ΤΟ ΠΡΩΤΕΙΟ ΤΗΣ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ
Κυριακή 5η Νηστειών 2025, και
το αγαπημένο μου Ευαγγέλιο κατά Μάρκον 10,32-45. Κι η πίκρα μου στίχο με στίχο
του πάλι για την απουσία των δυο
βασικών αρετών, και αιτία των ως
σήμερα διχαστικών περισπασμών και δεινών,
στην Εκκλησία, και στον κόσμο ευρύτερα.
α/ Διαβάζουμε μαζί και καθένας προεκτείνει …
«Έπιασαν, λέει, ν’ ανηφορίζουν για Ιεροσόλυμα.
Ο Χριστός πήγαινε μπρος, ακολουθούσαν οι μαθητές και πλήθη. Κυριευμένοι από
θάμβος οι πρώτοι, τα πλήθη σαν κάτι σαν φόβο θαρρείς. Σε λίγο καλεί τους Δώδεκα
ιδιαίυερα, κι αρχίζει να τους λέει όσα δεινά μέλλεται τις επόμενες ημέρες να
του συμβούν και να υπομείνει εκεί. Ότι,
ο Υιός του Ανθρώπου θα παραδοθεί
στους αρχιερείς και γραμματείς που θα τον καταδικάσουν σε θάνατο, θα τον
παραδώσουν στη Ρωμαϊκή αρχή, θα τον εμπαίξουν, θα τον μαστιγώσουν, θα τον
φτύσουν, θα τον θανατώσουν. Αλλά ! Σε
τρεις ημέρες θα αναστηθεί !
Τον ακούν αμίλητοι όλοι, κανείς τους δε βρίσκει μια λέξη συμπάθειας, συμπόνιας, συμπαράστασης να του πει ! Απλοϊκοί, και μπορεί να μην τα κατάλαβαν, να μην είχαν το θάρρος. Αλλά όχι, ο νους τους ταξίδευε αλλού, και η σκέψη τους άλλη, αλλιώτικη εντελώς ! Και να, δεν άργησαν να το δείξουν.
Δύο απ’ αυτούς, «Ιάκωβος και Ιωάννης υιοί
Ζεβεδαίου», παίρνουν με τρόπο το Χριστό λίγο πιο μπροστά, και ούτε πολύ ούτε
λίγο, φτάνουν να του ζητούν ανενδοίαστα και απροκάλυπτα, να βάλει δεξιά του τον
ένα, και τον άλλο αριστερά στη βασιλεία-«εν
τη δόξη σου»-που φαντάζονται πως πάει να στήσει στα Ιεροσόλυμα. Να τους ξεχωρίσει, να τους άλλους
δέκα, και να τους βάλει επικεφαλής αυτών
«Δεν
ξέρετε τι ζητάτε», τους κόβει διαμιάς ο Χριστός. «Μπορείτε να πιείτε το μαρτυρικό ποτήρι που σε λίγο θα πιώ; Μπορείτε να βαπτιστείτε στο αίμα του
Σταυρικού θανάτου που θα βαπτιστώ;», τους ρωτά. Συνεπαρμένοι ολότελα απ’ την απόκτηση του υψηλού ποθούμενου. «Μπορούμε», παρευθύς μ’ ένα στόμα κι οι
δύο απαντούν, χωρίς ποσώς άλλο τι να σκεφτούν, να αναλογιστούν.
Ανθρώπινα πολύ ανθρώπινα, και ανεπίτρεπτα
ίσως, μπορεί εδώ να αναρωτηθεί κανείς, τι άραγε γι αυτούς να αναλογίστηκε
εκείνη την ώρα ο Χριστός ! Αλλά όχι ! Αυτός που «Αγάπη εστί», και ξέρει καλά τον
καθέναν, και πώς και πόσο ιδιαίτερα την κρίσιμη ώρα τον αγαπά αληθινά,, με έναν
ευθύ, λιτό, μετρημένο λόγο τους δίνει να καταλάβουν που βρίσκονται και αυτό που άμεσα πια τους αφορά. «Το μαρτυρικό ποτήρι μου θα το πιείτε, και
στο αίμα που θα βαπτιστώ, θα βαπτιστείτε» ! Ως εδώ, μόνο αυτό. Και τούτο γιατί.
«Το να καθίσετε όμως στα δεξιά μου και
τα αριστερά μου δεν μπορώ να σας το δώσω εγώ. Αλλά θα δοθεί σ’ αυτούς για τους
οποίους έχει ετοιμαστεί» !
*******
*** ******
Βέβαια οι άλλοι Δέκα μαθητές πιο πίσω έχουν
και μάτια, και αυτιά, και βλέπουν και ακούν τα συμβαίνοντα με τους δυο και το
Χριστό. Και δεν κρατιούνται, αγανακτούν. «Ήρξαντο
αγανακτείν περί Ιακώβου και Ιωάννου». Κι ο Ιησούς καταλαβαίνει, δεν είναι
μόνο οι δύο εραστές της φιλοπρωτίας όλους
κατατρώει το δεινό σαράκι αυτό. Καλεί, λοιπόν, όλους, και στο μέτρο που μαζί του
και πλάι του έχουν σταθεί κι ακολουθούν, τους δίνει να καταλάβουν καλά, πολύ
καλά ότι το όλο πράγμα μαζί του δεν
είναι όπως φαντάζονται και θέλουν, αλλά όλως
και εντελώς αλλιώς !
«Οι
θεωρούμενοι ηγέτες των εθνών, τους λέει, ασκούν απόλυτη εξουσία πάνω τους, κι οι
άρχοντές τους τα καταδυναστεύουν δεινώς. «Σ’
εσάς όμως δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό» ! Πόσο έντονα να είπε το τελευταίο,
δεν ξέρουμε, ξέρουμε όμως ότι ήταν ο λόγος του ρητός και ξεκάθαρος. «Σ’ εσάς όμως δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό»
!
Μ’ εσάς που σταθήκατε μαζί μου, αυτονόητο και με
όσους στο μέλλον μέλλεται να σταθούν, το όλο πράγμα έχει ακριβώς ως εξής. «Όποιος
θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας, πρέπει
να γίνει ο υπηρέτης σας ! Και όποιος από σας θέλει να είναι πρώτος, πρέπει να γίνει δούλος όλων» ! Και
τούτο γιατί αυτό ήρθε να κάνει, και κάνει ως εκεί που δεν παίρνει, ο ομιλών. «Γιατί ο Υιός του ανθρώπου δεν ήρθε για να τον υπηρετήσουν, αλλά για να
υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή του λύτρο για όσους πολλούς» !
Άκουσαν
και κατάλαβαν πολύ καλά ! Και δεν είπαν «σκληρός
ο λόγος και τις δύναται αυτού ακούειν», όπως κάποιοι άλλοι σε παραπλήσια περίπτωση.
Και ούτε σηκώθηκαν να φύγουν όπως έκαναν εκείνοι, οι Δώδεκα έμειναν. Διό δε χρειάστηκε να τους πει,
και δεν τους είπε όπως τότε το εκείνο τον πικρό. «Μη και υμείς θέλετε υπάγειν»; Είχαν κρατήσει την απάντηση που είχε
δώσει στο όνομα όλων ο Πέτρος. «Σε ποιον να πάμε, Κύριε, Εσύ κατέχεις τα λόγια
που οδηγούν στην αιώνια ζωή, Και έχουμε πιστέψει και έχουμε καταλάβει πως εσύ είσαι ο Χριστός,
ο Υιός του αληθινού Θεού»-Ιω.6,68-69.
Κι έμειναν πλάι του ως τους προανάγγειλε
πιστοί «άχρι θανάτου» ! Και προχώρησαν όπως Εκείνος με ταπείνωση, με προσφορά την όσο
πιο δυνατή ! Και πάνω σ’ αυτές τις δυο ορίζουσες αρετές και συνιστώσες ίδρυσαν και κίνησαν την Εκκλησία. Και, «του πλήθους των πιστευσάντων ην η ψυχή και
η καρδία μία», όπως στις Πράξεις των Αποστόλων επισημαίνεται !
Ως εδώ όμως. Γιατί λέω τώρα ν’ αφήσουμε στην
Αγάπη του Κυρίου την κρίση και τον όλο λογαριασμό για ό, τι έγινε μετά ταύτα
και ως σήμερα αλλιώς ! Παρεκτός βέβαια της ταπείνωσης
και της προσφοράς ως αυτής του
Χριστού πρώτιστα και κύρια των πρώτων, των ηγούμενων,
και κατατρύχεται διχαστικά η Εκκλησία, και όχι μόνο, κι ο κόσμος όλως δεινώς !
Να
επικεντρώσουμε σ’ αυτό που είναι αυταπόδεικτο και φωνάζει, και κράζει δυνατά,
και να κινηθούμε προς αυτό και με αυτό.
Πως με την ταπείνωση και την όσο πιο
δυνατή προσφορά μπορεί καλά να
σταθεί, να προχωρήσει, να προοδεύσει η οικογένεια, η μικρή κοινωνία, η πιο
μεγάλη, η ευρύτερη, ο κόσμος όλος ! Και βέβαια πριν και πρώτα απ’ όλα, και
απαραίτητα η Εκκλησία Σώμα Χριστού, από την πιο μικρή ως την πιο μεγάλη της δομή
!
Αμήν !
β/ Κυριακή 5η των Νηστειών
όμως, και αναφορά της Εκκλησίας στην τρανή ασκήτρια Οσία Μαρία την Αιγύπτια. Που
πρώιμη έφηβη έφυγε και πήγε στην Αλεξάνδρεια για «περιπέτεια» νεανική αφελώς ….
Και ομορφούλα ως ήταν «μπλέχτηκε», και έφτασε να «θητεύσει» όχι λίγα χρόνια ως
«ιέρεια», ας μην πούμε, καθένας καταλαβαίνει σε τι και πώς και πόσο !
Κάποια στιγμή, λέει το Συναξάρι, ακολούθησε ιερούς
απόδημους κι έφτασε στα Ιεροσόλυμα. Και πήγε ως και εκείνοι στη Μεγάλη Εκκλησιά
να προσκυνήσει τον Τίμιο Σταυρό. Αλλά φωνή μέσα της δεν την άφηνε να περάσει να
κάνει το προσκύνημα … Ώσπου κατάλαβε, και αποφάσισε, και πήγε ασκήτρια στην
έρημο. Χρόνια και χρόνια προσευχή και δάκρυα μετανοίας σε αστείρευτη ροή. Και παρακάλεσε,
και της έφεραν, και κοινώνησε Άχραντα Μυστήρια. Και αναχώρησε για Άνω, την είχε
συγχωρήσει ως παλιά την πόρνη, την είχε δεχτεί ο Κύριος.
Ο τρόπος
ζωής όχι λίγων αγοριών και κοριτσιών της σήμερον, θαρρώ πως είναι παραπλήσιος
με κείνον της αντίστοιχης περιόδου ζωής Μαρίας της Αιγύπτιας. Να ’τανε, λοιπόν,
ευχή, ικεσία όλων αυτό, όλης της Εκκλησίας, ν’ ακούσουν μέσα τους μια ανάλογη
φωνή ! Να τους πει, και ν’ αποφασίσουν, και να περάσουν, σε μια άλλη νέα δική
τους ζωή ευπρεπή, κι αν είναι και το θελήσουν χριστιανική !
Εδώ το Αμήν είναι θερμή ικεσία εκ πολύ-πολύ
μέσης καρδίας από όλους, από όλη την Εκκλησία προς τον Ιησού Χριστό !
Αθανάσιος Κοτταδάκης
31.3.1963, κήρυγμα σε διασκευή
Με την ευκαιρία, ευχαριστίες. Κρατώ ακόμα τα χειρόγραφα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου