«Πιστεύω Κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ»
Καθώς ὁ Κύριος κατεβαίνει ἀπό τό φῶς τοῦ
Θαβώρ μετά τό θαυμαστό γεγονός τῆς Μεταμορφώσεως συναντᾶ τό σκοτάδι
τοῦ κόσμου. Ἀντικρύζει τόν βασανισμένο πατέρα ἑνός δαιμονισμένου
νά γονατίζει μπροστά του μέ πόνο καί νά τοῦ λέει: Κύριε, ἐάν μπορεῖς νά κάνεις κάτι, λυπήσου
καί βοήθησε τό παιδί μου. Καί ὁ Κύριος
ἀπαντᾶ στόν πατέρα μέ τήν ἀσθενική πίστη: «Ἐσύ ἄν μπορεῖς νά πιστεύσεις,
θά γίνει τό παιδί σου καλά. Διότι ὅλα εἶναι δυνατά σέ κεῖνον πού πιστεύει».
Ὁ πατέρας τώρα σάν μόλις νά ξύπνησε ἀπό τό λήθαργο τῆς ὀλιγοπιστίας
του, φωνάζει μέ δύναμη στόν Χριστό:
«Πιστεύω Κύριε, βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ». Πιστεύω, Κύριε, ἀλλά
ἔχω ἀδύναμη πίστη. Βοήθα με λοιπόν νά ἀπαλλαγῶ ἀπό τήν ὀλιγοπιστία
μου.
Ἡ ἀσθενική αὐτή πίστη τοῦ πονεμένου πατέρα μᾶς δίνει τήν εὐκαιρία νά δοῦμε τί εἶναι ὀλιγοπιστία,πού ὀφείλεται καί πῶς μποροῦμε νά τήν πολεμήσουμε.
****
« Πιστεύω Κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ »
Ἡ πίστη, ἡ χωρίς δισταγμούς ἐμπιστοσύνη
στό Χριστό, εἶναι ὑγεία τῆς ψυχῆς. Ὁ πιστός ἄνθρωπος ζωογονεῖται ἀπό τήν πίστη
του, ἔχει δυνάμεις πνευματικές καί ἐργάζεται ἔργα ἐξαιρετικά. Ὁ πιστός χάρη
στήν πίστη του ἔχει καί ἀντοχή, εἶναι γενναῖος, δέν καταβάλλεται ἀπό τόν πόνο
καί τά δυσάρεστα τῆς ζωῆς. Εἶναι ὁ ἄνθρωπος τῆς ἐλπίδας, τῆς καρτερίας καί τῆς ὑπομονῆς.
Συμβαίνει ὄμως μερικές φορές ἐξ αἰτίας
τῆς ἀνθρώπινης ἀδυναμίας μας ἤ καλύτερα ἀπό ἀπροσεξίες μας ἡ πίστη μας, ἡ ἐμπιστοσύνη
μας δηλαδή πρός τόν Χριστό, ἡ ἐξάρτησή μας ἀπ᾽Αὐτόν νά προσβάλλεται ἀπό τήν ὕπουλη
ἀρρώστια πού λέγεται ὀλιγοπιστία.
Ὁ ὀλιγόπιστος δέν εἶναι ἄπιστος.
Δέν εἶναι ἄθρησκος καί ἄθεος. Ὁ ὀλιγόπιστος πιστεύει. Πιστεύει στόν Χριστό,
στήν Ἐκκλησία, στή δύναμη τῶν ἱερῶν Μυστηρίων. Γι᾽αὐτό καί διατηρεῖ δεσμούς μέ
τήν Ἐκκλησία. Ἐκκλησιάζεται καί προσεύχεται. Τότε θά μοῦ πεῖτε τί τοῦ λείπει.
Τοῦ λείπει ἡ ὑγεία. Ἡ ἀρρώστια τῆς ὀλιγοπιστίας θά ἔλεγα πώς μοιάζει μέ τόν
καρκίνο. Ἕνας καρκινοπαθής σέ προχωρημένο στάδιο δέν μπορεῖ νά ἐργασθεῖ, νά
δράσει, νά δημιουργήσει. Καί ὁ ὀλιγόπιστος ἐφ᾽ ὅσον δέν ἐπισημαίνει τήν ἀρρώστια
του καί δέν παίρνει τά κατάλληλα καί δραστικά φάρμακα γιά νά τήν θεραπεύσει, ὁδηγεῖται
στόν πνευματικό θάνατο. Διότι ἡ ὀλιγοπιστία ὅσο προχωρεῖ κατατρώγει τίς ρίζες τῆς
πίστεως καί τήν ἀφήνει ἐπιφανειακή, φαινομενική. Πίστη πού ὅταν ἔλθουν οἱ
δυσκολίες καί οἱ πειρασμοί φθίνει, σβήνει, κινυνεύει νά ἀφανισθεῖ.
Τήν βῆμα πρός βῆμα πάλη ἀνάμεσα
στήν πίστη καί τήν ὀλιγοπιστία τήν βλέπουμε νά ἐκδηλώνεται μέσα στό ἱερό εὐαγγέλιο
στό πρόσωπο τοῦ πατέρα τοῦ δαιμονισμένου. Τό χρονικό τῆς πορείας αὐτῆς
σκιαγραφεῖ τίς ἀμφιταλαντεύσεις τῆς κάθε ψυχῆς ἀνάμεσα στήν πίστη
καί τήν ὀλιγοπιστία. Ἀγωνιοῦσε ὁ πατέρας τοῦ εὐαγγελίου καί ἔλιωνε
καθώς ἔβλεπε τό παιδί του νά σφαδάζει ἀπό τόν πόνο. Μαζί μ’αὐτόν ἀγωνιοῦμε
κι ἐμεῖς καί ἀναστατωνόμαστε κάθε φορά πού ἀντιμετωπίζουμε ἀδυσώπητα
προβλήματα ὑγείας, θανάτου, οἰκονομικά, οἰκογενειακά καί τόσα ἄλλα.
Ἀπογοητεύθηκε ὁ πατέρας ὅταν
εἶδε τούς μαθητές νά ἀδυνατοῦν νά θεραπεύσουν τό παιδί του· καί μαζί
του ἀπογοητευόμαστε κι ἐμεῖς ὅταν ἔπειτα ἀπό κάποιες προσευχές
μας βλέπουμε νά μήν λύνονται τά προβλήματά μας. Περιπλανιέται καί ἡ
δική μας ψυχή στά μονοπάτια τῶν ἀμφιβολιῶν καί τῆς ὀλιγοπιστίας. Ἀποδιοργανωνόμαστε
ψυχικά, ἐγκλωβιζόμαστε σέ ἀπέραντη θλίψη. Ζαλίζεται ὁ νοῦς μας, ἀντιδρᾶ
ἡ λογική. Οἱ ἀντοχές μας ἐξασθενοῦν, ἡ ἐλπίδα μας πάει νά σβήσει.
Θά μποροῦσε νά πεῖ καί σέ μᾶς ὁ Κύριος: «τί διαλογίζεσθε ἐν ἑαυτοῖς, ὀλιγόπιστοι»;
(Ματθ.ιστ´8) Γιατί πέσατε σέ σκέψη καί συλλογισμό ὀλιγόπιστοι;
Ἐπειδή ὅμως τό μεγάλο μας
πρόβλημα εἶναι ὁ κινητήριος μοχλός τῶν ἐνεργειῶν μας καί τῶν αἰσθημάτων
μας μαζί μέ τόν πατέρα τοῦ εὐαγγελίου τρέχουμε μέ πόθο καί φόβο συνάμα
στά πόδια τοῦ Κυρίου. Ἰκετεύουμε καί ταυτόχρονα ἀγωνιοῦμε. Ἐλπίζουμε
ἀλλά καί δειλιοῦμε. Τό καρδιογράφημα τῶν συναισθημάτων μας παρουσιάζει
ἰσχυρές μεταπτώσεις ἀπό τήν μαύρη ἀπελπισία στή χάρη τῆς ἐλπίδας.
Συγκλονιζόμαστε ἀπό τίς παλινδρομήσεις μας ἀνάμεσα στά δύο μεγάλα
αὐτά καί ἀκραῖα συναισθήματα. Γονατίζουμε κι ἐμεῖς μπροστά στά πόδια
τοῦ Κυρίου μέ πόθο ἀλλά καί ἀμφιβολίες. Καί ἔρχεται ὁ Κύριος νά διορθώσει
τήν ὀλιγοπιστία μας καί ταυτόχρονα μᾶς ἐλέγχει ἀλλά καί μᾶς στηρίζει
λέγοντας: «ὀλιγόπιστε! εἰς τί ἐδίστασας;» (Ματθ. ιδ´31) ὀλιγόπιστε,
γιατί ἐδειλίασες; «εἰ δύνασαι πιστεῦσαι πάντα δυνατά τῷ πιστεύοντι»,
ἐσύ ἐάν μπορεῖς νά πιστεύσεις, ὅλα εἶναι δυνατά γιά σένα. Καί ἀκολουθεῖ
τό θαῦμα. Τό πρόβλημα λοιπόν εἶναι σέ μᾶς, στή δική μας ὀλιγοπιστία.
Πῶς λοιπόν θά μπορέσουμε νά τήν ὑπερνικήσουμε;
*******
Τά πράγματα εἶναι πολύ ἁπλά.
Ἐμεῖς τά κάνουμε δύσκολα ὅταν προσπαθοῦμε νά τακτοποιοῦμε τά προβλήματά
μας μόνο μέ τίς δικές μας δυνάμεις. Διότι ἔτσι φερόμαστε σάν νά μήν ὑπάρχει
Θεός, ἐμποδίζουμε τήν θεία χάρη νά ἔρθει καί νά φέρει τό θαῦμα.
Ἔπειτα ἄς σκεφτόμαστε καί λογικά:
μᾶς ἄφησε μέχρι τώρα ὁ Θεός; Πόσες φορές σέ δύσκολες στιγμές ἐκεῖ πού δέν τό
περιμέναμε μᾶς ἔδωσε ἀπάντηση στίς δυσκολίες μας. Οὔτε λοιπόν καί τώρα θά μᾶς ἀφήσει.
Εἶναι τόσα πολλά καί σταθερά τά δείγματα τῆς ἀγάπης καί τῆς φροντίδας τοῦ Θεοῦ
μας στό παρελθόν, ὥστε κάθε ἀβεβαιότητα γιά τό παρόν καί τό μέλλον νά ἀποδεικνύεται
πέρα γιά πέρα ἀδικαιολόγητη καί κυριολεκτικά παράλογη.
Ἐάν θέλουμε λοιπόν νά πάψουμε
νά ἀγωνιοῦμε, νά ζαλιζόμαστε, νά πάσχουμε, νά μήν τρομοκρατούμαστε
καί τά χάνουμε σέ στιγμές πειρασμῶν, θλίψεων καί δοκιμασιῶν θά πρέπει
νά μάθουμε νά βάζουμε τόν Θεό πρίν ἀπό κάθε ἐνέργειά μας. Νά θυμόμαστε
ὅτι ὁ Κύριος εἶναι δίπλα μας, γνωρίζει τά προβλήματα καί τίς ἀγωνίες
μας, θέλει καί μπορεῖ νά μᾶς βοηθήσει. Κι ἔτσι νά ἐμπιστευθοῦμε ὅλη
μας τή ζωή σ’ Αὐτόν. «Ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν
Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα». Νά ἐμπιστευθοῦμε στήν ἀγάπη καί προστασία
τοῦ Θεοῦ ὁλοκληρωτικά τόν ἑαυτό μας, τή ζώη μας, τήν οἰκογένειά
μας, τό μέλλον μας.
Καί νά προσευχόμαστε καθημερινά
λέγοντας: «Πρόσθες ἡμῖν Κύριε, πίστιν» (Λουκ. ιζ´5). Αὔξησε, Κύριε,
τήν πίστη μας. Τήν ἔχουμε τόσο ἀνάγκη. Γιά νά ὑπερνικήσουμε τίς ἀμφιβολίες
μας. Νά στερεωθοῦμε στήν πίστι. Γιά νά βιώσουμε δυναμικότερα τήν
κοινωνία μας μέ τόν Θεό. Ἀδύναμα σκεύη εἴμαστε. Χρειαζόμαστε δύναμη
γιά νά ξεπερνᾶμε τά ἀνθρώπινα μέτρα μας. Γιά νά μάθουμε νά ἐμπιστευόμαστε
ὁλοκληρωτικά τήν ζωή μας στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Νά δυναμώσει ἡ ἀφοσίωσή
μας σ’ Αὐτόν. Αὐτός νά στερεώσει τίς ἀσθενικές μας καρδιές καί τά τρικλύζοντα
βήματα μας καί νά δυναμώσει τίς τρεμάμενες φλόγες τῆς ψυχῆς μας.
*****
« Πιστεύω Κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ »
Ἀδελφοί, ἡ πίστη πρός τόν Θεό
δέν εἶναι μόνο διάθεση ψυχῆς, ὀπτική, ὅραμα καί αἴσθηση ἀλλά εἶναι
καί πράξη, ἐμπειρία, βίωμα καί ζωή. Εἶναι σχέση μέ τόν Θεό πού δοκιμάζεται
καθημερινά καί ἐπιβεβαιώνεται ὄχι μέ λόγια ἀλλά μέ τήν ζωή μας,
μέ δάκρυα, ἱδρώτα καί αἷμα. Ἄς ἀφήνουμε κι ἐμεῖς τήν ζωή μας στά χέρια
τοῦ Θεοῦ κι ἄς κραυγάζουμε: «Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου