Τρίτη 4 Μαΐου 2021

Εκκλησία και πανδημία Σκέψεις κανονικές ή ολιγοπιστία; - Β. Α. Π

 

Εκκλησία και πανδημία

Σκέψεις κανονικές ή ολιγοπιστία;

14 μήνες τώρα βαδίζουμε σε ένα δρόμο αχαρτογράφητο. Άγνοια, φόβος, υπερβολές, αναπροσαρμογή δεδομένων και στάσεων, ανησυχία για το πού πάμε, αντιεπιστημονικές και θεολογικές ή μη προσεγγίσεις. Πρόκειται ούτως ή άλλως για μια μη κανονική περίοδο, όπου κυοφορούνται νέες συμπεριφορές και νέα δεδομένα.

Από το καλοκαίρι του 2020 προέκυψε η ανάγκη για τη λήψη μέτρων μέσα σε κλειστούς χώρους και από το Νοέμβριο και σε ανοικτούς. Δυστυχώς στους κόλπους της Εκκλησίας άνοιξε ο ασκός του Αιόλου, συζητώντας αν πρέπει θεολογικά, να φορά κάποιος μάσκα ή όχι σε κλειστό χώρο. Είναι ανθρώπινο να χρειάζονται οι άνθρωποι χρόνο προσαρμογής στα νέα δεδομένα και σε νέους κανόνες του κράτους και καλώς υπήρξε κατανόηση από τις αρχές στην αρχή. Φαίνεται όμως πως αυτή η κατανόηση δημιούργησε παρανοήσεις και έγινε πολύ άσχημη χρήση της. Φθάσαμε αρχές Μαΐου με 10.700 νεκρούς και ακόμα η συζήτηση συνεχίζεται. Τυπικά βέβαια, γιατί ουσιαστικά θεωρήθηκε σιγά-σιγά δεδομένο πως εντός των ναών δεν είναι πολύ πιθανό να μπει η αστυνομία και να ελέγξει, οπότε κάνουμε ό,τι θέλουμε… Μάλιστα, αν είμαστε περισσότεροι, ρίχνουμε και κανένα έντονο βλέμμα στους «άπιστους μασκοφόρους».

Το γεγονός πως έχουμε μπερδευτεί από τα αντίθετα μηνύματα (κράτος και εκκλησία) και την ξεκάθαρη ανυπακοή πώς φαίνεται; Ή μήπως δεν έχει καμία αξία, αρκεί να νιώθουμε πως κουμάντο κάνουμε εμείς και όχι οι άσχετοι με την θεολογία; Στα παιδιά που τους επιβλήθηκε από το Σεπτέμβρη η χρήσης της μάσκας, μπορεί να γίνει κατανοητή μια τέτοια θεολογική συζήτηση, τα ενδιαφέρει ή τους φαίνεται όλο αυτό από μια άλλη εποχή; Ας δούμε πόσο μεγάλη μείωση υπήρξε στην συμμετοχή των εφήβων στις ακολουθίες καταρχάς και γενικά απροθυμία και αποστασιοποίηση… Στους καρκινοπαθείς ή στους πρώην καρκινοπαθείς τί μπορούμε να τους πούμε αν φοβούνται;

Στην προσπάθεια να μην αλλάξει τίποτα, να μην γίνει προσαρμογή ακόμα και σε αυτές τις ακραίες συνθήκες, έχουμε αναρωτηθεί πόσο αποκρουστικό και εγωιστικό μπορεί να φαίνεται το πρόσωπο που δείχνουμε; Πόσοι άνθρωποι απομακρύνθηκαν, επειδή άλλα άκουγαν επισήμως (μέγιστος αριθμός ατόμων και χρήση μάσκας) και άλλα συνάντησαν όταν αποτόλμησαν να πάνε στην εκκλησία; Ή μήπως επειδή είναι δήθεν άπιστοι ή ολιγόπιστοι δεν μας ενδιαφέρουν; Το ότι δημιουργήθηκαν ναοί και ενορίες δύο ταχυτήτων (άλλες που τηρούν μέτρα και άλλες όχι), είναι καλό; Σε καλοπροαίρετους τρίτους που θα σκεφτούν πως σε κάποιες περιπτώσεις υπήρξε κραυγαλέα κάλυψη από τις αρχές λόγω γνωριμιών τι μπορεί να απαντήσει κάποιος; Η ειδική μεταχείριση είναι κάτι που το θέλουμε; Όταν υπήρξε ξανά ή κατηγορήθηκε η εκκλησία πως την είχε (1967-1974), μόνο κακό της έκανε…  

Το φορτίο δεν μοιράζεται καλύτερα και δεν είναι πιο ελαφρύ όταν το μοιραζόμαστε περισσότεροι; Δεν ήταν νομοτελειακό να δημιουργηθούν σκανδαλισμοί και διενέξεις μεταξύ των εκκλησιαζόμενων; Γιατί όμως δεν έγινε η όποια προτροπή με πόνο μεν, αλλά με ρεαλισμό σε σχέση με το μη χείρον; Είναι ελευθερία να αισθανόμαστε πως βγάζουμε τη γλώσσα, εντός του ναού, στο σύστημα; Δεν είναι για παράδειγμα όμως, σημαντική πράξη αγάπης η χρήση της μάσκας και για τον διπλανό που φοβάται ή απλά πειθαρχεί στους νόμους; Η φροντίδα και η έγνοια για αυτούς που δεν είναι «ανδρειωμένοι» είναι αμελητέα;  

Συναντήθηκαν και ταίριαξαν απίστευτες αντιεπιστημονικές απόψεις, όπως αντιεμβολιαστές και αρνητές μάσκας με αμφιλεγόμενες θεολογικές απόψεις για την μάσκα. Η ξεκάθαρη ανοχή και κάποιες φορές η προτροπή στην παραβίαση κανόνων και διατάξεων δεν θα έχει απόνερα σε άλλα πεδία στο μέλλον; Ως θεσμός η Εκκλησία πορεύθηκε με κανόνες και γνωρίζουμε όλοι, πως οι κανόνες, όταν δεν είναι παράλογοι λυτρώνουν και προλαμβάνουν πολλά! Ας ελπίσουμε πως η ζημιά που έγινε θα είναι αναστρέψιμη, πως δεν χάθηκαν οριστικά από την εκκλησία άνθρωποι ευαίσθητοι και νομοταγείς, πως δεν εξετράφη κάποιο τέρας… Πως τα όποια μικρά σχίσματα και πληγές θα επουλωθούν, πως τελικά θα επικρατήσει η αγάπη και η υποχώρηση μπροστά στο κοινό καλό, ακόμα και αν η υπηρέτησή του μας δυσκολεύει ή μας είναι ξένη. Δεν νομίζω πως χάνει κάποιος αν κάνει πίσω και ταπεινωθεί, αν παραδεχθεί κάποιο λάθος στην στρατηγική, μάλλον το όφελος είναι σημαντικό στο μέλλον…

Μπορεί να κερδίσει κάποιος σε θέματα θεολογικής καθαρότητας, αν και αυτό είναι πολύ υποκειμενικό. Να ηττηθεί όμως παταγωδώς στο πολιτικό πεδίο, της διαχείρισης των πραγμάτων, στο διά ταύτα. Κάτι χωρίς ουσία τελικά, αν δεν μπαίνει κάτω από την αγάπη… Δεν είναι ευχάριστο ‘‘αξεσουάρ’’ η μάσκα, αλλά δεν θα ήταν μια πιο σοφή επιλογή να την φορούν ΟΛΟΙ στην εκκλησία, με το βλέμμα στην προστασία, στην σύμπνοια και στην αίσθηση του ομοθυμαδόν; Χωρίς καμία θεολογική παραδοχή, αν κάποιοι δεν πιστεύουν στην δυνατότητα μετάδοσης του ιού εντός του ναού, τηρώντας ταυτόχρονα κάποια άλλα μέτρα για τις αποστάσεις κ.λπ. Οι ακραίες εικόνες των τελευταίων ημερών, δυστυχώς παραπέμπουν σε όχλο που συμπεριφερόταν προκλητικά, θεωρώντας πως δικαιούται και άξιζε ένα διαρκές θαύμα και μάλιστα χωρίς καμία προσπάθεια από την πλευρά του.

Χριστός Ανέστη!

Β. Α. Π

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κείμενο σαφές, νηφάλιο, προσεγμένο,στοχευμένο, λογικό και θεολογικό, ποιμαντικά αξιοποιήσιμο!
ΙΦ

Θεόδωρος Μακάριος είπε...

Τα λέτε πολύ καλά. Αυτό με δύο λέξεις λέγεται ενότητα και αγάπη. Όμως ο χωρίς επίγνωση ζήλος οδήγησε στην εμφάνιση αυτής της σχισματοαιρετικης αντιμετώπισης της ασθενείας.

Ανώνυμος είπε...

Εξαιρετικό! Αναστάσιε ευχαριστούμε!
γδμ

Ανώνυμος είπε...

Τόσο για το θέμα της υποχρεωτικής, καθολικής μασκοφορίας όσο και για το θέμα των συγκεκριμένων εμβολίων υπάρχουν αντικρουόμενα επιστημονικά στοιχεία.
Αυτό είναι παγκοίνως γνωστό.
Ας συμφωνήσουν πρώτα οι επιστήμονες μεταξύ τους και μετά συζητάμε.

Αγγελική Κουμνά - Μαρκάκη είπε...

Εξαιρετικό κείμενο και απόψεις που με βρίσκουν σύμφωνη απολύτως.
Αγγελική Κουμνά - Μαρκάκη

Ορφέας είπε...

Δύο επισήμανσεις:
α) Είμαστε λαός του «θυμικού» και του «φιλότιμου».
Θεωρώ, πως στο θέμα της εντός των ναών μασκοφορίας, θα έπρεπε να υπάρξει μία άλλη κεντρική ποιμαντική από αυτήν της στεγνής εγκυκλίου.
Δεν είναι κακό, να λεγαμε « αδελφοί ακόμα και εάν δεν πιστεύετε στην μετάδοση του ιού εντός των ναών, για το καλό του σώματος και του διπλανού, έχετε τις μάσκες σας»
«Εάν είναι να σκανδαλίσω τον αδερφό μου, δεν φάω κρέας ποτέ», έλεγε ο Παύλος.
Οι διχοτόμηση του εκκλ. σώματος συνέβη ΚΑΙ επειδή η διοίκηση της εκκλησίας φάνηκε να φοβάται χώρους «ακραίους». Η ιστορία θα δείξει εάν έκανε καλά να αφήσει έναν (α)θεολογικό διάλογο σε πλήρη εξέλιξη παρακολουθώντας(;) αμήχανα.
Υπάρχουν –αλίμονο!-ικανότατοι θεολόγοι στην Εκκλησία μας να αντικρούσουν ευθέως, και προσωπικώς απόψεις περί… πεπτωκότων(!!) μασκοφόρων. Κακώς σιώπησαν όσοι το έκαναν.

β) το κράτος έχει επίσης ευθύνη με κάποιες παράλογες αποφάσεις.

Ανώνυμος είπε...

Κείμενο μονομερές και στοχευμένο.
Τσιμουδιά για την ολιγοπιστία ιερωμένων και λαϊκών "πιστών", για το γεγονός ότι οι επίσκοποι έχουν μετατραπεί σε λοιμωξιολόγους και εμβολιολόγους, για τους ιερωμένους που δεν δίνουν το χέρι για ασπασμό, για επισκόπους που φοράνε μάσκα, χωρίς ούτε ο νόμος να τους υποχρεώνει, την ώρα που κοινωνουν τους πιστούς, για την εισβολή του ορθολογισμού και επιστημονισμού στην εκκλησιαστική ζωή.
Ολα αυτά τα έκανε γαργάρα ο συντάκτης του.

Ανώνυμος είπε...

Δοξάζω τον Θεό που μας έπλασε κατ' εικόνα Του, μας έδωσε λογική και ελευθερία, μας έδωσε τη δυνατότητα να αναπτύξουμε την επιστήμη, και που η επιστήμη προχωράει χάρη στις θυσίες και την εργασία τόσων ανθρώπων, χάρη στην τεχνογνωσία, και έφτιαξαν τόσους τύπους εμβολίων σε τόσο λίγο χρόνο.
Δοξάζω τον Θεό και γιατί καθώς θα αναπτύσσω αντισώματα θα μπορώ στο μέλλον να συναντηθώ ξανά με ανθρώπους δίχως να κινδυνεύω να τους βάλω σε θανάσιμο κίνδυνο. Δοξάζω που η ανθρωπότητα θα επιβιώσει και δεν θα βιώσει την κατάσταση του Μαύρου Θανάτου που αφάνισε τα 2/3 του πληθυσμού της Ευρώπης.
Δοξάζω επίσης τον Θεό που χάρη στο εμβόλιο δεν θα γίνω δολοφόνος, και μου χαρίστηκε άλλη μια φορά.
Γιατί γνωρίζω πολύ καλά, και από προηγούμενους καιρούς, πως το να μη γίνεις δολοφόνος είναι συχνά θέμα τύχης, τόπου και χρόνου, κοινωνικής τάξης κοκ. Ιδίως σήμερα το να μη γίνεις δολοφόνος είναι το να μην έχεις ένα τεράστιο ΕΓΩ και να πιστεύεις ότι τα ξέρεις καλύτερα από γιατρούς και υπεύθυνους και να διασπείρεις τον θάνατο με τις ηλίθιες ιδέες σου και με το ίδιο το κορμί σου, και την αναπνοή σου, έτσι, για το γούστο. Για να συντηρείς τον μύθο ότι είσαι κάτι ξεχωριστό από τον μέσο όρο και γαία πυρί μειχθήτω.
Εύη Βουλγαράκη