ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ : «ΕΥΡΗΚΑΜΕΝ ΤΟΝ ΜΕΣΣΙΑΝ» - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

 

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΤΗΣ  ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ :  «ΕΥΡΗΚΑΜΕΝ  ΤΟΝ  ΜΕΣΣΙΑΝ»

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

      Ευαγγέλιο κατά Ιωάννη, κεφάλαιο 1,33κε, μεταξύ άλλων διαβάζουμε. Ανδρέας, ο μαθητής Ιωάννη του Βαπτιστή, μετά πολύωρη  συνάντηση με το Χριστό γίνεται ο πρώτος του μαθητής. Αμέσως μετά, «ευρίσκει τον αδελφόν τον ίδιον Σίμωνα», και του αναγγέλλει έμπλεως χαράς. «Ευρήκαμεν τον Μεσσίαν, ο εστί μεθερμηνευόμενον, Χριστός». Αυτός που περιμέναμε, ήρθε ! Ήρθε, και είναι εδώ ! «Και ήγαγεν αυτόν προς τον Ιησούν», που τον υποδέχεται αλλάζοντας το όνομά του με όχι τυχαίο συμβολισμό. «Συ ει Σίμων, ο υιός Ιωνά, συ κληθήση Κηφάς, ο ερμηνεύεται Πέτρος» !

      Οκτώ στίχους πιο κάτω διαβάζουμε την Ευαγγελική περικοπή που ακούμε στην Εκκλησία Α΄ Κυριακή των Νηστειών, Κυριακή της Ορθοδοξίας. «Τη επαύριον ηθέλησεν ο Ιησούς εξελθείν εις την Γαλιλαίαν». Τόσο απλά, τόσο φυσικά, τόσο γραφικά, να κάνει έναν περίπατο στην παραλία, τόσο ανθρώπινα. «Και ευρίσκει Φίλιππον, και λέγει αυτώ, ακολούθει μοι». Γνώριμος, φίλος, συμπολίτης των άνω δυο, τρίτος στη σειρά τώρα μαθητής του και αυτός. Κι ο Φίλιππος δεν χάνει καιρό, βρίσκει υο φίλο του Ναθαναήλ ή Βαρθολομαίο και του λέει περιχαρής.«Ον έγραψεν Μωυσής και οι προφήται, ευρήκαμεν, Ιησούν τον υιόν του Ιωσήφ τον από Ναζαρέτ».

      Στο άκουσμα, «από Ναζαρέτ», κρατιέται ο Ναθαναήλ. «Εκ Ναζαρέτ δύναταί τι αγαθόν είναι;», αντιτείνει. «Μπορεί από τη Ναζαρέτ να βγει τέτοιο καλό»; «Έρχου και ίδε», επιμένει ο Φίλιππος με δύναμη όση πολλή. Ακολουθεί α υτός, πηγαίνει, φτάνει και μονομιάς μέσα του αλλάζουν όλα αυτοστιγμής.«Ίδε αληθώς Ισραηλίτης εν ω δόλος ουκ έστι» ! «Να ένας αληθινός Ισραηλίτης, να ένας άνθρωπος άδολος», ακούει έκπληκτος να τον υποδέχεται ο Χριστός. «Πόθεν με γινώσκεις;», ίσια και θαρρετά αμέσως ρωτά. «Πριν σε φωνάξει ο Φίλιππος σε είδα που καθόσουν κάτω απ’ τη συκιά. Ήγουν, αυτό για μένα ήταν αρκετό. «Διδάσκαλε», αναφωνεί ο Ναθαναήλ, «Εσύ είσαι ο Υιός του Θεού, Εσύ είσαι ο βασιλιάς του Ισραήλ». Καθαρή ομολογία πίστης σε χρόνο αστραπή. Ένα αλλιώτικο, ολόψυχο, όμορφο. «Ευρήκαμεν τον Μεσσίαν». «Έτσι, τόσο απλά, τόσο αθώα, με το που σου είπα, σε είδα που καθόσουν κάτω από τη συκιά με εμπιστεύτηκες, μου άνοιξες την καρδιά σου, θα δεις πιο μεγάλα, πιο τρανά, πιο θαυμαστά και θαυμάσια», επισφραγίζει ο Χριστός.

******   ***   ******

     Ένας νέος άντρας, λοιπόν, τότε τριάντα χρονών ! Τίποτε διαφορετικό, τίποτε παραπάνω, όπως όσοι άλλοι πολλοί. Προσθέσατε και, από κοινωνική πλευρά στα πιο χαμηλά, πτωχός, πάμπτωχος, δεν έχει «πού την κεφαλήν κλίναι» ! Και οι ακόλουθοι, οι μαθητές Αυτού τέσσερις την ώρα αυτή, οι άλλοι οκτώ θα έρθουν μετά. Το πρώτο ερώτημα είναι, τι ήταν που τους τράβηξε κοντά του, τι είδαν και τους συνεπήρε μονομιάς; Αυτό το γνωρίζει μόνο ο Ιησούς Χριστός. Που τίποτε δεν είχε που να δείχνει πως δεν ήταν παρά ένας άνθρωπος κοινός. Πως μέσα του ανεξερεύνητα και ανεπίγνωστα ήταν κρυμμένος ο Θεός ! Ο Θεός που Αγάπη εστί ! Και το δεύτερο. Δυο χιλιάδες χρόνια από τότε, ποιος είναι που δεν άκουσε, ποιος είναι που δεν είδε, ποιος είναι που δεν έμαθε και δεν ξέρει, τι και τι το μέγα, τι και τι το θαυμαστό, τι και τι το σωτήριο έχει γίνει στον κόσμο, μετά το γραφικό εκείνο περίπατο στη Γαλιλαία του Ιησού Χριστού. Αυτού, του «εκ Ναζαρέτ», αλλά σε αντίθεση, προς λύπη, και διάψευση των όσων πολλών που επέμεναν και επιμένουν να επαναλαμβάνουν την ερώτηση. «Εκ Ναζαρέτ δύναταί τι αγαθόν είναι;», έχοντας εκ προοιμίου μέσα τους σεδομένο ένα πελώριο «τίποτε» αρνητικό.    

      Κατά ταύτα άριστο, κι ακόμα πιο πολύ, υπέρ άριστο ! Που, Α’ Κυριακή των Νηστειών, Κυριακή της Ορθοδοξίας η Ευαγγελική περικοπή μας γυρίζει πίσω, πολύ πίσω, στην αρχή, στα πρώτα βήματα της Χριστιανικής Ιστορίας, στα πρώτα βήματα της Ιστορίας της Εκκλησίας ! Της Εκκλησίας του Ενανθρωπήσαντος Θεού που Αγάπη, ανεξιχνίαστη άβυσσος Αγάπης, εστί !

    Και, ο νηστευτικός βηματισμός των ημερών, που τη Μεγάλη Εβδομάδα θα κορυφωθεί με προσωπική εσωτερική συμπόρευση και κοινωνία στο Πάθος του Χριστού, στο Σταυρό, και στον Τάφο Του, είναι για να μη διαφεύγει από το νου και την καρδιά κανενός ούτε λεπτό, από πού και πού πέρασε και ήρθε η πανένδοξη Ανάσταση Αυτού ! Για να ανανεώνουμε κάθε χρόνο, και να κρατάμε μέσα μας ζωντανό, από πού και πού πέρασε, και συνεχίζει να περνάει και να έρχεται η Ανάσταση Αυτού, η Ανάσταση της Εκκλησίας Του, «πάσι τοις ηγαπηκόσι την επιφάνειαν αυτού» ! Πιο απλά, η Εκκλησία πώς έφτασε ως εδώ, και πως έτσι μόνο, αποκλειστικά έτσι, συνεχίζει και θα συνεχίσει στους αιώνες των αιώνων !

    Κυριακή της Ορθοδοξίας, και το βλέμμα βαθιά, στην αρχή, στο γραφικό περίπατο, στο αθόρυβο ξεκίνημα, τα μεγάλα γεγονότα, λέει, γίνονται αθόρυβα ! Και από κει στα σταυρικά περάσματα, το ένα μετά το άλλο, κι από μέσα και απ’ έξω, δηλαδή. Πάντα με Εκείνον, πάντα στο όνομα Εκείνου, όσα κι αν κρίματα πταισμάτων φέρουμε όλοι οι πιστοί. Έτσι βέβαια, κι εδώ και τώρα, έτσι τα χρόνια αυτά τα δίσεκτα, που το θηρίο της Αποκάλυψης κομπάζει για τα σκότη, για τις οδυνηρές, οδυνηρότατες σκιές θανάτου κι ερειπίων επισωρεύει, χωρίς γνωρίζει τι ποιεί, «η επηρμένη οφρύς», το θεοποιημένο μετά-νεωτερικό, μετά-χριστιανικό, μετά-ανθρώπινο, ήγουν απάνθρωπο, Εγώ !

     Κυριακή Α΄ των Νηστειών, Κυριακή της Ορθοδοξίας, Κυριακή του «Ευρήκαμεν τον Μεσσίαν» ! Κυριακή που καθένας εξετάζει και ειλικρινά και με πολλή προσοχή, και όχι πιο λίγη προσευχή, πόση ζωντάνια κρατάει  μέσα του η και μοναδική Αλήθεια αυτή !

Αθανάσιος Κοτταδάκης