ΔΥΟ ΑΞΙΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΙ ΤΟΥ ΥΨΙΣΤΟΥ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

ΔΥΟ ΑΞΙΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΙ ΤΟΥ ΥΨΙΣΤΟΥ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Τόν περασμένο αἰώνα ὑπῆρχε ἕνα ἐργοστάσιο στήν πόλη τῆς Καλαμάτας, εἶχε ἕνα μικρό Ἱερό Ναό, τήν Ἁγία Βαρβάρα, στό προαύλιό του, μέσα σέ ἄνθη καί φυτά. Τώρα, δέν ὑπάρχει τό ἐργοστάσιο. Ἀπό ἐργοστάσιο παραγωγῆς οἴνων καί οἰνοπνευμάτων ἔγινε οἰκόπεδα καί στή συνέχεια πολυκατοικίες. Εὐτυχῶς, ὁ Ναός ὑπάρχει ἀκόμα.

Σέ αὐτόν τόν Ἱερό Ναό, γιά ἀρκετά χρόνια ἐφημέριος ἦταν ὁ ἀείμνηστος πατήρ Εὐσέβιος Θεριακής, ἱερομόναχος καταγόμενος ἀπό τήν Μικρά Ἀσία καί πνευματικός τῆς Χριστιανικῆς Ἑνώσεως Καλαμάτας.

Ὅσοι εἶχαν τήν εὐλογία νά παρακολουθήσουν τίς Θεῖες Λειτουργίες στήν Ἁγία Βαρβάρα μέ λειτουργό τόν π. Εὐσέβιο, ἀκόμα θυμοῦνται τό ψυχικό ἀνέβασμα πού αἰσθάνοντο ἀπό τόν τρόπο τῆς τέλεσης τῆς Θείας Λειτουργίας.

Ὁ π. Εὐσέβιος ἦταν καί ὁμαδάρχης στίς Χ.Μ.Ο.

Σέ μιά συνάντησή μας, μᾶς λέει νά μή πηγαίνουμε στό ἱερό τῶν Ναῶν καί νά ἀποφεύγουμε νά εἴμαστε «παπαδάκια». Ἡ προτροπή του αὐτή μᾶς ξένισε. Ἐμεῖς, τά «χριστιανόπουλα» νά μή εἰσερχόμαστε στό ἱερό; Πολύ παράξενο πράγμα μᾶς φάνηκε αὐτό καί διατυπώσαμε τίς ἀντιρρήσεις μας.

«Εἶστε μικροί ἀκόμα» μᾶς ἀπάντησε ὁ π. Εὐσέβιος. «Ὅταν μεγαλώσετε, θά καταλάβετε αὐτό πού σᾶς λέω. Πάντως, στό ἱερό νά μή πηγαίνετε».

Πέρασαν τά χρόνια καί μία Κυριακή παρακολούθησα ἀπό τό ἱερό μιά Θεία Λειτουργία, σέ ἕνα ἐνοριακό Ναό, μέ δύο ἱερεῖς. Καλλίτερα νά μή τήν παρακολουθοῦσα! Καμία σοβαρότητα ἀπό τούς ἱερεῖς. Ἔδειχναν ὅτι δέν καταλάβαιναν τί ἔκαναν. Κουβέντιαζαν μεταξύ τους, τσακωνόντουσαν μέ τά «παπαδάκια» καί τούς ἄλλους πού ἔκοβαν τό ἀντίδωρο κ.λ. Χασκογελοῦσαν καί ἀστειεύοντο καί στά διαλείμματα ἐκφωνοῦσαν τίς εὐχές τῆς Θείας Λειτουργίας πού ἦταν ἐντελῶς ἀσύνδετες μεταξύ τους. Κυριολεκτικά χάος! Δυστυχῶς, αὐτό γίνεται στούς περισσότερους Ναούς.

Τότε θυμήθηκα τόν πατέρα Εὐσέβιο, πόσο δίκιο εἶχε πού μᾶς ἀπέτρεπε ἀπό τήν εἴσοδό μας στό ἱερό. Τότε θυμήθηκα καί τόν διευθυντή τοῦ Οἰκοτροφείου μας, τόν ἀείμνηστο κ. Μπάστα, πού ἐπανειλημμένα τόνιζε στούς θεολόγους οἰκοτρόφους πού θά γινόντουσαν ἱερεῖς, νά προσέξουν πολύ τό πρόβλημα τῆς «συνήθειας» κατά τήν τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας. «Κάθε φορά πού θά τελεῖτε τήν Θεία Λειτουργία, νά συμπεριφέρεσθε, τόνιζε, ὅπως κάνατε στήν πρώτη σας Θεία Λειτουργία!».

* * *

Τό ὑπόγειο τοῦ Ἱπποκρατείου Νοσοκομείου τῆς Ἀθήνας, τήν δεκαετία τοῦ 1950, κάθε Κυριακή μετατρεπόταν σέ Ἱερό Ναό! Ἀργότερα, ἔγινε ἡ ἀνοικοδόμηση τοῦ ὑπάρχοντος σήμερα Ναοῦ.

Ἱερεύς-λειτουργός ἦταν ὁ ἀείμνηστος ἱερομόναχος πατήρ Εὐσέβιος Γιαννακάκης.

Τό ἐκκλησίασμα, οἱ ἀ σθενεῖς καί μερικοί ἄλλοι, μεταξύ τῶν ὁ ποίων καί ἐγώ γιά ἀρκετές φορές, παρακολουθούσαμε τήν τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας πολύ κοντά στήν Ἁγία Τράπεζα καί βλέπαμε πῶς τελεῖται τό Μυστήριο ἀπό τόν ἱερέα.

Δέν ἔχω ξαναδεῖ τέτοια Λειτουργία. Κυριολεκτικά, ὁ ἀείμνηστος π. Εὐσέβιος δέν πάταγε τή γῆ. Αἰσθανόσουνα καί ἐσύ πού ἤσουν ἐκκλησιαζόμενος ὅτι κάτι γίνεται πού σέ ἀνεβάζει στούς οὐρανούς. Ἀκίνητος μπροστά στήν Ἁγία Τράπεζα ἐκφωνοῦσε μέ νόημα ὅλες τίς εὐχές, καί δέν ἔκανε καμία κίνηση οὔτε ἔβγαζε καμία ἄλλη λέξη ἐκτός ἀπό ὕμνους ἀπό τό στόμα του. Μέ τόν μικρό του βοηθό, πού ἦταν καί παιδί τοῦ Κατηχητικοῦ μου στόν Ἅγιο Δημήτριο, συννενοοῦντο μέ τά μάτια. Ὅταν τελείωνε ἡ Λειτουργία, φεύγαμε ἀπό τό ὑπόγειο τοῦ Νοσοκομείου ἄλλοι ἄνθρωποι!

* * *

Διά τήν ἱστορία, οἱ δύο αὐτοί ἱερομόναχοι εἶχαν ὁσιακό τέλος.

Ὁ πρῶτος, ὁ πατήρ Εὐσέβιος Θεριακής, ἀπεβίωσε στό Γηροκομεῖο τῆς Ἀδελφότητος τοῦ «Σωτῆρος» καί ὁ δεύτερος, ὁ πατήρ Εὐσέβιος Γιαννακάκης, στήν Ἱερά Μονή πού εἶχε ἱδρύσει στήν Κορινθία.

Τά «παπαδάκια» μέ τούς ἄτακτους ἱερεῖς, ὅταν ἔφτασαν στήν ἐφηβεία, δέν ξαναπάτησαν στήν Ἐκκλησία καί τό «παπαδάκι» τοῦ Ἱπποκρατείου ἔγινε ἱερέας καί λειτουργεῖ τώρα κάπου στήν Ἀθήνα.

Τώρα σκέπτομαι. Πόσον δίκαιο εἶχε ὁ πατήρ Εὐσέβιος πού μᾶς ἀπέτρεπε ἀπό τήν εἴσοδό μας στό Ἱερό. Πόσο διαφορετική θά ἦταν ἡ Ἐκκλησία μας, ἄν οἱ ἱερεῖς μας πρόσεχαν περισσότερο τή συμπεριφορά τους καί ἐν γένει τή ζωή τους. Δυστυχῶς, πλεονάζουν οἱ «ἐπαγγελματίες» ἱερεῖς ἀπό τούς ἱερεῖς πού ἔχουν «φόβο Θεοῦ» καί αὐτό εἶναι τό πρόβλημα.

Π.Ι.Μ.

Περιοδικό: Σύνδεσμος (Ιούνιος 2018)