Πώς ξενυχτούν οι χριστιανοί; - Σοφίας Καυκοπούλου

Πώς ξενυχτούν οι χριστιανοί;

τής Σοφίας Καυκοπούλου

Οι χριστιανοί, είναι κι αυτοί άνθρωποι! Βγαίνουν με φίλους και φυσικά διασκεδάζουν. Ωστόσο οι συνειδητοί χριστιανοί δεν ασχημονούν, ούτε κρύβουν στο σκοτάδι τής νύχτας την αμαρτία. Οι Πατέρες θεωρούν τη νύχτα πεδίο πνευματικού αγώνα. Όταν οι υπόλοιποι άνθρωποι ησυχάζουν ή διασκεδάζουν, οι μοναχοί αγρυπνούν προσευχόμενοι. Όταν ο κόσμος ξεκουράζεται, κάποιοι επιλέγουν να θέσουν τους εαυτούς τους στην υπηρεσία των συνανθρώπων τους και δέονται για την σωτηρία όλων ημών.

Ιδίως τον χειμώνα, σε πολλές ενορίες λαμβάνουν χώρα αγρυπνίες. Αρκετός κόσμος συμμετέχει και μάλιστα φαίνεται ότι από πολλές απόψεις «βολεύει» όσους δυσκολεύονται να βρεθούν στους Ι.Ν. άλλες ώρες. Τώρα το καλοκαίρι, που ο κόσμος προτιμά να κυκλοφορεί τις βραδυνές και νυχτερινές ώρες, λόγω τής ζέστης που επικρατεί την ημέρα, οι αγρυπνίες μάλλον θα έπρεπε να πληθύνουν.

Είναι πολύ εύκολο για τούς νέους, μετά τις βραδυνές εξόδους, να έρχωνται στις Εκκλησιές για να προσευχηθούν πριν γυρίσουν σπίτι. Αλλά και για τούς μεγαλύτερους, να τακτοποιήσουν τις υποχρεώσεις τους και να βρουν χρόνο για τον Θεό, πριν παραδοθούν στην αγκαλιά τού Μορφέα.

Εκτός από τις αγρυπνίες, καλό θα ήταν να εξεταστή και η πύκνωση των νυχτερινών Θείων Λειτουργιών, αλλά και των δεύτερων Θείων Λειτουργιών τις Κυριακές, ιδίως τους χειμερινούς μήνες. Σίγουρα, πολλοί μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι και ασθενείς θα ανταποκρίνονταν σε μία Λειτουργία που θα ξεκινούσε στις 9.00 το πρωί, επί παραδείγματι. Πολλές βέβαια ενορίες, κυρίως στις πόλεις, από χρόνια τελούν δεύτερες Θείες Λειτουργίες.

Η Εκκλησία, στηρίζεται πάνω σε μια επαναστατική θεώρηση τού κόσμου, όπως αυτή πηγάζει από την πίστη στον Χριστό. Ο χριστιανισμός είναι η κατ’ εξοχήν θρησκεία τής ελευθερίας αλλά και τής αγάπης. Οπότε, όλοι έχουν θέση μέσα στην αδελφική ατμόσφαιρα, στους Ναούς εν προκειμένω. Επειδή δεν πρέπει να εθελοτυφλούμε απέναντι στον σύγχρονο τρόπο ζωής, που καλώς ή κακώς –αυτό είναι άλλο ζήτημα- είναι αυτός που είναι, πρέπει να βρίσκουμε τρόπους ώστε να προσαρμόζωμε την ζωή μας, έχοντας χρόνο και για την τόσο απαραίτητη επικοινωνία με τον Δημιουργό.

«Λένε ότι θα υπάρξουν καλύτερες εποχές, αλλά αυτή είναι η δική μας»· κυκλοφορεί στο διαδίκτυο αυτή η ενδιαφέρουσα φράση. Ενδιαφέρουσα και αληθέστατη. Ποτέ στην ιστορία δεν υπήρξε εποχή που όλα να κυλούσαν ομαλά και να ήσαν τέλεια. Βέβαια, η πεποίθηση για το καλύτερο που θα έλθη στο μέλλον, είναι έμφυτη ανάγκη τού ανθρώπου. Εκτός αυτού, είναι και η προσμονή για τον χαμένο Παράδεισο, που ενυπάρχει σύμφυτη με την ύπαρξή μας. Ωστόσο, αυτή είναι η εποχή μας! Και σε αυτήν καλούμεθα να ζήσωμε, κάνοντας όσο μπορούμε καλύτερα πράγματα για τούς επόμενους που θα έρθουν. Σε αυτή την εποχή, ο άνθρωπος ζει διαφορετικά απ’ ό,τι στο παρελθόν. Όμως δεν πρέπει σε καμμία περίπτωση να αποκοπή από το Σώμα τής Εκκλησίας.

Γι’ αυτό καλό θα είναι να επανεξετασθούν κάποια ζητήματα, με κύριο γνώμονα όχι φυσικά να εκκοσμικευθή η Εκκλησία, αλλά να γίνη ένα άνοιγμα, μία τεράστια αγκαλιά που να δείξη εκ νέου στους πιστούς, ότι είναι εκεί για να βρουν πνευματικό απάγκιο και στήριξη. Να κατανοήσωμε όλοι ότι η Εκκλησία δεν τάσσεται κατά τής υγιούς διασκεδάσεως, ούτε κλείνει την πόρτα σε όσους δεν μπορούν να βρεθούν στους Ναούς κατά τις καθιερωμένες ώρες. Γένοιτο!