Μιλούμε όλοι συνεχώς για
προβλήματα, δυσκολίες, ασθένειες, κρίση οικονομική, προβλήματα, προβλήματα,
προβλήματα... Πράγματι, πόσα προβλήματα! Μεγάλα και μικρά!
Έρχομαι με απλότητα και
καλοπροαίρετα να κάνω μία ερώτηση: έχει ακούσει κανείς άραγε, κάποιον, αντί της
κρίσης και της δυσκολίας που τυχόν περνά ο ίδιος να αναφέρει την δυσκολία και
τα προβλήματα που περνούν τα παιδιά μας;
Έχουμε εγκλωβιστεί στα δικά μας
προβλήματα, μας έγινε συνήθεια πια, όλος ο χρόνος μας να είναι γεμάτος με το
άγχος της επιβίωσης, το οποίο κυριαρχεί. Μέσα στον χρόνο μας υπάρχει άραγε
κάποια στιγμή που να ανήκει αποκλειστικά στα παιδιά μας;
Επισκέφθηκα προ ημερών μια
κατασκήνωση, κατόπιν προσκλήσεως, για να μιλήσω στα παιδιά. Πίσω από την παιδική
«τρέλα», τις φωνές και τα γέλια των παιδιών, διέκρινα ζωγραφισμένη μέσα στα
μάτια τους θλίψη και στεναχώρια. Το αθώο παιδικό βλέμμα είχε αντικατασταθεί από
το ανήσυχο και τρομαγμένο βλέμμα, το οποίο διακρίνουμε συνήθως σε ενήλικες και
όχι σε παιδιά.
Τα πιο παλιά χρόνια τα παιδιά
έφευγαν από το σπίτι για το δημοτικό σχολείο. Η εξέλιξη μέχρι σήμερα είναι τα
νηπιαγωγεία, οι παιδικοί και, επί των ημερών μας, οι βρεφονηπιακοί σταθμοί.
Αυτό μαρτυρά ότι, όσο εξελίσσεται ο άνθρωπος, τόσο απομακρύνονται τα παιδιά από
τους γονείς. Αυξάνονται οι ανάγκες, οι υποχρεώσεις, τα προβλήματα και στους δύο
γονείς, συνεπώς όλοι αυτοί οι σταθμοί έχουν γίνει πρακτικά υποχρεωτικοί, και
δόξα τω Θεώ που υπάρχουν και αυτοί!
Αγκαλιάζουμε άραγε τα παιδιά μας;
Τους δίνουμε αγάπη; Η αγκαλιά της μητέρας και του πατέρα δεν αντικαθίσταται!
Αυτό όμως που έχει αντικατασταθεί είναι οι προτεραιότητες! Με την δικαιολογία
της βελτίωσης των συνθηκών ζωής, και για ένα καλύτερο μέλλον των παιδιών μας,
δώσαμε προτεραιότητα στην δουλειά, αφήνοντας πίσω τα παιδιά.
Τα παιδιά είναι η «απόδειξη» για
τους γονείς. Οι «μεγάλοι» φτιάχνουν τον κόσμο που θα κληροδοτήσουν στα παιδιά.
Ταυτόχρονα οι γονείς χτίζουν τον χαρακτήρα των παιδιών τους, δίνοντάς τους τα
κατάλληλα εφόδια για να καταφέρουν να επιβιώσουν στον κόσμο που τους
παραδίδουν.
Δυστυχώς ο κόσμος που φτιάξαμε
είναι γεμάτος άγχος, απελπισία και κατάθλιψη. Μέσα σ' αυτόν τον κόσμο, όμως,
καλούνται να ζήσουν τα παιδιά μας, τα οποία έχουν στερηθεί την αγκαλιά και την
αγάπη, και γεύονται την θλίψη, ενίοτε και την απόγνωση.
Μέσα από αυτές τις σκέψεις
προσπαθώ να κοιτάξω την αλήθεια κατάματα, όσο πικρή και να φαίνεται. Η αλήθεια
όμως δεν είναι πικρή, εμείς έχουμε πικράνει την ζωή μας, οπότε όλα μας
φαίνονται πικρά και σκληρά!
Ας δώσουμε την αγάπη και την
αγκαλιά μας στα παιδιά μας για να νιώσουν την στοργή και την ασφάλεια τώρα, από
την παιδική τους ηλικία!
Τα παιδιά
-Δεν ευθύνονται για τίποτα!
-Δεν ευθύνονται για το άγχος μας!
-Δεν ευθύνονται για τα προβλήματά
μας!
Εμείς ευθυνόμαστε που τους
στερούμε την παιδικότητά τους, αποδίδοντάς τους, με την στάση μας, ευθύνες, τις
οποίες δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν, γεμίζοντας τις αγνές ψυχές τους με
άγχος και κατάθλιψη.
(διευκρίνηση: το άρθρο δεν
καταφέρεται εναντίον της υπάρξεως παιδικών κ.ά. σταθμών. Αντιθέτως, όπως
προειπώθηκε, δόξα τω Θεώ που υπάρχουν παιδικοί σταθμοί για να συμπληρώνουν το
κενό.)
Αρχιμανδρίτης Βαρθολομαίος
Καθηγούμενος Ιεράς Μονής
Εσφιγμένου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου