Κυριακή των Βαΐων
Ποιος είναι αυτός;
π.Θεοδόσιος Μαρτζούχος
Η ίδια ερώτηση είναι η απορία γενεών ανθρώπων. Καλοπροαίρετων και κακοπροαίρετων. Ανθρώπων με αναζητήσεις και ανθρώπων με περιέργεια. Ανθρώπων που αγαπούν και ανθρώπων που φοβούνται. Υποσυνειδήτως, πιεστικά, ασφαλώς και βεβαιωμένα, όλοι αντιλαμβάνονται ότι η απάντηση στην ερώτηση θα προσδιορίσει την ποιότητα της ζωής τους και συνεπώς αγωνιούν στο να υπάρξει μια απάντηση σίγουρη και στέρεη. Μια απάντηση που θα σταθεροποιήσει τον κλυδωνισμό της ψυχής, του μυαλού και της καρδιάς τους. Για όλα αυτά αναπτύχθηκε μια ιδέα θεότητας με χαρακτηριστικά την ύπαρξη και την παντοδυναμία. Οι άνθρωποι επιθυμούσαν και επιθυμούν μια θεότητα αξιολάτρευτη από το κύρος και την επιβολή της και όχι μια θεότητα αξιαγάπητη από τη θυσία της για τους ανθρώπους. Η δύναμη και το θαύμα της δεσμεύουν την ανθρώπινη καρδιά που αυταπατάται, ότι λατρεύοντάς τα (την δύναμη και το κύρος) θα τα προσοικειωθεί και θα τα αποκτήσει και ο άνθρωπος.
Κυριακή Βαΐων 2016
Αδελφοί μου, ενορίτες
Αυτή είναι η απορία όλων των
κατοίκων της Ιερουσαλήμ, όταν ο Χριστός εισέρχεται σε αυτήν, την Κυριακή των
Βαΐων, όπως λέμε τώρα, πάνω σ’ ένα μικρό γαϊδούρι και τον επευφημούν τα πλήθη
των άδολων ανθρώπων μαζί με τα απειρόκακα παιδιά.
Η ίδια ερώτηση είναι η απορία
γενεών ανθρώπων. Καλοπροαίρετων και κακοπροαίρετων. Ανθρώπων με αναζητήσεις και
ανθρώπων με περιέργεια. Ανθρώπων που αγαπούν και ανθρώπων που φοβούνται.
Υποσυνειδήτως, πιεστικά, ασφαλώς και βεβαιωμένα, όλοι αντιλαμβάνονται ότι η
απάντηση στην ερώτηση θα προσδιορίσει την ποιότητα της ζωής τους και συνεπώς
αγωνιούν στο να υπάρξει μια απάντηση σίγουρη και στέρεη. Μια απάντηση που θα
σταθεροποιήσει τον κλυδωνισμό της ψυχής, του μυαλού και της καρδιάς τους. Για
όλα αυτά αναπτύχθηκε μια ιδέα θεότητας με χαρακτηριστικά την ύπαρξη και την
παντοδυναμία. Οι άνθρωποι επιθυμούσαν και επιθυμούν μια θεότητα αξιολάτρευτη
από το κύρος και την επιβολή της και όχι μια θεότητα αξιαγάπητη από τη θυσία
της για τους ανθρώπους. Η δύναμη και το θαύμα της δεσμεύουν την ανθρώπινη
καρδιά που αυταπατάται, ότι λατρεύοντάς τα (την δύναμη και το κύρος) θα τα
προσοικειωθεί και θα τα αποκτήσει και ο άνθρωπος.
Αντίθετα ο Χριστός μας αποκαλύψει
ένα Θεό που χαρακτηρίζεται από αγάπη. Ένα Θεό που τρομάζει τον Πέτρο, όχι με
την επιβολή της δύναμης και του κύρους, αλλά με το να γονατίζει μπροστά του για
να του πλύνει (του Πέτρου) τα πόδια. Ο Χριστός ταυτίστηκε με τον σκλάβο και όχι
με τον βασιλιά. Έγινε ο τελευταίος των υπηρετών και δούλος όλων. Αυτός είναι ο
Θεός Ιησούς και η όψη Του (στα Ευαγγέλια) μας επιτρέπει να σχηματίσουμε σωστή
άποψη για τον Δημιουργό. Ο Χριστός μας λέει: «Αν με γνωρίζατε θα γνωρίζετε και
τον Πατέρα μου. Όποιος βλέπει εμένα, βλέπει και Κείνον που με απέστειλε» (Ιω.
8, 12).
Ο Χριστός είναι πρόσωπο που
έρχεται σε συνάντηση του ανθρώπου και όχι για να γίνει αντικείμενο συλλογισμών
και σκέψης.
Οι αποδείξεις που πολλές φορές οι
άνθρωποι ψάχνουν και επικαλούνται για την ύπαρξη του Θεού δεν οδηγούν απολύτως
στην πίστη, απλώς κάποιες φορές την επιβεβαιώνουν. Ο ουρανός και το σύμπαν δεν
αποδεικνύουν την ύπαρξη του Θεού, τουλάχιστον την ύπαρξη του «Θεού των
χριστιανών», γράφει ο μεγάλος Πασκάλ. Ο Θεός στην Γραφή μας επισημαίνει:
«Κατοικώ μέσα στην ομίχλη».
Όλα τα παραπάνω
"ενεργούνται" στην είσοδο του Χρηστού στα Ιεροσόλυμα.
Πάνω σ’ ένα γαϊδούρι Αυτός που
ισχυρίζεται ότι είναι βασιλιάς, και αλίμονο στον άνθρωπο που δε βλέπει που
βασιλεύει ο Χριστός και περιμένει (ο άνθρωπος) εξωτερική ισχύ και δύναμη.
Πάνω σ’ ένα γαϊδούρι Αυτός που
δέχεται τα εγκώμια και τις επευφημίες των παιδιών και των απλών ανθρώπων και
αλίμονο σ’ όποιον δεν αντιλαμβάνεται ότι ο Θεός ενεργεί πάντα με καλοσύνη και
φωτίζει, με επιχειρήματα την διάνοια αυτών που αναζητούν την πίστη, και με την
Χάρη Του την καρδιά τους.
Πάνω σ’ ένα γαϊδούρι Αυτός που
δεν χρειάζεται και δεν έχει ανάγκη το κοινωνικό κύρος και την πολιτική ισχύ και
αλίμονο στον άνθρωπο που δεν μπορεί να ξεχωρίσει το αξίωμα από την αξία και
προτιμά το πρώτο.
Πάνω σ’ ένα γαϊδούρι Αυτός που
δεν ξιπάζεται και αλίμονο σε μας που «Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι, οι
βαλσαμωμένοι άνθρωποι, που σκύβουμε μαζί, καύκαλα μ’ άχερα γεμάτα, αλίμονο»!!
(T.S. Eliot «Οι κούφιοι άνθρωποι»).
Στην ερώτηση: Ποιος είναι Αυτός;
που μας κάνει όχι κάποιος περίεργος κάτοικος της Ιερουσαλήμ, αλλά ο εαυτός μας
σε μας, πρέπει οπωσδήποτε να απαντήσουμε. Εμείς για μας. Πρέπει να πάψουμε να
είμαστε κούφιοι άνθρωποι και να «εἰσέλθει στήν ἀσύνετο καρδία μας η Σοφία». Η
Σοφία του Θεού, που είναι ο Χριστός, να εισέλθει όπως τότε στα Ιεροσόλυμα, έτσι
και τώρα στην καρδιά μας, κι μεις να Του φωνάζουμε: Ευλογημένος ο ερχόμενος.
Ευλογημένος ο ερχόμενος Θεός που έλαβε σάρκα και οστά και έγινε μικρό παιδί και
έπαιξε με τη σκόνη του δρόμου και δεν φοβάται να λερωθεί παίρνοντάς μας
αγκαλιά.
Αυτή την θεϊκή αγκαλιά θα
γιορτάζουμε την εβδομάδα που αρχίζει αύριο. Ας έχουμε την σύνεση να της
παραδοθούμε και να την απολαύσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου