Κανών Ἀκαθίστου Ὠδή στ΄ Τό λαμπρότερο ἔνδυμα - π. Γρηγόριος Μουσουρούλης

Κανών Ἀκαθίστου Ὠδή στ΄

Τό λαμπρότερο ἔνδυμα

(ἐκ τοῦ Οἴκου «Ἤκουσαν οἱ ποιμένες», Β´Στάσις)

«Χαῖρε, ὁ πόκος ὁ ἔνδροσος, ὅν Γεδεών, Παρθένε, προεθεάσατο»

          Οἱ Μαδιανίτες καί οἱ Ἀμαλη­κίτες, λαοί ξένοι πρός τόν ἀληθινό Θεό, θέλησαν νά καταλάβουν τή χώρα τοῦ Ἰσραήλ. Τή δύσκολη ἐκείνη ὥρα ὁ ἅγιος Θεός ἐκάλεσε τόν Γεδεών νά σώσει τόν ἐκλεκτό λαό του. Ἡ κλήση τοῦ Γεδεών, ὡς Κριτοῦ καί Ἀρχηγοῦ τῶν Ἰσραηλιτῶν, ἔγινε μέ θαῦμα. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ βρισκόταν στό ἁλώνι καί ἐρράβδιζε στάχυα, παρουσιάστη­κεν Ἄγγελος Κυρίου καί τοῦ εἶπεν: Ὁ Κύριος θά εἶναι μαζί σου. Θά σέ βοηθᾶ στίς μάχες, θά σέ φωτίζει πῶς νά ἐνεργεῖς καί ἔτσι θά χτυπήσεις  καί θά νικήσεις ὅλους τούς Μαδιανίτες σάν νά ἦταν ἕνας ἄνθρωπος (Κριτ. στ΄16). Πῶς δέχτη­κε τήν εἴδηση ὁ Γεδεών; Πῶς ἀντέδρασε στά ἀγγελικά λόγια;

****

          «Χαῖρε, ὁ πόκος ὁ ἔνδροσος, ὅν Γεδεών, Παρθένε, προεθεάσατο»

Ὅταν ὁ Ἄγγελος ἀνεχώρησεν, ὁ Γεδεών ζήτησε ἀπό τόν Θεόν ἕνα σημεῖο, πού θά ἐστερέωνε τόν ἴδιο καί τούς συμπολεμιστές του στήν πίστη ὅτι ὁ Θεός θά εἶναι μαζί τους καί θά τούς ἐχάριζε τήν ἀκαταμάχητη βοήθειά Του.  Εἶπε λοιπόν στόν Θεόν, ἄν πραγματικά θά σώσεις, Κύριε, τόν Ἰσραήλ μέ τό ἀδύναμο χέρι μου, σύμφωνα μέ αὐτό πού μοῦ εἶπες, δεῖξε το μέ τό ἑπόμενο σημάδι. Ἀπόψε τό βράδυ θά τοποθετήσω στό ἁλῶνι ἕνα ποκάρι μαλλιά. Ἄν αὔριο πρωῒ αὐτό τό ποκάρι  βρεθεῖ ποτισμένο μέ δροσιά, ἐνῶ τό ἁλῶνι καί ὅλα τά γύρω του μέρη παραμείνουν κατάξερα, τότε θά γνωρίζω καί θά εἶμαι βέβαιος ἐγώ καί οἱ συμπολεμιστές μου  ὅτι πραματικά ἡ προστασία σου καί ἡ βοήθειά σου θά μᾶς ἐξασφαλίσει τή νίκη.

          «Καί ἐγένετο οὕτως» λέγει ἡ Ἁγία Γραφή. (Κρ. στ΄36-38). Σηκώθηκε τό πρωῒ ὁ Γεδεών, ἔστιψε τό ποκάρι καί ἔσταξε ἀπ’ αὐτό τόσο πολύ ὑγρό, ὥστε γέμισεν ἀπό τή δροσιά του (τό νερό) μιά λεκάνη ὁλόκληρη. Ἀλλά καί πάλιν ὁ Γεδεών εἶπε μέ εὐλάβεια στόν Θεό: Κύριε, ἄς μή ξεσπά­σει ἡ ὀργή σου ἐναντίον μου, διότι θά μιλήσω ἀκόμη μιά φορά. Θά χρησιμοποιήσω καί πάλι τόν ὄγκο αὐτό τοῦ μαλλιοῦ γιά νά βεβαιωθῶ ὅτι θά γίνει τό θαῦμα τῆς σωτηρίας τοῦ λαοῦ σου. Ἡ ξηρασία τώρα ἄς ὑπάρχει μόνο στό μαλλί αὐτό καί σέ ὅλο τόν γύρω χῶρο νά πέσει δροσιά νυκτερινή. Ὁ Θεός πάλιν ἐθαυματούργησεν ἐκεί­νη τή νύκτα. Ἔμεινε δηλαδή στεγνό καί ξερό τό ποκάρι τό μαλλί, ἐνῶ στή γύρω περιοχή ἔπεσε ἄφθονη νυκτερινή δροσιά, σάν νά εἶχε βράξει. Βέβαιος πλέον ὁ Γεδεών ὅτι ὁ Κύριος θά ἔσωζε τόν λαό, πολέμησε μέ ἀνδρεία τούς ἐχθρούς καί τούς κατανίκησε.

          Οἱ ἀρχαῖοι ἐκκλησιαστικοί συγγραφεῖς εἶδαν τόν πόκο αὐτό, τό ποκάρι τοῦ μαλλιοῦ τοῦ Γεδεών, ὡς ἱερό σύμβολο πού συμβολίζει τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, τή δέ δροσιά ὅτι συμβολίζει τόν Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ. Ὅπως ἡ δροσιά κατεβαίνει ἀθόρυβη στό μαλλί, ἔτσι καί ὁ Θεός Λόγος  ἐσαρκώθηκε θαυματουργικῶς, μέ τρόπο ὑπερφυσικό ἀπό τήν Θεοτόκο. Καί ὁ ποιητής τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου ὕμνησε τήν Παναγία μας καί τήν ὀνόμασε ἔνδροσο πόκο, ὅπως ἀκούσαμε στό σχετικό τροπάριο τῆς στ΄ὠδῆς τοῦ κανόνος.  «Ἐκ σοῦ ἡ δρόσος ἀπέσταξε, εἶπεν, φλογμόν πολυθεῒας ἡ λύσασα». Δηλαδή: Ὑπεραγία Θεοτό­κε, ἀπό σένα ἔσταξε ἡ δρόσος (ὁ Χριστός), πού ἔσβησε τή φλόγα τῆς εἰδωλολατρικῆς πολυθεῒας.

****

          Ὁ Υἱός τῆς Παρθένου, λοιπόν ὁ Κύριος Ἰη­σοῦς Χριστός εἶναι ἡ δροσιά τῆς ψυχῆς μας. Ὄχι ὑλική ὅπως ἐκείνη, πού ἀπολάμβαναν οἱ Ἰσραη­λίτες καί κατέβαινε ἀπό τό ὄρος Ἀερμών, ἀλλά δροσιά θεία, πνευματική, ζωογόνος καί σωτήρια μέσα στόν καύσωνα τῆς ἁμαρτίας. Διότι μή ξεχνᾶμε, ἀγαπητοί, ὅτι ἡ ἁμαρτία μεταβάλλει τήν κοινωνία σέ ἔρημο πνευματικῶς. Ἔρημη ἀπό ἀρετές, ἄνυδρη, ξερή καί νεκρή. Μέ τήν ἁμαρτία ἡ ψυχή στεγνώνει, χάνει τήν πνευματική ἰκμάδα καί δύναμη. Ἡ ἀγωνία, ἡ ταραχή, οἱ ἔλεγχοι τῆς συνειδήσεως αὐξάνουν τήν ξηρασία της. Γι’αὐτό καί προφήτης Δαυῒδ λέγει στόν Θεό: «… ἡ ψυχή μου ὡς γῆ ἄνυδρός σοι» (Ψαλμ. 142, 6). Ἡ ψυχή μου γεμάτη πόθο σέ δίψασε καί ζήτησε τή βοήθειά Σου ὡς γῆ κατάξερη καί ἄνυδρη, πού ἔχει ἀνάγκη ἄμεση νά ποτιστεῖ. Μόνον ὁ Κύριος δροσίζει τήν ἀνθρώπινη ψυχή. Αὐτός τήν λυτρώ­νει καί τήν χαριτώνει μέσα στήν Ἐκκλησία Του.

          Ὁ Χριστός μας δροσίζει τόν πιστό μέσα στό καμίνι τῶν θλίψεων, πού ξεραίνει τόν ὅλο ἄν­θρωπο, τοῦ στεγνώνει τό σῶμα, τοῦ στεγνώνει καί τή ψυχή. Κοντά στόν Χριστό δροσίζεται ὁ πονεμένος, εἰρηνεύει ὁ ταραγμένος, πλημμυρίζει ἀπό θεϊκή χαρά, ἀπό ἀνέκφραστη ἀγαλλίαση. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ἡ δρόσος ἡ λυτρωτική τῶν ψυχῶν μας.

******

«Χαῖρε, ὁ πόκος ὁ ἔνδροσος, ὅν Γεδεών, Παρθένε, προεθεάσατο»

          Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ἡ Παναγία μας, τώρα πού κάθεται στά δεξιά τοῦ θρόνου τοῦ Υἱοῦ της, ποθεῖ νά βλέπει τούς πιστούς χριστι­ανούς, τά πνευματικά της παιδιά, νά πλησιάζουν τόν  Κύριο γιά νά δροσίζονται μέσα στήν πνευμα­τική ξηρασία τῆς ἁμαρτίας καί τῶν θλίψεων. Αὐτό ζητεῖ ἀπό ἐμᾶς. Καί αὐτό θά εἶναι γι’αὐτήν ἡ καλύτερη τιμή, τό πιό ὄμορφο δοξαστικό, τό πιό θαυμάσιο ἐγκώμιο.

Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Μουσουρούλης

 Ἐκφωνήθηκε στόν Ἱερό Καθεδρικό  Ἁγίου Ἰωάννου Λευκωσίας, Παρασκευή 10.03.2017