Ἡ ἀσυδοσία τῆς «τέχνης» στό μεγαλεῖο της. - Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν κ.κ. Χρυσοστόμου.

 

Ἡ ἀσυδοσία τῆς «τέχνης» στό μεγαλεῖο της.

 

Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν

κ.κ. Χρυσοστόμου.

 

Κατά τίς ἡμέρες αὐτές πού ἡ Ἐκκλησία ἑόρτασε τόν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας καί τήν ἀναστήλωση τῶν ἱερῶν Εἰκόνων, οἱ σύγχρονοι εἰκονοκλάστες, ἀνήρτησαν στήν Ἐθνική, ναί στήν Ἐθνική πινακοθήκη,  πίνακες μέσα ἀπό τούς ὁποίους, προδίδουν τήν ἐσωτερική πνευματική τους διάσπαση, καθυβρίζοντας οὐσιαστικά τά πανσεβάσμια πρόσωπα τῆς Κυρίας Θεοτόκου καί τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί τά πρόσωπα τῶν Ἁγίων μας.

Λυπούμεθα βαθύτατα γι’ αὐτό τό ὀλίσθημα τῆς τέχνης καί τοῦ πολιτισμοῦ, μέσα ἀπό τό ὁποῖο φαίνεται πλέον ἡ εἰκονοκλαστική θεώρηση τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς ἐποχῆς μας καί ἀναδεικνύονται τά ἐσωτερικά σύνδρομα ἀνθρώπων καί ἡ κατάπτωσις τῆς κοινωνίας μας, ἡ ὁποία ὁδηγεῖται καί μέσα καί ἀπό τόν ἐκφυλισμό τῆς τέχνης, ὂχι ἁπλῶς στόν κατήφορο, ἀλλά στόν ὂλεθρο.

Ἡ «ὓβρις» εἶναι τό ἲδιον τῆς ἐποχῆς μας, ἡ ὁποία δέν μπορεῖ νά ἀντέξῃ τήν φωτεινότητα τοῦ πνεύματος καί ἐπιχειρεῖ νά ἀμαυρώσῃ τήν Εἰκόνα καί «τό κατ’ εἰκόνα», ἀφοῦ ἒχει τά πάντα ἀπαξιώσει μέσα ἀπό τό πνεῦμα τῆς ἂκρας ἀσυδοσίας, τοῦ λεγομένου δικαιωματισμοῦ  καί τῆς ἀνεκτικότητος.

Ἡ βέβηλη αὐτή πράξη, τῆς βλασφημίας οὐσιαστικά καί τῆς καθυβρίσεως τῶν ἱερῶν προσώπων μέσα ἀπό τήν λεγομένη «τέχνη», προδίδει, τήν ἒλλειψη σεβασμοῦ στά πιστεύω, στούς θεσμούς, στίς ἀξίες, στόν ἂνθρωπο.

Καί βέβαια δέν ἒχει ἀνάγκη ὑπερασπίσεως ὁ Κύριος μας, ἢ ἡ Παναγία μας καί οἱ Ἃγιοί μας, ἀλλά ἐμεῖς ἒχομε χρέος νά ἐκφράσωμε τήν ἀντίθεσή μας καί, ἂν θέλετε, τήν διαμαρτυρία μας, γιά αὐτή τήν βεβήλωση τῶν Ἱερῶν καί τῶν Ὁσίων μας, τῶν βαθυτάτων πιστευμάτων τῆς καρδιᾶς μας, τῶν ἱερῶν σεβασμάτων μας, ἐκφράζοντας καί τό Χριστεπώνυμο Πλήρωμα τῆς Μητροπόλεώς μας καί ὂχι μόνο.

Τό «δόγμα» ὃτι ἡ τέχνη δέν ἒχει ὂρια, σημαίνει, ἐν τέλει, ὃτι ἡ τέχνη δέν ἒχει ἦθος καί διά τοῦτο μιά τέτοια τέχνη τήν ἀπορρίπτομε.

Καί βέβαια ἐπ’ οὐδενί υἱοθετοῦμε ὁποιαδήποτε μορφή βίας καί ἀπό ὁποιοδήποτε καί ἂν προέρχεται.

Ὃμως πρέπει κάποτε καί οἱ ὑπεύθυνοι, ἐν προκειμένω στόν πολιτισμό καί στήν Ἐθνική Πινακοθήκη νά κατανοήσουν ποιά εἶναι τά ὃρια τῆς τέχνης, ἀλλά καί οἱ εὐθῦνες οἱ δικές τους.

Λυπούμεθα γιά αὐτή τήν πρόκληση καί ὓβρη. Καί δέν πρόκειται, δυστυχῶς, στόν τόπο μας μόνο,  περί τῆς ὓβρεως τῶν θείων καί ἱερῶν προσώπων, ἀλλά προστίθεται καί ἡ βεβήλωσις κατά καιρούς, τῶν ἀδριάντων τῶν Ἡρώων καί Μαρτύρων τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος καί τῶν μνημείων τοῦ Γένους μας, πού μαρτυροῦν τίς θυσίες τῶν αἱμάτων τῶν προγόνων μας, ὣστε ἐλεύθερα κάποιοι καί ἀσύδοτα καί ἀτιμώρητα νά μποροῦν νά προσβάλλουν τήν ἱερά τους μνήμη. Γιά τό ποῦ καί πῶς ἒφτασε αὐτός ὁ τόπος σ’ αὐτό τό χάλι ἒχομε ὃλοι τίς εὐθῦνες μας.

Λυπούμεθα γιά αὐτήν τήν προσβολή τῆς πίστεως τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἀφοῦ ἡ Παναγία μας εἶναι τό ἱερώτερο Πρόσωπο μετά τόν Κύριόν μας καί οἱ Ἃγιοί μας, οἱ πρέσβεις πρός Κύριον καί ἐπαναλαμβάνομε προσευχητικά καί ἐν ἀγάπῃ.

«Κύριε, ἂφες αὐτοῖς, οὐ γάρ οἲδασι τί ποιοῦσι».