ΡΩΜΗΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΟΙ (κατά φύσιν καί κατά μετοχήν στήν Ἑλληνική Παιδεία Ἕλληνες τῆς Κύπρου) «Πνευματικός διάλογος μέ Ὀρθοδόξους (ΜΕΡΟΣ Β΄)

ΡΩΜΗΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΟΙ  (κατά φύσιν καί κατά μετοχήν στήν Ἑλληνική Παιδεία Ἕλληνες τῆς Κύπρου)

«Πνευματικός διάλογος μέ Ὀρθοδόξους

(ΜΕΡΟΣ Β΄)

Ἐρώτηση 5^η

Ποιά πρέπει νά εἶναι ἡ σωστή πνευματική καί ἐθνική στάση γιά τό θέμα τῆς Ἑλληνορθοδόξου Μακεδονίας, Θράκης, Κύπρου, Βορείου Ἠπείρου, Μικρᾶς Ἀσίας, Πόντου, Καππαδοκίας;

Ἀπάντηση

Ἡ σωστή πνευματική καί ἐθνική στάση γιά τό θέμα τῆς Ἑλληνορθοδόξου Μακεδονίας, Θράκης, Κύπρου, Βορείου Ἠπείρου (καί ὑπολοίπων ἀλύτρωτων περιοχῶν τῆς Ρωμηοσύνης) εἶναι ἡ προσωπική καί ἡ συλλογική, ἡ πνευματική καί ἐθνική μετάνοια ὅλων τῶν Ρωμηῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ὅλων τῶν ἐθνοτήτων, πού εἶναι βέβαια βαπτισμένοι, ἀλλά δυστυχῶς, λόγῳ ἐκκοσμικεύσεως, πνευματικῆς ἀδιαφορίας καί τῆς ἔξωθεν ἐπιβληθείσης ἠττοπαθείας στούς Ρωμηούς,  ἡ μετάνοια δέν λειτουργεῖ ἀκόμη πλήρως καί ἱκανοποιητικῶς.

Ἐρώτησαν ὁ π. Ἀντώνιος Καλογήρου καί ὁ κ. Πέτρος Πρωτοπαπᾶς, θεολόγοι, ἐκπαιδευτικοί (Ρωμηοί Ὀρθόδοξοι Ἑλληνοκύπριοι - φυλετικά κατά πάντα καί κατά μετοχήν στήν Ἑλληνική Παιδεία Ἕλληνες τῆς Κύπρου), τόν ἅγιο Γέροντα Παΐσιο Καππαδόκη Ἁγιορείτη ἄν ἡ Κύπρος θά ἐλευθερωθεῖ κάποτε καί πότε θα ἐλευθερωθεῖ. Ὁ ἅγιος Παΐσιος ἀπάντησε ὡς ἑξῆς :

α) Πρῶτον, ἄν οἱ Ἑλληνοκύπριοι μετανοήσουν σύντομα, ἡ Κύπρος θά ἐλευθερωθεῖ σύντομα. Ἄν οἱ Ἑλληνοκύπριοι (φυλετικά κατά πάντα καί κατά μετοχήν στήν Ἑλληνική Παιδεία Ἕλληνες τῆς Κύπρου) μετανοήσουν ἀργά, ἡ Κύπρος θά ἐλευθερωθεῖ ἀργά. Τό Κυπριακό πρόβλημα δέν εἶναι πολιτικό πρόβλημα˙ εἶναι πνευματικό πρόβλημα καί θά λυθεῖ μέ πνευματικό τρόπο.

β) Δεύτερον : Γιά νά ἐλευθερωθεῖ ἡ Κύπρος, πρέπει ἐσεῖς οἱ Ἑλληνοκύπριοι (φυλετικά κατά πάντα καί κατά μετοχήν στήν Ἑλληνική Παιδεία Ἕλληνες τῆς Κύπρου) νά κάνετε ἐκεῖ στό νησί σας πνευματικές βάσεις, δηλαδή ὀρθόδοξα κοινόβια μοναστήρια, σάν τό Σταυροβούνι. Αὐτές οἱ πνευματικές βάσεις θά διώξουν καί τίς ἄλλες βάσεις τῶν Τούρκων, τῶν Ἄγγλων, τῶν Ἀμερικανῶν καί τῶν αἱρετικῶν ἀνθρώπων».

Λέμε κι ἐμεῖς με παράπονο πρός τούς Ρωμηούς πατριῶτες : Πῶς θά ἐλευθερωθοῦμε, ὅταν δέν διαμαρτυρόμαστε γιά τά δώδεκα ἑκατομμύρια (12.000.000) δολοφονηθέντα ἔμβρυα Ἑλληνοπαίδων, πού Ἕλληνες γυναικολόγοι χειροῦργοι σκότωσαν στήν Ἑλλάδα ἀπό τό 1986 ἕως τό 2018 μ.Χ., πού ἔχουν πλέον νομιμοποιηθεῖ οἱ ἐκτρώσεις ἀπό τήν Βουλή τῶν Ἑλλήνων βουλευτῶν-βολευτῶν-φονουργῶν; Στήν Κύπρο νομιμοποιήθηκαν οἱ ἐκτρώσεις τήν Παρασκευή τοῦ Ἁγίου Λαζάρου, τοῦ τετραημέρου φίλου τοῦ Χριστοῦ, τοῦ 2018 μ.Χ. Μέχρι τότε γίνονταν κάθε χρόνο, ἀπό τό 1986 ἕως τό 2018 μ.Χ., παρανόμως, σαράντα χιλιάδες (40.000) ἐκτρώσεις Ἑλληνοκυπρίων ἐμβρύων. Πῶς περιμένουμε, λοιπόν, νά ἐλευθερώσει ὁ Τριαδικός Θεός μας τήν Κύπρο ἤ τά ἄλλα ἀλύτρωτα μέρη τῆς Ρωμηοσύνης-Ρωμανίας-Χριστιανικῆς Ὀρθοδόξου Ρωμαιοελληνικῆς Αὐτοκρατορίας;  

Ἐρώτηση 6^η

Πῶς μποροῦμε νά μεταδώσουμε τόν ὑπέροχο Θεάνθρωπο Χριστό μας στούς συνομιλήκους μας, νέους καί νεανίδες, οἱ ὁποῖοι βομβαρδίζονται συνεχῶς ἀπό τά μηνύματα τῆς διαχριστιανικῆς καί διαθρησκειακῆς, οἰκουμενιστικῆς, αἱρετικῆς θεολογίας;

Ἀπάντηση

Μποροῦμε νά μεταδώσουμε τόν ὑπέροχο Θεάνθρωπο Χριστό μας πρός ὅλους τούς ἀνθρώπους καί ἰδίως πρός τούς νέους καί νεανίδες, πού βομβαρδίζονται συνεχῶς ἀπό τήν οἰκουμενιστική θεολογία, τήν «Νέα Τάξη Πραγμάτων» καί τήν πολιτικοθρησκευτική παγκοσμιοποίηση, ἀλλά καί ἀπό τόν Ζηλωτισμό-Παλαιοημερολογιτισμό, μέ τούς ἑξῆς τρόπους ζωῆς, σκέψεως, φρονήματος καί πορείας :

1)   «Μετανοεῖτε˙ ἤγγικεν γάρ ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν». Μέ τήν προσωπική καί συλλογική μας μετάνοια, σάν ἄνθρωποι, νέοι καί νεάνιδες.

2)   «Γίνεσθε ἅγιοι, ὅτι ἐγώ ἅγιος εἰμί». Νά γίνουμε ἅγιοι. Ὅπως ὁ Χριστός εἶναι ἅγιος κατά φύσιν, νά γίνουμε κι ἐμεῖς ἅγιοι κατά χάριν, μετέχοντας στά θεῖα Μυστήρια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, κυρίως Μετάνοια, Ἐξομολόγηση καί Θεία Εὐχαριστία.

3)   «Γίνεσθε τέλειοι, ὅτι ἐγώ τέλειος εἰμί». Νά γίνουμε τέλειοι ἄνδρες καί γυναῖκες, διότι ὁ Χριστός μας εἶναι τέλειος. Δηλαδή νά κάνουμε ὑπακοή, νοερά προσευχή καί προσωπικό ἀγῶνα καθάρσεως ἀπό τά πάθη, νά ἀποκτήσουμε τίς θεϊκές ἀρετές καί τόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού ὁδηγοῦν συνήθως στήν θέωση, στήν θέα τοῦ ἀκτίστου θείου φωτός, στήν ἕνωση μέ τόν Θεό.

4)   Νά ἐνταχθοῦμε ὀργανικά, συνειδητά, ἀγαπητικά, ἤ στήν ἐνοριακή, ἐκκλησιαστική ζωή, ἤ σέ ἕνα Μοναστῆρι ἤ Σκήτη ἤ ἀναχωρητικό κελλί, ὡς μοναχοί καί μοναχές.

5)   Νά κάνουμε σωστή, μετρημένη καί καλή χρήση τῆς τεχνολογίας.

6)   «Τό καλό, ἐάν δέν γίνεται μέ καλό, θεάρεστο, ἁγιοπνευματικό τρόπο, δέν εἶναι καλό» (ἅγιοι Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος καί Γρηγόριος Παλαμᾶς ὁ Ἁγιορείτης)  

Ἐρώτηση 7^η

Πῶς θέλει ὁ Θεός νά κατηχοῦμε τά μικρά παιδάκια, πού μᾶς ἀξίωσε νά ἔχουμε στά Κατηχητικά Σχολεία καί στίς χριστιανικές συντροφιές καί κατασκηνώσεις;

Ἀπάντηση

Ὁ Θεός θέλει νά κατηχεῖτε τά μικρά παιδάκια, πού σᾶς ἀξίωσε νά ἔχετε στά Κατηχητικά Σχολεία, στίς χριστιανικές συντροφιές καί τίς κατασκηνώσεις μέ τούς ἑξῆς τρόπους :

1) «Ἐάν δέν ἐπιστρέψετε καί δέν γίνετε σάν τά παιδιά, ὅπως τά παιδιά ὡς πρός τήν συγχωρητικότητα καί ἀνεξικακία, δέν πρόκειται νά εἰσέλθετε στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, στόν Παράδεισο».

2) «Νηπιάζετε ὡς πρός τήν κακία καί ὄχι ὡς πρός τό μυαλό, τάς φρένας, νά εἶστε φρόνιμοι ὡς οἱ γέροντες καί ἀνεξίκακοι σάν τά παιδιά».

3) «Νά εἶστε φρόνιμοι σάν τά φίδια καί καθαροί, ἁγνοί, ἀκέραιοι σάν τά περιστέρια».

4) «Προνόησε ὁ Θεός, διά τῆς μωρίας (τῆς διά Χριστόν τρέλλας) τοῦ κηρύγματος, νά καταισχυνθοῦν οἱ σοφοί τοῦ κόσμου τούτου, οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ γνώρισαν διά τῆς σοφίας τόν ἀληθινό Θεό, ἀρνήθηκαν καί τήν ὀρθόδοξη πίστη καί τήν ὀρθόδοξη ζωή, τήν ὀρθή θεολογία καί εὐσέβεια».

5) «Κάθε πρωΐ, πού ξυπνᾶτε καί σηκώνεστε ἀπό τό κρεββάτι, νά βάζετε ὡς πρώτη σκέψη, λογισμό, πρωτολογία, τήν ἁγία μετάνοια, ἀρχή μιᾶς νέας ἐν Χριστῷ ζωῆς καί καινούργια φιλοσοφία, πού ἑδράζεται στό Ἅγιον Πνεῦμα καί στήν Ἁγία Παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» (Μέγας Βασίλειος, Ἀρχιεπίσκοπος Καισαρείας Καππαδοκίας).

6) «Ἔχω γίνει Ἰουδαῖος σύμφωνα μέ τούς Ἰουδαίους, δοῦλος σύμφωνα μέ τούς δούλους, Ἕλληνας σύμφωνα μέ τούς Ἕλληνες, φιλόσοφος σύμφωνα μέ τούς φιλοσόφους, εἰδωλολάτρης σύμφωνα μέ τούς εἰδωλολάτρες, δίκαιος σύμφωνα μέ τούς δικαίους, ὄχι προσποιούμενος ὑποκριτικά ὅλα αὐτά πού εἶπα, ἀλλά γέγονα τοῖς πᾶσι τά πάντα, ἵνα πάντως τινάς σώσω» (Ἀπόστολος Παῦλος).

7) Στήν ποιμαντική μας διακονία πρός τά μικρά παιδάκια τῶν Κατηχητικῶν Σχολείων πρέπει νά λάβουμε ὑπ’ὄψιν καί τό γεγονος ὅτι τά παιδάκια βλέπουν, μιμοῦνται καί ἔχουν ὡς πρότυπά τους στόν λόγο, στήν πράξη καί στήν σκέψη τους, πρῶτα τούς γονεῖς τους, μετά τούς διδασκάλους καί τούς κατηχητές τους, μετά τούς φίλους τους καί τέλος ὅσα βλέπουν στήν τηλεόραση, στό play station, στό διαδίκτυο (ἴντερνετ), στόν ἀθλητισμό.

Ἐρώτηση 8^η

Κατά τήν γνώμη σας, μᾶς εἶναι ὠφέλιμο, πνευματικά σωτήριο καί ψυχαγωγικά εὐχάριστο νά βλέπουμε τηλεόραση, νά ἀσχολούμαστε μέ τό διαδίκτυο (ἴντερνετ), καί γενικά νά χρησιμοποιοῦμε τά σύγχρονα μέσα ἐπικοινωνίας;

Ἀπάντηση

Ἄν κάνουμε καλή καί λογική χρήση τῆς τηλεοράσεως, τοῦ διαδικτύου (ἴντερνετ) καί τῶν Μέσων Εὑρείας Ἐπικοινωνίας, μέ πνευματικές προϋποθέσεις, μέ ὀρθόδοξη ἐνημέρωση, μέ κριτήρια θεολογικά, μέ προσπάθεια ἐγκρατείας στό τί βλέπουμε, τί ἀκοῦμε, τί προσλαμβάνουμε στήν καθημερινή μας οἰκογενειακή, σχολική, κοινωνική, οἰκονομική, ἀθλητική, μουσική, ἐκπαιδευτική, θεατρική καί ὑπόλοιπη ζωή καί δραστηριότητα, τότε δέν πρόκειται νά βλάψουμε τήν σωτηρία καί τόν ἁγιασμό τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων μας. Χρειάζεται νά ἐφαρμόσουμε καί ἐδῶ τήν πνευματική καί θεολογική ἀρετή τῆς διακρίσεως : «Μείζων πασῶν τῶν ἀρετῶν ἐστίν ἡ διάκρισις». «Διάκριση εἶναι ἡ άληθινή ἐπίγνωση τοῦ ἑαυτοῦ μας καί τῶν ἁμαρτιῶν μας, ἡ ἀλάνθαστη αἴσθηση πνευματική τοῦ ὄντως ἀγαθοῦ (τοῦ Χριστοῦ) καί ὁ φωτισμός τῶν σκοτεινῶν σημείων, πλευρῶν, ψυχολογικῶν καί νοητικῶν καταστάσεων τῶν ἄλλων ἀνθρώπων»^[1].

Ἐρώτηση 9^η

Ὅσοι ἀπό ἐμᾶς θέλουμε νά ἀφιερωθοῦμε στόν Θεό ψυχῇ τε καί σώματι, γενόμενοι μοναχοί καί μοναχές, πῶς χρειάζεται νά κινούμαστε μέσα στόν κόσμο; Πρέπει ὁπωσδήποτε νά φύγουμε, νά ἀναχωρήσουμε ἀπό τόν κόσμο καί νά ἀσκηθοῦμε μονίμως σέ κάποιο μοναστῆρι ἤ Σκήτη ἤ ἀναχωρητικό κελλί; Ἄν ἀποφασίσουμε νά παρθενέψουμε καί νά ἐργασθοῦμε στόν κόσμο, σέ ἐσωτερική ἤ ἐξωτερική ἱεραποστολή, σφάλλουμε; Ἤ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐπιβάλλει οἱ μοναχοί καί οἱ μοναχές ὁπωσδήποτε νά μένουν ἐκτός κόσμου, ἐκτός κοσμικοῦ φρονήματος, ἐκτός ὁποιασδήποτε χρησιμοποιήσεως τῆς σύγχρονης τεχνολογίας;

Ἀπάντηση

Ἀπό τό σύνολο τῶν πατερικῶν θέσεων γύρω ἀπό τό θέμα αὐτό, θά ἀναφέρουμε δύο-τρεῖς μόνο θέσεις, γιά νά φανεῖ πῶς βλέπουν οἱ ἅγιοι πατέρες τό θέμα τοῦ μοναχισμοῦ.

Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος λέγει τά ἑξῆς ἐπιγραμματικά : «Δύο οὐσῶν ὀδῶν ἐν τῷ βίῳ περί τούτων». Στή ζωή μας ὑπάρχουν δύο δρόμοι. Καί τό λέγει αὐτό καί ὁ λαός μας : «Ἤ παντρέψου ἤ καλογερέψου». Δέν ὑπάρχουν ἄλλοι δρόμοι. Δέν ὑπάρχει ἀγαμία, ὅπως κατήντησε νά ὑπάρχει, μέσα στόν κόσμο. Ἤ θά γίνει κάποιος καλόγερος ἤ θά κάνει οἰκογένεια. Ὅλα τά ἄλλα εἶναι λύσεις μικτές, μεσοβέζικες. «Μιᾶς μέν μετριωτέρας καί βιοτικῆς». Ὑπάρχει ὁ ἕνας δρόμος, ὁ ὁποῖος, ὅμως, εἶναι μέτριος, κοσμικός δρόμος. «Τοῦ γάμου λέγω». Κι αὐτός ὁ μέτριος δρόμος εἶναι δρόμος χριστιανικός. Δέν καταδικάζουμε τόν γάμο, ἀλλά εἶναι μέτριος. «Τῆς δέ ἑτέρας ἀγγελικῆς καί ἀνυπερβλήτου, τῆς παρθενίας». Ὑπάρχει, ὅμως, καί ἕνας ἄλλος δρόμος, πού εἶναι ἡ παρθενία, πού εἶναι ἀγγελικός καί ἀνυπέρβλητος δρόμος.

Ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι οἱ νέοι ἄνθρωποι, πού ἔχουν σχέση μέ τήν Ἐκκλησία, κάποια φορά στή ζωή τους ἀμφιταλαντεύονται ποιό δρόμο νά ἀκολουθήσουν. Νά γίνουν μοναχοί ἤ νά γίνουν ἔγγαμοι; Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει, ἀπευθυνόμενος σέ κάποιον νέο : «Εἰ μέν γάρ τό καλόν καί σφόδρα ὑπερέχον ζητεῖς», ἄν ζητᾶς κάτι πολύ ὑψηλό, ὑπεροχικό γιά τούς λίγους, «βέλτιον μηδόλως ὁμιλεῖν γυναικί», εἶναι καλύτερο νά μήν μιλᾶς, νά μήν ἐμπλακεῖς μέ γυναῖκα. «Εἰ δέ τό ἀσφαλές καί βοηθοῦν σου τῇ ἀσθενείᾳ ὁμίλει γάμῳ». Ἄν, ὅμως, δέν μπορεῖς νά κατανικήσεις τήν σάρκα, τήν φύση σου καί θέλεις νά ἔχεις ἕνα λιμάνι, μιά ἀσφάλεια, τότε νά ὁμιλήσεις μέ γάμο καί νά ἀκολουθήσεις τόν γάμο. Ἀλλά, τό ὑψηλόν καί ὑπερέχον εἶναι ἡ παρθενία.

  Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ὁ μεγάλος αὐτός σαββαΐτης ὑμνογράφος καί μεγάλος θεολόγος, λέγει τά ἑξῆς στό κλασικό δογματικό του ἔργο, πού εἶναι ἕνας ὕμνος γιά τόν μοναχικό βίο, γιά τό καύχημά μας αὐτό : «Παρθενία τό τῶν ἀγγέλων πολίτευμα, τό πάσης ἀσωμάτου φύσεως ἰδίωμα». Παρθενία εἶσαι τό πολίτευμα τῶν ἀγγέλων. «Ταῦτα λέγομεν, οὐ τόν γάμον κακίζοντες». Αὐτά τά λέμε, χωρίς νά κακίζουμε τόν γάμο. «Μή γένοιτο! Οἴδαμεν γάρ τόν Κύριον ἐν τῇ αὐτοῦ παρουσίᾳ τόν γάμον εὐλογήσαντα». Γιατί, ἀκόμη καί ὁ Χριστός εὐλόγησε τόν γάμο, τόν ἐν Κανᾷ. «Τίμιος ὁ γάμος καί ἡ κοίτη ἀμίαντος». «Ἀλλά, καλοῦ κρείττονα τήν παρθενίαν γινώσκομεν». Ἀλλά, ἀπό τόν καλό γάμο, πολύ καλύτερη εἶναι ἡ παρθενία, ὁ μοναχικός βίος.

Πρέπει νά τονισθεῖ ὅτι ἐκτός τῶν ἐξωτερικῶν ἐχθρῶν, τῶν ἐκκλησιομάχων, οἱ ὁποῖοι δυσφημοῦν τόν μοναχισμό, ὑπάρχουν δυστυχῶς καί ἐσωτερικοί ἐχθροί. Καί οἱ ἐσωτερικοί ἐχθροί πάντοτε μέσα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας δημιουργοῦν προβλήματα. Δυστυχῶς, καί ὁρισμένοι ἀπό τούς μοναχούς ἔχουν τό πνεῦμα τῆς ἐκκοσμικεύσεως, δέν ζοῦν τόν μοναχισμό, ὅπως πρέπει νά τόν βιώσουν. Ὑπάρχει οὐσιαστικῶς ἕνας ἐκκοσμικευμένος μοναχισμός˙ ἕνας μοναχισμός, ὁ ὁποῖος θέλει νά εἶναι κοσμικός μοναχισμός. Ὅπως ζοῦν οἱ κοσμικοί ἄνθρωποι μέσα στόν κόσμο, ἔτσι θέλουν νά ζοῦν καί οἱ μοναχοί˙ μέ τίς πολυτέλειές τους, μέ τ’αὐτοκίνητά τους, μέ τά διαμερίσματά τους, μέ τήν καλοπέρασή τους. Δέν μποροῦμε, ὅμως, νά ὀνομάσουμε μοναχισμό τούς ἀγάμους ἀρχιμανδρῖτες, οἱ ὁποῖοι ζοῦν κατά τέτοιο τρόπο μέσα στόν κόσμο. Μοναχοί ἐκτός Μονῶν. Αὐτοί ἀποτελοῦν μία τέλεια ἐκτροπή τοῦ μοναχισμοῦ. Αὐτή εἶναι μία καινούρια αἵρεση˙ ἡ αἵρεση τοῦ ἀρχιμανδριτισμοῦ. Μόνο μοναχισμός δέν εἶναι οἱ ἀρχιμανδρίτες μέσα στόν κόσμο. Αὐτοί ἀποτελοῦν ἐκκοσμίκευση τοῦ μοναχισμοῦ. Καί πολλές φορές μέσα ἀπό τίς τάξεις αὐτῶν τῶν ἐν τῷ κόσμῳ ἀγάμων ἀρχιμανδριτῶν, δήθεν μοναχῶν, προκαλοῦνται διάφορα σκάνδαλα. Δέν φθάνει πού ἔχουμε τούς ἐξωτερικούς ἐχθρούς τῆς Ἐκκλησίας, ἔχουμε καί μέσα ἀπό τήν Ἐκκλησία τέτοιου εἴδους ἐκκοσμικευμένες συμπεριφορές. Αὐτός δέν εἶναι μοναχισμός˙ αὐτός εἶναι ἕνας μεταλλαγμένος μοναχισμός, εἶναι παραποίηση τοῦ μοναχισμοῦ. Τέτοια φαινόμενα δίνουν ἀφορμή στούς ἐκκλησιομάχους νά βάλλουν ἐναντίον τοῦ μοναχισμοῦ καί τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως.

Ἔχουμε, ἐπίσης, καί τίς θρησκευτικές ὀργανώσεις καί ἀδελφότητες, ὅπου ὁρισμένοι/ες, χωρίς νά γίνουν μοναχοί/ές, χωρίς νά φορέσουν τό μοναχικό ἔνδυμα, χωρίς σχῆμα, ἀφιερώνονται καί μένουν σ’ὅλη τους τή ζωή ἄγαμοι/ες. Βέβαια, δέν πράττουν ἄσχημα, πού ἀφιερώνονται ὡς ἄγαμοι/ες ἐδῶ μέσα στόν κόσμο. Εἶναι δυνατόν νά ἀφιερώνεται κανείς στόν Θεό, νά κάνει στήν ζωή του ἔργο, νά διδάσκει στά κατηχητικά κλπ. καί νά μήν κάνει καλά; Ἀλλά, αὐτό, πού κάνουν, εἶναι ἐλλιπές. Δέν εἶναι ὁλοκληρωμένο. Εἶναι νηπιακό. Καί εἶναι ἐλλιπές, γιατί αὐτόν τόν μεγάλο ἀγῶνα, πού ἀναλαμβάνουν, νά μείνουν ἄγαμοι/ες μέσα στόν κόσμο, τό κάνουν χωρίς τήν Χάρη καί τήν εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας. Ὅταν ἡ Ἐκκλησία βάζει τό σχῆμα, τό ράσο, διαβάζει εὐχές ὁ Ἐπίσκοπος στόν μοναχό/ή καί τοῦ/τῆς μεταδίδει τήν Θεία Χάρι, εἰς τρόπον ὥστε νά μπορεῖ νά ἀντέξει αὐτόν τόν σταυρό τῆς μοναχικῆς βιοτῆς. Αὐτοί, λοιπόν, πῶς πηγαίνουν σ’αὐτόν τόν δύσκολο δρόμο ξυπόλυτοι μέσα στ’ἀγκάθια; Εἶναι καλή ἡ ἀφιέρωση, ἀλλά πρέπει νά γίνεται κατά τόν τρόπο, πού οἱ ἅγιοι μᾶς καθόρισαν. Καί ὁ τρόπος αὐτός εἶναι ὁ μοναχικός βίος.

Ὅσοι ἀπό τούς χριστιανούς νέους καί νεάνιδες θέλουν νά ἀφιερωθοῦν «ψυχῇ τε καί σώματι» στόν Θεό, γενόμενοι μοναχοί καί μοναχές, πρέπει νά ἑτοιμασθοῦν σιγά-σιγά νά παρθενεύουν, ἀποφεύγοντας τίς αἰτίες καί ἀφορμές, γιά νά ἁμαρτήσουν, νά πληγωθοῦν ἀπό τόν διάβολο, τά ἐγωιστικά θελήματα καί κοσμικοφανῆ φρονήματα, τήν αὐτοδικαίωση, τήν αὐτοθέωση, τήν αὐτοειδωλοποίηση, τήν αὐτονόμηση, τήν ταπεινολογία, τήν ταπεινοσχημία καί τήν αὐτοϋποκρισία. Λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ὅτι «ἡ ἀληθινή παρθενία εἶναι ἡ ἀσυνδύαστη γνώμη καί ἡ ἀσυνδύαστη προσωπική ζωή πρός κάθε ἁμαρτία καί κακία». Βέβαια, ἐκτός ἀπό τήν μοναστική παρθενία, πρέπει οἱ ὑποψήφιοι μοναχοί καί μοναχές νά ἀσκοῦν καί τήν ὑπακοή σέ πνευματικό καθοδηγητή καί ἐξομολόγο πατέρα, τήν ἀκτημοσύνη (ὅσο εἶναι δυνατόν καί στόν κόσμο καί στό μοναστῆρι), τήν νηστεία, τήν ἀγρυπνία, τήν νοερά καρδιακή μονολόγιστη προσευχή, τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με», νά συμμετέχουν στήν εὐχαριστιακή, μυστηριακή, ἐκκλησιαστική ζωή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, εἴτε στήν ἐνορία στόν κόσμο, εἴτε στήν μονή, ἐντός ἤ ἐκτός Ἁγίου Ὄρους, εἴτε στήν ἐσωτερική ἤ ἐξωτερική ἱεραποστολή ἀνά τήν οἰκουμένη.

Οἱ ἀπόψεις αὐτές στηρίζονται στούς Ἰερούς Κανόνες, στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία καί στήν μοναχική ζωή τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὅπως καί στήν θεολογική μελέτη τοῦ μακαριστοῦ ἁγίου Γέροντος, Ἀρχιμ. π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου «Μοναχικός καί ἄγαμος κοσμικός κλῆρος˙ μελέτη κανονική καί ἱστορική περί διακρίσεως τοῦ ἀγάμου κοσμικοῦ Κλήρου ἀπό τοῦ Μοναχικοῦ» (ἐκδ. Ἀστήρ – Παπαδημητρίου, Ἀθήναι 1963).

Λέγει ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος : «Εἴτε τρῶτε, εἴτε πίνετε, εἴτε κάνετε κάτι (ὑλικό, πνευματικό, θεολογικό, μοναστικό, ἱεραποστολικό, ἔγγαμης ἤ ἄγαμης ζωῆς στόν κόσμο, οἰκονομολογικό, πολιτικοποιημένο, ὄχι κομματικοποιημένο, λειτουργιοποιημένο, ἐκπαιδευτικό, ἀθλητικό καί τά λοιπά δρατηριοποιημένα δρώμενα τῆς καθ’ὅλου ζωῆς τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου καί κόσμου) ὅλα νά τά κάνετε πρός δοξολογία καί ἔπαινο τοῦ Θεοῦ». Τό νά εἶσαι Θεοκεντρικός καί ὄχι ἐγωκεντρικός.

Λέγει ὁ μακαριστός ἅγιος Γέροντας Ἀρχιμ. π. Σωφρόνιος Σαχάρωφ, Ρῶσσος ἡσυχαστής Ἁγιορείτης, πού ἵδρυσε τήν Ἱερά Μονή Τιμίου Προδρόμου στό Ἔσσεξ τῆς Ἀγγλίας, στό πνευματικότατο, θεολογικότατο, ἐκκλησιαστικότατο, ἐμπειρικό, Χριστοκεντρικό καί Ἁγιοπνευματικό βιβλίο του «Ὀψόμεθα τόν Θεόν καθώς ἐστίν» (Ἀγγλία 1992) περίπου ὅτι «ζῶντας ἕνας ἄνθρωπος σέ μιά ἐν Χριστῷ οἰκογένεια, μιά μοναστική ἀδελφότητα, μιά ὀρθόδοξη κοινότητα ἤ χωριό ἤ πόλη, ἤ ἕνα, ἄς ποῦμε, ὀρθόδοξο χριστιανικό Ἔθνος, μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, μέ Θεολειτουργικό, πνευματικό, θεολογικό, ἑνοποιητικό τρόπο ζωῆς, σκέψεως, φρονήματος καί πορείας, λύνονται ὅλα τά προβλήματα τοῦ ἀνθρώπου, τῆς κοινωνίας καί τοῦ κόσμου ὁλοκλήρου. Ὅταν ὅλα γίνουν «τά πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός», δέν ὑπάρχουν πλέον προβλήματα καί ἀδιέξοδα ἤ σύγχυση ἤ σκοτασμός νοός, καρδίας, ψυχῆς καί σώματος».

Συμπέρασμα : Τό πρόβλημα εἶναι,  ὅπου καί νά εἴμαστε, εἴτε στήν Μονή εἴτε στόν κόσμο, ἄν θά εἴμαστε σωστοί, πνευματικοί καί θεολογικοί ἄνθρωποι, ὀρθόδοξοι χριστιανοί ἤ ὄχι^[2].

---

[1] ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΙΝΑÏΤΗΣ, Κλίμαξ τῶν ἀρετῶν, Λόγος περί πνευματικῆς διακρίσεως, ἔκδ. Ἱ. Μ. Παρακλήτου, Ὠρωπός Ἀττικῆς 1978.

[2] Σχ. βλ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΑΝΤΖΑΡΙΔΗΣ, Χρόνος καί ἄνθρωπος˙ ἡ βιολογική ἀσυνέχεια τοῦ μοναχισμοῦ, ἔκδ. Ἱ. Μ. Μ. Βατοπαιδίου, ἔκδ. Β΄, Ἅγιον Ὄρος, 2017, σσ. 147-153.