ΟΣΙΑ ΓΑΒΡΙΗΛΙΑ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗ «Η ΡΟΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΜΗ ΜΑΣ ΦΥΓΕΙ ΟΧΙ Η ΗΣΥΧΙΑ ΜΑΣ» - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

 Ελαιογραφία Έργον της ζωγράφου κ. Μάρθας Καπετανάκου-Ξυνοπούλου

ΟΣΙΑ  ΓΑΒΡΙΗΛΙΑ  ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗ

«Η  ΡΟΗ  ΤΗΣ  ΑΓΑΠΗΣ  ΜΗ  ΜΑΣ  ΦΥΓΕΙ

  ΟΧΙ  Η  ΗΣΥΧΙΑ  ΜΑΣ»

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

 

     Αρχικά δυο λόγια, έτσι σαν επιβεβαίωση από πρώτο χέρι όσων έγραψε ο λίαν αγαπητός -Πειραϊκή Εκκλησία, εποχή Καλλινίκου-Ιγνατίου- και σεβαστός Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος για τις αντιδράσεις εναντίον της Οσίας.

       Έτος 1994, από δακτυλογραφημένο οκτασέλιδο π. Ηλία Μαστρογιαννόπουλου για τη μοναχή Γαβριηλία, έχω ετοιμάσει και μεταδίδονται δυο εκπομπές -29/10, 5/11, Ρ.Σ. «Πειραϊκή Εκκλησία, «Αναφορά στους Πατέρες»- όταν τηλεφωνεί ανάστατος ο υπεύθυνος υπηρεσίας και τον ακούω να λέει: «Έχουν σπάσει τα τηλέφωνα του Σταθμού κ. Κ. από απαιτούντες να διακοπεί η εκπομπή αυτής της, «έτσι κι έτσι κι αλλιώς … Το ίδιο κάνουν έντυπα κάποιοι ομφαλοσκόποι, και γραδομετρητές … «Ορθοδοξίας» το 1996, όταν με στοιχεία που μου δίνουν τρείς όχι τυχαίες κυρίες, που τη γνώρισαν πολύ καλά, περιλαμβάνω βιογραφική δοκιμή της στο βιβλίο «Γυναίκες άλλης Αγάπης» -Εκδόσεις «Τήνος». Τέλος με νέα στοιχεία που κομίζει η αφοσίωση και αγάπη στη Γερόντισσα των ίδιων κυριών, η βιογραφική δοκιμή της παίρνει τη διευρυμένη μορφή του με πιο ταιριαστό τίτλο βιβλίου. «Γυναίκες Σταυρικής Αγάπης» -Εκδόσεις Ι. Μ. Κοιμήσεως Θεοτόκου Καλαμίου Αργολίδας, 2014.

       Από το οποίο μετά την παράγραφο 17, που παρέθεσε ο κ. Κωστόπουλος, παραθέτω την προτελευταία παράγραφο 18 όπου μια ενδεικτική μεν, αλλά και ευρύτερου φάσματος δέσμη μαρτυριών προσώπων που τη γνώρισαν.  

            18. Εμπειρίες  αγάπης  αδελφών  και  φίλων.

      Θα έλεγα ότι η φωτογραφία πορτραίτου / ελαιογραφίας της αδελφής Γαβριηλίας, από τη Ζωγράφο κ. Μάρθα Καπετανάκου Ξυνοπούλου που προτάσσεται σ’ αυτή την παράγραφο, δείχνει ευδιάκριτα «ως πού» θα ήθελαν να ανεβάσουν τη μορφή της με τις προσωπικές «εμπειρίες αγάπης τους» πολλοί «αδελφοί και φίλοι της», άνθρωποι που τη γνώρισαν λίγα ή πολλά χρόνια, και μαθήτευσαν «την Ορθοδοξία της Αγάπης».

Της αγάπης, «προς πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον», τον οποίο, «φωτίζει και αγιάζει ο Χριστός, το φως το αληθινόν», κατά την προσευχή, που και αγαπούσε πολύ, και απάγγελλε πάντα με βίωμα, «άνω σχώμεν τας καρδίας». «Ως πού», το οποίο κάνει πιο ξεκάθαρο και το «Μεγαλυνάριο» που καταχωρείται σε οικείο τόπο. Όμως η Ορθόδοξη Εκκλησία δε σπεύδει! Έχει συναρτήσει την αγιοποίηση, με το χρόνο που χρειάζεται να παγιωθεί η αίσθηση αγιότητας κάποιου στη συνείδηση των πιστών - τρεις γενιές, πλην εκτάκτων περιπτώσεων, Άγιος Νεκτάριος. Και εδώ συμφωνώ με την επισήμανση του πάλαι συμφοιτητή στη Θεολογική Αθηνών, Αρχιεπίσκοπου Σινά Δαμιανού, ότι τέτοια θέματα: «Θέλουν πάρα πολλή προσοχή για να μη δημιουργήσουμε και μια φιλολογία αγιοποιήσεως». Γι αυτό τα αποσπάσματα σειράς εκτενών γραπτών «με εμπειρίες αγάπης» που ακολουθούν, απηχούν την κατά πάντα σεβαστή αίσθησή τους ότι, η Γερόντισσα υπήρξε το πρόσωπο, που παρενέβαλε ο Θεός να παίξει, και έπαιξε καίριο ρόλο σε κρίσιμη ώρα της ζωής τους! Ξεκινώ, λοιπόν, με την παράθεση αποσπασμάτων από τέτοια γραπτά κληρικών.

   - «Τη γνώρισα στην Κένυα το …1968, όταν βρεθήκαμε και οι δύο εκεί να βοηθήσουμε το μακαριστό Αρχιμανδρίτη π. Χρυσόστομο Παπασαραντόπουλο στο έργο της Ιεραποστολής, που είχε αρχίσει… Δεν ήταν τυχαίο πρόσωπο, ως μορφωμένη με πνευματική ζωή και βιώματα ιεραποστολικά, ήταν μια προσωπικότητα που ενέπνεε σεβασμό»-Μητροπολίτης Ν. Ζηλανδίας Αμφιλόχιος Τσούκος-σ.δ. Πνευματικό ανάστημα του Αγίου της Πάτμου Αμφιλοχίου Μακρή.

    -«Ποτέ μη βάζετε την υπακοή ή το καθήκον, πριν την αγάπη. Όταν αγαπάμε, γινόμαστε αυτομάτως υπάκουοι, καθώς στο αίσθημα της αγάπης, εμπεριέχεται φυσικά το αίσθημα της υπακοής στο πρόσωπο που αγαπάμε. Μην είστε duty full-του καθήκοντος-,αλλά beauty full-πανέμορφοι. Ο Θεός είναι αγάπη, είναι ομορφιά. Στα Ευαγγέλια δε βρίσκουμε τη λέξη ‘καθήκον’. Όταν αγαπάμε το Θεό ακούμε τις εντολές του, και έτσι η υπακοή στο λόγο του γίνεται χαρά και ευχαρίστηση… Μόνο τρία πράγματα είναι αναγκαία για την πρόοδό μας: Πίστη, Πίστη, Πίστη! … Ο Θεός μας έπλασε με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι αδύνατο να βλέπουμε το πρόσωπό μας-εκτός μπροστά από τον καθρέφτη. Μας υποδεικνύει έτσι, ότι βλέπουμε τον εαυτό μας αληθινά μόνο μέσω των συνανθρώπων μας, και έτσι έχουμε την απάντηση όσον αφορά τη συμπεριφορά μας απέναντί του» - Είναι μερικές από τις απαντήσεις της σε σχετικά ερωτήματα, που ο Αρχιμανδρίτης π. Μιχαήλ-Μονή Αγίου Γρηγορίου Παλαμά, Οχάιο, ΗΠΑ - καταθέτει με ευγνωμοσύνη ως δικά της αντλήματα στην ψυχή του.

- «Είχε μια ευγένεια, αλλά και μια απόσταση… κρατούσε μια πειθαρχία. Αυτή η άσκηση που είχε μέσα της… έβγαινε… Πάντοτε να μου φιλήσει το χέρι… κι εγώ το τράβαγα, ντρεπόμουνα, δεν ήθελα. Μου είπε τότε: “Δεν μπορείς να μη μου δίνεις το χέρι που ακουμπάει το Χριστό”!... Όταν έμαθε ότι πηγαίνω στο Έσσεξ, είχε χαρεί αφάνταστα, και μου είπε: “Βάλε τρεις μετάνοιες στο Γέροντα Σωφρόνιο από μένα, πιστεύω να με θυμάται”… Η αδελφή Γαβριηλία ήταν όλη ΦΩΣ». - Αρχιμανδρίτης π. Μάρκελος Καμπάνης.

   - «Πρόκειται… για έναν λεπτότατο άνθρωπο, χαρισματικό, γεμάτο αγάπη και ενδιαφέρον για κάθε πλάσμα του Θεού … Οι συζητήσεις μου έδιναν την εντύπωση μιας σοφής και αγιασμένης γερόντισσας, που είχε επίγνωση της αποστολής της… να αγαπάει με… θυσίες… Εκείνη, μια αρχόντισσα… που θα μπορούσε να ζήσει όποια ζωή ήθελε, τα εγκατέλειψε όλα και πήγε… στους αναξιοπαθούντες αδελφούς μας…» - Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Αυθίνος.

   - «Μια από τις άγιες μορφές της σύγχρονης Ελλάδας… την οποία είχα σαν πνευματική μητέρα, πριν φύγω για τον Καναδά… Ήταν μοναχή του Χριστού εν πνεύματι, ιεραπόστολος ανά την οικουμένη, στήριγμα για χιλιάδες ανθρώπους που ζήταγαν τη ζεστασιά του Χριστού. Πόσοι από μας… την περνάμε με μια μπανάνα κι ένα κομμάτι ψωμί; Τέλεια ζωή, αφιερωμένη στους φτωχούς και τους πονεμένους…» - Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ευθυμιάδης. Καναδάς.  

    - «Όταν την πρωτοείδα, πραγματικά είδα στο βλέμμα της έναν άνθρωπο, ο οποίος το μόνο που μπορούσε να σου δώσει ήταν ή αγάπη ... Αυτό που κρατάω ακόμα περισσότερο στη ζωή μου και το εφαρμόζω… είναι να αφήνω τη ζωή μου στα χέρια του Θεού»- Πρεσβύτερος π. Δαμασκηνός, Εφημέριος Αγίας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου Λέρου.

    Συνεχίζω με λαϊκούς χριστιανούς ορθόδοξους.

   - «Δεν ήμουν φίλος της. Ήμουν οπαδός της … Λουζόταν στο Φως της αστραπής … Σπάνιο μυαλό, σπάνια καρδιά, γεμάτη Φως και Αγάπη … Πίστη στις αξίες της ζωής … Με “ξεφόρτωσε” από όλα τα πνευματικά μου βάρη … Ασύγκριτη … Μου είχε δείξει μέρος από το αξιόλογο προσωπικό συγγραφικό της έργο, αποτελούμενο από την μετάφραση του Συναξαρίου της Αγίας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου, “Νόμος και Χάρις” με τον π. Λάζαρο Μουρ, ενότητες πατερικών κειμένων από τη “Φιλοκαλία” μεταφρασμένες από την ίδια στα Αγγλικά για τους χριστιανούς άλλων Ομολογιών… και εμπεριστατωμένη μελέτη για την “Θεραπευτική των κάτω άκρων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα”… Είμαι ευγνώμων στο Θεό, γιατί θεωρώ ότι διάλεξε την Αδελφή Γαβριηλία σαν τον καλύτερο επίλογο των επί της γης γνωριμιών μου. Παρηγοριά και αφύπνιση. Αργά, πολύ αργά» - Ιωάννης Παπαβασιλείου, Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών.

 - «Ήρθα από την Αμερική… πολύ στενοχωρημένη… είχα κάνει μια εγχείριση … και μου είχαν πει ότι δεν μπορώ να κάνω παιδιά, αυτό με είχε συντρίψει … Έμαθα για τη Γερόντισσα… με κάλεσε στο σπίτι “των Αγγέλων”... Αυτό που θέλω να πω είναι ότι μου έσωσε 100% την ψυχική μου ζωή. Ναι ήταν μεγάλο στήριγμα για μένα, ένας άγγελος πάνω στη γη … Με εντυπωσίαζε που δεν έκρινε ποτέ κανένα … ούτε άφηνε να κατακρίνει κανείς κανένα… Ακόμα και όταν δε μιλούσε … ήταν ένα ζωντανό παράδειγμα μεγάλης Αγάπης για όλους» - Chris Parnassus, Ομογενής εξ Αμερικής.

   - «Από τη στιγμή που άρχιζε να μιλάει … μετέφερε απέραντη γαλήνη, αισιοδοξία … δροσιά … συναισθήματα που σε ακολουθούσαν… Έβλεπες ξαφνικά ότι η ζωή σου έπαιρνε ένα άλλο νόημα… Τη χαρακτήριζε ένα βαθύ ορθόδοξο φρόνημα, που χωρίς ποτέ να στο επιβάλει, είχε επηρεάσει πολλά νέα ιδιαίτερα άτομα, που εκείνη την εποχή ψαχνόντουσαν πνευματικά, ήμουνα κι εγώ ένα από αυτά … Προσωπικά δεν έχω γνωρίσει άλλο άτομο με τόση αγάπη, διάκριση και ευγένεια ψυχής…» - Εύη Τσούχλαρη, πτυχίο Γαλλικής Φιλολογίας Σορβόνης.   

    - «Έχω την αίσθηση, ότι η ζωή μου κόπηκε σε προ και μετά Γαβριηλία εποχή. Η προ Γαβριηλίας εποχή δεν έχει καμιά σχέση με την Ορθοδοξία και το Χριστιανισμό. Καταπληκτικό … Διάβαζε τους ανθρώπους σαν να ήταν από σελοφάν. Εδώ άνοιγε ο κόσμος όλος, οι ουρανοί ήταν ανοιχτοί. Οι φράσεις της, οι λέξεις, ο τρόπος που μίλαγε ήταν αυτό που ήθελα … Άνθρωπος υψηλής διάκρισης, υψηλής ευγένειας, μιλάμε για μια Αγία, εγώ την αποκαλούσα Αγία από τότε. Ανεπανάληπτη» - Μαίρη Καραντινού, Φαρμακοποιός.

    - «Το ταξίδι για το Σινά που πήγα με τη Γερόντισσα τον Ιούλιο του 1979 ήταν από τις ωραιότερες εμπειρίες της ζωής μου … Είχε τον τρόπο να βρίσκει λύση για οποιοδήποτε πρόβλημα τύχαινε να έχει όποιος βρισκόταν στο δρόμο της…» - Μυρτώ Μακρή.

    - «Περνούσε ανάμεσά μας σαν δροσερό αεράκι, αφήνοντας πίσω της άρωμα από θυμίαμα. Σαν αύρα ανοιξιάτικη. Φως, Φως, Φως. Αρχοντιά. Σκόρπιζε θάρρος και αισιοδοξία. Χαμογελαστή. Ευπροσήγορη και ευδιάθετη. Ατρόμητη στον κίνδυνο. Ελληνίδα. Γενναία στο “σκοτάδι…” Τη ρώτησα, “πότε αισθάνθηκε ελεύθερη από τα υλικά αγαθά;” Και μου απάντησε: “Όταν είδα τους Τούρκους χαμάληδες να αδειάζουν το αρχοντικό μας στην Πόλη”… Και τα πιο ταπεινά έλαμπαν στα χέρια της. Ταξίδευες μαζί της, όσο κρατούσε η επίσκεψη, ανέξοδα στην άκρη του κόσμου. Κοντά της γνώρισα πλούσιους πνευματικά ανθρώπους. Είμαι ευγνώμων. Τώρα πια δε φοβάμαι τίποτα» - Νάσος Μεταλληνός, ξεναγός.

  - Μεγαλυνάριο: «Χαίροις βασιλίδος θείος βλαστός - Της Χριστού αγάπης βίος, χαίροις ο φλογερός. - Χαίροις της πτωχείας ο μέγας οικονόμος, - Μήτερ Γαβριηλία, αγγέλων σύσκηνε». Αδαμαντία Καβάγια-Πιπεράκη, Συμβολαιογράφος-Θεολόγος.

- «Έζησα πολύ κοντά της δώδεκα χρόνια … είναι ανεπανάληπτη. Είχε εντάξει ως καθημερινή άσκηση να γράφει τον Εξάψαλμο. “Το κομποσκοίνι”, έλεγε, “δε χρειάζεται να το περνάτε στο χέρι σας” - όπως «μερικοί καλόγεροι ή καλόγριες που, χωρίς να το θέλουν, κάνουν και κάποια επίδειξη, κρατάνε ένα κομποσκοίνι μεγάλο, αυτή ουδέποτε», θα πρόσθετε ο π. Ηλίας- “για το καλό. Όμως την ευχή να την κάνετε συνέχεια”… Ένας Εβραίος συγγραφέας και φιλόσοφος, αγαπημένος φίλος της, όταν ερχόταν στην Ελλάδα να την ιδεί, πήγαινε την Κυριακή στην Αγία Ειρήνη - οδ. Αιόλου - να παρακολουθήσει τη Θ. Λειτουργία, και συνεχώς έκλαιγε! Σε σχετική ερώτησή της, απάντησε: “Αισθάνομαι βαθιά μέσα μου ότι ο Μεσσίας ζει ανάμεσά σας και είστε η συνέχεια, που εμείς χάσαμε”… Αγαπούσε τους Ετερόδοξους και κατανοούσε απόλυτα τις θέσεις τους. “Αυτή είναι η ζωή τους, δεν αλλάζει”, έλεγε και πρόσθετε ότι, “ως Χριστιανή Ορθόδοξη αγαπώ τον άνθρωπο που βλέπω εμπρός μου, δηλαδή, το κατ’ εικόνα”… Ο Μητροπολίτης Κισσάμου και Σελίνου Ειρηναίος[1]Γαλανάκης-την προσφωνούσε: “Χαίρε αρχιαγγέλισσα”… Η λαίδη Κωνσταντία Μπάμπινγκτον-Σμιθ – συγγραφέας- μου είχε πει: “Μόλις τη γνώρισα, ήθελα να της μοιάσω … Πόσο αγαπώ τα καλογυαλισμένα και κοσμογυρισμένα πεδιλάκια της, την αρχοντιά της προσωπικότητάς της, τον τρόπο που επικοινωνεί με τους αλλοδαπούς, τον μοναδικό ήχο της φωνής της όταν λέγει “απ’ έξω” περικοπές του Ευαγγελίου ή το ψαλτήρι, τις ανεπανάληπτες ‘ατάκες’ της, όταν μου διηγήθηκε την συγκλονιστική συνάντησή της με την Μαρία Σκοπτσόβα και το μαρτύριο των Ρώσων της διασποράς στην Ευρώπη”. Η Αδελφή Γαβριηλία βοηθούσε πολύ διακριτικά και έλεγε χαριτολογώντας: “οι άγγελοι είναι εκατομμυριούχοι”, υπαινισσόμενη εκλεκτές ψυχές που “εν τω κρυπτώ” διέθεταν, κατόπιν συστάσεών της, κατευθείαν βοηθήματα στους έχοντες ανάγκη…» - Νικολέττα Μπέλεση, Γραμματέας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

    - «Ευτύχησα να ζήσω την Αδελφή Γαβριηλία από το 1976 ως την κοίμησή της. Υπήρξε για μένα φωτεινός φάρος πίστης, ήθους και αλήθειας. Κύριο χαρακτηριστικό της η Αγάπη και η ευλάβειά της προς την Ορθοδοξία, το πρόσωπο της Παναγίας και τους Αγίους. Πάντοτε έφερε επάνω της δύο μικρά εικονάκια αγαπημένων της αγίων, των αγίων Ακινδύνων και του Αγίου Γερασίμου του Ιορδανήτου … Έζησε στο μετόχι της οδού Μηδείας, αφιερώνοντας την ημέρα σε προσφορά και τη νύχτα σε προσευχή. Ήταν τόσο ευλογημένο αυτό το μετόχι, μία όαση αγάπης του Χριστού στην καρδιά της Αθήνας, που όλοι εμείς το είχαμε ονομάσει “αγγελοξέφωτο”… Μετά τα πρώτα δυο χρόνια στις Ινδίες, ένας Αγγλικανός Επίσκοπος τη ρώτησε, αν έμαθε τη γλώσσα των κατοίκων… Του απάντησε χαριτωμένα: “Βέβαια … έχω μάθει πέντε γλώσσες, τη γλώσσα του χαμόγελου, των δακρύων, της αφής, της ακοής, και της αγάπης… και μια έκτη, τη γλώσσα της προσευχής”… Ο Γέροντας της Πάτμου-νυν Άγιος= Αμφιλόχιος Μακρής … εκεί, στο παρεκκλήσι του Αγίου Αντωνίου, ανήμερα Ζωοδόχου Πηγής, της έδωσε το μικρό αγγελικό σχήμα με ειδική ευχή για ιεραποστολή εκτός των πυλών του μοναστηριού… Λίγο πριν την κοίμησή της χειροθετήθηκε μεγαλόσχημη μοναχή από τους Αγιορείτες Γέροντες Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη και Διονύσιο Μικραγιαννανίτη στο ναό της Παναγίας του Κάστρου στη Λέρο … Για τις ανθρώπινες σχέσεις και για την λεπτή συμπεριφορά που οφείλουμε να έχουμε όλοι μας ως Χριστιανοί τόνιζε: “Έλλειψη τακτ = έλλειψη αγάπης”. Σε περιπτώσεις μεγάλης στενοχώριας από κακή συμπεριφορά κάποιου έλεγε: “Μόνο η σιωπή έχει μεγαλείο, όλα τα υπόλοιπα είναι αδυναμία”. Κάτι που ιδιαίτερα με εντυπωσίασε και που σκιαγραφεί το πρόσωπο της Αδελφής Γαβριηλίας είναι ένα απόσπασμα από επιστολή που είχε την καλοσύνη να μου δείξει η πολυαγαπημένη πνευματική της φίλη κ. Σ.Τ. Η Αδ. Γαβριηλία γράφει: “Η θρησκεία μας δεν παραδέχεται - και νομίζω σωστά - αυτό που πιστεύουν οι αρχαίοι μας κι οι Ινδοί, Κινέζοι, Ιαπωνέζοι κλπ πολυθεϊστές: Την επιστροφή της ψυχής πάλι και πάλι σε σώματα ως που να φθάσει με τα βάσανα στο τέλειο και να μη ξαναγυρίσει στη γη. Έζησα με αυτούς και βλέπω με πόση σιγουράδα και χωρίς προβληματισμό δέχονται όλα, θα ’λεγα με απάθεια, έχοντας τη βεβαιότητα πως ξεπληρώνουν ‘κάρμα’. Εμείς όχι. Αλλά εμείς έχομε το ‘ΘΑΥΜΑ’. Κι’ αυτό είναι μια Πραγματικότητα. Η ζωή της… μπορεί να συνοψιστεί στον ωραίο στίχο του ποιητή Γ. Βερίτη: “Είν’ ο Χριστός, αυτός που μου έδωσε χρυσά φτερά/ για να διαβαίνω κάμπους, βουνά, λαγκάδια, πέλαγα”» - Αρριέττα Παλιατσάρα, Ειδικός Μουσικός Παραγωγός ΕΡΑ3.

   - «Όπως όταν βρίσκουμε μια ωραία γωνιά στη φύση, μας αρέσει να επανερχόμαστε, έτσι κι εγώ έζησα κοντά της επί τρία χρόνια … Άκουγε πάντα πάρα πολύ προσεκτικά … ένιωθες ότι, επιτέλους ένας άνθρωπος με ακούει… Νιώθω όχι μόνο ευλογία γι αυτή τη συνάντηση με την αδελφή Γαβριηλία, αλλά συγχρόνως και μια ευθύνη… να ανταποδώσω τουλάχιστον κάτι ως αντίδωρο σ’ αυτό το δώρο… Όσον αφορά τη χλεύη, επειδή είχε το χάρισμα να αγαπάει όλους και όλα, και να μιλάει με προσήνεια και αγάπη σε ανθρώπους άλλων ομολογιών και μη χριστιανούς, μου είχε πει: “Δεν πρέπει να κρίνουμε αυστηρά και να έχουμε μια έπαρση, επειδή εμείς είμαστε στην ορθή πίστη, διότι στην άλλη ζωή θα βρεθούμε προ πολλών εκπλήξεων, διότι ο Χριστός στο Ευαγγέλιο λέει, θα έρθουν από Ανατολών και … Βουδισμών, και ο πρώτος θα γίνει τελευταίος… Μόνο ο Κύριος ξέρει ποιος θα σωθεί”» - Κωνσταντίνος Σαραϊντάρης, Αρχιτέκτονας.

  - «Τη γνώρισα το Πάσχα του 1987, ήταν μια υπέροχη έκπληξη … Τότε σπούδαζα τραγούδι στο Λονδίνο, ένα κομμάτι αγαπημένο της ζωής της … Ήταν για μένα η ενσάρκωση της ευτυχίας … Γινόταν ο άλλος, είχε γίνει εγώ, γιατί αυτό περίμενα, αυτό αποζητούσα, κι αυτό συνέβαινε … Δε χάρηκα αυτό τον άνθρωπο, όσο θα μπορούσα, δεν είχα δυστυχώς στα 24 μου χρόνια τη διάκριση να το κάνω αυτό, και μου λείπει πάρα πολύ … Έχω να καταθέσω κι αυτό, η γερόντισσα ήταν μια αρχόντισσα» -Χριστόφορος Σταμπόγλης, Λυρικός Τενόρος.

    - «Ποιήτρια της καρδιάς και της ψυχής μου, που τη γνώρισα όταν ακόμα ήμουν στην κοιλιά της μητέρας μου, η οποία κινδύνεψε να με χάσει, και χάρη στις προσευχές της γεννήθηκα και είδα τον ήλιο … Πιο μεγάλη, που πηγαίναμε να τη δούμε, η ψυχή μου φτερούγιζε … Η Γερόντισσα Γαβριηλία ήταν σαν το νεράκι της πηγής, που κυλάει από το βουνό, περνάει γύρω-γύρω από τις πέτρες, σταματάει λίγο, χαμογελάει στη βροχή, όπως και στον ήλιο και συνεχίζει πάλι το δρόμο του … Γινόταν ένα παιδί, με το μεγάλο, με τον άρρωστο, με τον αλλόθρησκο με όλους. Για κείνην ήμασταν όλοι παιδιά του Θεού, και γι αυτό δεν έκανε ποτέ διακρίσεις, ούτε φυλετικές, ούτε θρησκευτικές, και ούτε κοινωνικές… Ήταν μια ανεξάντλητη πηγή αγάπης για όλους, γιατί έβλεπε σε όλους μας το Χριστό, όποιοι κι αν ήμασταν, όπου κι αν ήμασταν… “Κάθε τόπος μπορεί να γίνει τόπος Ανάστασης, έλεγε, φτάνει να ζεις την ταπείνωση του Χριστού”» -Χριστιάνα Σαρηγιάννη, Μηχανολόγος-Ηλεκτρολόγος ΕΜΠ.

   - «Ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος, τολμώ να πω μια αγία ψυχή. Αισθάνομαι ότι όσοι τη γνωρίσαμε, μας πλημμύρισε η ευλογία του Θεού, πήρε η ζωή μας νόημα, ξέρουμε γιατί ζούμε, γιατί ήρθαμε σ’ αυτό τον κόσμο … Από τα πιο σημαντικά χαρίσματά της ήταν η αγάπη στους ανθρώπους, χωρίς να εξετάσει ποτέ, αν είναι χριστιανός ή αλλόθρησκος ή όποιας φυλής. Κάθε άνθρωπος γι αυτήν ήταν μια ψυχή για την οποία σταυρώθηκε ο Χριστός … Η γνωριμία με την αδελφή Γαβριηλία ήταν κάτι που θα με συνοδεύει σε όλη μου τη ζωή, και ό,τι μου συμβεί τώρα, είτε ευχάριστο, είτε δυσάρεστο, αμέσως θα σκεφτώ, τι θα μου έλεγε, πως θα το αντιμετώπιζε, και παίρνω πάντα δύναμη, κυρίως όταν είναι δυσάρεστο. Γενικά εξέπεμπε μία χάρη. Εκείνο που με καθήλωσε κοντά της ήταν η ανιδιοτελής και θυσιαστική αγάπη της, η πίστη της στον Θεό και η αγάπη της προς κάθε τι Ελληνικό.» -Κατερίνα Τσανάκα, συνταξιούχος ΟΤΕ.

       Αθανάσιος Κοτταδάκης