Ο άγιος Αμβρόσιος Επίσκοπος
Μεδιολάνων (Μιλάνου) υπήρξε μία μεγάλη εκκλησιαστική φυσιογνωμία του 4ου
αιώνος.
Για την Εκκλησία του Χριστού συγκαταλέγεται μεταξύ των Πατέρων και Διδασκάλων.
Συνήθως, όταν διαβάζουμε για τον άγιο Αμβρόσιο, βλέπουμε μπροστά μας έναν ασκητικό, βλοσυρό και ζηλωτή Επίσκοπο. Δεν ξεχνάμε πως πριν γίνει επίσκοπος ήταν δικαστής και υπηρετούσε με συνέπεια το Ρωμαϊκό Δίκαιο.
Κι όμως ο Αβρόσιος είχε μια τρυφερή καρδιά και ο χαρακτήρας του, όσο ήταν εν ζωή, πρέπει να ήταν διαφορετικός από ό,τι πιστεύουμε εμείς σήμερα.
Στο συμπέρασμα αυτό έφθασα διαβάζοντας τις δύο επιστολές του Αγίου προς τον Επίσκοπο Comun Φήλιξ.
Ο Φήλιξ είχε εκλεγεί με πρόταση του Αμβροσίου και είχε χειροτονηθεί από τα χέρια του. Ο Αμβρόσιος φαίνεται πως τον αγαπούσε και του είχε αδυναμία.
Αφορμή της συγγραφής της πρώτης επιστολής υπήρξε η εκ μέρους του Φήλικος αποστολή ως δώρου στον Αμβρόσιο ποσότητας μεγάλων μανιταριών.
Ο Αμβρόσιος κάμει κυριολεκτικά σαν παιδί. Χαίρεται τόσο πολύ για το δώρο που θέλει να το μοιρασθεί και με άλλους φίλους και να επαινέσει τον Φήλικα για την αγάπη του.
Παράλληλα όμως με λόγια τρυφερά εκφράζει την μεγάλη στενοχώρια του γιατί ο Φήλιξ έχει πολύ καιρό να τον επισκεφθεί. Ο Αμβρόσιος με συγκλονιστικό τρόπο του γράφει πως ένας τρόπος υπάρχει να πάψει να στενοχωριέται: να καταφέρει ο Φήλιξ να κάμει τον εαυτό του λιγώτερο επιθυμητό και χρήσιμο στον Αμβρόσιο.
Στή δεύτερη επιστολή του ο Αμβρόσιος κάμει μία πρόταση στον Φήλικα: να τον επισκεφθεί κατά την ημέρα της επετείου της εις επίσκοπον χειροτονίας του και να συνεορτάσουν μαζί.
Μάλιστα ονομάζει την ημέρα της εις Επίσκοπον χειροτονίας του Φήλικα ως ημέρα των γενεθλίων του!
Πόσο θεολογικός και συνάμα τρυφερός ακούγεται εδώ ο άγιος Αμβρόσιος!
Δεν μπορώ να εισχωρήσω στο κεκρυμμένο κάλλος της αγιότητος του Αμβροσίου αλλά μπορώ να κατανοήσω τον Επίσκοπο Αμβρόσιο.
Όλη την ημέρα να ασχολείσαι με τις υποθέσεις της Επισκοπής, τις υλικές και τις πνευματικές. Και στο τέλος της ημέρας να νιώθεις όχι μόνο κουρασμένος αλλά και μόνος. Είναι αυτές οι στιγμές που έχεις την ανθρώπινη ανάγκη να μιλήσεις σε κάποιον. Να του πεις για τις χαρές και τις θλίψεις. Δεν μπορείς όμως να μιλήσεις στον οποιοδήποτε. Είσαι ο Επίσκοπος και οι άλλοι δεν θα μπορέσουν ποτέ να καταλάβουν τον αγώνα σου, τα ερωτήματά σου, τις στιγμές της κούρασης και της αδυναμίας. Καταλαβαίνω απόλυτα γιατί ο Αμβρόσιος αποζητούσε τόσο πολύ την συναναστροφή με τον Επίσκοπο Φήλικα. Μιλούσαν την ίδια γλώσσα. Είχαν τις ίδιες εμπειρίες. Μπορούσαν να ακουμπήσουν ο ένας πάνω στον άλλο.
Μην σας φαίνεται περίεργο. Ακόμη και οι άγιοι έχουν αυτή την ανθρώπινη ανάγκη ενός λόγου παρηγορίας. Την συναναστροφή με έναν φίλο.
Για την Εκκλησία του Χριστού συγκαταλέγεται μεταξύ των Πατέρων και Διδασκάλων.
Συνήθως, όταν διαβάζουμε για τον άγιο Αμβρόσιο, βλέπουμε μπροστά μας έναν ασκητικό, βλοσυρό και ζηλωτή Επίσκοπο. Δεν ξεχνάμε πως πριν γίνει επίσκοπος ήταν δικαστής και υπηρετούσε με συνέπεια το Ρωμαϊκό Δίκαιο.
Κι όμως ο Αβρόσιος είχε μια τρυφερή καρδιά και ο χαρακτήρας του, όσο ήταν εν ζωή, πρέπει να ήταν διαφορετικός από ό,τι πιστεύουμε εμείς σήμερα.
Στο συμπέρασμα αυτό έφθασα διαβάζοντας τις δύο επιστολές του Αγίου προς τον Επίσκοπο Comun Φήλιξ.
Ο Φήλιξ είχε εκλεγεί με πρόταση του Αμβροσίου και είχε χειροτονηθεί από τα χέρια του. Ο Αμβρόσιος φαίνεται πως τον αγαπούσε και του είχε αδυναμία.
Αφορμή της συγγραφής της πρώτης επιστολής υπήρξε η εκ μέρους του Φήλικος αποστολή ως δώρου στον Αμβρόσιο ποσότητας μεγάλων μανιταριών.
Ο Αμβρόσιος κάμει κυριολεκτικά σαν παιδί. Χαίρεται τόσο πολύ για το δώρο που θέλει να το μοιρασθεί και με άλλους φίλους και να επαινέσει τον Φήλικα για την αγάπη του.
Παράλληλα όμως με λόγια τρυφερά εκφράζει την μεγάλη στενοχώρια του γιατί ο Φήλιξ έχει πολύ καιρό να τον επισκεφθεί. Ο Αμβρόσιος με συγκλονιστικό τρόπο του γράφει πως ένας τρόπος υπάρχει να πάψει να στενοχωριέται: να καταφέρει ο Φήλιξ να κάμει τον εαυτό του λιγώτερο επιθυμητό και χρήσιμο στον Αμβρόσιο.
Στή δεύτερη επιστολή του ο Αμβρόσιος κάμει μία πρόταση στον Φήλικα: να τον επισκεφθεί κατά την ημέρα της επετείου της εις επίσκοπον χειροτονίας του και να συνεορτάσουν μαζί.
Μάλιστα ονομάζει την ημέρα της εις Επίσκοπον χειροτονίας του Φήλικα ως ημέρα των γενεθλίων του!
Πόσο θεολογικός και συνάμα τρυφερός ακούγεται εδώ ο άγιος Αμβρόσιος!
Δεν μπορώ να εισχωρήσω στο κεκρυμμένο κάλλος της αγιότητος του Αμβροσίου αλλά μπορώ να κατανοήσω τον Επίσκοπο Αμβρόσιο.
Όλη την ημέρα να ασχολείσαι με τις υποθέσεις της Επισκοπής, τις υλικές και τις πνευματικές. Και στο τέλος της ημέρας να νιώθεις όχι μόνο κουρασμένος αλλά και μόνος. Είναι αυτές οι στιγμές που έχεις την ανθρώπινη ανάγκη να μιλήσεις σε κάποιον. Να του πεις για τις χαρές και τις θλίψεις. Δεν μπορείς όμως να μιλήσεις στον οποιοδήποτε. Είσαι ο Επίσκοπος και οι άλλοι δεν θα μπορέσουν ποτέ να καταλάβουν τον αγώνα σου, τα ερωτήματά σου, τις στιγμές της κούρασης και της αδυναμίας. Καταλαβαίνω απόλυτα γιατί ο Αμβρόσιος αποζητούσε τόσο πολύ την συναναστροφή με τον Επίσκοπο Φήλικα. Μιλούσαν την ίδια γλώσσα. Είχαν τις ίδιες εμπειρίες. Μπορούσαν να ακουμπήσουν ο ένας πάνω στον άλλο.
Μην σας φαίνεται περίεργο. Ακόμη και οι άγιοι έχουν αυτή την ανθρώπινη ανάγκη ενός λόγου παρηγορίας. Την συναναστροφή με έναν φίλο.
Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου