Σκέψεις του Σεβ. Μητροπολίτου Πατρών κ. Χρυσοστόμου με την α­να­το­λή του νέ­ου έ­τους

Σκέψεις του Σεβ. Μητροπολίτου Πατρών κ.κ. Χρυσοστόμου

με την α­να­το­λή του νέ­ου έ­τους

Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ  ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Έ­να έ­τος φεύγει και έ­να και­νούρ­γιο α­να­τέλ­λει στη ζω­ή μας. Ο περασμένος χρόνος άφησε πί­σω πολ­λά προ­βλή­μα­τα, πολ­λές πι­κρί­ες, προ­βλη­μα­τι­σμούς με­γά­λους και λι­γό­τε­ρες χα­ρές.

Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό των η­με­ρών η κα­τή­φεια και ο σκε­πτι­κι­σμός που φαί­νονται έκ­δη­λα στα πρό­σω­πα των αν­θρώ­πων. Ου­δείς γνω­ρί­ζει πλέ­ον ποιά θα εί­ναι η ε­ξέ­λι­ξη των πραγ­μά­των κα­τά το έ­τος 2012.

Το χει­ρό­τε­ρο ό­μως εί­ναι να χα­θούν τα ό­νει­ρα για το μέλ­λον, η ελ­πί­δα για το αύ­ριο, η ε­μπι­στο­σύ­νη στους θε­σμούς. Κα­τά το έ­τος που πέ­ρα­σε η φτώ­χεια χτύπη­σε την πόρ­τα μας, η α­νερ­γί­α έ­πλη­ξε των νέ­ων τα φτε­ρά και τους έ­κο­ψε την ορμή για δη­μιουρ­γί­α και πρό­ο­δο.

Ί­σως έλ­θουν και δυ­σκο­λό­τε­ρες η­μέ­ρες. Βλέ­πε­τε τα αν­θρώ­πι­να είναι ρευ­στά και μετέ­ω­ρα, μά­λι­στα ό­ταν τα δια­χει­ρί­ζο­νται  άν­θρω­ποι, οι ο­ποί­οι  δεν έ­χουν πνευμα­τι­κές βά­σεις και πνευ­μα­τι­κές ε­φέ­σεις. Η πνευ­μα­τι­κή και η­θι­κή κα­τά­πτω­ση των τε­λευ­ταί­ων ε­τών ε­πέ­φε­ρε τα δει­νά α­πο­τε­λέ­σμα­τα τα ο­ποί­α ό­λοι μας βιώ­νου­με σή­με­ρα.

Λυ­πού­με­θα γι΄ αυ­τή την κα­τά­ντια της κοι­νω­νί­ας μας, για τον ευ­τε­λι­σμό των α­ξιών, την α­πα­ξί­ω­ση των θε­σμών, την έκ­πτω­ση του αν­θρω­πί­νου προ­σώ­που. Θλιβό­με­θα για τις στρα­τιές των α­νέρ­γων, για τα δια­λυ­μέ­να νοι­κο­κυ­ριά, για την πεί­να και την α­νέ­χεια του κό­σμου. Ποιός το πε­ρί­με­νε ό­τι θα φτά­ση η Ελ­λά­δα σε αυ­τή την θλι­βε­ρή και α­θλί­α κα­τά­στα­ση;

Ό­μως πρέ­πει τα πράγ­μα­τα να τα δού­με πνευ­μα­τι­κά και έ­τσι να πο­ρευ­θού­με μετά ταύ­τα. Ό­λα έρ­χο­νται ως μί­α δο­κι­μα­σί­α, της ο­ποί­ας ε­μείς οι ί­διοι εί­μα­στε αί­τιοι με την εν γέ­νει συ­μπε­ρι­φο­ρά μας. Συ­νη­θί­σα­με να ζού­με μέ­σα στην υ­περκα­τα­νά­λω­ση και γί­να­με ο­πα­δοί μιας εύ­κο­λης και τρυ­φη­λής ζω­ής, την ο­ποί­α μας ε­σέρ­βι­ραν ό­σοι ή­θε­λαν  να μας κα­τα­στρέ­ψουν. Μας προ­σέ­φε­ραν α­γα­θά, ώ­στε να πλα­τύ­νο­με  την γα­στέ­ρα, α­φή­νο­ντας α­καλ­λιέρ­γη­τον και α­τροφι­κό τον ε­σω­τε­ρι­κό μας κό­σμο. Χρό­νια τώ­ρα α­κο­λου­θή­θη­κε αυ­τός ο δρό­μος. Χρόνια φού­σκω­νε αυ­τό το μπα­λό­νι και έ­φτα­σε στο ση­μεί­ο να σκά­ση κά­νο­ντας δυνα­τό κρό­το και τραυ­μα­τί­ζο­ντας το σώ­μα της κοι­νω­νί­ας.

Δε­κα­ε­τί­ες συ­νε­τε­λεί­το έ­να έ­γκλη­μα εις βά­ρος των δο­μών του έ­θνους μας και της κοι­νω­νί­ας μας. Πριο­νι­ζό­ταν το δέν­δρο πά­νω στο ο­ποί­ο κα­θό­μα­σταν και μας ή­ρε­σε ο ή­χος του πριο­νί­σμα­τος. Α­πέ­να­ντί μας α­κού­α­με τις πλάνες σει­ρή­νες και βλέ­πα­με ο­φθαλ­μα­πά­τες. Ό­ταν κά­ποιοι ύ­ψω­ναν ε­λε­γκτι­κά τη φωνή τους, μι­λώ­ντας για το σά­πιο σύ­στη­μα και τα ε­περ­χό­με­να δει­νά, φρό­ντι­ζαν  οι υ­πεύ­θυ­νοι της συμ­φο­ράς να τους κλεί­νουν το στό­μα ή να τους κτυ­πούν α­λύπη­τα έ­ως ό­του τους ε­ξο­ντώ­σουν. Γνω­στή άλ­λω­στε η θλι­βε­ρή και κα­τα­στρο­φι­κή αυ­τή τα­κτι­κή. Μά­θα­με να ζού­με πε­ζά και ε­φή­με­ρα. Α­πο­κτή­σα­με χω­ρίς να το α­ντι­λη­φθού­με μια νο­ο­τρο­πί­α  ξέ­νη και α­ταί­ρια­στη στα δι­κά μας κοι­νω­νι­κά δε­δομέ­να, στο δι­κό μας χα­ρα­κτή­ρα και την ψυ­χο­σύν­θε­σή μας. Ε­πι­λέ­ξα­με τον βο­σκημα­τώ­δη βί­ο.

Με πό­νο ψυ­χής, γρά­φω αυ­τές τις γραμ­μές, αλ­λά θε­ω­ρώ ό­τι εί­ναι α­πα­ραί­τη­το με την αλ­λα­γή του χρό­νου  να κά­νου­με έ­να α­πο­λο­γι­σμό, μί­α αυ­το­κρι­τι­κή μή­πως και α­να­λά­βου­με κά­πως πνευ­μα­τι­κά, α­να­συ­ντά­ξο­με τις δυ­νά­μεις μας και προ­χωρή­σο­με.

Πολ­λοί προ­βλέ­πουν ό­τι το 2012 θα εί­ναι μί­α α­κό­μα πιο δύ­σκο­λη χρο­νιά. Αυ­τό προ­βλη­μα­τί­ζει για να μην εί­πω ό­τι τρο­μά­ζει τους πε­ρισ­σο­τέ­ρους. Ό­μως έχο­με πει και άλ­λη φο­ρά ό­τι το έ­ναυ­σμα του η­ρω­ϊ­σμού εί­ναι η δυ­σχέ­ρεια. Αυ­τή η δυ­σχέ­ρεια την ο­ποί­α ε­μείς προ­κα­λέ­σα­με με την συ­μπε­ρι­φο­ρά μας, θα λει­τουρ­γή­σει πλέ­ον, λυ­τρω­τι­κά και ευερ­γε­τι­κά. Θα μας κά­νει πιο συ­νε­τούς και μυα­λω­μέ­νους. Πε­ρισ­σό­τε­ρο προ­σε­κτι­κούς, λι­γό­τε­ρο ε­ξω­στρε­φείς και σπά­τα­λους της πα­τρι­κής «ου­σί­ας». Έ­χου­με ή­δη πά­ρει τα μα­θή­μα­τά μας, εξ αι­τί­ας των ά­κριτων και α­βα­σά­νι­στων ε­πι­λο­γών μας, σε προ­σω­πι­κό και κοι­νω­νι­κό ε­πί­πε­δο. Γνω­ρί­ζο­με πια τί φταί­ει και ποιός φταί­ει. Έ­χομε α­ντι­λη­φθή ό­τι υ­πάρ­χουν και άλ­λα πράγ­μα­τα τα ο­ποί­α έ­χουν πο­λύ με­γά­λη α­ξί­α για την ζω­ή μας και την πατρί­δα μας και τα ο­ποί­α μέ­χρι τώ­ρα  ό­χι μό­νο τα α­φή­σα­με στην ά­κρη, αλ­λά τα πολε­μή­σα­με, τα τσα­λα­κώ­σα­με, τα κα­τα­πα­τή­σα­με. Πού πή­γε ο σε­βα­σμός στο αν­θρώ­πινο πρό­σω­πο; Για­τί δια­λύ­θη­κε η οι­κο­γέ­νεια; Για­τί προ­δώ­σα­με τις πα­τρο­γο­νικές μας α­ξί­ες και υ­ιο­θε­τή­σα­με ξέ­να πρό­τυ­πα ζω­ής; Για­τί πο­λε­μή­σα­με τις ρίζες του γέ­νους μας; Σε τί μας έ­φται­ξε η μά­να μας Εκ­κλη­σί­α; Για­τί έ­πρε­πε να δια­λύ­σου­με την παι­δεί­α, να ρη­μά­ξο­με τη γλώσ­σα μας, να στραγ­γα­λί­σου­με την παρά­δο­σή μας.

Τώ­ρα αρ­χί­ζει, πι­στεύ­ω, μί­α άλ­λη πο­ρεί­α. Αρχίζει η α­ντί­στρο­φη μέτρηση και ευ­τυ­χώς. Κρα­τώ­ντας στα χέ­ρια ό­,τι μας α­πέ­μει­νε προ­χω­ρά­με, «ουχί ώσπερ οι λοι­ποί οι μη έ­χο­ντες ελ­πί­δα», ό­πως λέ­γει ο Άγιος Α­πό­στο­λος Παύ­λος. Έ­χει λε­χθεί ό­τι η ελ­πί­δα πε­θαί­νει τε­λευ­ταί­α. Ε­μείς δια­κη­ρύσ­σομε ό­τι πο­τέ δεν πε­θαί­νει η ελ­πί­δα. Βλέ­πο­με με πί­στη τον Ε­σταυ­ρω­μέ­νο  και Α­να­στά­ντα Κύ­ριό μας. Αυ­τόν τον ο­ποί­ο τό­σες φορές ε­γκα­τα­λεί­ψα­με  και ε­πι­κρά­να­με με την συ­μπε­ρι­φο­ρά μας. Μας κοι­τά­ζει τό­σο γλυ­κά και με τό­ση α­γά­πη. Ό­σο ε­μείς δα­κρύ­ζομε τό­σο μας πλη­σιά­ζει. Αι­σθα­νόμα­στε την πα­ρου­σί­α Του στη ζω­ή μας. Κά­ποιοι μέ­σα στον πό­νο τους, τολ­μούν να ε­ρω­τή­σουν. «Κύ­ριε για­τί μας ά­φη­σες;» και Ε­κεί­νος α­πα­ντά­ει.  "Παι­διά μου  ποτέ δεν σας ε­γκα­τέ­λει­ψα. Ε­σείς με α­φή­σα­τε. Πά­ντα σας πε­ρί­με­να για­τί σέ­βο­μαι την ε­λευ­θε­ρί­α σας". Αυ­τός μας α­γκα­λιά­ζει μας κα­τα­σπά­ζε­ται και μας κα­τα­φιλεί.

Εί­ναι α­λή­θεια ό­τι εχάσαμε πολ­λά α­πό πλευ­ράς  υ­λι­κής και κο­σμι­κής. Εί­ναι όμως βέ­βαιο ό­τι ε­γί­να­με πε­ρισ­σό­τε­ρο προ­σε­κτι­κοί και κατανοήσαμε ό­τι πρέ­πει να ε­πι­στρέ­ψο­με στο «σπί­τι μας», που το α­φή­σα­με ά­σπλα­χνα. Να το νοι­κο­κυ­ρέ­ψομε, να το θερ­μά­νομε για­τί μό­νο σε αυ­τό υ­πάρ­χει η α­σφάλεια και απ΄ αυ­τό θα αρ­χί­ση η ελ­πι­δο­φό­ρα νέ­α πο­ρεί­α.

Α­δελ­φοί μου, έ­χου­με πε­ρά­σει πο­λύ δύ­σκο­λες κα­τα­στά­σεις σαν λα­ός και α­ντέξα­με. Έ­χου­με έ­να δυ­να­μι­σμό και μια ψυ­χο­σύν­θε­ση ξε­χω­ρι­στή, μο­να­δι­κή. Πολ­λές φο­ρές θέ­λη­σαν να μας τσα­κί­σουν και να μας α­φα­νί­σουν. Ό­μως πο­τέ δεν τα κατά­φε­ραν. Α­ντι­θέ­τως έ­σπα­σαν το δι­κό τους κε­φά­λι. Πρέ­πει για μια α­κό­μη φο­ρά μέ­σα στο ι­στο­ρι­κό γί­γνε­σθαι να στα­θού­με όρ­θιοι, να πά­ρου­με τις τύ­χες μας στα χέ­ρια μας. Να πια­στού­με α­πό το χέ­ρι του Κυ­ρί­ου μας και να προ­χω­ρή­σομε, πλού­σιοι μέ­σα στη φτώ­χεια μας, δυ­να­τοί μέ­σα α­πό την α­νέ­χεια και την α­δυ­ναμί­α μας, νι­κη­τές μέ­σα α­πό έ­να σκλη­ρό α­γώ­να.

Α­δελ­φοί μου, έ­χου­με πλέ­ον πά­ρει στα σο­βα­ρά τη ζω­ή μας. Ας βο­η­θή­σομε μέ­σα από μια ελ­πι­δο­φό­ρα και σω­τή­ρια προ­ο­πτι­κή τα παι­διά μας, να προ­χω­ρή­σουν α­ξιο­ποιώ­ντας το λα­μπρό εσωτερικό τους κό­σμο και τον δυ­να­μι­σμό που κρύβουν στην ψυχή τους.

Έ­χο­με τα χέ­ρια μας, έ­χο­με το μυα­λό μας, έ­χο­με και τη γη και την θά­λασ­σά μας. Έχο­με και την πα­τρο­γο­νι­κή ε­στί­α που ε­γκα­τα­λεί­ψα­με. Έ­χο­με την ξε­χω­ρι­στή ψυχή. Την α­γά­πη μας.

Ό­μως πά­νω απ΄ ό­λα έ­χο­με τον Πανάγιο Κύριόν μας, που εί­ναι ο Πα­ρά­κλη­τος για μας. Έ­χο­με την πα­ρα­μυ­θία μας που εί­ναι η Πα­να­γί­α μας και τους υ­ιούς της πα­ρα­κλή­σε­ως που εί­ναι οι Ά­γιοί μας.

Ή­δη πλέον ε­πα­να­στα­τή­σα­με εναντίον κά­θε μορ­φής δου­λεί­ας.  Ο γί­γα­ντας ευτυχώς έ­χει ξυπνήσει. Τί­πο­τα δεν χά­θη­κε. Α­πλώς εγερθήκαμε με­τά α­πό έ­να ψεύ­τι­κο ό­νει­ρο. Ζούμε στο φως της α­λή­θειας.

Προ­χω­ρεί­στε α­δελ­φοί μου στο 2012, α­φή­νοντας πί­σω την ψευ­τιά και την μαυ­ρί­λα. Η ζω­ή εί­ναι ω­ραί­α.

Ο Ή­λιος ή­δη α­νέ­τει­λε. Το Σπή­λαιον ε­φω­τί­σθη. Η Αλήθεια ήλθε. Η σκιά πα­ρέ­δρα­με.

Η ελ­πί­δα ή­δη ε­ψύ­χω­σε τις καρ­διές. Θα τολ­μή­σω να εί­πω. Η κρί­ση έ­φε­ρε την κάθαρ­ση. Σή­με­ρον σω­τη­ρί­α τω οί­κω η­μών γέ­γο­νεν.

Κα­λή χρο­νιά

Χρό­νια Πολ­λά και Ευ­λο­γη­μέ­να.

Ο Μητροπολίτης Πατρών Χρυσόστομος

Πηγή: "Ο ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ"