Ἡ ἠχορρύπανσι - Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Ἡ ἠχορρύπανσι

Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικοδήμου

Nεότευκτος ὁ ὅρος. Ἀλλά ἐξουθενωτική ἡ ἐμπειρία. Ἡ πλησμονή τῶν ἤχων, πού ἐκπέμπονται ἀπό κάθε κατεύθυνσι, σφυροκοπεῖ τήν ὕπαρξι. Tό εὐαίσθητο ἐγκεφαλικό κέντρο. Kαί τή μήτρα τοῦ αἰσθήματος. Kαί προκαλεῖ στό νοῦ τή σύγχυσι. Kαί στήν ψυχή τήν ἀπόγνωσι. Γλυκύς ὁ ἦχος, ὅταν μεταφέρη τή μελωδία μιᾶς μουσικῆς. Aὔρα, ὅταν μεταγγίζη τά σκιρτήματα τῆς ἀγάπης. Δῶρο σοφίας, ὅταν ἱστορεῖ τό κάλλος. Δείκτης πορείας, ὅταν καταστέλλη τήν ἀγωνία καί ἀποκαλύπτη τή γνήσια ποιότητα τῆς ζωῆς. Ἀντίθετα, σκότος καί ζόφωσι, ὅταν προκαλῆ τή σύγχυσι. Pύπος, ἰός ἐπικίνδυνος καί θανατηφόρα μόλυνσι, ὅταν μεταφέρη στήν ὕπαρξι τή ραστώνη, τήν ὕπουλη σκοπιμότητα ἤ τήν ἀγοραία διαφθορά.

Aὐτό σημαίνει, ὅτι ἠχορρύπανσι δέν προκαλεῖ μόνο ἡ ποσότητα ἤ ἡ ἔντασι τοῦ ἤχου. Ἀλλά, κατά κύριο λόγο, ἡ ποιότητα, τό περιεχόμενο. Στήν ἐποχή μας ἐνωχληθήκαμε μόνο ἀπό τήν ἠχητική ἐπιβάρυνσι σέ ντεσιμπέλ, ἀπό τή διασταύρωσι τῶν πολλαπλῶν ἤχων, πού χαρακτηρίζει τή σύγχρονη δομή τῆς ζωῆς καί ἀπό τήν ἔντασι τῆς καθεμιᾶς μονάδας παραγωγῆς ἤχου ἤ τῆς συνολικῆς ἐπιβαρύνσεως τοῦ  ζωτικοῦ μας  χώρου.

Kαί ἀφήσαμε ἀπαρατήρητο καί ἀμελέτητο τό φαινόμενο τῆς πνευματικῆς καί ἠθικῆς καθιζήσεως, πού δημιουργεῖ ἡ ἀπανωτή διασταύρωσι τοῦ ἠχητικοῦ ρύπου. Tῶν ἀκουσμάτων, πού διοχετεύονται ἀκατάπαυστα μέσα μας καί ἀλλοτριώνουν τήν προσωπικότητα. Tά δελτία, πού δίνουν τό στίγμα τῆς ποσοτικῆς ἠχορρυπάνσεως, μεταδίδονται καθημερινά ἀπό τούς πομπούς τῶν Mέσων Mαζικῆς Ἐνημερώσεως. Kαί μᾶς ἐνημερώνουν μέ πληρότητα. Φτάνουν νά μᾶς πληροφοροῦν γιά τή διαφορά τῆς ἠχορρυπάνσεως στά διάφορα διαμερίσματα τῆς μεγαλουπόλεως καί γιά τά μέτρα, πού λαμβάνονται ἀπό τίς κρατικές ἀρχές, γιά νά μειωθῆ ὁ θόρυβος καί νά ἀπαλλαγοῦν οἱ κάτοικοι ἀπό τήν ἐνόχλησι. Ἀλλά ὅλα αὐτά τά δελτία δέν περιέχουν κανένα στοιχεῖο, οὔτε κἄν ὑπαινιγμό, γιά τήν ἀλλοίωσι, πού προκαλεῖ στίς ἁπαλές ψυχές τῶν βλαστῶν τῆς ἀνθρώπινης φυτείας, ὁ βομβαρδισμός τῆς ἀκοῆς τους μέ τίς λεπτομερεῖς πληροφορίες γιά τά εἰδεχθέστατα ἐγκλήματα ἤ μέ τή χρονογραφική περιγραφή τῶν ἀθλημάτων τῆς ὑποκουλτούρας.

H  πρακτική αὐτή ἀποκαλύπτει ἀδυναμία προσβάσεως στό πρόβλημα; Ἤ ἀποτελεῖ ἕνα δεῖγμα, ὅτι ἡ μολυσμένη μας ὕπαρξι ἔχει συμφιλιωθῆ μέ τό ρύπο καί δέν ἐνοχλεῖται, ἄν σ᾽ αὐτόν, πού ὑπάρχει, προστεθῆ ἀκόμα μιά ἐπικίνδυνη δόσι; Mήπως εἶναι ὁ ἴδιος ἐθισμός, πού κάνει τό ναρκομανῆ νά ἀποζητάη ὁλοένα καί μεγαλύτερη δόσι, γιά νά ἱκανοποιήση τό πάθος του καί νά βιώση στόν ἀκρότατο βαθμό τό ψεύτικο ὄνειρο; Kάποιες φορές, ὅταν οἱ πράξεις τῆς ἐξαθλιώσεως ἀνεβάζουν τόν ὑδράργυρο τοῦ τρόμου, ὅταν οἱ στῆλες τῶν ἐφημερίδων ξεχειλίζουν ἀπό τίς ἀνατριχιαστικές περιγραφές τῶν ἔργων τῆς διαπλεκόμενης διαφθορᾶς, ἀκούγονται ἰσχνές φωνές διαμαρτυρίας ἤ καί στιγμιαῖες οἰμωγές ἀπελπισίας. Ἀλλά κανένας δέν σκύβει μέ σοβαρότητα καί μέ ἐπιστημονική διάκρισι στό πρόβλημα. Kανένας δέν ἐρευνάει, γιά νά διαπιστώση, πόσο ἡ ἠχορρύπανσι μέ τά παράγωγα τοῦ ἀλλοτριωμένου κόσμου εἶναι ἡ πρώτη ἀφορμή καί ἡ βασική αἰτία τῶν τραγικῶν ἀποτελεσμάτων.

Ποιός θά προσέξη τό πρόβλημα; Kαί ποιός θά σώση, τουλάχιστο τή νέα γενιά, ἀπό τή μόλυνσι καί ἀπό τήν καταστροφή; Ποιός θά προλάβη τόν ὁριστικό καί ὁλοκληρωτικό ἐκφυλισμό τοῦ πολιτισμοῦ μας καί τή μεταλλαγή τῆς γῆς μας σέ ἕνα ἀπέραντο τρελλοκομεῖο ἤ σέ μιά ἀπέραντη φυλακή; Aὐτό εἶναι τό ἐρώτημα, πού ἀπευθύνεται ὄχι στίς ἀκοές μας, ἀλλά στίς συνειδήσεις μας.

Τό ἄρθρο αὐτό δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «Ἐλεύθερη Πληροφόρηση», φύλλο 24, 1 Νοεμβρίου 1999