Ομιλία του ΟΙκουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου εις την Πανηγυρική Συνεδρίαση του Δήμου Θεσσαλονίκης, εις το παρατεθέν γεύμα υπό του Γ΄ Σ,Σ., εις την Ιμβριακή Ένωση Μακεδονίας-Θράκης

ΟΜΙΛΙΑ

ΤΗΣ Α.Θ.ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ

ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ

κ.κ. Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Υ

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗΝ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΙΝ

ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΚΑΤΑ ΤΟ ΥΠΟ ΤΟΥ Γ΄ ΣΩΜΑΤΟΣ ΣΤΡΑΤΟΥ

ΠΑΡΑΤΕΘΕΝ ΕΠΙΣΗΜΟΝ ΓΕΥΜΑ

ΕΙΣ ΤΗΝ ΛΕΣΧΗΝ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΙΝ ΑΥΤΟΥ

ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΜΒΡΙΑΚΗΝ ΕΝΩΣΙΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ-ΘΡΑΚΗΣ

(26 Ὀκτωβρίου 2013)

 -------------

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗΝ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΙΝ

ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Θεσσαλονίκης κύριε Ἄνθιμε,

Ἱερώτατοι καὶ Θεοφιλέστατοι ἅγιοι ἀδελφοί,

Ἐντιμότατε κύριε Δήμαρχε,

Ἐντιμότατοι κύριοι Πρόεδρε καὶ μέλη τοῦ Δημοτικοῦ Συμβουλίου,

Τέκνα ἡμῶν ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Βαθέως συγκεκινημένοι ἐδέχθημεν τὴν προσγενομένην εἰς τὴν ἡμετέραν Μετριότητα διπλῆν τιμήν, αὐτὴν τῆς ἀνακηρύξεως εἰς ἐπίτιμον δημότην τῆς μεγαλωνύμου πόλεως τῆς Θεσσαλονίκης ἅμα δὲ καὶ τὴν τιμὴν τῆς ἀπονομῆς τοῦ χρυσοῦ μεταλλίου αὐτῆς. Τὴν συγκίνησιν ἡμῶν καθιστᾷ ἔτι μεγαλυτέραν ἡ λαμπρὰ καὶ ἐπίσημος διὰ τὴν πόλιν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ πολιούχου καὶ προστάτου αὐτῆς, τοῦ μυροχεύμονος καὶ τοῖς μύροις αὐτοῦ πληροῦντος πᾶσαν τὴν οἰκουμένην ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, καὶ τῆς συμπιπτούσης ἑορτῆς τῆς ἀπελευθερώσεως αὐτῆς, ἡ ὁποία ἐπελέγη διὰ τὴν ἀπόδοσιν τῆς τοιαύτης τιμῆς εἰς ἡμᾶς.

Τὸ ἀπονεμηθὲν χρυσοῦν κλειδίον τῆς πόλεως κατὰ τὴν πρώτην ἐπίσκεψιν, τὸ ἔτος 1997, τῆς ἡμετέρας Μετριότητος ὡς Πατριάρχου εἰς τὴν περίδοξον πόλιν τῆς Θεσσαλονίκης, εἶχεν ἤδη συνδέσει ἡμᾶς μετὰ τῆς ἁγιοτόκου καὶ ἁγιοφρουρήτου πόλεώς σας, τὸν ὑφιστάμε-νον ὅμως αὐτὸν σύνδεσμον ὁλοκληροῖ ἡ ἀποδιδομένη σήμερον εἰς ἡμᾶς ὑψίστη τιμή. Ἀπὸ τῆς σήμερον εἴμεθα ὡς ἐπίτιμος δημότης τῆς Θεσσαλονίκης εἷς ἐξ ὑμῶν καὶ χαίρομεν διὰ τοῦτο μεγάλως καὶ ὑπερηφανευόμεθα καὶ εὐχαριστοῦμεν θερμῶς.

Ἀντιλαμβανόμεθα βεβαίως τὴν τοιαύτην τιμὴν οὐχὶ μόνον ὡς προσωπικὴν ἀλλ᾽ ὡς ἀντανακλῶσαν εἰς τὸν ἱερώτατον θεσμὸν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τὸν ὁποῖον ἡμεῖς ἐκπροσωποῦμεν καὶ μετὰ τοῦ ὁποίου ἡ Θεσσαλονίκη ἀρρήκτως συνδέεται παλαιόθεν οὐχὶ μόνον κανονικῶς ἀλλὰ καὶ ἱστορικῶς καὶ οὐσιαστικῶς διὰ τῆς κοινῆς ἱστορικῆς πορείας πολλῶν αἰώνων καὶ διὰ τοῦ ἔργου καὶ τῆς προσφορᾶς πλείστων ὅσων σημαντικῶν προσωπικοτήτων κοινῶν καὶ διὰ τὰς δύο πόλεις, αὐτὴν καὶ τὴν Κωνσταντινούπολιν.

Ἤδη ἀπὸ τοῦ τετάρτου αἰῶνος λαμπρύνει τὸν θρόνον τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἷς Θεσσαλονικεύς, ὁ ἅγιος Παῦλος ὁ ὁμολογητής, ὁ συναγωνιστὴς καὶ συνόμιλος τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου. Καὶ ἡ Κωνσταντινούπολις ὅμως δὲν ὑστερεῖ. Προσφέρει εἰς τὴν Θεσσαλονίκην, κλυδωνιζομένην καὶ αὐτὴν ὑπὸ τῆς Εἰκονομαχίας, ἕτερον ὁμολογητήν, τὸν ἅγιον ἀρχιεπίσκοπον αὐτῆς Ἰωσὴφ τὸν Στουδίτην, ἀδελφὸν τοῦ περιφήμου ἡγουμένου τῆς Μονῆς τοῦ Στουδίου. Θὰ ἀκολουθήσουν οἱ Θεσσαλονικεῖς αὐτάδελφοι ἅγιοι Κύριλλος καὶ Μεθόδιος, οἱ ὁποῖοι θὰ ἐπιλεγοῦν ὑπὸ τοῦ μεγάλου Πατριάρχου Φωτίου διὰ νὰ φωτίσουν τοὺς Σλαβικοὺς λαούς καὶ νὰ μεταλαμπαδεύσουν εἰς αὐτοὺς τὸν βυζαντινὸν πολιτισμὸν μετ᾽ ἀπολύτου σεβασμοῦ πρὸς τὴν ἰδιοπροσωπίαν αὐτῶν.

Εἰς τὴν πνευματικὴν ταύτην ἅλυσιν τὴν συνδέουσαν τὰς δύο πόλεις ἀναρίθμητοι εἶναι οἱ χρυσοῖ αὐτῆς κρίκοι, ἐν οἷς οἱ ἐκ Κωνσταντινουπόλεως ὁρμώμενοι ἀρχιεπίσκοποι Θεσσαλονίκης Εὐστάθιος, ὁ ἐξέχων φιλόλογος καὶ λόγιος, Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ φιλόσοφος καὶ ὑπέρμαχος τοῦ Ἡσυχασμοῦ, Συμεὼν ὁ μυσταγωγὸς καὶ μέγας ἑρμηνευτὴς τῆς θείας Λειτουργίας καὶ τῶν συμβόλων τῆς θείας Λατρείας, ἀλλὰ καὶ οἱ ἐν Θεσσαλονίκῃ γεννηθέντες καὶ εἰς τὴν βασιλίδα τῶν Πόλεων διαπρέψαντες Νικόλαος ὁ Καβάσιλας, ὁ ἀστρονόμος καὶ φιλόσοφος, καὶ οἱ Πατριάρχαι Κωνσταντινουπόλεως Ἰσίδωρος καὶ Φιλόθεος ὁ Κόκκινος, οἱ κλεΐσαντες τὸν Οἰκουμενικὸν Θρόνον ὁμοῦ μετὰ πλείστων ἄλλων κατὰ τοὺς νεωτέρους χρόνους, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ὁ πολὺς μητροπολίτης Θεσσαλονίκης καὶ ἐν συνεχείᾳ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Ἰωακείμ ὁ Γ´, ἀλλὰ καὶ ὁ ἐκ Κωνσταντινουπόλεως καταγόμενος ἰδιοφυὴς μαθηματικὸς Κωνστα-ντῖνος Καραθεοδωρῆς, ἐκ τῶν θεμελιωτῶν τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Θεσσαλονίκης.

Θεσσαλονίκη καὶ Κωνσταντινούπολις συνεπορεύθησαν ἐπὶ αἰῶνας ἡνωμέναι διὰ τῆς κοινῆς ἱστορίας, διὰ τοῦ κοινοῦ πολιτισμοῦ καὶ διὰ τῆς κοινῆς πίστεως, ἡ ὁποία καὶ τὰ μέγιστα συνέβαλεν οὐχὶ μόνον εἰς τὴν ἀνάπτυξιν καὶ ἐμβάθυνσιν τῶν μεταξὺ τῶν δύο πόλεων σχέσεων ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν ὕπαρξιν κοινῶν ὁραματισμῶν. Ἱστορία, πολιτισμὸς καὶ πίστις ἀποτελοῦν τὰς τρεῖς συνιστώσας τοῦ προσώπου καὶ τῆς ταυτότητος τῶν δύο πόλεων, οὐχὶ ὡς ἀπολίθωμα τοῦ παρελθόντος ἀνῆκον εἰς τὰς προθήκας τῶν μουσείων ἀλλ᾽ ὡς ζῶσαν καὶ δρῶσαν πραγματικότητα συνεχίζουσαν καὶ σήμερον, παρὰ τὰς ἐπισυμβάσας ἐξελίξεις, νὰ ἐμπνέῃ καὶ νὰ καθοδηγῇ τοὺς ἀνθρώπους. Οὐδεὶς δύναται νὰ ἐξαλείψῃ τὴν ἱστορίαν, οὐδεὶς δύναται νὰ παραγνωρίσῃ τὴν πολιτιστικὴν προσφοράν, οὐδεὶς δύναται νὰ ἀγνοήσῃ τὴν πίστιν, οὐδεὶς ὅμως δύναται νὰ ἀμφισβητήσῃ καὶ τὸν οἰκουμενικὸν προσανατολισμὸν πάντων τούτων ὁ ὁποῖος τὰ χαρακτηρίζει. Ἡ ἱστορία δὲν ἐξαλείφεται, διότι εἶναι ταυτόσημος μὲ τὸ ὄνομά των. Ἡ πολιτιστικὴ προσφορά των δὲν παραγνωρίζεται, διότι «καὶ οἱ λίθοι κεκράξονται» περὶ αὐτῆς. Ἡ πίστις δὲν ἀγνοεῖται, διότι αὕτη ὑπῆρξε καὶ ὑπάρχει ἡ κινητήριος δύναμις τῶν ἀνθρώπων των, ἡ πηγὴ ἐμπνεύσεως τοῦ πολιτισμοῦ των, ἡ ἐνθαρρύνασα καὶ συντηρήσασα αὐτοὺς εἰς τὰς δυσχειμέρους στιγμὰς τῆς ἱστορίας αὐτῶν. Θεομητοροσκέπαστος ἡ Κωνσταντινούπολις, ἁγιοφρούρητος ἡ Θεσσαλονίκη. Ἡ παρουσία τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, διαρκὴς καὶ ἐμφανεστάτη, μαρτυρεῖται ὑπὸ πάντων ἀδιακρίτως καὶ καθορίζει τὴν πορείαν τῆς προσφιλεστάτης αὐτῷ πόλεως εἰς τὰς λεωφόρους τῆς ἱστορίας, χωρὶς ὅμως νὰ στερῇ τῆς προστασίας αὐτοῦ καὶ τὴν οἰκουμένην, ἡ ὁποία προσβλέπει πρὸς αὐτὸν ὡς «ὑπέρμαχον τῆς οἰκουμένης». Ἡ οἰκουμενικὴ αὐτοῦ τιμὴ προσδιορίζει καὶ τὸν οἰκουμενικὸν χαρακτῆρα τῆς πόλεως τοῦ Μυροβλύτου, ὁ ὁποῖος οὐδέποτε ἠλλοιώθη. Διὰ τοῦτο καὶ ἡ Θεσσαλονίκη δὲν ἔπαυσε ποτὲ νὰ ἀποτελῇ πόλον ἕλξεως δι' ἅπαντας καὶ σημεῖον ἀναφορᾶς διὰ πολλούς. Δὲν ἔπαυσε ποτὲ νὰ προσελκύῃ διὰ τοῦ πλούτου τῶν πνευματικῶν θησαυρῶν της καὶ τοῦ κάλλους τῆς θέσεως καὶ τῆς φύσεώς της. Δὲν ἔπαυσε ποτὲ νὰ ἀναπαύῃ τοὺς πάντας διὰ τῆς φιλοξένου διαθέσεως καὶ εὐγενείας τῶν πολιτῶν αὐτῆς. Δὲν ἔπαυσε ποτὲ νὰ προσφέρῃ φιλοφρόνως τὰ γενναιόδωρα αἰσθήματα τῆς καρδίας της εἰς ὅσους τὴν πλησιάζουν καὶ νὰ ἵσταται ἀρωγὸς ὅσων ἔχουν ἀνάγκην.

Μιᾶς τοιαύτης πόλεως μὲ ἀξιοθαύμαστον παρελθὸν καὶ ἀξιοζήλευτον μέλλον οἱ πάντες θὰ ἐπεδίωκον νὰ εἶναι δημόται· ἡμεῖς ἔχομεν ἀπὸ σήμερον αὐτὴν τὴν μεγίστην τιμήν. Καὶ διὰ τοῦτο ἐπιθυμοῦμεν νὰ ἐκφράσωμεν διὰ μίαν εἰσέτι φορὰν τὰς ὁλοκαρδίους εὐχαριστίας ἡμῶν πρὸς τὸν ἐντιμότατον Δήμαρχον τῆς Θεσσαλονί-κης κύριον Ἰωάννην Μπουτάρην, τὸν Πρόεδρον καὶ τὸ περὶ αὐτὸν Δημοτικὸν Συμβούλιον. Παρακαλοῦμεν δὲ τὸν κ. Δήμαρχον ὅπως διαβιβάσῃ πρὸς ἅπαντας τοὺς Θεσσαλονικεῖς καὶ ἀπὸ τῆς σήμερον συνδημότας ἡμῶν τὴν εὐχαριστίαν μας διὰ τὴν θερμὴν ὑποδοχὴν τὴν ὁποίαν μᾶς ἐπεφύλαξαν κατὰ τὰς ἡμέρας τῆς ἐπισκέψεως καὶ παραμονῆς ἡμῶν εἰς τὴν πόλιν καὶ διὰ τὰς εἰλικρινεῖς καὶ αὐθορμήτους ἐκδηλώσεις σεβασμοῦ καὶ τιμῆς πρὸς ἡμᾶς. Ἀνταποδί-δομεν ὁλοψύχως εἰς τὸν σεβασμόν των τὴν ἀγάπην καὶ τὴν στοργὴν τῆς Μητρὸς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας καὶ ἐπιδαψι-λεύομεν ὑμῖν διὰ τὴν προσγενομένην τιμὴν τὴν πατρικὴν καὶ Πατριαρχικὴν ἡμῶν εὐλογίαν. Εὐχόμεθα δὲ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ νὰ καθοδηγῇ πάντας ὑμᾶς εἰς ἔργα ἀντάξια τῆς ἱστορίας καὶ τοῦ ὀνόματος τῆς Θεσσαλονίκης, εἰς ἔργα εἰρήνης καὶ προόδου διασφαλίζοντα τὴν ἐλευθερίαν καὶ ἀγαστὴν συνεργασίαν μετὰ πάντων διὰ τὴν εὐημερίαν τῶν ἀνθρώπων.

ΚΑΤΑ ΤΟ ΥΠΟ ΤΟΥ Γ΄ ΣΩΜΑΤΟΣ ΣΤΡΑΤΟΥ

ΠΑΡΑΤΕΘΕΝ ΕΠΙΣΗΜΟΝ ΓΕΥΜΑ

ΕΙΣ ΤΗΝ ΛΕΣΧΗΝ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Ἐξοχώτατε κύριε Πρόεδρε τῆς Δημοκρατίας,

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Θεσσαλονίκης κύριε Ἄνθιμε,

Ἐντιμότατε Ἀντιστράτηγε κ. Νικόλαε Δεβετζῆ, Διοικητὰ τοῦ Γ΄ Σώματος Στρατοῦ,

Ἐκλεκτοὶ συνδαιτυμόνες,

          Εἶναι μεγάλη ἀσφαλῶς ἡ χαρὰ καὶ ἀγαλλίασις ὅλων μας, τῆς Πολιτειακῆς, τῆς Πολιτικῆς, τῆς Στρατιωτικῆς καὶ τῆς Πνευματικῆς ἡγεσίας τοῦ τόπου, ὅπως καὶ ὅλου τοῦ γενναίου καὶ καρτερικοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ, τοῦ εὐσεβοῦς Γένους μας, καὶ τῆς ἡμετέρας Μετριότητος ὡς Πατριάρχου αὐτοῦ τοῦ Γένους, καθὼς πανηγυρίζομεν  ταύτην τὴν ἡμέραν, ἣν ἐποίησεν ὁ Κύριος: τὴν ἐθνικὴν ἐπέτειον τῆς ἀπελευθερώσεως τῆς Θεσσαλονίκης ὑπὸ τοῦ ἐνδόξου στρατοῦ καὶ τοῦ ἐπὶ κεφαλῆς αὐτοῦ στρατηλάτου, ἀλλὰ κυρίως τὴν μνήμην τοῦ δωρήσαντος τὴν χάριν τῆς ἐλευθερίας διὰ κραυγαλέου θαύματός του, πολιούχου καὶ προστάτου τῶν Θεσσαλονικέων Ἁγίου Δημητρίου, πρὸ 101 ἐτῶν, ὡς σήμερον ἀκριβῶς, 26 Ὀκτωβρίου 1912.

          Ἡμέρα, λοιπόν, ἁγία, πανσεβάσμιος, λαμπρὰ διὰ τὴν Θεσσαλονίκην, ὡς μᾶς τὴν παρέδωκαν αἱ θυσίαι καὶ τὸ φρόνημα τόσων μαρτύρων καὶ ἁγίων καὶ ἡρώων τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ τοῦ Γένους. Πρῶτον ἡ θυσία τοῦ Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ Νέστορος καὶ Λούπου, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴν μέχρις αἵματος ἀντίστασίν των εἰς τὴν προσπάθειαν ἐπιβολῆς ἀλλοτρίου τῆς πρὸς Χριστὸν πίστεως καὶ μὲ διατήρησιν τῆς ἐν Αὐτῷ ἐλευθερίας, συνετέλεσαν καθοριστικῶς, ὥστε ἡ πόλις αὕτη νὰ καταστῇ καὶ νὰ παραμένῃ Ὀρθόδοξος Βυζαντινὴ Χριστιανικὴ πόλις. Καὶ τονίζομεν καὶ τὸ Ὀρθόδοξος, καὶ τὸ Βυζαντινή, δηλαδὴ Ρωμαίηκη, ἤτοι Ἑλληνική, καὶ Χριστιανικὴ καὶ Πόλις.

          Μὴ δυνάμενοι ἀσφαλῶς νὰ μνημονεύσωμεν τό «νέφος» πάντων τῶν Θεσσαλονικέων Ἁγίων καὶ Μαρτύρων κατὰ τὴν πολυτάραχον ἱστορικὴν πορείαν της, ἀναφερόμεθα ἐνδεικτικῶς εἰς τοὺς ἥρωας καὶ μάρτυρας τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγῶνος καὶ εἰς τοὺς ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος εὐκλεῶς πεσόντας εἰς τοὺς ἀκολουθήσαντας αἱματηροὺς Βαλκανικοὺς Πολέμους, τῶν ὁποίων συνέπεια ὑπῆρξεν ἡ ἀπελευθέρω-σις καὶ τῆς συμπρωτευούσης καὶ τῆς Μακεδονίας.

          Ὁ Μακεδονικὸς Ἀγὼν ἀποτελεῖ συνέχειαν τῶν συνεχῶν ἀγώνων τοῦ Γένους μας. Εἰς τὰς δέλτους τῶν καρδιῶν μας καὶ τῆς ἱστορίας ἔχει χαραχθῆ χρυσοῖς γράμμασιν. Ὁ ρόλος τῆς Μητρὸς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἰς τὸν ἀγῶνα τοῦτον, ὅπως καὶ εἰς ὅλους, ὑπῆρξεν ἐθναρχικός, ἡγετικός, συντονιστικός, συνετός, θυσιαστικὸς καὶ δὴ μαρτυρικός, λαμβανομένου ὑπ᾿ ὄψιν ὅτι πολλοὶ Ἱεράρχαι καὶ κληρικοὶ ἀπώλεσαν τὴν ζωήν των, μὲ προε-ξάρχοντα τὸν Γρεβενῶν Αἰμιλιανόν.

          Ὁ ἐν Πατριάρχαις Ἰωακεὶμ ὁ Γ΄, διατελέσας καὶ Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, ἐπρωταγωνίστησεν ὡς πρόμαχος τῆς ἐθναρχικῆς παραδόσεως τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας, συνειργάσθη μὲ Μακεδονομά-χους κατὰ τὴν μακρὰν παραμονήν του ἐν Ἁγίῳ Ὄρει Ἄθω καὶ ἡ συμβολή του εἰς τὴν ἀντιμετώπισιν τοῦ ἀκανθώδους ζητήματος τῆς Μακεδονίας ὑπῆρξε καθοριστική, καθὼς ἀπέστειλεν ἀργότερον εἰς τὰς Μητροπόλεις αὐτῆς μορφὰς ὡς τὸν προμνημονευθέντα Αἰμιλιανόν, τὸν Μητροπολίτην Γερμανὸν Καραβαγγέλην καὶ ἄλλους ἐπιφανεῖς Ἱεράρχας.

          Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, τοῦ ὁποίου ἐκκλησιαστικὴν καὶ πνευματικὴν κληρουχίαν ἀποτελεῖ τὸ Ἐκκλησιαστικὸν Θέμα τῶν προσαρτηθεισῶν εἰς τὴν εὐλογημένην Ἑλλάδα τὸ 1912 «Νέων» λεγομένων «Χωρῶν», δικαιωματικῶς καυχᾶται διὰ τὴν πρώτην ἐξ αὐτῶν Μητρόπολιν καὶ Πόλιν τῆς Θεσσαλονίκης, οἱ κάτοικοι τῆς ὁποίας συγκαταλέγονται μεταξὺ τῶν ἐκ τῶν πρώτων δεχθέντων τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου. «Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς τῶν Πατέρων ἡμῶν, ὁ οὕτως εὐδοκήσας» καὶ οἰκονομήσας τὰ καθ᾿ ἡμᾶς μέχρι σήμερον.

          Εἰς τὴν Θεσσαλονίκην κυριαρχοῦν δύο στοιχεῖα: τὸ φῶς καὶ ἡ θάλασσα. Ὁ ἥλιος τῆς Βεργίνης ὁ καὶ αὐτὸς καταυγασθεὶς καὶ δημιουργηθεὶς ὑπὸ τοῦ νοητοῦ Ἡλίου τῆς Δικαιοσύνης, τοῦ Κυρίου,  παρέχει ἀφειδωλεύτως τὸ φῶς του. Τὸ φῶς τοῦτο σηματοδοτεῖ καὶ αἰσθητῶς τὴν οἰκουμενικὴν ἀκτινοβολίαν τῆς Θεσσαλονίκης, τῆς πόλεως τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, τοῦ Ἀριστοτέλους, τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Χάριτος, καὶ ἁλυσίδος ὁλοκλήρου προγόνων, πατέρων καὶ προπατόρων, οἱ ὁποῖοι ἐδημιούργησαν πολιτισμόν, κατέλιπον ἔργα, σοφίαν, πεῖραν, ἀλήθειαν, καὶ ἀποτελοῦν ὁδοδείκτας δι᾿ ἡμᾶς τοὺς ἐπιγόνους των σήμερον.

          Ἡ δὲ θάλασσα, συνήθως γαληνιώδης καὶ ἀκύμαντος, δεικνύει χαρακτηριστικῶς τὴν αἰωνόβιον προσπάθειαν καὶ τὸν ἀγῶνα τῶν Θεσσαλονικέων καὶ τῶν Μακεδόνων νὰ μείνουν ἡνωμένοι, εἰρηνικοί, ἐλεύθεροι, παρὰ τὰς ἐνίοτε τρικυμίας καὶ τὰ ἐγειρόμενα σφοδρὰ κύματα τῶν καιρικῶν περιστάσεων «ζητοῦντα τινα καταπίωσιν». Τὰ ριπιδίσματα τοῦ ἀέρος καὶ ἡ αὔρα ζωογονοῦν καὶ μᾶς καλοῦν νὰ ἀτενίσωμεν μὲ αἰσιοδοξίαν τὸ μέλλον καὶ τὴν αὔριον.

Φῶς,  λοιπόν, καὶ Θάλασσα, τὰ δύο στοιχεῖα τῆς ἐλευθερίας.  Τά χαρακτηριστικά τῆς ὡραίας Θεσσαλονίκης, ποὺ δὲν εἶναι μόνον ἐξωτερικὴ ἐλευθερία, ἀλλὰ κυρίως ἐσωτερική, καὶ πηγάζει ἀπὸ τὸν ἀρχηγόν της καὶ ἀληθῶς ἐλευθερωτὴν Κύριον, «τὸν ποιήσαντα τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτοῖς». 

Ὅθεν, μνημονεύσαντες πάντων τῶν Ἁγίων κατὰ τὴν Θείαν Λειτουργίαν καὶ ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Κυρίῳ τῷ Θεῷ παραθέμενοι, εὐγνωμόνως ἀναφέρομεν τὴν στιγμὴν ταύτην πάντας τοὺς ἐπωνύμους καὶ ἀνωνύμους πεσόντας ἐν τοῖς τῆς πίστεως καὶ τοῦ Γένους ἀγῶσι, τοῖς πρὸ ἑκατονταετίας καὶ πλέον, ἐγείρομεν τὸ κύπελλον τοῦτο τῆς εὐφροσύνης ὑπὲρ τῆς ὑγείας, εὐημερίας καὶ ἐνισχύσεως εἰς τὸν ἀγῶνα τῶν ἀξιῶν τῆς ἐλευθερίας, τῆς Ὑμετέρας Ἐξοχότητος, Κύριε Πρόεδρε τῆς Δημοκρατίας, τῆς ὑπὸ τὸν Ἐξοχώτατον Πρωθυπουργὸν κύριον Ἀντώνιον Σαμαρᾶν ἐντίμου Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως, τῶν ὑμετέρων Ἱεροτήτων, ἀδελφοί Ἱεράρχαι, καὶ πασῶν τῶν ἀρχῶν τῆς πόλεως, μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν Ἱερώτατον Μητροπολίτην Θεσσαλονίκης καὶ Διοικητὴν τοῦ Γ΄ Σώματος Στρατοῦ Στρατηγόν Νικόλαον Δεβετζῆν, ἀμφιτρύονας τῆς τραπέζης ταύτης,  συγχαίρομεν πάντας καὶ ἐπευχόμεθα: «Δεῦρο, Μάρτυς Χριστοῦ Δημήτριε, πρὸς ἡμᾶς» πάντας, τὴν σὴν κληρουχίαν, «σοῦ δεομένους συμπαθοῦς ἐπισκέψεως, καὶ ρῦσαι κεκακωμένους τυραννικαῖς ἀπειλαῖς» νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Γένοιτο.

 ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΙΝ ΑΥΤΟΥ

ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΜΒΡΙΑΚΗΝ ΕΝΩΣΙΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ-ΘΡΑΚΗΣ

Ἱερώτατε καὶ φίλτατε ἐν Χριστῷ ἀδελφὲ Μητροπολῖτα Θεσσαλονίκης κύριε Ἄνθιμε καὶ λοιποί ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

Ἐξοχώτατοι,

Ἐντιμότατε κύριε Πρόεδρε τῆς Ἰμβριακῆς Ἑνώσεως Μακεδονίας - Θρᾴκης,  

          Φίλτατοι συμπατριῶται Ἴμβριοι,

Ἀδελφοί, Πατέρες καὶ Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

      Μὲ ἀνεκλάλητον χαρὰν εὑρισκόμεθα κατὰ τὴν ἑόρτιον καὶ εὐφρόσυνον αὐτὴν ἡμέραν ἐν τῷ μέσῳ ὑμῶν τῶν μελῶν τῆς Ἰμβριακῆς Ἑνώσεως Μακεδονίας καὶ Θρᾴκης καὶ πολὺ ἀγαπητῶν συμπατριωτῶν μας. Τὴν χαράν μας ἐπαυξάνει τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ συνάντησίς μας πραγματοποιεῖται εἰς τὸ Πνευματικὸν Κέντρον τῆς Ἰμβριακῆς Ἑνώσεως Θεσσαλονίκης, τὸν θεμέλιον λίθον τοῦ ὁποίου εἴχαμε καταθέσει κατὰ τὴν πρὸ ἐτῶν ἐπίσκεψίν μας ἐδῶ καὶ τὸ ὁποῖον ἤδη ἀπὸ ἐτῶν λειτουργεῖ ὡς ἑστία πατρικὴ καὶ οἰκογενειακή, κάτω ἀπὸ τὴν σκέπην τῆς ὁποίας φυλάσσονται κειμήλια καὶ ἀναμνήσεις, πόθοι καὶ ἐλπίδες, καὶ μεταδίδονται εἰς τοὺς νεωτέρους ἤθη καὶ ἔθιμα τοῦ τόπου μας, τῆς Ἴμβρου μας, τὴν ὁποίαν τόσον πολὺ ἀγαποῦμε καὶ λατρεύουμε ὅλοι οἱ Ἴμβριοι, ὁπουδήποτε καὶ ἐὰν ζοῦμε, ὁπουδήποτε τῆς γῆς καὶ ἄν εὑρισκώμεθα.

Σᾶς συγχαίρομεν ἐκ βάθους καρδίας διότι διατηρεῖτε αὐτὸν τὸν ἰσχυρὸν σύνδεσμον τῆς ἀγάπης πρὸς τὴν γενέθλιον γῆν, τὴν ὡραίαν νῆσον μας, εἰς τὴν καρδίαν σας καὶ συντηρεῖτε τὴν νοσταλγίαν διὰ τὴν πατρίδα, νοσταλγίαν ἡ ὁποία εὑρίσκει διέξοδον εἰς τὰς ἐπισκέψεις σας εἰς τὴν Ἴμβρον μὲ κάθε εὐκαιρίαν. Χαίρομεν διότι αἱ ἐπισκέψεις σας γίνονται ὁλοὲν καὶ συχνότεραι καὶ ὁλοὲν καὶ περισσότεροι συμπατριῶται μας ὄχι μόνον ἐξ Ἑλλάδος ἀλλὰ καὶ ἐξ Εὐρώπης καὶ Ἀμερικῆς καὶ Αὐστραλίας ἐπισκέπτονται τὴν Ἴμβρον, μερικοὶ ἐκ τῶν ὁποίων ἐπιστρέφουν εἰς αὐτὴν ὁριστικῶς ὅπως ὁ Ὀδυσσεὺς εἰς τὴν Ἰθάκην.

Τὸ γεγονὸς τοῦτο, παρὰ τὰς δυσχερεῖς συνθήκας αἱ ὁποῖαι ἐπεκράτησαν καὶ ἐπικρατοῦν κατὰ τὰς τελευταίας δεκαετίας καὶ τὰς ὁποίας ὅλοι γνωρίζομεν, μᾶς χαροποιεῖ ὅλως ἰδιαιτέρως διότι δίδει νέαν ζωὴν καὶ ἐλπίδα διὰ τὸ μέλλον τῆς Ἴμβρου μας. Τὴν ἐλπίδα αὐτὴν ἀναπτερώνει καὶ ἡ ἀνακαίνισις καὶ λειτουργία πολλῶν ἐκ τῶν ἐν Ἴμβρῳ ἱερῶν ναῶν καὶ παρεκκλησίων μὲ τὴν συνδρομὴν καὶ χορηγίαν Ἰμβρίων καὶ φίλων τῆς Ἴμβρου καὶ μὲ τὴν διαρκῆ μέριμναν τοῦ Ἱερωτάτου ἀδελφοῦ Ἁγίου Ἴμβρου καὶ Τενέδου, ὁ ὁποῖος νύκτα καὶ ἡμέραν ἀγωνίζεται, ἐν συνεργασίᾳ μετὰ τῶν Ἰμβριακῶν Ἑνώσεων καὶ τῶν ἁρμοδίων φορέων, διὰ τὴν ἐπίλυσιν τῶν χρονιζόντων αἰτημάτων τῶν Ἰμβρίων, συγχρόνως δὲ καὶ διὰ τὰς ἀνάγκας τῶν ἐν Ἴμβρῳ καὶ Τενέδῳ διαβιούντων συμπατριωτῶν μας.

Κατὰ τὰ τελευταῖα ἔτη εἴχαμε καὶ ἡμεῖς πολλάκις τὴν χαρὰν νὰ συναντῶμεν ἀρκετοὺς ἀπὸ σᾶς εἰς τὴν προσφιλῆ καὶ πολύπαθη Ἴμβρον μας καὶ νὰ συνεορτάζωμεν μαζὶ τὴν ἑορτὴν τῆς ἀποδόσεως τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου εἰς τὸν ναὸν τῆς Παναγίας εἰς τοὺς Ἁγίους Θεοδώρους, νὰ ἐπισκεπτώμεθα ἱεροὺς ναοὺς καὶ ἐξωκκλήσια, νὰ ἀπολαμβάνωμεν τὴν ἀγαλλίασιν τὴν ὁποίαν προσφέρουν αἱ ἀναμνήσεις τοῦ παρελθόντος καὶ τῶν προσώπων, ἐπανερχόμεναι ζωηραί, ὅταν εὑρίσκεται κανεὶς εἰς τὸν τόπον τῶν παιδικῶν καὶ νεανικῶν αὐτοῦ χρόνων, εἰς τὸν τόπον ἐκ τοῦ ὁποίου ἤρχισε τὴν πορείαν του καὶ ἐκ τοῦ ὁποίου διὰ ποικίλους ὁ καθεὶς λόγους ἀπεμακρύνθη, καὶ αἰσθάνεται καὶ πάλιν τὴν θέρμην τῆς παρουσίας προσώπων οἰκείων καὶ ἠγαπημένων.

Καὶ ἡμεῖς τὴν ᾐσθάνθημεν πολλάκις, ἀξιωθέντες νὰ ἑορτάσωμεν τὴν συμπλήρωσιν πεντηκονταετίας ἀπὸ τῆς εἰσόδου μας εἰς τὸν ἱερὸν κλῆρον, ὑποδεχθέντες κατὰ τὸ παρελθὸν ἔτος τὸν ἀδελφὸν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κύριον Ἱερώνυμον, ὅλως ἰδιαιτέρως ὅμως τελέσαντες ἐφέτος κατανυκτικῶς τὰς ἀκολουθίας τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Ἑβδομάδος καὶ ἑορτάσαντες πανηγυρικῶς τὴν λαμπροφόρον Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου διὰ πρώτην φορὰν μετὰ πολλὰ ἔτη εἰς τὴν Ἴμβρον. Ἡ χαρὰ δὲ καὶ ἡ συγκίνησίς μας ἐγένετο μεγαλυτέρα διὰ τῆς παρουσίας πολυαρίθμων συμπατριωτῶν μας, οἱ ὁποῖοι ἔσπευσαν εἰς τὴν Ἴμβρον διὰ νὰ συνεορτάσωμεν «τὴν κλητὴν καὶ ἁγίαν ἡμέραν» τοῦ Πάσχα καὶ νὰ ψάλωμεν «καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι» τῆς πατρίδος κειμένοις καὶ προσδοκῶσιν ἀνάστασιν νεκρῶν τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη».

Ἰδιαιτέραν συγκίνησιν ἐζήσαμεν ὅμως καὶ κατὰ τὴν πρόσφατον ἐπίσκεψίν μας τελέσαντες τὸν ἁγιασμὸν ἐπὶ τῇ ἐπαναλειτουργίᾳ τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου τῶν Ἁγίων Θεοδώρων, τὸ ὁποῖον μετὰ διακοπὴν ἀρκετῶν δεκαετιῶν λειτουργεῖ καὶ πάλιν μὲ ὀλίγους μαθητάς, ἡ παρουσία τῶν ὁποίων προοιωνίζεται καλὴν συνέχειαν καὶ μᾶς γεμίζει ὅλους μὲ χρηστὰς ἐλπίδας καὶ προσδοκίας ὅτι ἡ ζωὴ τῆς Ἴμβρου μας θὰ συνεχισθῇ καὶ ὁ πολιτισμός μας καὶ οἱ ἀξίες μας καὶ τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμά μας καὶ οἱ παραδόσεις μας θὰ ἔχουν καὶ ἐκεῖ συνέχεια, ὅπως ἔχουν καὶ ἐδῶ εἰς τὴν Ἑλλάδα καὶ παντοῦ ὅπου γῆς εὑρίσκονται Ἴμβριοι. Διότι οἱ Ἴμβριοι δὲν ξεχνοῦμε ποτὲ τὴν πατρίδα μας καὶ τὰς παραδόσεις μας. Τὶς ζοῦμε καὶ ζοῦμε μὲ αὐτὰς καὶ τὰς μεταλαμπαδεύομεν καὶ εἰς τὰς νεωτέρας γενεάς. Καὶ ὅ,τι ζῇ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ σβύσῃ, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ προοδεύσῃ. Αὐτὸ ἐλπίζομεν καὶ πιστεύομεν ἡμεῖς καὶ διὰ τοῦτο ἀγωνιζόμεθα μὲ ὅλας μας τὰς δυνάμεις, ὅπως καὶ σεῖς ἐδῶ εἰς τὴν Ἰμβριακὴν Ἕνωσιν Μακεδονίας καὶ Θρᾴκης καὶ οἱ Ἴμβριοι ἁπανταχοῦ τῆς γῆς.

Δι᾿ αὐτὸ καὶ συγχαίρομεν πατρικῶς τὸν Πρόεδρον καὶ τὸ Διοικητικὸν Συμβούλιον τῆς Ἰμβριακῆς Ἑνώσεως Μακεδονίας καὶ Θρᾴκης καὶ πάντας τοὺς ἐργαζομένους εἰς τὸ Πολιτιστικὸν Κέντρον τῆς Ἑνώσεως, ἀλλὰ καὶ ὅλους τοὺς ἐργαζομένους εἰς τοὺς κατὰ τόπους Συλλόγους Ἰμβρίων καὶ Τενεδίων διὰ τὸ σπουδαιότατον καὶ ὠφελιμώτατον ἔργον τὸ ὁποῖον ἐπιτελεῖτε καὶ τοῦ ὁποίου τοὺς γλυκεῖς καρποὺς ἤδη γευόμεθα βλέποντες τοὺς νέους μας, οἱ ὁποῖοι ἔχουν γεννηθῆ μακρὰν τῆς γλυκείας νήσου τῆς Ἴμβρου νὰ τὴν ἀγαποῦν καὶ νὰ τὴν ἐπισκέπτωνται μετὰ πόθου καὶ νόστου, ὡρισμένοι δὲ ἐξ αὐτῶν νὰ σκέπτωνται καὶ τὴν μόνιμον ἐγκατάστασίν των ἐν τῇ νήσῳ, γεγονὸς τὸ ὁποῖον θὰ βελτιώσῃ τὴν ἐπικρατοῦσαν ἐκεῖ κατάστασιν.

Ὡς Πατριάρχης ἀλλὰ καὶ ὡς συμπατριώτης σας εὐχαριστοῦμεν θερμότατα ὅλους διὰ τὴν προσφοράν σας καὶ σᾶς συγχαίρομεν καὶ πάλιν καὶ πολλάκις, εὐχόμενοι ὅπως ὁ Κύριος ἐπευλογῇ τὸ ἔργον σας καὶ σᾶς ἐνισχύῃ πρὸς εὐόδωσιν αὐτοῦ, ἀπονέμομεν δὲ μὲ πολλὴν στοργὴν καὶ ἀγάπην εἰς ὅλους σας, προσφιλεῖς συμπατριῶται, τὴν πατρικὴν καὶ Πατριαχικήν μας εὐλογίαν.