Κυριακή Β΄ Νηστειών
(Μάρκου Β΄ 1-12)
Όταν κανείς θέλει να έχει υγιείς καρπούς, θα πρέπει πρώτα να κοιτάξει τι είναι η ρίζα. Αν η ρίζα είναι υγιείς, τότε και ο καρπός θα είναι το ίδιο. Και το αντίθετο πάλι. Όταν η αιτία δεν θεραπευθεί, τότε και το αποτέλεσμα θα είναι το ανάλογο.
v Αυτό ακριβώς βλέπουμε να πραγματοποιείται και στην Ευαγγελική περικοπή, όπου ο Κύριος Ιησούς θεραπεύει τον παραλυτικό.
Ας δούμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ο Ιησούς μπαίνει και πάλι στην Καπερναούμ και βρίσκεται φιλοξενούμενος σε ένα σπίτι. Και συμβαίνει αυτό που πράγματι θα περίμενε κανείς. Μαζεύτηκε τόσος κόσμος για να ακούσει τον Θεϊκό Του λόγο, ώστε δεν τους χωρούσε πλέον ούτε ο χώρος έξω από την πόρτα. Και ενώ επικρατούσε απόλυτη ησυχία και όλοι κρέμονταν από τα χείλη Του, έρχονται τέσσερις άνθρωποι που βάσταζαν έναν παραλυτικό, έναν εντελώς ανάπηρο άνθρωπο. Αλλά πώς να περάσουν μέσα; Ήταν τελείως αδύνατον. Δεν απελπίζονται όμως και δεν τα χάνουν. Γεμάτοι ακράδαντη πίστη, ανεβαίνουν επάνω στη στέγη του σπιτιού, κάνουν άνοιγμα πάνω από το μέρος που βρισκόταν ο Ιησούς, και με πολλή προσοχή και δέος, κατεβάζουν το κρεβάτι επάνω στο οποίο βρισκόταν κατάκοιτος ο παραλυτικός φίλος τους!
v Μόνο πίστη ακλόνητη, τόσο του ανήμπορου, όσο και των τεσσάρων συντρόφων του θα μπορούσε να οδηγήσει σε τέτοια παράτολμη και επικίνδυνη πράξη. Γι’ αυτό και ακούουν την σωτήρια του Κυρίου Φωνή: «Τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου» (Παιδί μου, σου έχουν συγχωρεθεί οι αμαρτίες). Ναι. Ο Κύριος Ιησούς που είναι ο σαρκωμένος Θεός, γνωρίζει την αιτία της ταλαιπωρίας του πονεμένου ανθρώπου, και ως Θεός είναι ο μόνος που έχει την δυνατότητα να συγχωρεί των ανθρώπων τις αμαρτίες, με τις τόσες αρνητικές συνέπειές τους σε όλο το φάσμα της ζωής μας...
Και ότι έτσι έχουν τα πράγματα, τούτο φαίνεται από τον έλεγχο του ίδιου του Ιησού προς τους γραμματείς. Όταν αυτοί αντιδρούν εσωτερικά στον λόγο του, με την σκέψη ότι κανένας δεν μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες, παρά μόνον ο Θεός, ακριβώς για να τους δείξει ο Κύριος ότι είναι πράγματι ο Θεός, και άρα συγχωρεί τις αμαρτίες, (κάνει δηλαδή το δυσκολότερο και το πρώτο), στη συνέχεια ως επιστέγασμα του πρώτου, έρχεται η εντολή: «Έγειρε και άρον το κράβαττόν σου και ύπαγε εις τον οίκον σου».
v Πού είναι, αλήθεια, οι «μάρτυρες του Ιεχωβά» όπως τους αρέσει να αυτοαποκαλούνται, στην πραγματικότητα όμως τέκνα και πνευματικοί απόγονοι των γραμματέων, που αρνούνται την Θεότητα του Χριστού; Τόσο πνευματική τύφλωση έχουν υποστεί, ώστε να μη θέλουν να δουν ξεκάθαρα την διδασκαλία και την ομολογία του ίδιου του Ιησού περί της Θεότητός του; Αλλά όταν κανείς ξεφύγει από την αλήθεια και κατρακυλά στην πλάνη και στην αίρεση, τότε όχι μόνο δεν βλέπει την αλήθεια, αλλά και ηθελημένα την διαστρέφει. Συμβαίνει δηλαδή ό,τι και με τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους, οι οποίοι αρνούνταν πεισματικά την Θεότητα του Κυρίου Ιησού Χριστού, με αποτέλεσμα ο Χριστός, σε άλλη περίπτωση, να τους ελέγξει κατά πρόσωπο λέγοντάς τους ότι «πατέρα τους έχουν το διάβολο».
v Αδελφοί μου. Ας δοξάζουμε αφ’ ενός τον Πατέρα τον Υιόν και το Πανάγιον Πνεύμα, διότι ανήκουμε στην αγία μας Ορθοδοξία, το σώμα δηλ. του Χριστού που διασφαλίζει και ερμηνεύει αλαθήτως τον ζωντανό λόγο του Θεού, και αφ’ ετέρου, ας ρίξουμε ματιές στο εσωτερικό της υπάρξεώς μας, ώστε τα λάθη μας, τις αμαρτίες μας και τις αδυναμίες μας, ως άλλοι παραλυτικοί να τις προσφέρουμε στον Κύριο και Θεό μας...
Η περίοδος της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, της οποίας το πέλαγος ήδη διαπλέουμε, είναι ο πλέον κατάλληλος καιρός να συνειδητοποιήσουμε την ασθένεια της αμαρτίας, αλλά και τον σωτήριο τρόπο θεραπείας.
Ας πλησιάσουμε με ταπείνωση τον μεγάλο Ιατρό των ψυχών και των σωμάτων, τον Ιησού Χριστό, και τότε μετα βεβαιότητος θα ακούσουμε, δια του μυστηρίου της Μετανοίας και συμφιλιώσεως: «Τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου».
Αμήν.
Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου