Δεκαπενταύγουστος 2023 - π.Θεοδόσιος Μαρτζούχος

 Δεκαπενταύγουστος 2023

π.Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Η μεγάλη γιορτή της κατάληξης της επίγειας ζωής της Παναγίας, της Κοίμησής της όπως λέμε στην θεολογική γλώσσα (λες και πρέπει να υπάρχει και τέτοια διαφορετική γλώσσα!!;;), βάζει μπροστά μας, με την περιοδικότητα του ετήσιου εορτασμού της, θέματα σπουδαία και μεγάλα. Καίρια!

Τα μεγαλύτερα της ανθρώπινης ζωής.

«Τυραννιόμαστε» οι σημερινοί "χριστιανοί" στις συμπληγάδες του δίπολου της άγνοιας και της αδιαφορίας. Για πολλούς, και ιδιαίτερα νέους ανθρώπους, η πίστη και η θρησκεία είναι άσχετες και μεταξύ τους και με την ζωή τους. Πολλοί νέοι δεν σκέφτονται (και δεν θέλουν κάτι τέτοιο) τον Θεό και δεν δίνουν σημασία στη θρησκεία. Όταν ασχοληθούν, σε κάποια συζήτηση παρέας, έχουν να πουν πόσο απαίσιοι είναι οι θρησκευόμενοι άνθρωποι: στενόμυαλοι, μισογύνηδες, ομοφοβικοί, κλπ-κλπ.

Ταξινομούνται οι σημερινοί άνθρωποι σε τρεις ουσιαστικά κατηγορίες, όσον αφορά το θέμα για το οποίο μιλάμε:

1. Σ’ αυτούς που δεν είναι σίγουροι για την πίστη...!! Συνήθως κουβαλούν την αφελή σκέψη ότι η πίστη είναι η παραδοχή ύπαρξης... στον ουρανό ενός μακρυγένη παππού, που έφτιαξε τον κόσμο και τον αστυνομεύει!!
2. Σ’ αυτούς που δεν αισθάνονται βολικά με την θρησκεία – Εκκλησία, γιατί θεωρούν στρατωνισμό μια ένταξη σε τέτοιου είδους... σχήματα ζωής! και
3. Σ’ αυτούς που προσπαθούν να είναι πιστοί και παλεύουν με τον τρόπο, πού και πώς αυτή η, όποιας μορφής, πίστη τους μπορεί να ενταχθεί και να συνυπάρξει με άλλους σε κάποια Εκκλησία.

Η Παναγία, όπως τότε, στο τέλος της επίγειας διαδρομής της έκανε διδασκαλία ζωής προς τους μαθητές και αποστόλους του Χριστού, έτσι και τώρα έχει να πει και σε μας ένα προβληματισμό – διδαχή σ’ αυτά τα τρία θέματα.

Α. Λέει λοιπόν στους πρώτους, ότι η πίστη δεν είναι αναγκαιότητα επιβεβλημένη. Δεν αποχτιέται με μια «απόδειξη» αδιάσειστη και τελικώς από ένα στρατιωτικό νόμο! Αν κάτι τέτοιο ίσχυε θα πίστευαν όλοι ή, μάλλον, θα παραδεχόντουσαν την παρουσία κάποιου που τους τυραννάει, χωρίς να μπορούν να διαφύγουν! Χωρίς ελευθερία απόρριψης του Θεού δεν υπάρχει πίστη.

Οι άνθρωποι ξεκινάμε από την φιλοσοφικολογική απορία: Γιατί να υπάρχει ο κόσμος και όχι το τίποτε; Αυτό μας βάζει σε σκέψη, όποια αντίληψη για την δημιουργία και αν δεχθούμε! Αν πιστεύουμε στη Μεγάλη Έκρηξη και δεχόμαστε ότι αφάνταστα πυκνή ύλη εξερράγη στο σύμπαν, το ανθρώπινο μυαλό θα μας ρωτήσει: Και από πού υπήρχε αυτή η αφάνταστα πυκνή ύλη;

Καταλήγουμε έτσι λογικά, μαζί με τον Αριστοτέλη, στο συμπέρασμα ότι υπάρχει μια μη αιτιολογημένη αιτία!!

Αυτή η γυναίκα που γιορτάζουμε σήμερα (στην Εκκλησία το σπουδαιότερο πρόσωπο είναι μια γυναίκα, η Μαρία) είπε σ’ Αυτή την μη αιτιολογημένη αρχή και αιτία: Είμαι από απόφασή μου δική σου δούλη, να γίνει αυτό που βλέπεις, θες και λες!!

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΙΣΤΗ.

Β. Λέει στους δεύτερους ότι η πίστη μας δεν έχει να κάνει με μια σειρά από νόμους, αλλά με μια συνάντηση με ένα πρόσωπο: τον Ιησού Χριστό! Καλούμαστε να Τον γνωρίσουμε, να Τον αφήσουμε να ’ρθει στη ζωή μας και να Τον ακολουθήσουμε. Να δημιουργήσουμε μια σχέση μαζί Του που, όπως κάθε σχέση, μπορεί και να ’χει τα πάνω της και τα κάτω της. Να αμφιβάλλουμε κάποιες φορές. Τα μεγέθη είναι σε απροσμέτρητη διαφορετικότητα. Εκείνος είναι άκτιστος, εμείς κτιστοί, και εξ αυτού προκύπτει ποικιλία πτυχών και θεμάτων. Πάντως η πίστη είναι μια κίνηση από το εγώ προς το εσύ (το ανθρώπινο), με κατάληξη στο Εσύ του Θεού, το οποίο αναβαθμίζει αξιολογικά κάθε εσύ!! Άλλωστε: «Αυτό που αναζητάς σε αναζητά»! Πρέπει να σκεφτόμαστε ότι η επιθυμία να μάθουμε περισσότερα, να καταλάβουμε περισσότερα, να γίνουμε περισσότερα, να ζήσουμε περισσότερα, είναι μια λαχτάρα για τον Θεό!!

Γ. Στους τρίτους, τελικά, έχει να πει ότι δεν γίνεται να είναι κανείς μόνος του ευτυχισμένος. Δεν φτάνει ότι πιστεύω στον Θεό. Μπορώ άνετα να βουλιάξω στην κόλαση απομονώνοντας την αντίληψη «ο Θεός και εγώ», γιατί τότε ακόμα πιο άνετα ξεχνάω τον Θεό μένοντας ΕΓΩ, αφού από κανέναν δεν τεστάρονται οι γνώμες και οι αντιλήψεις μου. Αυτός είναι ο λόγος που ο Χριστός κάλεσε και είχε μια ομάδα μαθητών. Όχι για να έχει απλώς μια παρεούλα, αλλά επειδή ήξερε ότι οι μαθητές (και φυσικά και εμείς) θα χρειαζόμασταν ο ένας τον άλλον, πρώτα για θέματα ουσίας και στο κατόπιν για τεχνικά και διαδικασίας. Το: «Ο Θεός και εγώ» μπορεί κακώς ερμηνευόμενο να αναιρέσει για τον άνθρωπο την πραγματικότητα της κοινότητας. Βουλιάζει τότε εύκολα ο άνθρωπος στην σκέψη: Αγαπώ τον εαυτό μου αρκετά, ώστε να μην έχω ανάγκη κάποιον άλλον για να με κάνει ευτυχισμένο!!! Είναι σ’ αυτή την περίπτωση ήδη έξω από την πόρτα της κολάσεως, αν δεν είναι προ πολλού μέσα!!

Για τους χριστιανούς ο Θεός–Χριστός δεν είναι ιδέα, ούτε μεγαλείο, ούτε παντοδυναμία. Είναι πρόσωπο που αγαπά και δέχεται να υποφέρει εξ αγάπης για τους αγαπημένους! Είναι προσωπικός Θεός που μας απλώνει το χέρι για συνάντηση. Μας λέει ότι χωρίς θεραπευτική αγωγή δεν γίνεται αποκατάσταση της υγιείας. Η πίστη δεν έχει να κάνει με μια σειρά από νόμους, αλλά με μια διαδικασία φροντίδας που μας μαθαίνει το πώς θα ΕΙΜΑΙ (και όχι θα φαίνομαι) καλός. Πώς η καρδιά θα γίνει ένας πανέμορφος κήπος, για όποιον τον "επισκέπτεται", και όχι ένα παράθυρο «μπογιατισμένο μαύρο»!!

Όπως έγραφε και ο Τζ. Τόλκιν: «Δουλειά μας είναι να αξιοποιήσουμε αυτό που είμαστε και έχουμε, ξεριζώνοντας το κακό από τα χωράφια (καρδιάς–νου) της ύπαρξής μας, ώστε αυτοί που θα ’ρθουν μετά από μας να έχουν γη καθαρή για να "οργώσουν". Το τι καιρό θα έχουν, δεν μπορούμε να το ρυθμίσουμε»!!

Η Παναγία καθάρισε το χωράφι της ύπαρξής της και μας δείχνει τρόπο και μέθοδο γι’ αυτό.

Σε μας μένει να συνειδητοποιήσουμε ότι «Το μόνο που έχω να μάθω είναι να είμαι καλός»... «Αυτό είναι όλο που υπάρχει»...

Εύχομαι να αγαπήσουμε αυτό... το μάθημα, με το οποίο ο Θεός μας αποτιμά ως υπόθεση που έχει αξία, και γι’ αυτό γυρεύει από εμάς δύσκολα ίσως θέματα και δεν μας βλέπει ως ζητιάνους για μικροελεημοσύνες «ανακουφιστικές».

Η Παναγία να μας φωτίζει.

Με αγάπη και ευχές

Ο εφημέριός σας

π. Θεοδόσιος

ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
Στήν Λειτουργία
Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν
Κεφ. ι’ 38-42, ια’ 27-28
 
Εκεῖνο τόν καιρό, πῆγε ὁ Ἰησοῦς σ’ ἕνα χωριό. Ἐκεῖ τόν ὑποδέχτηκε στό σπίτι της κάποια γυναίκα πού τήν ἔλεγαν Μάρθα. Αὐτή εἶχε μιά ἀδελφή πού ὀνομαζόταν Μαρία καί ἡ ὁποία ἀφοῦ κάθισε κοντά στόν Ἰησοῦ ἄκουγε τή διδασκαλία του. Ἀντιθέτως ἡ Μάρθα, φρόντιζε ἀσταμάτητα νά τούς περιποιηθεῖ.
          Ἀπευθύνθηκε τότε στόν Ἰησοῦ ἡ Μάρθα καί τοῦ εἶπε:
          - Κύριε, δέν σέ ἐνοχλεῖ πού ἡ ἀδελφή μου μέ ἄφησε μόνη νά ὑπηρετῶ; Πές της, νά μέ βοηθήσει!
          Ὁ Ἰησοῦς τῆς ἀποκρίθηκε:
          - Μάρθα, Μάρθα, ἀσχολεῖσαι κι ἀγωνιᾶς γιά πάρα πολλά πράγματα, ἐνῶ ἕνα μόνο χρειάζεται. Ἡ Μαρία ἔκανε τήν σωστή ἐπιλογή, πού δέν πρόκειται νά τῆς ἀφαιρεθεῖ ποτέ.
          Ἐνῶ ἔλεγε αὐτά ὁ Ἰησοῦς, κάποια γυναίκα ἀπό τό πλῆθος φώναξε δυνατά:
          - Μακάρια ἡ μάνα πού σέ γέννησε!
          Κι ἐκεῖνος ἀπάντησε:
-  Περισσότερο ὅμως εὐτυχεῖς εἶναι  ἐκεῖνοι πού ὄχι μόνον ἀκοῦνε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί τόν τηροῦν.-