Αντί του κενού το «κοινόν» - δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

Αντί του κενού το «κοινόν»

Κυριακή Στ’ Λουκά

Γι’ακόμη μια φορά το κακό μπροστά στον Αγαθό Κύριο. Δέσμιος ο άνθρωπος, με ευκολία έλυνε τις αλυσίδες του σωφρονισμού ενώ δε μπορούσε να ελευθερωθεί από τις αρνητικές επιδράσεις του. Μας εγείρει την σκέψι ο τρόπος με τον οποίον ο πονηρός «ζητά τον χρόνο του» για να οργανώσει τή «δύναμί»του. Ξέρει πως στήν αναμέτρησι με τον Ιησού νικητής θα είναι ο Κύριος του παντός. Γνωρίζει πως θα εγκαταλείψει τον άνθρωπο εφ΄όσον το θέλημα του Κυρίου το ορίσει. Δε θέλει να εξαφανιστεί στο κενό και προτιμά το σώμα ενός ζώου, του ακάθαρτου (κοινού) χοίρου. Είναι μόνο εγωιστικές προφάσεις. Είναι προφανές πως αντιλαμβάνεται ότι εάν υποχρεωθεί από τον Πλάστη να εγκαταλείψει το πλάσμα ο προορισμός είναι απόλυτος. Είναι η κόλασι, η άβυσσος, η απώλεια.

Πράγματι! Μοναδικό όχημα του πονηρού πνεύματος σ΄ολόκληρη την Κτίσι μόνο ο άνθρωπος μπορεί να καταντήσει. Σ’εκείνον βρίσκει το πρόσφορο έδαφος για να καλλιεργήσει τα πάθη και το κακό. Λέγοντας «άνθρωπος» εννοείται ο νους ο ανθρώπινος διότι εκείνος είναι ο εφελκυστής της αμαρτίας και όχι το σώμα. Στις κινήσεις, στις αποφάσεις, στα διανοήματα του νου δεσμεύεται το σώμα ενώ το πνεύμα, η ψυχή θα κριθεί για τις επιλογές που ακολούθησε ο πηλός. Από την απόλυτη, λοιπόν, απώλεια, ζήτησε το σώμα του χοίρου ζητώντας σαν από κάπου να πιαστεί. Αν ο άνθρωπος δεν του επιτρέψει την είσοδο καμιά ύπαρξι, κανένας τόπος δε θα μπορεί να φιλοξενήσει τον άφιλο εχθρό του καλού.

Μ’ένα Του λόγο, μέ μια σκέψι Του, ο πονηρός δε θα μπορούσε να αντέξει την Αλήθεια Του. Άρα εύκολο πολύ για τον Θεάνθρωπο. Γιατί, όμως, δε γίνεται το θαύμα σε κάθε περίπτωσι; Μήπως μόνον όσοι χαρακτηρίζονται ως «δαιμονισμένοι» έχουν ανάγκη θεραπείας; Είναι αναγκαίο να υπάρχει και η ελεύθερη βούλησι του προσώπου. Χωρίς αυτήν αδύνατον να συντελεσθεί έστω και το παραμικρό ή καλλίτερα αδύνατο να προχωρήσει σε κάποια ενέργεια ο Βασιλεύς της ελευθερίας. Θέλει την παρέμβασι του Θεού ο άνθρωπος; Το φυσιολογικό θα ήταν ναί. Δε θέλει αυτή του η απάντησι, όμως, να τον δυσκολέψει στις περαιτέρω επιλογές. Ο Χριστός είναι δυσβάσταχτο σύμφωνο για να το υπογράψει ο άνθρωπος της ασυδοσίας.

Στην ευρύτερη περιοχή των Γαδαρηνών μόνον ένας απαλλάχθηκε από την τυραννία του πονηρού. Οι υπόλοιποι έμειναν αδελφοί μου με την εωσφορική πόρωσι να συνεχίζουν την επιβίωσί τους. Προτιμούσαν έναν αδελφό να ταλαιπωρείται σε αξιοθρήνητη κατάστασι παρά αποδεσμευμένο από τη δουλεία του πονηρού. Δεν έμειναν στο θαύμα. Δεν παρακάλεσαν τον Κύριο να καθήσει κοντά τους, μαζύ τους ελευθερωτής κάθε κακού. Αντί για Εκείνον τους συνέφερε να είχαν την αγέλη των χοίρων αντίθετα με το Θεϊκό πρόσταγμα στον Νόμο. Πώς να τη βλέπουν να θυσιάζεται για την αγάπη του αδελφού; Ο Ιησούς αναχωρώντας αφήνει αγαπητοί μου, τον θεραπευμένο άνθρωπο ως άδιάψευστο κήρυκα των θαυμασίων του Ουρανού. Τον αφήνει να διδάσκει με το παράδειγμά του, με την εμπειρία του, με τους λόγους του όσους περνιούνται για λογικοί. Τελικά όποιος επιθυμεί τη σωτηρία αυτή ανέτειλε! Ούτε το «κοινόν»(ακάθαρτο) ούτε το κενό αλλά το καινό μήνυμα του Ευαγγελίου Ιησού Χριστού που ανακαινίζει τον νου και το πνεύμα που χωρίζουν τη λογική από την άλογη κτίσι.  

δ. Γρηγόριος Φραγκάκης

Πηγή:  Απογευματινή Κωνσταντινουπόλεως