Παύλος: Υπηκοότητα - Μιχάλης Τσιντσίνης

Παύλος: Υπηκοότητα

Μιχάλης Τσιντσίνης

Εκείνοι οι παλιοί, παχείς τηλεφωνικοί κατάλογοι θα ήταν μια κάποια λύση. Θα μπορούσε ο υποψήφιος για πολιτογράφηση να εντρυφήσει στις γκρίζες σελίδες τους και να αλιεύσει ιδέες, προκειμένου να δραπετεύσει από την πατρογονική του ανεπωνυμία. Να βρει επιτέλους η τέως υψηλότητά του ένα όνομα για να ταξινομηθεί στις δέλτους του εθνικού συνόλου, χωρίς αξίωση διακρίσεως – σαν ίσος προς ίσους.

Το «Βασιλιάς» κυκλοφορεί και σε επώνυμο – γύρευε από ποια ναρκισσιστική ετυμολογία ορμώμενο. Αλλά θα ήταν πολύ προφανές το «Παύλος Βασιλιάς» – σαν να φοράς τσίγκινη κορώνα στον δρόμο, ενώ δεν είναι Απόκριες. Αντί να θεραπεύσει την έλλειψη, το «Βασιλιάς» θα τη μνημείωνε, ανεξίτηλα αποτυπωμένη και πλαστικοποιημένη στη νέα ταυτότητα. Το «Ελλήνων», πάλι, σαν τριτόκλιτο θα έπρεπε αφύσικα να τρέπεται σε «Ελλήνωνος» στη γενική του – λύση κραυγαλέα ανελλήνιστη για να επιτύχει κανείς βελούδινα την ελληνοποίησή του.

Η λύση του «Σπάρτης» θα είχε λιγότερο στρυφνά αποτελέσματα στην κλίση (ο Παύλος ο Σπάρτης, του Παύλου του Σπάρτη). Θα διακινδύνευε όμως μαζί με την επιθυμητή συνδήλωση –ότι ο πολιτογραφούμενος θα μπορούσε να φέρει τον τίτλο του Δούκα της Σπάρτης– να πυροδοτεί και ανεπιθύμητους συνειρμούς: Να θυμίζει ότι η Σπάρτη είχε προσφάτως άλλον Δούκα ως τοπικό άρχοντα – έναν δήμαρχο που δεν διακρίθηκε για την πριγκιπικότητα των τρόπων του.

Το καλύτερο επιστέγασμα για τα πεντηκοστά γενέθλια της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας.

Τέλος πάντων, αυτός που αποκαλούμε «Παύλο» σκέτο, και στο εξής πιθανότατα θα αναφέρεται στο δημοτολόγιο ως «Ντε Γκρες», ζούσε ήδη ανάμεσά μας πρωτίστως ως ιθαγενής ιδιώτης και δευτερευόντως ως φορέας του παρελθόντος της οικογένειάς του. Η επιλογή ενός σημείου αναγνωρίσεως και ταυτοποιήσεως για τις Αρχές δεν είναι τόσο σημαντική όσο η απόφασή του να υπαχθεί στους ορισμούς του νόμου της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας. Η απόφαση αυτή, εφόσον τελικώς υλοποιηθεί πριν από την εκπνοή του έτους, θα συνιστά και το ιδανικό επιστέγασμα στους εορτασμούς για τον μισόν αιώνα από τη Μεταπολίτευση.

Κρίμα που η εμφάνιση ενώπιον του ληξιάρχου δεν επισπεύσθηκε κατά λίγες ημέρες. Θα ήταν χειρονομία μεγάλης πολιτικής γενναιοδωρίας αν η αίτηση είχε υποβληθεί την 8η Δεκεμβρίου 2024: Την πεντηκοστή επέτειο από το δημοψήφισμα που ολοκλήρωσε τη μορφή του πολιτεύματος, στα μητρώα του οποίου θα αναβαπτιζόταν ο αιτών.

Μικρή σημασία έχουν όλα αυτά. Σημασία έχει ότι, όπως έδειξαν και οι προσπάθειες αναψηλάφησης της ιστορίας κατά το επετειακό έτος, τα πάθη έχουν πια εξατμιστεί. Το πολιτικό σώμα της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας έχει ιστορική περιέργεια και δίψα αυτογνωσίας. Δεν έχει όμως μνησικακία. Δεν κρατάει εμφυλιακές τοξίνες και βασιλοκτονικά απωθημένα. Εθαψε εδώ τον τέως αρχηγό του κράτους με τον πρέποντα σεβασμό. Και έχει ήδη αναδεχτεί τους απογόνους του, χωρίς να λογαριάζει την ατελή τους υπηκοότητα.

Πηγή: Καθημερινή