Κυριακή ΙΑ’ Λουκά - π. Βασίλειος Θερμός

Κυριακή ΙΑ’  Λουκά

π. Βασίλειος Θερμός

Ψυχίατρος παιδιών καί εφήβων.

Δρ. Θεολογικής Σχολής του Παν/μιου Αθηνών.

 Καθηγητής στην Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθηνών

Γνωστή η σημερινή παραβολή, αδελφοί μου, γνωστή και η σημασία της. Ο οικοδεσπότης Θεός καλεί σε δείπνο και οι προσκεκλημένοι αρνούνται! Στο τέλος ζητά από τους υπηρέτες Του να γεμίσουν το σπίτι με ανάπηρους και ζητιάνους που θα βρουν στους δρόμους…

Η παραβολή αυτή εκφωνήθηκε από τον Χριστό μας στη συνάφεια κάποιας διαμάχης με τους Φαρισαίους, όπως φαίνεται από τα συμφραζόμενα πριν και μετά. Από αυτό λαμβάνει αφορμή η Εκκλησία μας να τοποθετήσει την παραβολή αυτή μέσα στο διάστημα προετοιμασίας για τα Χριστούγεννα. Μας θυμίζει έτσι πως οι αρχικοί προσκεκλημένοι της αποκάλυψης του Θεού (Ιουδαίοι) αρνήθηκαν, ενώ τελικά έλαβαν μέρος στο δείπνο ειδωλολάτρες! Δηλαδή άνθρωποι τους οποίους οι πιστοί Εβραίοι θεωρούσαν, εξαιτίας της πλάνης τους, βδελύγματα, ‘κουρελήδες’, για πέταμα!

Αλλά εκτός από το συλλογικό επίπεδο υπάρχει και το προσωπικό. Στην παραβολή αυτή καθρεφτίζεται ο καθένας μας. Άραγε πώς ανταποκρινόμαστε στην θεϊκή πρόσκληση;

Η αμεσότητα της άρνησης μας προκαλεί κάποια απέχθεια. Θα απαντούσαμε ποτέ εμείς στον Θεό ευθέως «συγγνώμη αλλά δεν μπορώ να έλθω»; Δηλαδή, «δεν μπορώ να κοινωνήσω», «αδυνατώ να διαβάσω το Ευαγγέλιο», «έχω σοβαρότερα πράγματα να κάνω από την προσευχή» κ.ο.κ.; Κάπως δύσκολο.

Γι’ αυτό χρειάζονται οι παραβολές, διότι δίνουν εικόνα και μορφή σε ό,τι εμείς προσπερνάμε χωρίς επίγνωση. Στη συγκεκριμένη ιστορία, από τις ιδέες μπορείς να διαφύγεις, από το βλέμμα παράκλησης και απορίας του προσκαλούντος όμως όχι…

Προσλαμβάνουμε και βάζουμε μέσα μας (σαν την τροφή) την αλήθεια και την αγάπη του Θεού με ποικίλους τρόπους: προσευχή, μελέτη, λατρεία. Πότε αρνιόμαστε, λοιπόν, την πρόσκληση για το Δείπνο του Θεού, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Η απάντηση που δίνουμε συνήθως είναι: όταν μας κερδίζει η αμέλεια, όταν νικά η ραθυμία. Σωστά, όμως χρειάζεται να αναλογισθούμε και κάτι ακόμη.

Σύμφωνα με την παραβολή, όσοι αρνήθηκαν να πάνε στο Δείπνο δεν έπραξαν έτσι προκειμένου να κάνουν αμαρτίες. Αντίθετα, σε καλά πράγματα θα πήγαιναν: γάμος και εργασία ήταν οι δικαιολογίες τους. Το πρόβλημα δεν ήταν οι απασχολήσεις τους καθεαυτές, αλλά το ότι έδωσαν προτεραιότητα σε αυτές αντί για το Δείπνο.

Συμπεραίνουμε, δηλαδή, ότι εύκολα μπορούν ακόμη και καλές δραστηριότητες να μας χωρίσουν τελικά από τον Θεό. Είναι ακριβώς η καλή τους ιδιότητα αυτή που μας ξεγελάει ώστε να αφήνουμε τελευταία την κοινωνία με τον Κύριό μας μέσω των πολλών μορφών τις οποίες λαμβάνει το Δείπνο μαζί Του: προσευχή, μελέτη, λατρεία. Α, να μην ξεχάσουμε και μια άλλη μορφή με την οποία συναντούμε τον Θεό: την προσφορά αγάπης προς τους αδελφούς μας. Είναι τόσο εύκολο να τους ξεχάσουμε για να δώσουμε προτεραιότητα στην οικογένειά μας και στα εργασιακά μας…

Από την άλλη, σκέφτομαι πως η άρνηση αυτή γίνεται ακόμη πιο σοβαρή και ανησυχητική όταν λάβουμε υπόψη πως ο οικοδεσπότης δεν κάλεσε τους ανθρώπους αυτούς για να κουραστούν, πχ να τον βοηθήσουν να σκάψει το χωράφι του ή να καθαρίσει το σπίτι του. Τους κάλεσε για κάτι ευχάριστο: Δείπνο, και μάλιστα δωρεάν! Πώς γίνεται να γυρίζουμε την πλάτη σε ένα τέτοιο δώρο;

Είναι πολύ απλό: όταν λησμονήσουμε πως είναι δώρο. Όταν χάσουμε την αίσθηση της Χάρης, του δωρεάν. Όταν, δηλαδή, αρχίσουμε να βλέπουμε την προσευχή, την μελέτη, την Θεία Κοινωνία, ως καθήκοντα, ξεχνώντας έτσι ότι πρόκειται για τρυφή, για θεία απόλαυση! Διότι ένα Δείπνο, και μάλιστα με τον καλύτερο συνδαιτυμόνα του κόσμου, μόνο χαρά προσφέρει.

Οι Χριστιανοί, αδελφοί μου, λησμονήσαμε τη χαρά κι έτσι αδιαφορούμε για Εκείνον που έχει τη δύναμη να μας τη χαρίσει. Αντιλαμβανόμαστε έτσι ότι θα καταφέρουμε να συμμετάσχουμε στο Δείπνο αν ξαναθυμηθούμε ποιος μας καλεί και για ποιο σκοπό μας καλεί. Αν φρεσκάρουμε στη μνήμη μας την εικόνα της Βασιλείας του Θεού ως ευφρόσυνου δείπνου.

Τότε θα τιμήσουμε οπωσδήποτε και τα ευχάριστα ετούτου εδώ του κόσμου, αλλά με προτεραιότητα στα ουράνια. Τότε είναι που και τα γήινα θα πάρουν άλλο άρωμα και άλλη ποιότητα…

Εν τω μεταξύ υπάρχει και άλλη εκδοχή της παραβολής αυτής, η οποία μιλά για Δείπνο Γάμου! Αυτή μας πληροφορεί ότι ο Θεός έκανε Γάμο με την ανθρωπότητα και ο καθένας μας συμμετέχει στο δείπνο ως σύζυγος του Νυμφίου! Με αυτή την εκδοχή πληροφορούμαστε ακόμη πιο έντονα πόσο τραγικό θα είναι να κινδυνέψουμε να μείνουμε εκτός αν βάλουμε αλλού τις προτεραιότητές μας. Στην περίπτωση αυτή οι μικροί ή μεγάλοι στόχοι μας ενδέχεται να γίνουν αιτία να λείψουμε, όχι απλώς από το πανηγύρι, αλλά από τον ίδιο μας τον αιώνιο πνευματικό Γάμο!

Το να μην πας στον Γάμο σου, και μάλιστα με τον καλύτερο Σύντροφο του κόσμου, είναι η έσχατη τραγωδία την οποία ο άνθρωπος είναι σε θέση να κατασκευάσει για τον εαυτό του…

 

Πηγή: περιοδικό Εφημέριος.