Ζωοποιός Σταυρός - π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

 

 Ζωοποιός Σταυρός

14 Σεπτεμβρίου 2023
της Υψώσεως του Σταυρού

π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Κάθε φορά που σε κάποια ακολουθία μνημονεύεται ο Σταυρός του Χριστού έχει μπροστά επιθετικό προσδιορισμό το Ζωοποιός! Αυτός που φτιάχνει την ζωή! Όμως όλοι οι άνθρωποι ξέρουμε, αφού η ιστορία μάς το γνωρίζει πολύ άμεσα, το ότι ο Σταυρός και η σταύρωση, ήταν και είναι, τρόπος θανάτου όχι τρόπος που φτιάχνει την ζωή! Γιατί λοιπόν οι χριστιανοί λέμε τον Σταυρό Zωοποιό;

Ο σταυρός ήταν ατιμωτικός τρόπος θανατώσεως καθαρμάτων και δούλων. Οι ελεύθεροι πολίτες, ακόμα και καταδικαζόμενοι για παραπτώματα εις θάνατον, δεν επιτρεπόταν να σταυρωθούν. Η σταύρωση πλην του ότι ήταν, όπως λέει ο Κικέρων, «βασανιστικό βασανιστήριο», ήταν δημόσιος εξευτελισμός. Ψυχορραγούσε ο σταυρωμένος μέσα στην αγωνία να στηριχθεί στα καρφωμένα πόδια του για να «τεντώσει» το κορμί προς τα πάνω, ώστε η θωρακική κοιλότητα να πάρει λίγο αέρα και να μη πεθάνει από ασφυξία. Ο θάνατος ερχόταν από ασφυξία, όταν οι δυνάμεις εξαντλούνταν και ο σταυρωμένος δεν άντεχε να κάνει αυτή την «ανορθωτική» κίνηση και έτσι κρεμάμενος πέθαινε από έλλειψη αέρα.

Όλο αυτό το αγωνιώδες θρίλερ διαδραματιζόταν και σε συνθήκες εξευτελιστικές της προσωπικότητας… Ήταν ολόγυμνος, σε κοινή θέα! Σωματική δηλαδή και ψυχική οδύνη! Ο Χριστός από την άλλη δεν ήταν ολόγυμνος στον σταυρό, λόγω των ηθών της εβραϊκής κοινωνίας που είχε (όπως και οι αρχαίοι Έλληνες) σε περιωπή και εκτίμηση την αιδώ. Την ντροπή.

Πέραν όμως των ιστορικών δεδομένων ενός τέτοιου μαρτυρίου, ο θάνατος του Χριστού άλλαξε το περιεχόμενο και την ποιότητα του σταυρού και έφερε δια του Σταυρού χαρὰ ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ. Πώς;; Δια του Σταυρού ενίκησε την αμαρτία. Πώς; Με το σχήμα; Όχι. Με την αποδοχή-υλοποίηση θυσιαστικής αγάπης που μας βγάζει από το κλουβί της εγωιστικής αμαρτίας. Αμαρτία είναι αστοχία λόγω αυτοεγκλωβισμού στην ιδιοτέλεια. Εγώ για μένα. Ο Σταυρός είναι το αντίθετο. Εγώ γι’ Αυτόν και αυτούς που αγαπάω. Και όπως συμβολικά περιγράφει η Αποκάλυψη στο 11^ο κεφ. στίχ. 8, ο Χριστός (Ο ΜΑΡΤΥΡΑΣ) διπλασίασε τους μάρτυρες. Δύο μάρτυρες. Ταυτίζεται πλέον «η τύχη» των μαθητών με του Διδασκάλου. Και έρχεται δια του Σταυρού χαρὰ ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ, αφού οι πάντες μπορούν να γίνουν μαθητές Του. Πώς; Αγαπώντας τον Σταυρό Του. Δηλαδή τον τρόπο Του. Την αυτοθυσιαστική Του προσφορά.

Ο Σταυρός γεννάει και φέρνει χαρά. Όχι απόλαυση. Είναι θυσία, όχι εκτόνωση. Η χαρά είναι περιεχόμενο ψυχικό, όχι εκτόνωση ενστικτώδης. «Απαιτεί» ελεύθερη απόφαση και προσφορά (είναι μεγαλύτερη μακαριότητα και χαρά να δίνεις, παρά να παίρνεις, όπως είπε ο Χριστός. Πράξ. 20,35). Δεν γίνεται με ένα ραβδί Κίρκης, αλλά με αναστροφή προτεραιοτήτων. Από φίλαυτες σε ανιδιοτελείς.

Ο Αυγουστίνος (354-430) περιγράφει στο βιβλίο του «Πολιτεία του Θεού» Βιβλ. 22, κεφ. 8, την περίπτωση καρκινοπαθούς γυναικός, στην οποία η μόνη θεραπευτική σύσταση από τους γιατρούς της ήταν ο ακρωτηριασμός. Για τα τότε ιατρικά δεδομένα… μια φρίκη. Η άρρωστη γυναίκα παρακαλούσε τον Χριστό ακόμα και για το θάνατο, παρά κάτι τέτοιο. Ο Ελεήμων Κύριος την πληροφόρησε να πάει στην αγρυπνία του Πάσχα και να ζητήσει από μια κατηχούμενη γυναίκα, μόλις βγει από τα νερά της κολυμβήθρας, να σταυρώσει με βρεγμένα χέρια το σημείο του καρκίνου της. Ὃπερ καί ἐγένετο. Μετά από λίγες μέρες έγινε σαφής και αμετάστροφη η θεραπεία!

Πλην της λύτρωσης εκείνης της γυναίκας, το περιστατικό λέει σε μας ότι απαλλασσόμαστε από τον «καρκίνο της αμαρτίας» που μας καταναλώνει, μόνον όταν συνειδητοποιήσουμε την, δια του Σταυρικού βαπτίσματος, ανάστασή μας σε τρόπο καινούργιας ζωής (Ρωμ. 6, 3-4). Έχουμε πάντως όλοι ανάγκη όχι από μια παρηγοριά φτιασιδωμένη, αλλά έχουμε ανάγκη από μια παρηγοριά αστραφτερή, όπως η παραπάνω γυναίκα.

Οι κόπτες χριστιανοί της Αιγύπτου χάρασσαν ανεξίτηλα στο κούτελο των παιδιών τους το σημείο του Σταυρού προκειμένου να αποφεύγουν το παιδομάζωμα. Οι τούρκοι δεν ήθελαν κάποιον σφραγισμένο με τον Σταυρό του Χριστού! Εμείς σταυρώνουμε το σώμα μας με το χέρι μας, παρακαλώντας να γίνει ανεξίτηλος ο Σταυρός στην ψυχή και στα διανοήματά μας. Ακουμπάμε τα τρία ενωμένα δάχτυλα στο μέτωπο παρακαλώντας για ελευθερία από άστοχες αμαρτωλές εγωιστικές μέριμνες. Στην κοιλιά μας παρακαλώντας για ελευθερία από τις σωματικές εξαρτήσεις και πάθη και τέλος στους δύο ώμους παρακαλώντας να ενεργούμε θυσιαστικά, αφίλαυτα και κατ’ επέκτασιν θεραπευτικά.

Τώρα στη γιορτή του Ζωοποιού Σταυρού ας Τον παρακαλέσουμε να ζωοποιήσει ψυχοσωματικά την ύπαρξή μας λέγοντάς Του: «Είμαστε, Κύριε, φτωχοί, φτωχότατοι άνθρωποι, άνθρωποι κωφάλαλοι. Άνοιξε, σε παρακαλούμε, τα αυτιά μας για να Σε ακούμε, και άνοιξε το στόμα μας για να μπορέσουμε να γίνουμε ο ένας για τον άλλον δικοί Σου μάρτυρες». (K. Barth)

Εύχομαι να ζωοποιήσει ο Χριστός άπαντας.

Ο εφημέριός σας

π. Θεοδόσιος