Για αιώνες, στις 14 Σεπτεμβρίου, την ημέρα που γιορτάζεται στους ναούς η εορτή της υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, ο επίσκοπος στέκεται στη μέση του ναού και περικυκλωμένος από τον κλήρο, υψώνει με μεγαλοπρέπεια το σταυρό ψηλά πάνω από το εκκλησίασμα και ευλογεί τους πιστούς στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, ενώ ο χορός ψέλνει το: «Κύριε ἐλέησον!» Αυτός ήταν ο εορτασμός στην Χριστιανική αυτοκρατορία, μια αυτοκρατορία που γεννήθηκε κάτω από το σημείο του Σταυρού την ημέρα που ο Μέγας Κωνσταντίνος είδε το όραμα ψηλά στον ουρανό, και άκουσε τις λέξεις «Ἐν τούτῳ νίκα…». Αυτή είναι η γιορτή του θριάμβου του Χριστιανισμού πάνω σε βασίλεια, κουλτούρες και πολιτισμούς, η εορτή αυτού του Χριστιανικού κόσμου που κείται τώρα σε ερείπια, και που συνεχίζει να καταρρέει μπροστά στα μάτια μας.
Μάλιστα, η πανηγυρική, αρχαία τελετή θα ξαναγιορταστεί εφέτος. Ο χορός
θα ξαναψάλλει εορταστικά πως «Σταυρός, ἡ ὡραιότης τῆς Ἐκκλησίας· Σταυρός,
βασιλέων τὸ κραταίωμα…». Σήμερα όμως, η πολυτάραχη μεγαλούπολη που περιβάλλει
την εκκλησία δε συμμετέχει σ’ αυτόν το μυστικό θρίαμβο και είναι εντελώς
αποκομμένη απ’ αυτόν. Τα εκατομμύρια των κατοίκων της θα συνεχίσουν να ζουν
κανονικά με τα σκαμπανεβάσματά τους, τα ενδιαφέροντά τους, τις χαρές και τις
λύπες τους, χωρίς καμιά αναφορά σε ό,τι συμβαίνει μέσα στο ναό. Γιατί λοιπόν
συνεχίζουμε να επαναλαμβάνουμε τα λόγια σχετικά με τον οικουμενικό θρίαμβο του
Σταυρού, και να ψάλλουμε συνέχεια πως ο Σταυρός είναι ακαταμάχητος; Είναι
λυπηρό, θα πρέπει να το παραδεχθούμε πως πολλοί χριστιανοί δεν μπορούν να
απαντήσουν σ’ αυτό το ερώτημα. Έχουν συνηθίσει να βλέπουν την Εκκλησία σαν σε
εξορία, στην περιφέρεια της ζωής τους, αποκομμένη από τον πολιτισμό, τη ζωή, το
σχολείο, από παντού. Πολλοί χριστιανοί είναι ευχαριστημένοι και δεν ενοχλούνται
όταν οι αρχές περιφρονητικά τους επιτρέπουν «να παρακολουθούν τις τελετές τους»
όσο παραμένουν ήσυχοι και υπάκουοι και δεν ανακατεύονται στο κτίσιμο ενός
κόσμου όπου δεν υπάρχει Χριστός, πίστη και προσευχή. Αυτοί οι κουρασμένοι
χριστιανοί έχουν σχεδόν ξεχάσει τι είπε ο Χριστός τη νύχτα που βάδιζε προς το
Σταυρό: «ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγῶ νενίκηκα τὸν κόσμον»
(Ιωάν. 16,33)...
π. Αλέξανδρος Σμέμαν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου