Ἡμέρα ἑόρτιος καί εὐφροσύνης ἀνάπλεως
ξημέρωσε γιά τήν πόλη τῶν Πατρῶν. Εἲδηση χαρμόσυνος καί ἂγγελμα πανευφρόσυνο ἒφθασε
ἀπό τήν Βασιλίδα τῶν πόλεων καί ὡς φεγγοβόλος ἀστραπή τόν οὐρανό διέσχισε καί
τά ὦτα τῶν Πατρέων κατηύφρανε ἡ φωνή τοῦ Πατριάρχου τοῦ Γένους, τοῦ κλεινοῦ
Βαρθολομαίου, ὃτι ὁ ἡγιασμένος πνευματικός πατήρ καί διδάσκαλος τῶν Πατρῶν, ὁ
σημειοφόρος Γερβάσιος, κατετάγη ἐπισήμως, εἰς τάς δέλτους τῶν Ἁγίων τῆς Ὀρθοδόξου
Ἐκκλησίας.
Καρδίες ἐσκίρτησαν, μάτια ἐδάκρυσαν, κώδωνες χαρμοσύνως ἢχησαν, μέ τό ἂκουσμα
τοῦ πανευφροσύνου μηνύματος.
Δοξολογίες οὐρανομήκεις ἀνεπέμφθησαν, ἂνθρωποι μετά ἀγγέλων πνευματικῶς πανηγυρίζουν.
Ὁ Πρωτόκλητος, στόν ἃγιο χορό τῶν Πατρέων Ἁγίων, τόν Γερβάσιον ὑποδέχεται.
Οἱ τῆς γενετείρας τοῦ Γερβασίου, Ἀρκαδίας παῖδες, ὡς ἒλαφοι, ἐν χαρᾷ, σκιρτῶσι.
Ὁ τῶν Πατρέων Ἀρχιερεύς μετά τοῦ εὐαγοῦς Ἱεροῦ Κλήρου καί τοῦ φιλαγίου καί φιλοθέου Λαοῦ εὐχαρίστοις ἂσμασι καί ἱεραῖς ὑμνωδίαις τόν Θεόν δοξολογοῦν, ς τόν τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Γένους Πρῶτον, τόν Παναγιώτατον καί Οἰκουμενικόν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον εὐγνωμόνως εὐχαριστοῦν καί τήν Ἁγίαν Αὐτοῦ δεξιάν πανευλαβῶς κατασπάζονται, τοῦ Κυρίου δεόμενοι ὑπέρ μακροημερεύσεως Αὐτοῦ, πρός δόξαν Θεοῦ καί τήν τῆς Οἰκουμενικῆς Ὀρθοδοξίας, εὒκλειαν καί τήν περί Αὐτόν Ἁγίαν καί Ἱεράν Σύνοδον ἀπό βάθους καρδίας εὐχαριστοῦν.
●Ὁ ἀοίδιμος καί ὃσιος, ὁ Ἃγιος Γερβάσιος τῶν Πατρῶν, εἶδε τοῦ αἰσθητοῦ ἡλίου τό φῶς, στήν ὀρεινή Ἀρκαδία, στό ὂμορφο χωριό Γρανίτσα, (Νυμφασία σήμερα), τό ἒτος 1877.
Μικρός ἒζησε τήν ὀρφάνια ἀπό μητέρα καί τήν καταφρόνια ἀπό τούς ἀνθρώπους. Παρηγοριά του ἡ Παναγία, στό Μοναστήρι τῆς Κερνίτσας κοντά στό χωριό του. «Θεέ μου», εἶπε κάποια φορά ὁ μικρός Γιωργάκης, (ἒτσι ἦτο τό βαπτιστικό του ὂνομα), βλέποντας τούς Ἁγίους στίς τοιχογραφίες τῆς Μονῆς, «Θεέ μου κάνε νά κολλήσω καί ἐγώ στόν τοῖχο».
Πέρασαν χρόνια ἀπό τότε καί ὁ Θεός ἂκουσε τήν προσευχή του καί παράκλησή του καί ἐξεπλήρωσε τό αἲτημά του.
Ὁ μικρός Γεώργιος Παρασκευόπουλος, ἒφτασε μετά ἀπό πολλές περιπέτειες, κακουχίες, δάκρυα καί κόπους στήν Πάτρα καί κτύπησε τήν πόρτα τοῦ ἀοιδίμου Μητροπολίτου Πατρῶν Ἱεροθέου Μητροπούλου τοῦ Ἀρκάδος, ὁ ὁποῖος ἒγινε πλέον ὁ προστάτης του. Στήν κηδεία τοῦ Ἱεροθέου, τήν ὁποία ἐτέλεσε στήν Πάτρα ὁ Ἃγιος Νεκτάριος, ὁ Γεώργιος γνωρίζεται μέ τόν Ἃγιο Νεκτάριο, σπουδάζει ὡς διάκονος στήν Ριζάρειο, προστατευόμενος ὑπό τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, τελειώνει τήν Θεολογική Σχολή καί ἀναδεικνύεται ὁ σοφός καί ἱεροφάντωρ Ἱερεύς, ὁ ὁποῖος ἒλαμψε, ὡς Ἱερεύς τοῦ Στρατοῦ στούς Βαλκανικούς πολέμους, ὡς Ἱεροκήρυξ τῶν Πατρῶν, ὡς Πρωτοσύγκελλος τοῦ ἀοιδίμου Ἀρχιεπισκόπου Χρυσάνθου, ὡς προστάτης τῶν ὀρφανῶν καί χηρῶν, ὡς τροφεύς τῶν πενήτων, ὡς πατήρ καί παράκλητος τῶν κατατρεγμένων προσφύγων, ὡς ἱδρυτής τῶν Κατηχητικῶν Σχολείων, Κατασκηνώσεων, Σχολῶν δημιουργικῆς ἀπασχολήσεως, ἂγρυπνος διδάσκαλος τῶν νέων, ἀκούραστος πνευματικός καί σημειοφόρος μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, ἐν ὃσῳ, ἀκόμη ζοῦσε.
Ἐκοιμήθη ἀνήμερα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων τό 1964. Χιλιάδες, ἀπορφανισμένου Λαοῦ τόν ἒκλαυσε καί τόν προέπεμψε στήν αἰωνιότητα, βοῶντες τό «Ἃγιος». Ἀναπαύεται στόν ἀγαπημένο του χῶρο, στήν Ἁγία Παρασκευή στίς Κατασκηνώσεις τῶν Συχαινῶν, πού ἐκεῖνος ἳδρυσε.
Τό 2014, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος μέ τήν συμπλήρωση 50 ἐτῶν ἀπό τήν κοίμησή του ἒκαμε τήν ἀνακομιδή τῶν Λειψάνων του, παρουσίᾳ καί ἂλλων Μητροπολιτῶν καί χιλιάδων Πατρέων, οἱ ὁποῖοι ἒψαλαν ὒμνους ἀναστασίμους καί ἐν ἀγαλλιάσει ψυχῆς καί καρδίας ἐκραύγαζαν τό: «Ἃγιος, Ἂγιος» ραίνοντες μέ ἂνθη καί δάκρυα τά ἃγια Λείψανά του.
●Στήν συνέχεια ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος προέβη στίς δέουσες ἐνέργειες γιά τήν ἁγιοκατάταξη τοῦ π. Γερβασίου καί μετά ἀπό τήν γνωμοδότηση τῆς ἁρμοδίας ἐπί τῶν Δογματικῶν καί Νομοκανονικῶν ζητημάτων Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς καί τήν ὁμόφωνον Ἀπόφασιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὁ Φάκελος ἀπεστάλη στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, γιά νά φθάσωμε στήν εὒσημον ἡμέραν, κατά τήν ὁποίαν θείᾳ ἐπινεύσει, ὁ Παναγιώτατος καί Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαῖος, εἰσηγήθη σήμερον, 16.11.2023, στήν Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδο τοῦ Πατριαρχείου καί ἀπεφασίσθη ἡ ἐπίσημος κατάταξις εἰς τάς δέλτους τῶν Ἁγίων τῆς κατά Ἀνατολάς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τοῦ Ἁγίου Γερβασίου τῶν Πατρῶν.
Ἃπας ὁ εὐαγής καί ἱερός Κλῆρος τῆς Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Πατρῶν καί ὁ εὐσεβής, φιλόθεος καί φιλάγιος Λαός, τόν Γερβάσιον τιμῶντες, ἀγαλλομένῃ καρδίᾳ, τόν μακαρίζουν ψάλλοντες:
«Χαίροις Ἀρκαδίας θεῖος βλαστός καί τῆς Ἐκκλησίας ἱερώτατος θησαυρός, χαίροις τῶν Πατρέων διδάσκαλος ὁ θεῖος, Γερβάσιε θεόφρον, σκέπε τά τέκνα σου».
Τόν Θεόν δέ καθικετεύοντες χεῖρας ἱκέτιδας ὑψώνουν, ὑπέρ τοῦ πρώτου τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Γένους δεόμενοι:
«Κύριε, ταῖς τοῦ Ἁγίου Γερβασίου πρεσβείαις, ἐν ὑγιείᾳ ἀμφιστεφεῖ τόν Οἰκουμενικόν ἡμῶν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον εἰς ἒτη μακρά διατήρησον καί πάντας ἡμᾶς ἐλέησον καί σῶσον».
Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἒνεκεν!
Δοξολογίες οὐρανομήκεις ἀνεπέμφθησαν, ἂνθρωποι μετά ἀγγέλων πνευματικῶς πανηγυρίζουν.
Ὁ Πρωτόκλητος, στόν ἃγιο χορό τῶν Πατρέων Ἁγίων, τόν Γερβάσιον ὑποδέχεται.
Οἱ τῆς γενετείρας τοῦ Γερβασίου, Ἀρκαδίας παῖδες, ὡς ἒλαφοι, ἐν χαρᾷ, σκιρτῶσι.
Ὁ τῶν Πατρέων Ἀρχιερεύς μετά τοῦ εὐαγοῦς Ἱεροῦ Κλήρου καί τοῦ φιλαγίου καί φιλοθέου Λαοῦ εὐχαρίστοις ἂσμασι καί ἱεραῖς ὑμνωδίαις τόν Θεόν δοξολογοῦν, ς τόν τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Γένους Πρῶτον, τόν Παναγιώτατον καί Οἰκουμενικόν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον εὐγνωμόνως εὐχαριστοῦν καί τήν Ἁγίαν Αὐτοῦ δεξιάν πανευλαβῶς κατασπάζονται, τοῦ Κυρίου δεόμενοι ὑπέρ μακροημερεύσεως Αὐτοῦ, πρός δόξαν Θεοῦ καί τήν τῆς Οἰκουμενικῆς Ὀρθοδοξίας, εὒκλειαν καί τήν περί Αὐτόν Ἁγίαν καί Ἱεράν Σύνοδον ἀπό βάθους καρδίας εὐχαριστοῦν.
●Ὁ ἀοίδιμος καί ὃσιος, ὁ Ἃγιος Γερβάσιος τῶν Πατρῶν, εἶδε τοῦ αἰσθητοῦ ἡλίου τό φῶς, στήν ὀρεινή Ἀρκαδία, στό ὂμορφο χωριό Γρανίτσα, (Νυμφασία σήμερα), τό ἒτος 1877.
Μικρός ἒζησε τήν ὀρφάνια ἀπό μητέρα καί τήν καταφρόνια ἀπό τούς ἀνθρώπους. Παρηγοριά του ἡ Παναγία, στό Μοναστήρι τῆς Κερνίτσας κοντά στό χωριό του. «Θεέ μου», εἶπε κάποια φορά ὁ μικρός Γιωργάκης, (ἒτσι ἦτο τό βαπτιστικό του ὂνομα), βλέποντας τούς Ἁγίους στίς τοιχογραφίες τῆς Μονῆς, «Θεέ μου κάνε νά κολλήσω καί ἐγώ στόν τοῖχο».
Πέρασαν χρόνια ἀπό τότε καί ὁ Θεός ἂκουσε τήν προσευχή του καί παράκλησή του καί ἐξεπλήρωσε τό αἲτημά του.
Ὁ μικρός Γεώργιος Παρασκευόπουλος, ἒφτασε μετά ἀπό πολλές περιπέτειες, κακουχίες, δάκρυα καί κόπους στήν Πάτρα καί κτύπησε τήν πόρτα τοῦ ἀοιδίμου Μητροπολίτου Πατρῶν Ἱεροθέου Μητροπούλου τοῦ Ἀρκάδος, ὁ ὁποῖος ἒγινε πλέον ὁ προστάτης του. Στήν κηδεία τοῦ Ἱεροθέου, τήν ὁποία ἐτέλεσε στήν Πάτρα ὁ Ἃγιος Νεκτάριος, ὁ Γεώργιος γνωρίζεται μέ τόν Ἃγιο Νεκτάριο, σπουδάζει ὡς διάκονος στήν Ριζάρειο, προστατευόμενος ὑπό τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, τελειώνει τήν Θεολογική Σχολή καί ἀναδεικνύεται ὁ σοφός καί ἱεροφάντωρ Ἱερεύς, ὁ ὁποῖος ἒλαμψε, ὡς Ἱερεύς τοῦ Στρατοῦ στούς Βαλκανικούς πολέμους, ὡς Ἱεροκήρυξ τῶν Πατρῶν, ὡς Πρωτοσύγκελλος τοῦ ἀοιδίμου Ἀρχιεπισκόπου Χρυσάνθου, ὡς προστάτης τῶν ὀρφανῶν καί χηρῶν, ὡς τροφεύς τῶν πενήτων, ὡς πατήρ καί παράκλητος τῶν κατατρεγμένων προσφύγων, ὡς ἱδρυτής τῶν Κατηχητικῶν Σχολείων, Κατασκηνώσεων, Σχολῶν δημιουργικῆς ἀπασχολήσεως, ἂγρυπνος διδάσκαλος τῶν νέων, ἀκούραστος πνευματικός καί σημειοφόρος μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, ἐν ὃσῳ, ἀκόμη ζοῦσε.
Ἐκοιμήθη ἀνήμερα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων τό 1964. Χιλιάδες, ἀπορφανισμένου Λαοῦ τόν ἒκλαυσε καί τόν προέπεμψε στήν αἰωνιότητα, βοῶντες τό «Ἃγιος». Ἀναπαύεται στόν ἀγαπημένο του χῶρο, στήν Ἁγία Παρασκευή στίς Κατασκηνώσεις τῶν Συχαινῶν, πού ἐκεῖνος ἳδρυσε.
Τό 2014, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος μέ τήν συμπλήρωση 50 ἐτῶν ἀπό τήν κοίμησή του ἒκαμε τήν ἀνακομιδή τῶν Λειψάνων του, παρουσίᾳ καί ἂλλων Μητροπολιτῶν καί χιλιάδων Πατρέων, οἱ ὁποῖοι ἒψαλαν ὒμνους ἀναστασίμους καί ἐν ἀγαλλιάσει ψυχῆς καί καρδίας ἐκραύγαζαν τό: «Ἃγιος, Ἂγιος» ραίνοντες μέ ἂνθη καί δάκρυα τά ἃγια Λείψανά του.
●Στήν συνέχεια ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος προέβη στίς δέουσες ἐνέργειες γιά τήν ἁγιοκατάταξη τοῦ π. Γερβασίου καί μετά ἀπό τήν γνωμοδότηση τῆς ἁρμοδίας ἐπί τῶν Δογματικῶν καί Νομοκανονικῶν ζητημάτων Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς καί τήν ὁμόφωνον Ἀπόφασιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὁ Φάκελος ἀπεστάλη στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, γιά νά φθάσωμε στήν εὒσημον ἡμέραν, κατά τήν ὁποίαν θείᾳ ἐπινεύσει, ὁ Παναγιώτατος καί Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαῖος, εἰσηγήθη σήμερον, 16.11.2023, στήν Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδο τοῦ Πατριαρχείου καί ἀπεφασίσθη ἡ ἐπίσημος κατάταξις εἰς τάς δέλτους τῶν Ἁγίων τῆς κατά Ἀνατολάς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τοῦ Ἁγίου Γερβασίου τῶν Πατρῶν.
Ἃπας ὁ εὐαγής καί ἱερός Κλῆρος τῆς Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Πατρῶν καί ὁ εὐσεβής, φιλόθεος καί φιλάγιος Λαός, τόν Γερβάσιον τιμῶντες, ἀγαλλομένῃ καρδίᾳ, τόν μακαρίζουν ψάλλοντες:
«Χαίροις Ἀρκαδίας θεῖος βλαστός καί τῆς Ἐκκλησίας ἱερώτατος θησαυρός, χαίροις τῶν Πατρέων διδάσκαλος ὁ θεῖος, Γερβάσιε θεόφρον, σκέπε τά τέκνα σου».
Τόν Θεόν δέ καθικετεύοντες χεῖρας ἱκέτιδας ὑψώνουν, ὑπέρ τοῦ πρώτου τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Γένους δεόμενοι:
«Κύριε, ταῖς τοῦ Ἁγίου Γερβασίου πρεσβείαις, ἐν ὑγιείᾳ ἀμφιστεφεῖ τόν Οἰκουμενικόν ἡμῶν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον εἰς ἒτη μακρά διατήρησον καί πάντας ἡμᾶς ἐλέησον καί σῶσον».
Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἒνεκεν!
12 σχόλια:
Για κάποιους που δεν γνωρίζουν ή έχουν ξεχάσει είχα γράψει την 28 Ιουνίου 2014
https://anastasiosk.blogspot.com/2014/06/blog-post_8816.html
Παναγιώτης Αντ. Λόης,
ο βιογράφος του π. Γερβασίου Παρασκευόπουλου.
Ο Παναγιώτης Αντ. Λόης δεν γνώρισε από κοντά τον π. Γερβάσιο Παρασκευόπουλο. Τον γνώρισε από την πνευματικότητα της συζύγου του, η οποία ήταν μαθήτρια του π. Γερβασίου. Έμαθε γι’ αυτόν, από τον Γέροντά του Μητροπολίτη Φλωρίνης Αυγουστίνο. Τον βίωσε από τους Πατρινούς που μιλούσαν για τον «Παππούλη» με σεβασμό ξεχωριστό. Αγάπησε τον π. Γερβάσιο, και έβαλε σκοπό της ζωής του, να μαζεύει υλικό, και στην συνέχεια να το καταγράψει σε ογκώδη βιβλία, και με προσωπικά του έξοδα να τα εκτυπώσει.
Ερευνώντας σε εκκλησιαστικά, στρατιωτικά, μοναστηριακά αρχεία, και ρωτώντας αυτούς που τον γνώρισαν, βρήκε πολλά στοιχεία τα οποία ήταν άγνωστα για την μορφή του. Όλα αυτά τα παρουσίασε στην βιογραφία του Αγίου Γέροντα με τίτλο: ΓΕΡΒΑΣΙΟΣ, Ο άγνωστος Άγιος των ημερών μας και Φάρος των Πατρών». Ο Πόθος του να γνωρίσει τον π. Γερβάσιο και ως διδάσκαλο του Ευαγγελίου και κατηχητή, τον οδήγησαν σε αρχειακό υλικό εφημερίδων, στις οποίες ο τίμιος Γέρων δημοσίευε τα κηρύγματά του, με τίτλο: «Ομιλεί ένας σύγχρονος άγιος - Αρχιμανδρίτης Γερβάσιος Χαρ. Παρασκευόπουλος» . Δεν ήταν εύκολο να είσαι σε υπόγεια εφημερίδων, και μέσα στην μούχλα και την βρωμιά, να ξεφυλλίζεις έντυπα εφημερίδων για να βρεις μέσα σε εκατοντάδες σελίδες ένα κομματάκι και να αντιγράψεις. Πολύ περισσότερο διότι ο αείμνηστος Παναγιώτης Λόης εργαζόταν με ένα μάτι, το άλλο κατά την διάρκεια της έρευνας το έχασε από αποκόλληση.
Τέλος δεν παρέλειψε να τυπώσει και την «ΙΕΡΑ ΑΣΜΑΤΙΚΗ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ του οσίου και Θεοφόρου πατρός ημών και διδασκάλου ΓΕΡΒΑΣΙΟΥ του εν Πάτραις» ποιηθείσα υπό του οσιολογιωτάτου Μοναχού Συμεών Δοχειαρείτου, με πρόλογο του Αρχιμανδρίτου Γρηγορίου Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Δοχειαρίου του Αγίου Όρους
Αφού μας άφησε τον πολύτιμο αυτό θησαυρό της έρευνάς του σε βιβλία ο Κύριος τον κάλεσε κοντά του. Γνωρίζω προσωπικά τις πίκρες που δέχθηκε από πνευματικά τέκνα του π. Γερβασίου. Δεν μπορούσαν να χωνέψουν πως ένας άγνωστος στον Γέροντα, γράφει, ψάχνει, και δημοσιεύει, ενώ αυτοί αδρανούσαν. Πολύτιμος ηθικός συμπαραστάτης του ο Μητροπολίτης Ύδρας Ιερόθεος.
Το συγγραφικό του έργο παραμένει πολύτιμος θησαυρός. Κανένας άλλος δεν έκανε τέτοια εργασία. Δυστυχώς όμως όπως πάντα δεν εκτιμήθηκε. Μέχρι που κοιμήθηκε παρέμεινε αναξιοποίητο. Οι εκατοντάδες των αντιτύπων φυλάσσονταν σε χώρους που είχαν παραχωρήσει ο αείμνηστος Πρωτοπρεσβύτερος Παύλος Χριστδουλής και ο χαράσσων τις γραμμές αυτές.
Μετά την κοίμηση του, η οικογένεια του φρόντισε να το αξιοποίηση, προσφέροντας το εις μνημόσυνο του Παναγιώτη Λόη, σε ανθρώπους εκτός Πατρών, ώστε να γνωρίσουν την αγία μορφή Γέροντα και άλλοι.
Αγαπητέ Παναγιώτη Λόη τώρα που ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Χρυσόστομος, ο οποίος από του ερχομού του εδώ έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και σεβασμό για τον π. Γερβάσιο, και με την ευκαιρία των 50 ετών από την οσιακή κοίμηση του αγίου Γέροντα Γερβασίου Παρασκευόπουλου, αποφάσισε την ανακομιδή την ιερών λειψάνων του, δίκαια σε φέρνω στην μνήμη μου και σε ευγνωμονώ για όσα συγκέντρωσες και συνέγραψες.
Αιωνία σου η μνήμη!
Αναστάσιος Κωστόπουλος
Διαβάστε και την δημοσίευση:
https://anastasiosk.blogspot.com/2009/06/blog-post_30.html
Από άρθρο από το περιοδικό “ΖΩΗ” της παλαιφάτου και αξιοσεβάστου ομωνύμου Αδελφότητος Θεολόγων με τίτλο “Γερβάσιος Παρασκευόπουλος – Ο βράχος και η φωτιά”, φύλλο 2402/16-7-1964, σελ. 228 τα όσα έγραψε ο π. Ηλίας Μαστρογιαννόπουλος που τον γνώρισε ερχόμενος στην Πάτρα για να τον συνάντηση
«Γερβάσιος Παρασκευόπουλος – Ο βράχος και η φωτιά"
Ο Ιησούς Χριστός δεν έχει εγκαταλείψει την εποχήν μας. Εις μίαν κοινωνίαν, η οποία ευρίσκεται “εν λιμώ και αυχμώ”, δεν παύει να αναδεικνύη αστέρας φαεινούς και πηγάς ύδατος ζώντος. Ο ίδιος φιλάνθρωπος αρχηγός της Εκκλησίας ετοποθέτησε επί την λυχνίαν κατά τα 87 τελευταία χρόνια και τον πατέρα ΓΕΡΒΑΣΙΟΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΝ. Ο μακαριστός αυτός γέροντας υπήρξε ο τελευταίος χρονολογικός της πλειάδος εκείνης των Ευσεβίων και των Ιεροθέων, οι οποίοι εξεκίνησαν από την Γορτυνίαν, εγαλουχήθησαν εις το Μέγα Σπήλαιον και εμεσουράνησαν εις τας Πάτρας.
Ο Αρχιμανδρίτης Γερβάσιος έκλεισε τα μάτια του την ημέραν των Αγίων Αποστόλων. Ολόκληρος όμως η ζωή του ήτο αποστολική. Αισθάνθηκε βαθεία την κλήσιν, το ειδικό κάλεσμα, που του απηύθυνε προσωπικά ο εσταυρωμένος Αρχηγός. Δεν το επήρε ελαφρά. Και νεαρός ιεροσπουδαστής και λευκός πρεσβύτης ήτο πλημμυρισμένος από την επιτακτικότητα της επιστρατεύσεως. Εφαίνετο αυτό ολοκάθαρα εις τον τρόπον με τον οποίον ησθάνετο την Αγίαν Γραφήν. Ήτο δι’ αυτόν λόγος Θεού ζων, συγκλονιστικός και επαναστατικός. Ήτο πολεμική κραυγή: στα όπλα! Ήτο συναγερμός και ξεσηκωμός. Ο λόγος του Θεού δια τον Γερβάσιον ήτο “πυρ εκ πυρός προϊόν”. Ήτο πυρκαϊα, που τον έκαιγε και έπρεπε να γίνη κήρυγμα, έργον, κίνησις, δράσις. Ο π. Γερβάσιος εζούσε με την Γραφήν.
Ανέπνεε με το πνεύμα της. Ετρέφετο με τους Ευαγγελιστάς και επολεμούσε μαζί με τους Προφήτας… Οι λειτουργίες τις όποιες έκαμνε τέσσαρες φορές την εβδομάδα δεν ήσαν πολυτέλεια: ήσαν μια ανάγκη… Όταν ελειτουργούσε ο αείμνηστος, δεν επατούσε εις την γην. Συνεκλονίζετο, εφτερούγηζε εις τον κόσμον των αγγέλων και των πνευμάτων, εις την σφαίραν του μυστηρίου της Χάριτος.
Βαπτισμένος μέσα εις τον λόγον του Θεού και εις το πυρ της λατρείας φυσικόν ήτο να αισθάνεται βαθειά το νόημα της Εκκλησίας… Οι αγώνες του π. Γερβασίου υπέρ της Εκκλησίας δεν ήσαν ποτέ πλαδαροί ή χλιαροί –πράγμα οξύμορον- αλλά πάντοτε φλογεροί και αποφασιστικοί. “Ου έστιν ημίν η πάλη προς αίμα και σάρκα…” (Εφεσ. 6,12). Ολίγων ανθρώπων η ζωή ημπορεί να χαρακτηρισθή ως διαρκής μάχη, όπως του π. Γερβασίου. Κάθε πράξις του εν τη Εκκλησία, κάθε δραστηριότης του ποιμαντική, κηρυκτική, κατηχητική είχε κάτι το αγωνιστικόν και συγχρόνως ανακαινιστικόν και συνάμα προφητικόν. Ήτο κατά τον ποιητήν “ξεριζωτής και φυτευτής”, σκαπανεύς και οικοδόμος, μαχητής και πυρπολητής, “θεηγόρος οπλίτης παρατάξεως Κυρίου”. Και όλα αυτά χωρίς να επιζητήση τίποτε, χωρίς να δεχθή επισκοπήν που του προσεφέρθει, χωρίς να του ευρεθή ένα καινούργιο ράσο δια να του φορέσουν εις την κηδείαν του.
Αλλ’ αυτός ο άκαμπτος στρατιώτης είχεν εις το βάθος τόσην τρυφερότητα. Πίσω από το πύρινο παρουσιαστικό εκρύβετο μία τόσον στοργικήν καρδιά!. Διά πόσους έπαλλε αυτή η πατρική καρδιά! Διά πόσα παιδιά, δια πόσα ορφανά, διά πόσους πονεμένους! Διά πόσες χιλιάδες ανθρώπων ο π. Γερβάσιος ήτο πραγματικός πατέρας, ο πονετικώτατος προστάτης, ο ακούραστος και ακοίμητος κηδεμών, ο φροντιστής των κατασκηνώσεων, ο εμπνευστής των ασύλων, ο προνοητής των εγκαταλελειμένων! Ο Αρχιμανδρίτης των Πατρών ήταν ένας από τους σπανιώτερους συνδιασμούς αυστηρότητος και αγάπης. Ήτο μια φωτιά ένας βράχος.Το πρωί της εορτής των 12 Αποστόλων έκλεισε τα μάτια του ένας πατέρας, έπεσε ένας πολεμιστής.Θεέ του ελέους και των οικτιρμών, δώσε εις την Εκκλησίαν σου ποιμένας και στρατιώτας, αποστόλους και προφήτας, μάρτυρας και οσίους! Σπλαχνίσου τον λαόν σου και στείλε του το ταχύτερον ηγέτας. Αμήν.
Διαβάστε και την δημοσίευση Τετάρτη 26 Ιουλίου 2017:
ΓΕΡΒΑΣΙΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ, Ο ΑΛΥΓΙΣΤΟΣ
Άρθρο του κ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ
ΓΕΡΒΑΣΙΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ
Αρχιμανδρίτης
1877-1964
Ο Α Λ Υ Γ Ι Σ Τ Ο Σ
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ
Διαβάζοντας ότι ο εκ των αιμάτων της Εκπαίδευσης Άγιος Πατρών κ. Χρυσόστομος, ετοιμάζει κάτι αγαθό για το μακαριστό π. Γερβάσιο, καταθέτω απάνθισμα γραπτού, που, με αρχειακό υλικό και ευλογία-πρόλογος -του λόγιου, και όχι μόνο, Αρχιμανδρίτη π. Ηλία Μαστρογιαννόπουλου- τον παρουσίασα το έτος 1972 στο «ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΟΥ 20ΟΥ ΑΙΩΝΑ»-Εκδόσεις «Τήνος»- πρώτο σειράς εννιά ακόμα που ακολούθησαν με Μορφές Αγωνιστικής Αγιότητας της Εκκλησίας των χρόνων μας.
«Μορφή βιβλική, τύπος αγιοπατέρα, στοιχείο προφητικής φλόγας. Βαθυστόχαστος θεολόγος και θετικός, με σπάνια γνώση της Γραφής, γλαφυρός στο λόγο, απλός στη γραφίδα… Ταπεινός εργάτης του θεϊκού αμπελιού, θερμουργός κήρυκας, ακοίμητος μύστης της λατρείας «του Αρνίου του εσφαγμένου», αλύγιστος, ρωμαλέος, αμετακίνητος στις αρχές του… Αλλά και τρυφερός, με χάρη και πλατιά καλοσύνη, άγνωστος στο χρήμα, την άνεση, την ευμάρεια … Μεγάλη ιερατική φυσιογνωμία που φώτισε πενήντα χρόνια την Πάτρα…
Εικοσιεξάχρονος Διάκονος ακόμα, σπουδαστής της Ριζαρείου -1903- καθιερώνεται προφητικά… από το Διευθυντή της πρώην Πενταπόλεως Νεκτάριο Κεφαλά, τον Άγιο Νεκτάριο. «Τέτοιος ποιμένας μας πρέπει ,,, σας παρουσιάζω τον αυριανό ταγό της Εκκλησίας, άξιο ποιμένα του χριστιανικού πληρώματος, ας είναι ο Κύριος μαζί του»… Και ανέδειξε ο Κύριος το μικρό τσοπανόπουλο της Γορτυνίας ποιμένα του καλό …
***** *** *****
Χωριάτης, από χωριό, χωριό, τσοπάνηδες γονείς… Άριστος, με το Απολυτήριο του Δημοτικού στο χέρι και δίψα, μεγάλη δίψα για μάθηση… Στα δεκατρία του ο μικρός Γιώργος προγεύεται ατμόσφαιρα Ορθοδοξίας στο ιστορικό Μοναστήρι της Κερνίτσας… Δυο χρόνια μετά πεζοπορεί πάνω από εκατό χιλιόμετρα σε δύσβατη ορεινή αγριότητα, καιρικές συνθήκες δυσμενείς, φτάνει κατάκοπος στο Μέγα Σπήλαιο, όπου γίνεται δεκτός στο Σχολαρχείο… Μαθητής Γυμνασίου στην Πάτρα μετά υπό του μακαριστού Αγίου Πατρών Ιεροθέου τη σκιά… Διάκονος στη Μονή Γηροκομείου, αριστούχος απόφοιτος της υπό τον Άγιο Νεκτάριο Ριζαρείου, στη Θεολογική Αθηνών χάρη σε χρηματικό βραβείο κυρίας από το πάτριο χωριό… Κύριος μόνο γνωρίζει πόσο δύσκολα ανέβηκε ένα-ένα αυτά τα σκαλιά!
Ο Κύριος τον είχε και τον πήγαινε από μικρό κλιμακωτά! Και νυν στη σπορά, και τον αγρό του θερισμού, Αγία Παρασκευή, Αγία Αικατερίνη, Άγιος Δημήτριος, όλη η Πάτρα και τα πέριξ ουσιαστικά… Πλάι στους φλογερούς Ιερομονάχους, Ευσέβιο Ματθόπουλο, ιδρυτή της «Ζωής», Πανάρετο Δουληγέρη, Αθανάσιο Αθανασόπουλο, άλλους του πνευματικού επιτελείου του μακαριστού Ιεροθέου Πατρών και Ηλείας, αρχικά, Ηγούμενος της Μονής Γηροκομείου μετά, με τα δικά του φτερά …
Συνέχεια στο επόμενο
Συνέχεια από το προηγούμενο
***** *** *****
Πρώτο πεδίο πνευματικής παρουσίας, οι άνθρωποι της δοκιμασίας, εργάτες, εργάτριες, οικιακές βοηθοί … Κάποιοι «ενοχλήθηκαν», συμβαίνουν και αυτά … σε εξάμηνο περιορισμό στη Μονή Γηροκομείου, «δοξασμένο το όνομα του Κυρίου, έτσι θέλησε έτσι ας γίνει». Ο άνθρωπος του Θεού με νέο παλμό ξεκινά …
Δεύτερο πεδίο, η κατήχηση των παιδιών … σ’ αυτό δόθηκε από όλα πιο πολύ … Για την Πάτρα θεωρείται ο πρώτος Κατηχητής με περισσότερους από τέσσερις χιλιάδες μαθητές, για την Ελλάδα, από τους πρωτοπόρους αυτού του θεσμού … Παράλληλα ιδρύει την Επαγγελματική Σχολή, να μαθαίνουν μια τέχνη φτωχά κορίτσια, οργανώνει κατασκηνώσεις όπου δίνεται ολημερίς και συστηματικά στα παιδιά … Συνάμα καλλιεργεί το κήρυγμα, στη Λειτουργία και απογευματινό, χωρίς ούτε το καλοκαίρι να σταματά … Όποιος περνούσε από την Πάτρα, και δεν πήγαινε να ακούσει Γερβάσιο, ήταν σαν να πήγε στην Πόλη και δεν επισκέφτηκε την Αγία Σοφία … Έτσι δημιουργήθηκε σιγά- σιγά γύρω από το πρόσωπό του μια πλατιά πνευματική κίνηση, η «Αναπλαστική Σχολή Πατρών» …
Στο λόγο του ήταν φλογερός και ορμητικός, αυστηρός και καυστικός, ως και επαναστατικός, καλύτερα προφητικός. Κάθε ομιλία του ηχούσε σαν πολεμικό σάλπισμα, κινούσε σε κάποια απόφαση και το νωθρό … μετέδιδε αγία φλόγα … πάντα όμως διακριτικά, με ευγένεια ψυχής, στην εξομολόγηση με λεπτότητα και παρακλητικά … Οι απόψεις του για το κήρυγμα ήταν καθαρά βιβλικές, «Το κήρυγμα, έλεγε, είναι ο Χριστός αεί ων, ωσαύτως ων … αποτελεί τη ζωντανή Εκκλησία, και οφείλει να οδηγεί στη μυστηριακή ζωή …» Παράλληλα γράφει, «Επίκαιρα προβλήματα Κανονικού Δικαίου», «Κηρύγματα-Πρακτικαί Ομιλίαι», «Ερμηνευτική Επιστασία της Θείας Λειτουργίας», έργο ζωής … ηχογράφηση των αλάλητων στεναγμών της καρδιάς ενός μεγάλου της προσευχής … Που λειτουργούσε τέσσερις φορές την εβδομάδα εκτός από τις γιορτές … και συνέχιζε στο κελί του, συχνά ως αργά τη νύχτα ή και ως τα χαράματα … «Κατελαμβανόμεθα από δέος … Ήταν απίστευτη η έντασις με την οποία ιερουργούσε από το «Ευλογητός» του Μεσονυκτικού ως το τελευταίο «Αμήν» της θείας Λειτουργίας …», γράφει ο από τους πολύ στενούς μαθητές του Μητροπολίτης Ύδρας, μακαριστός Ιερόθεος {Τσαντίλης}.
Συνέχεια στο επόμενο
Συνέχεια από το προηγούμενο
***** *** *****
Απορρίπτει κάθε τάση για πολυτέλεια, αγανακτεί με την επιδεικτική νεοπλουτική διακόσμηση των Εκκλησιών … «Ο Κύριος εις τον Μυστικόν Δείπνον, δεν εχρησιμοποίησε πολυτελή διάκοσμον, λίθους ατιμήτους ή χρυσοποικίλτους στολάς … Αναμφιβόλως δεν θα κατέλθωμεν εις τας Κατακόμβας … αλλά θα ανασύρωμεν από εκεί τους πολυτιμωτέρους λίθους της Αποστολικής Εκκλησίας, δια να ανοικοδομήσωμεν μίαν νέαν περίλαμπρον Αγίαν Σοφίαν του νεωτέρου χριστιανικού κόσμου, την απλότητα και τη λιτότητα … Το έθνος το οποίον θα ανοικοδομήσει πρώτον τον τοιούτον ναόν, θα αναδειχθεί εις παγκόσμιον κέντρον αληθινών προσκυνητών …» Ακολουθώντας Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο έλεγε ότι, «η Εκκλησία δεν είναι χρυσοκοπείον, ούτε αργυροκοπείον, αλλά φροντιστήριον ψυχών …»
Η αφιλοκέρδεια της ζωής του ήταν τρομερή, η απλότητά του προκλητική, η λιτότητά του έφτανε στα όρια της υπερβολής. Το πρόβλημα που προέκυψε όταν ύστερα από πολλές πιέσεις δέχτηκε να υπηρετήσει ως Μέγας Πρωτοσύγκελος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών του θαυμαστού Χρυσάνθου ήταν ότι δεν είχε να φορέσει ράσο κατάλληλο να ταξιδέψει με το τραίνο! Χρειάστηκε μικρός έρανος και μια μικρή αναβολή του ταξιδιού ως να ετοιμαστεί ένα ράσο! Κι όταν πάλι με τη γερμανική θύελλα και την πτώση Χρυσάνθου έπρεπε να γυρίσει πίσω, τα ναύλα του τα έστειλε ο Μητροπολίτης Αργολίδος Ιωάννης Παπασαράντος, οποίος κυριολεκτικά τον περιμάζεψε, … Ήταν πάντα ντυμένος της πενίας την αρετή!
Που σημαίνει ότι και στη θέση του Πρωτοσύγκελου έμενε απλός, ανεπιτήδευτος, από μια άποψη αφρόντιστος … πράγμα που στενοχωρούσε το λαμπρό πρωθιεράρχη, που ήθελε μια ετικέτα σε αυτό το Γραφείο … Και που παρά ταύτα δεν άργησε να πει: «Άδικα τον χαρακτηρίζουν αυστηρό, δεν είναι καθόλου άνθρωπος των άκρων. Είναι δίκαιος και κρίνει ευθέως. Τέτοιον Πρωτοσύγκελο ζητώ». Και είναι γνωστό ότι ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος που δε συμπαθούσε καθόλου τους συμβιβασμούς, τις συμβατικότητες, την ελαστικότητα είχε βρει στο πρόσωπό του κάτι πιο πολύ από τον άνθρωπο που ζητούσε. Το σταθερό στις αρχές του, τον αλύγιστο, πλην το γεμάτο αγάπη και καλοσύνη συνεργάτη και βοηθό στο έργο της κάθαρσης και ανόρθωσης της Εκκλησίας σε μια μάλιστα δραματική εποχή.
Αυτό όμως θα στοιχίσει στο Γερβάσιο την απόρριψη της εγγραφής του στον «Κατάλογο των προς Αρχιερατεία εκλογίμων», πράγμα που ο μακαριστός Χρύσανθος θα δεχτεί ως προσωπική του κάκωση και δοκιμασία, και κάποια μέρα θα του πει: «Γιατί, Γερβάσιε παιδί μου, είσαι τόσο αλύγιστος; Γιατί ενίοτε δε δείχνεις μιαν υποχωρητικότητα. Κοίταξε τις κολώνες του Παρθενώνος, δεν είναι ευθείαι, έχουν και αυταί ελαφράν κλίσιν δια να φαίνωνται ευθείαι»! Και ο μακαριστός Γερβάσιος έδωσε την εξής απάντηση για τον εμφανή παραγκωνισμό του, αφού ποτέ δεν έκρυψε την επιθυμία του να εκλεγεί Επίσκοπος. «Μακαριώτατε, επιτρέψατέ μου να μη συμφωνήσω. Προτιμώ να μοιάζω με κολώνα ενός Βυζαντινού ναού και όχι του Παρθενώνος ! Προτιμώ να παραμείνω ευθύς, όπως με θέλει η Εκκλησία, όπως με θέλετε κι εσείς, και ας μη γίνω τίποτε» !
****** *** ******
Και έμεινε αλύγιστος και ανυποχώρητος ως την έσχατη ώρα … Στην Πάτρα, στα δραματικά χρόνια της Κατοχής και μετά … σε ένα πλινθόκτιστο κελί πότε στα «γύφτικα» και πότε στα «προσφυγικά» … Και πλάτυνε τότε της φιλανθρωπίας τα φτερά, κι έσωσε από τη μαύρη αρπάγη του θανάτου πολλούς … Και με την απελευθέρωση πλάτυνε τα αντίστοιχα της χριστιανικής παρουσίας τα φτερά, στην Πάτρα και τα γύρω πιο ειδικά. Αυτός που, «αν δε γινόταν παπάς, θα γινόταν κάποια στιγμή μεγάλος στρατηγός», ως του είπε κάποτε ο στρατηγός Νικόλαος Πλαστήρας, αργότερα Πρωθυπουργός.
Και έγινε στρατηγός, πολέμαρχος στις επάλξεις του χριστιανικού πνευματικού αγώνα, αλύγιστος ως την τελευταία ώρα ! Ως την όχι τυχαία γι αυτόν στιγμή! 30 Ιουνίου 1964, των Αγίων Αποστόλων … Ποτάμι στην εκφορά ο λαός … Ποτάμια και τα δάκρυα ευχαριστίας για τον άνθρωπο του Θεού που άγγιξε το μέσα μυριάδων πιστών τόσο κατανυκτικά!
Ας πρεσβεύει υπέρ ημών και υμών.
Φίλος μου είχε εκμυστηρευτεί κάποτε σε συζήτηση «Η Αγία και Ιερά Σύνοδος σε συνεδρίες της φτιάχνει Δεσποτάδες και πραγματοποιεί αγιοκατατάξεις ευλαβών κληρικών». Ερωτώ τώρα γιατί άραγε κανέναν Λαϊκό;
Δεν είχε άδικο γέμισε η Εκκλησία από νέους Αγίους, τόσους που τους περισσότερους δεν τους γνωρίζουν έξω από τα όρια που έζησαν. Αν και αυτό είναι προς συζήτηση το αν τους γνωρίζουν και εντός!
Με σεβασμό θα συνιστούσα στους Συνοδικούς λίγο προσοχή, υπευθυνότητα και όχι πληθωρισμό.
Ας έχω την μακροθυμία των νέων Αγίων των τελευταίων ετών.
π. Νεόφυτος
Έχεις δίκιο Τάσο. Άλλος ο σπείρων άλλος ο θερίζων. Ο αείμνηστος Λόης έκανε εργασία πολύ καλή μαζεύοντας υλικό για τον π. Γερβάσιο. Τώρα νεόκοποι παίρνουν υλικό από τα βιβλία του και δεν τον αναφέρουν στην βιβλιογραφία. Τα έχω τα δύο βιβλία του τα ογκώδη με την ζωή και τα κηρύγματά του από το βιβλιοπωλείο.
Εσύ τον είχες τον π. Γερβάσιο και φυτογραφία στο βιβλιοπωλείο. Το σημειώνω γιατί τώρα πολλοί θα σηκώσουνε φλάμπουρα διθυραμβικά.
Ευάγγελος Νικολιτσάκης
Η κατασκήνωση των Συχαινών να γίνει Μοναστήρι ή Ιερό Προσκύνημα και να εγκαταβιώσουν σε αυτό ο ανιψιός του Αγίου π. Γερβάσιος Παρασκευόπουλος, π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος, π. Γερβάσιος Παρακεντές.
Εις τον σεβαστό και άγνωστο εις εμέ π. Νεόφυτο θα ήθελα να απαντήσω με το θαύμα του Αγίου Καλλινίκου Εδέσσης σε Ιερομόναχο που αμφισβήτησε την Αγιότητά του και ακριβώς είπε ότι "δεν τον γνωρίζει κανείς", ο ίδιος λοιπόν ο Άγιος Καλλίνικος του είπε: π (τάδε) εσύ μπορείς να μην με γνωρίζεις αλλά με γνωρίζει όλη η Μητρόπολή μου!
Δόξα τω Θεώ για τους Αγίους που μας χάρισε σε αυτές τις δύσκολες ημέρες!!!
Θα στο γράψω και αν δεν το δημοσιεύσεις θα λογοδοτήσεις στον Θεό.
Αν έχεις μπάρμπα στην Κορώνη θα γίνεις Άγιος.
Ο Βεροίας γνώριζε τον Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη και έγινε Άγιος.
Ο Αργολίδος έγραψε για τον Αθανάσιο Χαμακιώτη και έγινε Άγιος σήμερα
Ο Πατρών προώθησε τον Αρκά Γερβάσιο της Πάτρας και έγινε Άγιος σήμερα.
Ο Φιλόθεος Ζερβάκος δεν έχει μπάρμπα στην Κορώνη και δεν έχει γίνει Άγιος.
Στην Πάτρα ήταν ο Γαβριήλ Φραγκούλης, ο Ιάκωβος Λιαρομμάτης , ο Χριστόδουλος Παπαγιάννης μην ξεχάσω και τον Γεώργιο Οικονόμου. Αυτοί θα μείνουν στο ράφι;
Περικλής Αβραμόπουλος
Στη συνείδηση του λαού της Πάτρας, ήταν, είναι και θα είναι πάντα Άγιος της Εκκλησίας, γι' αυτό και στην ταφή του ο λαός με μία συμφωνία ανακήρυξε, "Είναι Άγιος!"
Ο Λόης κ. Τάσο δεν ήταν από κάποια οικογένεια των Πατρών και δεν είχε μετοχές σε Αναπλαστική, Εστία, Στέγη. Τον θυμάμαι σεμνά και ταπεινά να μοιράζει την Σπίθα ΔΩΡΕΑΝ έξω από Ναούς και αίθουσες ομιλιών. Πολλές φορές τον έδιωχνα γιατί δεν ανήκε στην Α ή Β παράταξη αλλά στον π. Αυγουστίνο Καντιώτη. Αντί να τον αγκαλιάσουν για την προσφορά του όπως έγραψες για την συλλογή υλικού του Αγίου Γερβασίου τον πολέμησαν. Δεν απογοητευόταν γνώριζε το «Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης… Χαίρετε και αγαλλιάσθε…» ήταν πολύ πιστός και πίστευε πως ο «βασιλεὺς ἡμῶν καὶ ἐξελεύσεται ἔμπροσθεν ἡμῶν καὶ πολεμήσει τὸν πόλεμον ἡμῶν» όσοι τον πολέμησαν θα απολαύσουν της δικαιοσύνης τον Κριτή. Τώρα αυτός χαίρει στη αγκαλιά του Αγίου.
Στην Πάτρα, αν δεν είσαι κάποιας οικογένειας με μετοχές στους συλλόγους, δεν θα βρεις συμπαράσταση, αυτό νομίζω κ. Τάσο να μην το αμφισβητείς, το έχεις γευτεί πολλές φορές.
Βάσω
Δημοσίευση σχολίου