Πώς πηγαίνουμε τελικά στην Εκκλησία; . . . . - π. Σπυρίδων Σκουτής

Πηγαίνω στον Ιερό Ναό ώστε να προβληματιστώ, να γυμνάσω τους πνευματικούς μυς, να συναντήσω τον Χριστό και τους αδερφούς μου, είτε είναι εχθροί είτε φίλοι

ή

πηγαίνω απλά διότι δεν έχω κάτι άλλο να κάνω την Κυριακή το πρωί και το έχω συνδυάσει με το καφεδάκι που θα πιω μετά με την παρέα μου;

Το χειρότερο το έχω ακούσει από γυναίκα μεγάλης ηλικίας, ότι η Εκκλησία είναι το γυναικείο καφενείο και ένας τρόπος να περνάει διαφορετικά το πρωί της Κυριακής. Με τέτοιο φρόνημα όχι μόνο δεν ωφελούμαστε αλλά σκανδαλίζουμε και πληγώνουμε το Σώμα της Εκκλησίας.

Οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι έχουμε τον καμβά, τα χρώματα αλλά και τον βοηθό από πάνω μας (Τον Χριστό) για να σχεδιάζουμε και να ζήσουμε τον Παράδεισό μας.

Ένα Παράδεισο που δεν τελειώνει με τον θάνατο αλλά συνεχίζεται…

Όλα ξεκινάνε από εδώ αλλά δεν τελειώνουν στην παρούσα ζωή, συνεχίζονται στην αιωνιότητα.

Ο τρόπος που ενεργούμε δείχνει τι πραγματικά θέλουμε. Θα γίνει τελικά αυτό που θέλουμε. Θέλεις σωτηρία; Θα έχεις σωτηρία. Θέλεις απώλεια ; Θα έχεις απώλεια. Αυτό που θέλεις θα γίνει.

Είναι τρομερό! Στη ζωή  μας θα γίνει αυτό που θέλουμε ! Σαν να φωνάζει ο καμβάς στον ζωγράφο ότι θα σχηματιστεί ό,τι εικόνα επιθυμεί να ζωγραφίσει ! Φοβερό! Τα λάθη θα συμβούν αλλά δεν στεναχωριόμαστε διότι διορθώνονται και συγχωρούνται (Μυστήριο Ιεράς Εξομολογήσεως).

Ό Εκκλησιασμός από μόνος του δεν σώζει. Ο Εκκλησιασμός είναι η αρχή της σχέσης, ο διάλογος, το ξεκίνημα που καταλήγει κάπου. Σε εκείνο το τραπέζι που ο Θεός μας δίνει τον εαυτό Του, αλλά δυστυχώς Τον περιφρονούμε.

Δυστυχώς εκκλησιαζόμαστε ως άτομα, και όχι ως πρόσωπα σε κοινωνία. Θα πάω στον Ναό, θα εκκλησιαστώ και θα φύγω χωρίς ένα χαμόγελο, μια καλημέρα… Μπορεί κιόλας να κάνω πως δεν βλέπω κάποιους μέσα στον Ναό διότι δεν θέλω να τους μιλήσω!

Η Θεία Κοινωνία έχει μετατραπεί σε εισιτήριο σωτηρίας μόνο για τους ετοιμοθάνατους. Να φωνάξουμε τον Παπά να κοινωνήσει τον άρρωστο στο παρά πέντε για να κερδίσει ο άνθρωπος την καλύτερη θέση στο Παράδεισο. Γι’ αυτό αν ρωτήσεις έναν άνθρωπο τι του έρχεται στο μυαλό όταν βλέπει έναν Παπά, θα σου πεις δύο λέξεις: «Θάνατος και Κηδεία».

Πολλοί όταν βλέπουν Παπά φτύνουν τον κόρφο τους ή το πιο τραγικό πιάνουν τα γεννητικά τους όργανα. Ο Παπάς δίνει Ζωή και Ανάσταση με τη Θεία κοινωνία. Κατεβάζει τον Χριστό , τον ίδιο προσωπικά. Φοράει λευκά ακόμα και στην κηδεία , διότι ο θάνατος απλά δεν υπάρχει.

Η λάθος θέαση των πραγμάτων μας εκτροχιάζει. Ο εγωϊσμός, μας έχει θαμπώσει τα μάτια της καρδιάς. Ο ασυνείδητος εκκλησιασμός καταλήγει να γίνεται όπως η κοινωνία του Ιούδα.

Πάμε στην Εκκλησία, ακούμε τα τροπάρια σαν στρατιωτάκια ακούνητα , αμίλητα, αγέλαστα και θεωρούμε ότι κάποιος Θεός που είναι εκεί ψηλά είναι υποχρεωμένος να με σώσει διότι έφαγα κάποιες ώρες από τη ζωή μου όρθιος σε ένα στασίδι.

Το τροπάριο δεν το ακούω για να φτιάξω μια εσωτερική συναισθηματική διάθεση αλλά στην ουσία είναι μια πρόσκληση και καλούμαστε να το κάνουμε πράξη. Τα τροπάρια στην Εκκλησία είναι καλέσματα, οδοδείκτες και προσκλήσεις θεραπείας και σωτηρίας και όχι κάτι όμορφο για κάποια ώρα της ημέρας.

Στην Εκκλησία ο Χριστός μας κάνει το τραπέζι για να μας προσφέρει τον εαυτό Του «Μεταλαμβάνει ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ σῶμα καὶ αἷμα Χριστοῦ εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴν αἰώνιον».

Ρωτάνε πολλοί : «Γιατί ενώ Εκκλησιάζομαι 20 χρόνια παραμένω ίδιος ;». Η απάντηση είναι ίδια όπως και στο ερώτημα «Γιατί πηγαίνω γυμναστήριο 20 χρόνια ή κάνω αθλητισμό αλλά δεν βλέπω αποτέλεσμα»… Αδερφέ μου, κάπου κάνεις κάτι λάθος…

Πολύ απλά διότι δεν μπήκες ποτέ σε σχέση με τον Χριστό για να υπάρξει η καλή αλλοίωση που λένε οι Άγιοι Πατέρες. Δεν μπήκες ποτέ με μετάνοια στον δρόμο της θεραπείας. Το να χτυπάς κάρτα στην Εκκλησία δεν σε αλλάζει, πρέπει να χτυπήσεις την καρδιά σου και το γόνατο στο πάτωμα για να έρθουν αλλαγές. «Δώσε αίμα για να λάβεις πνεύμα» είναι η θέση των Αγίων Πατέρων. Σχέση σημαίνει κίνηση, όχι στάση. Έρχομαι στην Εκκλησία για να πάω κάπου τη σχέση και όχι για να μείνω εκεί που είμαι.

Όταν πας στην Εκκλησία και κατηγορείς τον Παπά για αυτά που λέει στο κήρυγμα τα οποία όμως είναι λόγια των Αγίων Πατέρων και μάλιστα έχεις την απαίτηση να ακούσεις αυτό που βολεύει τον εγωϊσμό σου, τότε έχεις χάσει χρόνο από τη ζωή σου. Το ίδιο συμβαίνει αν πας στην Εκκλησία , αυτοδικαιωμένος, τοποθετημένος, βολεμένος και αμετανόητος.

Πολλοί νέοι δεν θέλουν να έρθουν στον Ναό εξαιτίας των κουτσομπολιών αλλά και της συμπεριφοράς μερικών επιτρόπων, εκκλησιαζομένων, ψαλτών ακόμα και κληρικών. Έχουν άδικο; Όταν το παιδί έρχεται στην Εκκλησία και αντί να βρει αγκαλιά βρίσκει χέρια να δικάζουν, τι θα κάνει αυτό το παιδί; Πώς θα νιώσει;

Ακούμε πολλές φορές τη φράση «Εγώ πάτερ μου είμαι άνθρωπος της Εκκλησίας» σαν να λέμε είμαι ο τάδε της τάδε σέκτας. Δεν λέει τίποτα απλά κάποιος να εκκλησιαζεται διότι μπορεί να το κάνει για χίλιους λόγους εκτός από το να συναντήσει τον Χριστό και να αγκαλιάσει και να συγχωρέσεις τους διπλανούς του . Το θέμα είναι να είσαι και άνθρωπος του Χριστού!

Πέρνα την πόρτα της Ενορίας σου και πες «Χριστέ μου ήρθα γιατί Σε θέλω , βοήθησε με να δω που φταίω, να δω τα χάλια μου. Άνοιξε μου τα μάτια της καρδιάς μου γιατί είμαι τυφλός. Βοήθησε με να Σε καταλάβω. Γι’ αυτό έρχομαι. Νιώθω ότι δεν μπορώ χωρίς εσένα και ξέρω ότι είσαι ο μόνος που μπορεί να με βοηθήσει. Θέλω να δω το θέλημα Σου στη ζωή μου. Βοήθησε όχι να πετάξω τον Σταυρό της ζωής μου αλλά να τον κουβαλήσω μέχρι τέλους.»

π.Σπυρίδων Σκουτής 

Πηγή: euxh.gr