ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΚΟΝΗ ΤΩΝ ΚΟΥΡΑΜΠΙΕΔΩΝ

 ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΚΟΝΗ ΤΩΝ ΚΟΥΡΑΜΠΙΕΔΩΝ

Αν και χειμώνας, ο καιρός ήταν καλός. Είπε να κατηφορίσει με τα πόδια τη λεωφόρο αντί να περιμένει το λεωφορείο.

Τα σκαρφαλωμένα στους στύλους αστέρια των Χριστουγέννων, που ξόδεψαν πολλές κιλοβατώρες κατά τις μέρες των εορτών για να φωτίσουν το κενό των περαστικών, πλέον είναι σβηστά - χαρά σε αναστολή, δεμένη με tire up. Κατεβάζοντας το κεφάλι, το βλέμμα κεντρίζουν ορισμένα εναπομείναντα έλατα, μέχρι πριν λίγο πλουμιστά και φωταγωγημένα μα πλέον ξερά και γυμνά, σαν όρθια ψαροκόκκαλα δίπλα στους κάδους σκουπιδιών.

Τα φωτάκια στα μπαλκόνια αποκαθηλώθηκαν, οι καταθέσεις στους λογαριασμούς μειώθηκαν, τα κιλά στη ζυγαριά αυξήθηκαν, οι ξενιτεμένοι φίλοι επέστρεψαν. Ήρθαν και έφυγαν τα Χριστούγεννα, μπήκε ο νέος χρόνος, οι βιτρίνες θα γεμίσουν αγιοβαλεντίνικες καρδιές κι έπειτα αποκριάτικα και μετά λαμπάδες και κόκκινα αυγά κι αργότερα μαγιό και σαγιονάρες κι ύστερα σχολικά και ξανά χριστουγεννιάτικα κ.ο.κ.…

«Πόσο αμείλικτα κυλά ο χρόνος;» σκέφτηκε.

«Τι νόημα έχει όλος αυτός ο κύκλος, ξανά και ξανά;».

«Σε τελική ανάλυση τι σημαίνει για μένα ότι γεννήθηκε και σταυρώθηκε ο Χριστός;»

«Πόσο με αφορά και πόσο αλλάζουν αυτά τα γεγονότα τη δική μου ζωή;».

Κι ενώ τα ερωτήματα έπεφταν με τέτοιο ρυθμό, που φάνταζαν αναπάντητα, σε κάποια φάση, ένα τρικάκι πεταμένο στο πεζοδρόμιο μαγνήτισε την προσοχή·

«Κάθε κομμάτι της σάρκας σου ένα σπουδαίο ποίημα θα γίνει»

Ψυχρολουσία. Να, γιατί! Για να πάρει τη σάρκα μου γεννήθηκε. Για να γίνω ένα σπουδαίο ποίημα σταυρώθηκε και αναστήθηκε. Σαν ένα τρένο η Εκκλησία προχωρά στις ράγες του χρόνου σε μια ευθεία γραμμή κάνοντας μικρότερες και μεγαλύτερες στάσεις για να ανέβω και να φτάσω στον προορισμό· Χριστούγεννα – Πάσχα – επόμενα Χριστούγεννα – επόμενο Πάσχα - …

Δεν ξέρω πόσες στάσεις μου μένουν. Γνωρίζω, όμως, ότι ο Χριστός γεννήθηκε για να τοποθετήσει τις ράγες που οδηγούν με ασφάλεια στο πατρικό σπίτι βάζοντας σε αυτές την Εκκλησία Του που εξασφαλίζει τη διαδρομή. Δεν ξέρω πόσους συνεπιβάτες θα συναντήσω εκεί μέσα. Ξέρω, όμως, με σιγουριά ότι μία θέση είναι άδεια και γράφει το όνομά μου.

Ο Όσιος Πορφύριος έλεγε ότι «όποιος θέλει να γίνει χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής!». Πρέπει δηλαδή να αγαπά και να ματώνει για τον αδελφό, να στηρίζει τον αναγκεμένο, τον απόβλητο. Να ανοίγει την ύπαρξή του στον άλλον, να σβήνει τις μουτζούρες τις φύσης του, ώστε να έρθει ο Ποιητής και να μεταβάλει κάθε κομμάτι της σάρκας, κάθε κύτταρο της ύπαρξης, ένα σπουδαίο ποίημα!

Για την ακρίβεια να ξανακάνει το αρχικό ποίημα, από το οποίο σκόρπισαν κομμάτια, σβήστηκαν λέξεις, χάθηκε το μέτρο, εφθάρη η ευαισθησία, και πάλι σπουδαίο. «Τὰς ψυχὰς ἡμῶν ἁγίασον, τὰ σώματα ἅγνισον, τοὺς λογισμοὺς διόρθωσον, τὰς ἐννοίας κάθαρον» για να μπορέσω να δω, κάτω από την άχνη των κουραμπιέδων, το σπουδαίο ποίημα που με προόρισες να γίνω.

Περιοδικό "ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ", τ. 146