Εκκλησία και πανδημία Σκέψεις κανονικές ή ολιγοπιστία; - Β. Α. Π

 

Εκκλησία και πανδημία

Σκέψεις κανονικές ή ολιγοπιστία;

14 μήνες τώρα βαδίζουμε σε ένα δρόμο αχαρτογράφητο. Άγνοια, φόβος, υπερβολές, αναπροσαρμογή δεδομένων και στάσεων, ανησυχία για το πού πάμε, αντιεπιστημονικές και θεολογικές ή μη προσεγγίσεις. Πρόκειται ούτως ή άλλως για μια μη κανονική περίοδο, όπου κυοφορούνται νέες συμπεριφορές και νέα δεδομένα.

Από το καλοκαίρι του 2020 προέκυψε η ανάγκη για τη λήψη μέτρων μέσα σε κλειστούς χώρους και από το Νοέμβριο και σε ανοικτούς. Δυστυχώς στους κόλπους της Εκκλησίας άνοιξε ο ασκός του Αιόλου, συζητώντας αν πρέπει θεολογικά, να φορά κάποιος μάσκα ή όχι σε κλειστό χώρο. Είναι ανθρώπινο να χρειάζονται οι άνθρωποι χρόνο προσαρμογής στα νέα δεδομένα και σε νέους κανόνες του κράτους και καλώς υπήρξε κατανόηση από τις αρχές στην αρχή. Φαίνεται όμως πως αυτή η κατανόηση δημιούργησε παρανοήσεις και έγινε πολύ άσχημη χρήση της. Φθάσαμε αρχές Μαΐου με 10.700 νεκρούς και ακόμα η συζήτηση συνεχίζεται. Τυπικά βέβαια, γιατί ουσιαστικά θεωρήθηκε σιγά-σιγά δεδομένο πως εντός των ναών δεν είναι πολύ πιθανό να μπει η αστυνομία και να ελέγξει, οπότε κάνουμε ό,τι θέλουμε… Μάλιστα, αν είμαστε περισσότεροι, ρίχνουμε και κανένα έντονο βλέμμα στους «άπιστους μασκοφόρους».

Το γεγονός πως έχουμε μπερδευτεί από τα αντίθετα μηνύματα (κράτος και εκκλησία) και την ξεκάθαρη ανυπακοή πώς φαίνεται; Ή μήπως δεν έχει καμία αξία, αρκεί να νιώθουμε πως κουμάντο κάνουμε εμείς και όχι οι άσχετοι με την θεολογία; Στα παιδιά που τους επιβλήθηκε από το Σεπτέμβρη η χρήσης της μάσκας, μπορεί να γίνει κατανοητή μια τέτοια θεολογική συζήτηση, τα ενδιαφέρει ή τους φαίνεται όλο αυτό από μια άλλη εποχή; Ας δούμε πόσο μεγάλη μείωση υπήρξε στην συμμετοχή των εφήβων στις ακολουθίες καταρχάς και γενικά απροθυμία και αποστασιοποίηση… Στους καρκινοπαθείς ή στους πρώην καρκινοπαθείς τί μπορούμε να τους πούμε αν φοβούνται;

Στην προσπάθεια να μην αλλάξει τίποτα, να μην γίνει προσαρμογή ακόμα και σε αυτές τις ακραίες συνθήκες, έχουμε αναρωτηθεί πόσο αποκρουστικό και εγωιστικό μπορεί να φαίνεται το πρόσωπο που δείχνουμε; Πόσοι άνθρωποι απομακρύνθηκαν, επειδή άλλα άκουγαν επισήμως (μέγιστος αριθμός ατόμων και χρήση μάσκας) και άλλα συνάντησαν όταν αποτόλμησαν να πάνε στην εκκλησία; Ή μήπως επειδή είναι δήθεν άπιστοι ή ολιγόπιστοι δεν μας ενδιαφέρουν; Το ότι δημιουργήθηκαν ναοί και ενορίες δύο ταχυτήτων (άλλες που τηρούν μέτρα και άλλες όχι), είναι καλό; Σε καλοπροαίρετους τρίτους που θα σκεφτούν πως σε κάποιες περιπτώσεις υπήρξε κραυγαλέα κάλυψη από τις αρχές λόγω γνωριμιών τι μπορεί να απαντήσει κάποιος; Η ειδική μεταχείριση είναι κάτι που το θέλουμε; Όταν υπήρξε ξανά ή κατηγορήθηκε η εκκλησία πως την είχε (1967-1974), μόνο κακό της έκανε…  

Το φορτίο δεν μοιράζεται καλύτερα και δεν είναι πιο ελαφρύ όταν το μοιραζόμαστε περισσότεροι; Δεν ήταν νομοτελειακό να δημιουργηθούν σκανδαλισμοί και διενέξεις μεταξύ των εκκλησιαζόμενων; Γιατί όμως δεν έγινε η όποια προτροπή με πόνο μεν, αλλά με ρεαλισμό σε σχέση με το μη χείρον; Είναι ελευθερία να αισθανόμαστε πως βγάζουμε τη γλώσσα, εντός του ναού, στο σύστημα; Δεν είναι για παράδειγμα όμως, σημαντική πράξη αγάπης η χρήση της μάσκας και για τον διπλανό που φοβάται ή απλά πειθαρχεί στους νόμους; Η φροντίδα και η έγνοια για αυτούς που δεν είναι «ανδρειωμένοι» είναι αμελητέα;  

Συναντήθηκαν και ταίριαξαν απίστευτες αντιεπιστημονικές απόψεις, όπως αντιεμβολιαστές και αρνητές μάσκας με αμφιλεγόμενες θεολογικές απόψεις για την μάσκα. Η ξεκάθαρη ανοχή και κάποιες φορές η προτροπή στην παραβίαση κανόνων και διατάξεων δεν θα έχει απόνερα σε άλλα πεδία στο μέλλον; Ως θεσμός η Εκκλησία πορεύθηκε με κανόνες και γνωρίζουμε όλοι, πως οι κανόνες, όταν δεν είναι παράλογοι λυτρώνουν και προλαμβάνουν πολλά! Ας ελπίσουμε πως η ζημιά που έγινε θα είναι αναστρέψιμη, πως δεν χάθηκαν οριστικά από την εκκλησία άνθρωποι ευαίσθητοι και νομοταγείς, πως δεν εξετράφη κάποιο τέρας… Πως τα όποια μικρά σχίσματα και πληγές θα επουλωθούν, πως τελικά θα επικρατήσει η αγάπη και η υποχώρηση μπροστά στο κοινό καλό, ακόμα και αν η υπηρέτησή του μας δυσκολεύει ή μας είναι ξένη. Δεν νομίζω πως χάνει κάποιος αν κάνει πίσω και ταπεινωθεί, αν παραδεχθεί κάποιο λάθος στην στρατηγική, μάλλον το όφελος είναι σημαντικό στο μέλλον…

Μπορεί να κερδίσει κάποιος σε θέματα θεολογικής καθαρότητας, αν και αυτό είναι πολύ υποκειμενικό. Να ηττηθεί όμως παταγωδώς στο πολιτικό πεδίο, της διαχείρισης των πραγμάτων, στο διά ταύτα. Κάτι χωρίς ουσία τελικά, αν δεν μπαίνει κάτω από την αγάπη… Δεν είναι ευχάριστο ‘‘αξεσουάρ’’ η μάσκα, αλλά δεν θα ήταν μια πιο σοφή επιλογή να την φορούν ΟΛΟΙ στην εκκλησία, με το βλέμμα στην προστασία, στην σύμπνοια και στην αίσθηση του ομοθυμαδόν; Χωρίς καμία θεολογική παραδοχή, αν κάποιοι δεν πιστεύουν στην δυνατότητα μετάδοσης του ιού εντός του ναού, τηρώντας ταυτόχρονα κάποια άλλα μέτρα για τις αποστάσεις κ.λπ. Οι ακραίες εικόνες των τελευταίων ημερών, δυστυχώς παραπέμπουν σε όχλο που συμπεριφερόταν προκλητικά, θεωρώντας πως δικαιούται και άξιζε ένα διαρκές θαύμα και μάλιστα χωρίς καμία προσπάθεια από την πλευρά του.

Χριστός Ανέστη!

Β. Α. Π