοί πιστοί έξω και μακριά, στο ραδιόφωνο, την τηλεόραση ωσεί παρόντες άμεσα πνευματικά, σιγοψάλλουν δοξαστικά, πιο πολύ κι εφέτος, ικετευτικά. «Η Γέννησίς σου Χριστέ ο Θεός ημών, ανέτειλε τω κόσμω το φως το της γνώσεως …». Χριστός ο Θεός ημών που «Αγάπη εστί», νηπιάζει λειτουργικά. «Ο ων, ο ην και ο ερχόμενος», ο αιώνια Ερχόμενος νηπίασε παλιά πραγματικά, «στα μαύρα και βαθιά μεσάνυχτα» της ειδωλολατρίας. Και, δυο χιλιάδες χρόνια μετά, τι κρίμα για τη χριστιανοσύνη, τι ντροπή, θα νηπιάσει λειτουργικά σε πολλή τε και μεγάλη μέσα κι έξω αποξένωση από την Αλήθεια Του!

     Μέσα και έξω, λοιπόν, βαρυχειμωνιά πνευματική κάθε μορφής. Αλλά! «Ου καταισχύνει η ελπίς»-Παύλος. Το «μικρό ποίμνιο», το δικό του «λείμμα κατ’ εκλογήν χάριτος» -Ρωμ.11,5-, η Εκκλησία των αιώνων, δονείται κι απηχεί «ψαλμούς και ύμνους και ωδές πνευματικές» αγάπης θερμουργού στο Νεογέννητο Χριστό. Ολόθερμα «εκ βαθέων» απλών, ταπεινών, ευλαβών, αγίων ψυχών, δοσμένα σε έξοχες ποιητικές συνθέσεις και  «ωδήν επάξιον», που μπορούν ν’ ανοίξουν σε κάθε βουλόμενο θύρα εισόδου και οδό κοινωνίας με το πνεύμα, την ουσία, την καρδιά της κορυφαίας γιορτής.

          Και ιδού ενδεικτικά: 

         «Δεύτε ίδωμεν πιστοί πού εγεννήθη ο Χριστός-ακολουθήσωμεν, λοιπόν, ένθα οδεύει ο αστήρ-μετά των μάγων … άγγελοι υμνούσιν ακαταπαύστως εκεί-ποιμένες αγραυλούσιν-ωδήν επάξιον-Δόξα εν υψίστοις λέγοντες,-τω σήμερον εν σπηλαίω τεχθέντι –εκ της Παρθένου και Θεοτόκου-εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας». Το όλο γεγονός της Γεννήσεως του Θεανθρώπου πανοραμικά. Το μέγιστο θαύμα που έβαλε σε απορία την Παρθένο από την αρχή. «Πώς έσται μοι τούτο, επεί άνδρα ου γινώσκω;», ρωτάει τον Αρχάγγελο στον Ευαγγελισμό. «Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε», της απαντάει εκείνος και τώρα με την έκβαση του πράγματος ο υμνογράφος καλύπτει το θέμα και απ’ τις δυο πλευρές απλά, καθαρά, κι ανθρώπινα, συν και θεολογικά. «Τι θαυμάζεις Μαριάμ;- Τι εκθαμβείσαι τω εν σοι»; Δε θαυμάζω απλώς μόνο, έχω μείνει κατάπληκτη γιατί. «Ότι άχρονον υιόν, χρόνω εγέννησα, φησιν». Και βέβαια χωρίς να ξέρω το πώς και τι. «Του τικτομένου την σύλληψιν μη διδαχθείσα». Αφού είμαι βέβαια γυναίκα, αλλά. «Άνανδρος ειμί, και πώς τέξω υιόν;-Άσπορον γονήν, τις εώρακεν»; Και ο υμνογράφος δίνει στην ίδια ως ο άγγελος τότε την εκ του ουρανού απάντηση, και εξήγηση, και για κάθε άνθρωπο βασική συναγωγή. «Όπου Θεός γαρ βούλεται, νικάται φύσεως τάξις, ως γέγραπται». Με αυτό τον τρόπο, λοιπόν, και από αυτό το δρόμο. «Χριστός ετέχθη, εκ της Παρθένου και Θεοτόκου, εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας»!

      Με τη σειρά του απορεί τώρα κάθε άνθρωπος, και κάθε πιστός χριστιανός μένει έκθαμβος, μπρος στο εκπληκτικό, το εντελώς άλλο, που βλέπουν τα μάτια του, δεν το φαντάζεται, της Γέννησης του Χριστού γεγονός. «Μυστήριον ξένον ορώ και παράδοξον» ! Πώς είναι δυνατόν, πώς μπορεί, και όμως συμβαίνει να δέχεται ο Θεός να κάνει. «Ουρανόν το σπήλαιον-θείο-χερουβικόν θρόνον την Παρθένον»-την ασήμαντη και στενόχωρη-φάτνη-των αλόγων μάλιστα-χωρίον-τόπο-εν ω ανεκλήθη-ως ένα κοινό, ως έσχατο νήπιο-ο αχώρητος-παντού, και στους ουρανούς των ουρανών-Χριστός ο Θεός,-ον ανυμνούντες  μεγαλύνομεν» !

      Η ίδια απορία, έκπληξη, θάμβος, θεολογικά, συνάμα και η απάντηση στο όλο εκτυλισσόμενο μέσα στην ιστορία μυστικό σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου, για να γίνει ο άνθρωπος, άνθρωπος αγάπης, όπως ο Δημιουργός. «Ο αχώρητος παντί, πώς εχωρήθη εν γαστρί»; Και την ίδια ώρα και στιγμή. «Ο εν κόλποις του Πατρός, πώς εν αγκάλαις της Μητρός»; Θεός είναι, και ξέρει, και αποφασίζει «ευ - δοκεί» ! Και τι να πει κανείς. «Πάντως ως οίδεν, ως ηθέλησεν, και ως ηυδόκησεν». Τώρα όμως ιδού, στα μάτια μου μπρος έχω το μέγα, το μέγιστο γεγονός. «Άσαρκος-ο Θεός-ων,  εσαρκώθη εκών.- Και, γέγονεν ο Ων-ο μόνος όντως ων- ο ουκ ην δι ημάς-αυτό που δεν ήταν-δηλαδή, άνθρωπος-για μας. Και πιο ειδικά, κι ασύλληπτα. «Και μη εκστάς της φύσεως,-χωρις να βγει από την Τριαδική θεία φύση, χωρίς να πάψει να είναι ο Θεός- μετέσχε του ημετέρου φυράματος». Και η συναγωγή ως αποκορύφωση ακολουθεί, και χρειάζεται μέγιστη προσοχή. «Διπλούς ετέχθη-Θεός και άνθρωπος-Χριστός τον άνω, κόσμον θέλων αναπληρώσαι»!

      Όλη η θεολογία του Μ. Αθανασίου για τη Σάρκωση του Θεού Λόγου, «Άνθρωπος γίνεται ο Θεός, ίνα Θεόν τον Αδάμ απεργάσεται». σε μερικούς στίχους. Που θα πει απλά και καθαρά, και χωρίς μεγαλοστομίες και μεγαλοφωνίες, που μένουν τελικά για τους απλούς ακατανοησίες, ότι: Ο Θεός γίνεται άνθρωπος για να κάνει τον άνθρωπο,  άνθρωπο, παιδί  Αγάπης μεστό, όπως είναι ο  Δημιουργός και Πατέρας του!

       «Χαίρε η γη κι οι ουρανοί-γεννήθηκ’ ο Χριστός», ως διαλαλεί χριστιανικό άσμα εποχής. Ο υμνογράφος τώρα καλεί τους δίκαιους όλου του κόσμου, τους ουρανούς, και όλη την κτίση σε παναρμόνια ευφροσύνη και αγαλλίαση συμπαντική για τη θεία Γέννηση. «Ευφραίνεσθε δίκαιοι, ουρανοί αγαλλιάσθε, σκιρτήσατε τα όρη Χριστού γεννήθέντος». Και παρευθύς, το μέγιστο θαύμα και γεγονός σε εικόνα πανοραμική. «Παρθένος καθέζεται τα χερουβίμ μιμουμένη, βαστάζουσα εν κόλποις-αγκαλιά-Θεόν Λόγον σαρκωθέντα-Ποιμένες τον τεχθέντα δοξάζουσι-Μάγοι τω Δεσπότη δώρα προσφέρουσιν -Άγγελοι ανυμνούντες λέγουσι-  Ακατάληπτε -πάντα και για πάντα- Κύριε, δόξα Σοι».

         Και το γιατί αυτής συμπαντικής ευφροσύνης και αγαλλίασης. «Επεσκέψατο ημάς εξ ύψους ο Σωτήρ ημών» ! Πράγμα ξεχωριστό, αληθινή ανατολή, νέα εποχή, «Ανατολή ανατολών». Ιδιαίτερα αν ληφθεί υπόψη ότι όλη η ανθρωπότητα ως τότε, όλοι εμείς ζούσαμε στο σκοτάδι της άγνοιας, και βρήκαμε τον αληθινό Θεό. «Και οι εν σκότη και σκια-εύρομεν την αλήθειαν». Και ψάλλουμε, ομολογούμε, και λέμε, όντως : «Και γαρ εκ της Παρθένου, ετέχθη ο Κύριος», ημών Ιησούς Χριστός!

    Μακάριοι, λοιπόν, όσοι και σήμερα με Πανδημία Κοβιτ19 ψάλλουν, και πιο πολύ με τη ζωή τους δείχνουν κι ομολογούν : «Η γέννησίς σου Χριστέ ο Θεός ημών ανέτειλεν τω κόσμω το φως το της γνώσεως». Και μακάρι «εν αυτή γαρ-στη ή με τη, Γέννηση του Χριστού-«οι τοις άστροις λατρεύοντες-της πολυμορφικής ματαιότητος αυτής της εποχής, που κάνει επιφάνεια και πάει να ξεθωριάσει το μέγιστο θαύμα και γεγονός, να διδαχθούν χριστιανοί ή «χριστιανοί», και πάντες οι λοιποί, όπως οι παλιοί εκείνοι σοφοί μάγοι και οι απλοϊκοί βοσκοί «υπό αστέρος εδιδάχθησαν : Σε προσκυνείν, τον Ήλιον της Δικαιοσύνης-και Σε γινώσκειν εξ ύψους ανατολήν- Κύριε δόξα Σοι».

******   ***   ******

        Και σε επίμετρο αντιπροσωπευτικό εποχής, εκλογές από το ποίημα «Δεύτε ίδωμεν πιστοί», Γ. Βερίτη-Αλέξανδρου Γκιάλα, ένας εκ βαθέων ύμνος, λόγος, πίστη, και προσωπική χριστιανική βιωτή: 

Στα μαύρα και βαθιά μεσάνυχτα

η νύχτα – ιδές ! ροδοχαράζει!

Γιορτάζουν οι ουρανοί της Βηθλεέμ,

βρέχοντας θείο φωτοχαλάζι

Κι η γη το πίνει, πίνει λαίμαργα,

γιατί από φως έχει διψάσει

Πόσες χιλιάδες χρόνια επρόσμενε

τήν άγια αυτή στιγμή να φτάσει!

Πόσες χιλιάδες χρόνια επρόσμενε

την άρρητην ανατολή Σου,

μες στ’ αξημέρωτα σκοτάδια της

φωτός ποτάμια να κυλήσουν!

……………………………….

Κι ήρθες! Δεν ήρθες μ’ αστροπέλεκα

και με βροντές και καταιγίδα.

Ήρθες σαν αύρα, σαν πνοή, σαν φως,

σαν ορθρινή δροσοσταλίδα.

Ήρθες! Μπροστά σου γονατίζουμε

– Μάγοι φτασμένοι από τα ξένα,

και ταπεινά σε χαιρετίζουμε

τον Λατρευτό μας και τον Ένα.

Της νοσταλγίας τ’ Αστέρι τ’ άγρυπνο

στη Φἀτνη Σου μάς έχει φέρει.

Κι αν μας εράπισε τα μάγουλα

το χειμωνιάτικο αγριοκαίρι,

κι αν χίλιοι δυο στο δρόμο βρέθηκαν

– ξυπνοί ! – να μας περιγελάσουν

και να μας λεν πως είσαι χίμαιρα,

και τρέλα το κυνήγημά Σου,

…………………………………..

Σμύρνα και μάλαμα δεν έχουμε,

μόνο λιβάνι, Αγαπημένε.

Λίγο λιβάνι απάνω στης καρδιάς

το μυστικό βωμό, όπου καίνε

των πόθων των αγνών τα κάρβουνα

και της λατρείας η άγια φλόγα.

Δέξου τα, ως τόσο, και καλόγνωμα

την προσφορά, Χριστέ μου, ευλόγα!

…………………………………

Ας σε ξεχνούν του κόσμου οι προύχοντες

κι οι ξακουσμένοι κι οι μεγάλοι

κι όσοι λατρεύουνε σαν είδωλα

είτε τα πλούτη είτε τα κάλλη.

Ας σε ξεχνούν όσοι πιστέψανε

στη γνώση τους και στη σοφία.

Εμείς μακριά Σου πώς θα ζήσουμε

ω Λόγγε! ω Βρέφος! ω Μεσσία!;

………………………………………..

Το μυστικό μάς τόπε ο άγγελος

ω ! Ελπίδα μας κι Απαντοχή μας!

Μια θεία γέννηση γιορτάζουμε

στη Βηθλεέμ και στην ψυχή μας!

Αιώνια μέσα μας Χριστούγεννα

κι ανθοβολούνε κρίνα ολάσπρα.

Κι απ’ των ψυχών μας το στερέωμα

σταλάζουν φως κι ασήμι τ’ άστρα!

Ευλογημένα Χριστούγεννα σε όλους! Ιδιαίτερα σε όσους χύνουν αυτό τον καιρό δάκρυ πικρό, που δικοί τους απατήθηκαν κι αδόκητα πατήθηκαν από τον Κορωνοιό.

Αθανάσιος Κοτταδάκης