Παπάς σημαίνει πατέρας.

 Διορθόδοξο Κέντρο Πορευθέντες

"Παπάς σημαίνει πατέρας. Θα μιλήσω λοιπόν για έναν παπά που είναι πράγματι πατέρας. Όντας συνταξιούχος εκπαιδευτικός, αντί να κάτσει στην ησυχία του να απολαμβάνει τη σύνταξή του (και βέβαια πολύ καλά θα έκανε), χειροτονήθηκε κληρικός και ανέλαβε άμισθος εφημέριος σε μια κεντρική εκκλησία της Αθήνας με πλήθος παρεκκλησίων, όπου και μόνο το διοικητικό και διαχειριστικό έργο απαιτεί ολοκληρωτική αφιέρωση. Κατάφερε να νοικοκυρέψει τα οικονομικά της ενορίας, τα οποία βρίσκονταν σε μαύρο χάλι.

Μαζί με την άξια και ακούραστη πρεσβυτέρα, έδωσαν νέα πνοή στην εκκλησιαστική κοινότητα. Πέραν της πυκνής λειτουργικής και λατρευτικής ζωής, οργάνωσαν ποικίλες ομάδες (μελέτης της Αγίας Γραφής, αλληλεγγύης, ζευγαριών, χορωδία, παιδική συντροφιά) και δραστηριότητες (θεολογικές και φιλοσοφικές ομιλίες, καλλιτεχνικές δράσεις, εκθέσεις βιβλίων, εκμάθηση παραδοσιακής μουσικής). Επανήλθαν οι ενοριακές συνελεύσεις και τα κοινά γεύματα. Και πολλά πολλά άλλα…

Όσον αφορά στην οικογένειά μας, ο παπάς αυτός και η πρεσβυτέρα ήταν δίπλα μας σε όλες τις σημαντικές στιγμές μας, ευχάριστες και δύσκολες: όταν γεννήθηκαν τα παιδιά μας, στις ονοματοδοσίες και τις βαπτίσεις τους, αλλά και όταν πέθανε η δεύτερη κόρη μας, στην κηδεία και τα μνημόσυνά της. Ξέρω ότι παρομοίως έχει σταθεί σε κάθε εμπερίστατο ενορίτη, ακούγοντας το πρόβλημά του και βοηθώντας τον ολόψυχα.

Εν ολίγοις, ο άνθρωπος αυτός είναι ένας άξιος ποιμένας, με όλη τη σημασία της λέξης".

"Να σημειωθεί ότι ο εν λόγω παπάς είναι θαυμάσιος λειτουργός και τελεί την Ευχαριστία, τα Μυστήρια και τις ακολουθίες κατά τρόπο υποδειγματικό, αυθεντικό, αληθινό, πραγματικά ευλαβή και διόλου εντυπωσιακό, που επιτρέπει την ουσιαστική, και όχι μόνο τυπική, συμμετοχή του εκκλησιάσματος.

Ο παπάς αυτός είναι ο πατήρ Αλέξανδρος Καριώτογλου στην Ενορία Αγίου Νικολάου Ραγκαβά (...)"

Το παραπάνω απόσπασμα ανήκει στον γιατρό κ.Γιώργο Κρανιδιώτη και σκιαγραφεί με τον πιο εύστοχο τρόπο την προσωπικότητα του π.Αλέξανδρου Καριώτογλου. Αλήθεια, τι λέει η Εκκλησία για την παρουσία των γυναικών στο ιερό την οποία εφάρμοσε προ ημερών ο π.Αλέξανδρος;

Σύμφωνα με ανάρτηση του πρωτοπρεσβύτερου π.Βασίλειου Θερμού, θεολόγου και παιδοψυχίατρου, στο blog "Αναστάσιος", "Το φύλο των παιδιών που μεταφέρουν λαμπάδες και θυμιατό βοηθώντας κατά την Λατρεία δεν έχει καμία σημασία. Αυτό το διαπιστώνουμε στα γυναικεία μοναστήρια, στις ακολουθίες που γίνονται σε γυναικείες κατασκηνώσεις και ιδρύματα κ.τ.λ. Όσοι πιστοί είναι βαπτισμένοι και χρισμένοι διακονούν στη Λατρεία, αφού άλλωστε απαντούν στον λειτουργό, ψάλλουν, απαγγέλλουν κ.τ.λ., δηλαδή είναι οργανικοί παράγοντες της Λατρείας -εκτός αν κάποια σοβαρή αμαρτία τους εμποδίζει, κάτι που ισχύει εξίσου για άνδρες και γυναίκες, όμως!"

"Θα ήταν παράλογο", συνεχίζει ο π.Βασίλειος, "οι γυναίκες να λένε το "Αμήν" του καθαγιασμού -προσοχή: δια του οποίου και μόνο η Λειτουργία είναι ολοκληρωμένη!- και να απαγορεύεται να μεταφέρουν λαμπάδες (...) Το πλήρωμα της Εκκλησίας αποξενώθηκε από την ιερωσύνη των λαϊκών (...) Το στιχάρι που είθισται να φορούν τα αγόρια που διακονούν στο ιερό δεν το έλαβαν με κάποια ιεροπραξία. Και είναι πολύ λογικό διότι στην αρχαία Εκκλησία δεν υπήρχε χωριστή αμφίεση: όλων τα ενδύματα ήταν ποδήρη, φυσική εξέλιξη δε αυτών υπήρξε το στιχάρι των χειροτονούμενων κληρικών".

Παρακάτω γράφει: " Όσο για την ένσταση ότι απαγορεύεται να εισέρχονται στο ιερό βήμα γυναίκες, είναι απολύτως μετέωρη και κούφια, για τον εξής απλό λόγο. Ιερό βήμα στην ουσία δεν υφίσταται! Όσο λειτουργούσε υγιώς η εκκλησιολογία, δηλαδή κατά τους πρώτους 5-6 αιώνες, η καίρια διαχωριστική γραμμή βρισκόταν στην είσοδο του ναού προκειμένου να υποδηλώνει την διαφορά μεταξύ βαπτισμένων και αβαπτίστων. Όταν ολόκληρη η κοινωνία έγινε (κατ' όνομα) χριστιανική, υψώθηκε τέμπλο και εισήχθη ο κληρικαλισμός, δηλαδή η διαχωριστική γραμμή κατάντησε να είναι μεταξύ κληρικών και λαϊκών! Τότε βαθμιαία ξεχάστηκε η ιερωσύνη των λαϊκών, έπαψαν η συμψαλμωδία τους και συναπαγγελία τους, και επεκράτησε η τραγική και αθεολόγητη συνήθεια να λέει το "Αμήν" του καθαγιασμού ο λειτουργός! (...)"

"Συνεπώς οφείλει να εφαρμόζεται ενιαία τακτική για αμφότερα τα φύλα: ή κανένας λαϊκός δεν μπαίνει στο ιερό, ή εισέρχονται ευλαβείς και επιλεγμένοι λαϊκοί αμφοτέρων των φύλων(...)"

O θεολόγος Θανάσης Παπαθανασίου άλλωστε γράφει: "...θυμίζω την φωτογραφία της μοναχής Μαγδαληνής Μουστάκα(1880-1963), την οποία ο άγιος Νεκτάριος χειροθέτησε διακόνισσα περί το 1914. Η διακόνισσα μοναχή Μαγδαληνή ανασυγκρότησε, στη συνέχεια, την εγκαταλειμμένη μονή της Παναγίας της Χρυσολεοντίσσης στην Αίγινα, μονή ολοζώντανη σήμερα (...) Ο άγιος Νεκτάριος είχε κληθεί σε απολογία για τέτοιες πρωτοβουλίες του (...)"

Ο δε π.Λίβυος (π.Χαράλαμπος Παπαδόπουλος) αναφέρει ανάμεσα σε άλλα: "Κάθε γυναίκα είναι μέλος και μέρος του Αναστημένου Σώματος του Χριστού. Ο Χριστός την έχει ήδη συμπεριλάβει στην Έσχατη δόξα Του, την οποία βιώνουμε σε κάθε Θ. Λειτουργία. Η Θεία Λειτουργία είναι εικόνα της Βασιλεία του Θεού, εκεί που πάντες είμαστε ενωμένοι με τον Θεό Πατέρα και τον Χριστόν δια του Αγίου Πνεύματος, δίχως κανένα διαχωρισμό και διαίρεση. Πως είναι δυνατόν να διαιρούνται οι ανθρώποι εντός της Θείας Λειτουργίας; Κάθε διαχωρισμός εντός της Θεία Ευχαριστίας είναι τεράστιο αμάρτημα που μεταβάλει τον εικονισμό της Βασιλείας σε κόλαση της ιστορίας. Κανένας κανόνας δεν απαγορεύει από την γυναίκα να κρατάει την λαμπάδα στον ιερέα όταν λέει το Ευαγγέλιο, στην Μικρή ή Μεγάλη είσοδο, να ψάλλει στο ψαλτήρι και να βοηθάει γενικότερα το έργο της ενοριακής ζωής. Άλλωστε ο θεσμός των Διακονισσών δεν καταργήθηκε ποτέ, μπορεί να ατόνησε για λόγους κοινωνικούς και πολιτισμικούς, αλλά δεν καταργήθηκε. Και δεν ήταν χειροθεσία αλλά χειροτονία. Άλλωστε σε μοναστήρια και σε ναούς της υπαίθρου, στα χωριά που εμείς διακονούμε, και πλέον το ποίμνιο είναι ελάχιστο, οι γυναίκες και τα μικρά κορίτσια διαδραματίζουν τεράστιο ρόλο και έργο στην ζωή της ενορία μας".

Τελειώνουμε με την παραπομπή στο παρακάτω κείμενο του romfea.gr, όπου έχει αναρτηθεί μια εξαίρετη επιστολή των ενοριτών του Αγίου Νικολάου Ραγκαβά προς τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο κύριο Ιερώνυμο.