Όσο πιο… άσχημοι είμαστε,
τόσο πιο όμορφοι θέλουμε να φαινόμαστε!
Θεέ μου, ναι, θέλουμε να κρύβουμε
την ασχήμια μας,
μ᾿ ένα ωραίο σεμνό φόρεμα.
Λ. Πιραντέλλο
«Να ντύσουμε τους γυμνούς»
Σήμερα γιορτάζουμε ακριβώς το
«ωραίο και σεμνό φόρεμα» που φόρεσαν οι άγιοι, από το Πνεύμα του Θεού, και
γίναν «όμορφοι» όχι όμως στα ρούχα και στην εικόνα τους και στα "έξω"
τους, αλλά στην καρδιά και στις ενέργειες και στο περιεχόμενό τους.
Σήμερα λέμε είναι η εορτή των Αγ. Πάντων. Τι είναι δηλαδή η σημερινή γιορτή; Η Πεντηκοστή (η προηγούμενη δηλαδή Κυριακή) γέννησε Αγίους! Αλλά τι σημαίνει αυτό; Τι λέει στον σημερινό Χριστιανό αυτό; Συμβαίνει πολλές φορές ν’ ακούμε ένα κήρυγμα, να διαβάζουμε κάτι, και παρ’ όλα αυτά να μένουμε «στεγανοί και στεγνοί». Πολλά πράγματα λειτουργούν μέσα στο μυαλό μας σαν τεχνικοί όροι. Ο Άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ή η χάρις του Θεού, ή η γιορτή της Πεντηκοστής, ή η λειτουργία, όλα αυτά έχουν καταντήσει άδεια ακούσματα και πολλές φορές ηχούν μέσα μας σαν «ξύλινη γλώσσα», κενά περιεχομένου! Γι’ αυτό ακριβώς, επειδή λειτουργούμε έτσι και μένουμε στεγανοί, δεν αλλάζει τίποτε στην ζωή μας. Τι σημαίνει λοιπόν ότι η σημερινή γιορτή είναι καρπός της προηγούμενης;
Με τι περιεχόμενο ηχεί μέσα στο
μυαλό μας η λέξη Άγιος; Πόσες φορές δεν το επαναλαμβάνουμε; Και είναι τραγωδία
να έχει μείνει απλώς σαν φραστικό κατάλοιπο στις προσφωνήσεις των αρχιερέων,
ενώ ήταν το όνομα που είχε κάθε Χριστιανός στην παλαιότερη εποχή! Αν ανοίξουμε
και ξεφυλλίσουμε μονάχα τις επιστολές του Απ. Παύλου, θα δούμε να απευθύνεται
προς τους Χριστιανούς και να λέει: «Τοῖς ἁγίοις τοῖς ἐν Κορίνθῳ, τοῖς ἐν Ἐφέσῳ,
ἤ ἀδελφοί ἅγιοι», που έλεγε σήμερα, «κλήσεως ἐπουρανίου μέτοχοι…» και σε μας,
όλα αυτά να μας είναι ξένα. Ζούμε μια σχιζοφρένια, να έχουμε την ιδιότητα και
το όνομα, και να μην αντιλαμβανόμαστε την επαγγελία και τα… παράγωγα της
ιδιότητας.
Θα πρέπει επιτέλους κάποτε να
ξεκαθαρίσουμε μέσα στο μυαλό μας ότι μπαίνοντας ένας άνθρωπος μέσα στην
Εκκλησία και γινόμενος Χριστιανός προσδοκά να αλλάξει η καρδιά του, όχι να
αποκτήσει καλές συνήθειες. Μπαίνει, γιατί ξέρει ότι είναι "άσχημος"
και θέλει να "ομορφύνει". Πάρα πολλές φορές, εμείς κάνουμε το λάθος
και μας νοιάζει μόνο το απ’ έξω. Μας ενδιαφέρει η προσαρμογή. Αγωνιούμε για το πώς
φαίνονται τα πράγματα. Εκείνο που χρειάζεται, είναι να αρχίσουμε να
αντιλαμβανόμαστε ότι αξία και σημασία έχει το από μέσα. Εκείνο που δεν
φαίνεται! Εκεί είναι η πηγή από την οποία βγαίνουν όλα. Γι΄ αυτό ο Χριστός δεν
κοιτάει τα απ’ έξω. Κοιτάει τα μέσα. Δεν κοιτάει μόνον τις ενέργειες. Κοιτάει
τα κίνητρα. Δεν κοιτάει τα λόγια. Κοιτάει την καρδιά. Και ακριβώς αυτό είναι,
να προσπαθήσει κανείς να αντιληφθεί, τι είναι Άγιος.
Άγιος είναι μόνον ο Θεός. Γι’
αυτό σ’ Αυτόν δεν υπάρχουν υπερθετικά. Η λέξη λαμβάνεται απολύτως. Φυσικά
το άγιος δεν εννοεί συμπεριφορές και λόγια, αλλά ύπαρξη και υγιείς (όχι
εγωιστικές) ενέργειες. Όταν ο Θεός λέει «να γίνετε άγιοι διότι εγώ είμαι άγιος»
ακριβώς εννοεί να του μοιάσουμε υπαρξιακά. Να αποχτήσουμε τα δικά του ιδιώματα
κατά μετοχήν. Για να γίνει κάτι τέτοιο, απαιτείται πρώτα να αποδεχθούμε το
θέλημα του Θεού, κριτήριο της ζωής και των ενεργειών μας, και κατόπιν να το
υλοποιήσουμε, στην λογική της τηρήσεως των εντολών Του.
Η εντολή του Θεού δεν είναι βία,
είναι οδηγία. Η πορεία κατά τις οδηγίες του Χριστού, δεν είναι προσαρμογή είναι
αλλαγή. Δεν είναι συμπεριφορά, είναι εσωτερική ποιότητα. Δεν είναι αναγκαστική
πορεία, είναι χαρά για την προσδοκία ελευθερίας από την «αρρώστια» της
εγωιστικής αυτοαναφορικότητας.
Όταν κανείς αγωνίζεται να μοιάσει
στον Χριστό, δεν «θέλει να κρύψει την ασχήμια του, με ένα ωραίο και σεμνό
φόρεμα», αλλά να αποχτήσει την ωραιότητα των αρετών του Χριστού. Όταν λοιπόν,
μέσα στην κουφόνοια που μας τυραννάει, λέμε σε κάποιον ειρωνικά: «να αγιάσεις
προσπαθείς;»… ουσιαστικά τον αποτρέπουμε από την απόφαση ν’ αγωνιστεί να ντύσει
την γυμνότητά του και τον προτρέπουμε απλώς να θέλει να φαίνεται όμορφος, όπως
λέει ο Λ. Πιραντέλλο. Δόξα τῷ Θεῷ, όμως, πάντα κάτι σχίζει το προσωπείο
(ανάγκες-συνθήκες-έκτακτα) και, για όσους θέλουν να βλέπουν, γίνεται καταφανής
η γυμνότητα.
Θα πρέπει σιγά-σιγά να αρχίσουμε
να σπάμε μέσα μας τα αυτονόητα. Δεν λειτουργούν αυτονόητα, επειδή απλώς και
μόνον βαφτιστήκαμε Χριστιανοί. Έχουμε πάρα πολλά κενά. Μας πελαγώνουν ένα σωρό
ελλείψεις. Και αν ξεκινήσουμε από εκεί, από αυτή τη βάση, σιγά-σιγά θα αρχίσουν
μερικά πράγματα να διορθώνονται. Εμείς όμως κουβαλάμε, όπως είπαμε, αυταπάτες.
Κάνουμε τον Σταυρό μας, ανάβουμε κερί, ακόμα πάμε και την Κυριακή στην
Εκκλησία, και έχουμε τελείως διαφορετικά κριτήρια από τα κριτήρια του Θεού, και
νομίζουμε ότι η ευπρέπεια είναι Χριστιανισμός.
Δεν είναι Χριστιανισμός η
ευπρέπεια. Ο καθωσπρεπισμός δεν έχει καμιά σχέση με την εκκλησία. Η
εκκλησία δε νοιάστηκε ποτέ για το πώς φαίνονται τα πράγματα, νοιάστηκε πώς
είναι. Τι κουβαλάει η καρδιά σου, όχι τι ρούχο φοράς! Βέβαια τα εξωτερικά
πολλές φορές δείχνουν τις επιλογές μας. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο πελώριο θέμα.
Και εκείνο που χρειάζεται, σήμερα των Αγ. Πάντων, να κατανοήσουμε, είναι ότι η
πορεία προς τον Θεό είναι μια περιπέτεια. Θα πρέπει να την αρχίσουμε με
γνησιότητα, ψάχνοντας όχι να προσαρμοστούμε, αλλά να αλλάξει η χάρις του Θεού
την καρδιά μας. Όσο «χώρο» της καρδιάς μας δίνουμε στον Χριστό, τόσο
αυτή θα αλλάζει.
Θυμηθείτε την παλιά ιστορία με το
καλαμπόκι. Είναι ένα «παραμύθι», που όμως λέει με εικόνες πάρα πολλά και
ουσιαστικά, και δείχνει ακριβώς ότι ο λαός μας είχε "καταπιεί" το
Ευαγγέλιο. Το είχε καθημερινότητα, το ζούσε.
Περπατάει λέει ένας άνθρωπος,
τραβώντας το γαϊδούρι του, στο οποίο είχε φορτωμένα δύο μεγάλα καλάθια με
καλαμπόκι. Είναι ένας άνθρωπος τσιγκούνης και μαγκούφης, που δεν δίνει
ποτέ «ούτε του αγγέλου του νερό», γιατί νομίζει ότι έτσι το χάνει. Είναι κρύος
και στενόκαρδος.
Στο διάβα του συναντάει τον
Χριστό. Ο Χριστός γνωρίζοντας αυτή την ψυχική του αναπηρία και θέλοντας να τον
βοηθήσει να… ομορφήνει ψυχικά, να ξεδιπλωθεί και να
μάθει να αγαπάει, του γυρεύει να του
δώσει (του Χριστού) ένα καλαμπόκι απ’ αυτά που κουβαλάει ! Αυτός… μπλοκάρει.
Ξυπνάει η… δυσμορφία του η ψυχική και ταράζεται ανάμεσα στα στενόκαρδα πάθη
του, αλλά και στον εγωισμό να μην φανεί δα και τόσο τσιγκούνης, που ούτε
ένα "βότσι" καλαμπόκι δεν θέλει να δώσει! Ψάχνει λοιπόν μέσα σε όλα
και βρίσκει ένα ζουριάρικο, που είχε δέκα σπυριά επάνω του, ένα τόσο δα
μικρούλι, και Του το δίνει. Πάρε το, του λέει!
Το παίρνει ο Χριστός και το
κοιτάει με συγκατάβαση, για την ψυχική κατάσταση του ανθρώπου. Για την τραγωδία
της "δυσμορφίας" που πολλοί ζούμε, να φανταζόμαστε και μείς, πως ό,τι
δίνουμε το χάνουμε. Να φανταζόμαστε ότι έρχεται η ευτυχία όταν παίρνουμε, όχι
όταν δίνουμε. Ενώ ο Χριστός λέει αντιστρόφως: Έχουμε ό,τι δώσαμε, και αποκτάμε
μεγαλύτερη ευτυχία όταν δίνουμε, παρά όταν παίρνουμε. Το κοιτάει λοιπόν με
συγκατάβαση και του το ξαναρίχνει μέσα στο καλάθι. Και το καλαμπόκι πέφτοντας
μέσα στο καλάθι γίνεται χρυσάφι, στο μέγεθός του όμως! Στο τόσο δα, το μικρούλι
και ζουριάρικο. Και ο χωριάτης τραβάει τα γένια του και τα μαλλιά του, που δεν
έδωσε και τις δύο κόφες! Το ίδιο θα πάθουμε κι εμείς κάποια στιγμή. Ο Χριστός
έρχεται να αλλάξει την ζωή μας, κι εμείς του δίνουμε ένα «ζουριάρικο
καλαμπόκι».
Με αγάπη και ευχές
Ο εφημέριος σας
π. Θεοδόσιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου