Όταν διαβάζεις επιστολές και κείμενα των δεκατριών ανδρών που ετάφησαν
στις Κεντρικές Φυλακές κατανοείς πώς αναγιώνονταν οι έφηβοι της Κύπρου τον
καιρό που η βιοπάλη ήτο αυτονόητη παιδιόθεν. Πως ήτο η άνδρωσις, η ωρίμανσίς
τους μια πορεία που είχε ομορφιές περίσσες και μεράκια και αγάπες, πράμα και
έρωταν ζωής και ελευθερίας...
Τέτοιων παιδιών της υπαίθρου και των γειτονιών των πόλεων η πορεία ήτο έμορφα αγωνιστική, καθημερινό το περπάτημα στην πύρινην ζώνην της πραγματικότητας με μουσική, πολιτισμό, αναζητήσεις, ρωμαλέους χορούς και ναι βιολί, τραγούδι και πράξεις ποιητικές και ερωτικές, αλλοκοσμικά εν ευγενεία με έναν ρομαντισμόν που κάποτε αφήνει τον ερευνητή να παρατηρεί εκστατικός. Οι πλείστοι αυτών μελετούσαν, δεν διάβαζαν απλώς. Έγραφαν ποίηση, στοχασμούς, επιστολογραφούσαν και ήτο καλοί συζητητές. Πλείστοι εξ αυτών ήτο ηγετικές μορφές. Ο Γρηγόρης, ο Κυριάκος ήτο μορφές οραματικές. Ο Μάρκος, ορισμός του νουνεχούς και ψύχραιμου αντάρτη. Ο Στυλιανός ευρεσιτέχνης θαυματοποιός με τα μέταλλα. Βράχος στους ορούς αλήθειας που του υπέβαλλαν ενώ ήτο ετοιμοθάνατος.
Κάτι που ξεχνούμε, η κοινωνική τους πρωτοπορία. Ζάκος και Δράκος ήτο
ακέραιοι αγωνιστές των εργατικών και υπαλληλικών δικαίων.
Ο Μιχαλάκης κορυφαίος αθλητής και μαθητής της Αγγλικής Σχολής, αθλητής
του ΓΣΠ, μέλος δραστήριον της ΠΑΣΥΔΥ. Πρώτος στα ομαδικά αθλήματα. Με άνεση
γραφής στην Ελληνική και Αγγλικήν γλώσσαν. Πλημμύρες οι εκδόσεις του σχολείου
του με την υπογραφή Μιχάλης Σάββα.
Και δεν έχει τέλος η γραφή... Μιας και το μέταλλο ετούτων των ανδρών της
νήσου ήτο το δίχως άλλον πολύτιμον και σπανίου κάλλους και φεγγοβολής εν τη
απλότητί τους...
Έτσι για να τους θυμηθεί το Ρωμέικον του τόπου και οι γραφίδες που
συκοφαντούν και ο ντουνιάς δεν άντεχεν να τις διαβάζει...
Σε βραδινόν ταβερνείον ανεφώνει ανήρ πρωτινού, σέρτης εις την τραουθκιά
και τα ζεϊμπέκκικα της εργατιάς...
Αδερφέ, ο Ιακωβος τι τους έφταιξεν, λαλείς μου;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΓΕΙΩΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου