H ΠΑΛΑΙΑ ΚΑΙ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΟΥ ΘΑΒΩΡ - Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος

 H ΠΑΛΑΙΑ ΚΑΙ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΟΥ ΘΑΒΩΡ  

Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος

Ο ΚΥΡΙΟΣ ανεβαίνει εις το Θαβώρ και παραλαμβάνει μαζί Του τους τρεις προσφιλεστέρους μαθητάς Του, τον Πέτρον, τον μαθητήν της ζεούσης πίστεως, τον Ιάκωβον, τον μαθητήν της μαρτυρικής ελπίδος, και τον Ιωάννην, τον μαθητήν της αγάπης, δια να διδάξη εις αυτούς τας αιθερίους πνευματικάς πτήσεις και να πλάση εξ αυτών τον χρυσούν τρίποδα επί του οποίου θα στηρίξη την δια της πίστεως, ελπίδος και αγάπης λειτουργούσαν Εκκλησίαν Του. Άλλωστε, αυτοί οι τρεις μαθηταί Του θα παραστούν μάρτυρες αργότερον της μεγάλης Του αγωνίας εις την Γεθσημανή. Και είναι ανάγκη, λοιπόν, να γίνουν μάρτυρες και της Μεταμορφώσεώς Του, διότι το θέαμα αυτό θα τους θωρακίση εις τας ταπεινάς και θλιβεράς εκείνας ώρας.

Όπου οι αρχηγοί εκεί και η Εκκλησία Του, είτε ολόκληρος, είτε εις εκλεκτούς τινάς ανακεφαλαιουμένη. Αλλά η Εκκλησία δεν περιλαμβάνει μόνο τους ζώντας και στρατευομένους, αλλά και τους κατά της αμαρτίας και του θανάτου θριαμβεύσαντας. Δια τούτο και ο Μωυσής και ο Ηλίας εμφανίζονται συλλαλούντες με τον Ιησούν. Είναι δε αυτόι, όπως γνωρίζομεν, άνδρες της Παλαιάς Διαθήκης, μεγάλοι προφήται.

 Τριάς μαθητών εκπροσωπούσα την στρατευομένην, και δυάς των προφητών εκπροσωπούσα την θριαμβεύουσαν Εκκλησίαν. Δεν προέρχονται όλαι εκ του αυτού μέρους. Οι Απόστολοι αναβαίνουν εις το Θαβώρ από της χαμηλής γης. Οι προφήται καταβαίνουν εις το Θαβώρ από υψηλών στρωμάτων. Οι Απόστολοι πατούν  του βουνού το χώμα. Οι προφήται αιωρούνται εντός φωτεινής νεφέλης. Εμόχθησαν οι Απόστολοι να φθάσουν εις της υψηλής θεωρίας την κορυφήν. Αλλά πιο εύκολα οι Προφήται και υπέρ την κορυφήν υψώθησαν δια της απαλλαγής των εκ της γης. Αλλά και οι μεν και οι δε ποίον άλλον βλέπουν και δακτυλοδεικτούν; τον Χριστόν, ποιούντες λόγον περί της εξόδου και του θανάτου Του.

  Παλαιά και Κανή Διαθήκη εις το πρόσωπον του Χριστού συμπτύσσονται. Χρόνοι του παρελθόντος και χρόνοι του μέλλοντος εις το πρόσωπον του Χριστού ευρίσκουν την τελειότητα. Και ο θάνατος του Χριστού είναι ο συνδεκτικός κρίκος, ο οποίος δίδει εις την ιστορίαν λογικόν συνειρμόν.

 Ενώπιον λοιπόν του οράματος ο Πέτρος καταλαμβάνεται από ενθουσιασμόν: " Ραββί, λέγει, καλόν εστίν ημάς ώδε είναι". Ιδού τόπος και τρόπος ζωής θαυμάσιος. Ας κατασκηνώσωμεν δια παντός εδώ. Ποία η ανάγκη να ακούωμεν θορύβους του κάτω κόσμου και να βλέπωμεν τα ταπεινά και ρυπαρά θεάματα της αθλιότητος, της κακοδαιμονίας, απιστίας και εκφυλισμού.

 Αλλ΄ο Πέτρος βεβαίως δεν γνωρίζει τί λέγει. Διότι σκοπός του βίου δεν είναι η θεωρία και μόνωσις, είναι πάλη και νίκη και θρίαμβος.

 Η προσευχή και η μελέτη είναι χρήσιμα, διότι είναι ακόναι, επάνω εις τας οποίας η  η ψυχή μας ακονίζει την σπάθην της.

 Αλλά πώς θα την μεταχειρισθή εάν δεν εμπλακή με τον εχθρόν κάτω εις την πεδιάδα;

 Αι μεταμορφώσεις του Θαβώρ, εφ΄όσον ζώμεν εις την παρούσαν γην, είναι παροδικαί, αι εξ ουρανού λέξεις είναι μετρημέναι. Η νεφέλη αίρεται. Ο Μωυσής και ο Ηλίας εξαφανίζονται. Η έκστασις παρέρχεται στιγμιαία. Και πεζοπορούμεν και πάλι εις τα χαμηλά...Αμήν.

  Από: " Ανέσπερον Φως εκ Φαναρίου", Έκδοσις Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.