Απλές σκέψεις εκκλησιολογικής συνέπειας …
Αν ο Παπισμός ανήκει στην Εκκλησία του Χριστού, τότε …
Υποστηρίζεται στο χώρο της Οικουμενικής Κινήσεως ότι ο Παπισμός ανήκει στην Εκκλησία του Χριστού, ότι είναι μία από τις Τοπικές Εκκλησίες που όλες μαζί συγκροτούν την Εκκλησία, τη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, το Σώμα του Χριστού. Συνέπεια της αντιλήψεως αυτής είναι η πεποίθηση ότι ο Πάπας έχει πλήρη ιεροσύνη με αδιάκοπη Αποστολική Διαδοχή, είναι κανονικός Επίσκοπος, διάδοχος του Απ. Πέτρου και τελεί απολύτως έγκυρα μυστήρια που προσφέρουν την αυτή σώζουσα Θ. Χάρη που παρέχεται και δια των Μυστηρίων της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Καρπός της αντιλήψεως αυτής είναι η περί «αδελφών Εκκλησιών» συζήτηση και η απόφαση της Ζ΄ Συνελεύσεως της Ολομελείας της Διεθνούς Μικτής Επιτροπής Θεολογικού Διαλόγου Ορθοδόξων και Ρ/Καθολικών στο Balamand την 17-24.6.1993, γνωστή ως ‘συμφωνία Balamand’ : «Εκατέρωθεν αναγνωρίζεται ότι όσα ενεπιστεύθη ο Χριστός εις την Εκκλησίαν του – ομολογία της αποστολικής πίστεως, μετοχή εις τα αυτά μυστήρια, κυρίως εις την μίαν ιερωσύνην την τελούσαν την μίαν θυσίαν του Χριστού, αποστολική διαδοχή των επισκόπων – δεν δύνανται να θεωρηθούν ως αποκλειστική ιδιοκτησία μιας των ημετέρων Εκκλησιών. Είναι σαφές ότι εντός του πλαισίου τούτου αποκλείεται πας αναβαπτισμός».
Τι σημαίνει όμως «εκκλησία» ; Η λέξη είναι εξαιρετικά πολυσήμαντη. Αρχικά αναφερόταν στην απλή λαϊκή συνέλευση (πχ. «εκκλησία του δήμου»). Αργότερα περιορίστηκε και σήμερα χρησιμοποιείται αποκλειστικά σε θρησκευτικά πλαίσια προσδιορίζοντας κάποιες κοινότητες χριστιανικές (πχ. προτεσταντικές εκκλησίες) ή ακόμα και μη χριστιανικές (εκκλησία των Μορμόνων), ή τέλος και κοινότητες που χρησιμοποιούν τη θρησκευτικότητα ως προσωπείο (πχ. εκκλησία της Σαϋεντολογίας, εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά). Επίσης, υπό τον όρο «εκκλησία» πολλές φορές εννοείται ο κλήρος, ή το σύνολο των θεσμών που ανήκουν στην εκκλησιαστική ζωή, ή ακόμα και οι ίδιες οι ακολουθίες.
Όμως στην αμιγώς θεολογική γλώσσα, στην Ορθόδοξη εκκλησιολογία, με τον όρο «Εκκλησία» προσδιορίζεται αποκλειστικά και μόνο το ίδιο το Σώμα του Σαρκωθέντος Θεού Λόγου, η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού. Ακριβώς την ίδια σημασία έχει η λέξη Εκκλησία όταν συνοδεύεται από το επίθετο ‘Τοπική’, για να προσδιορίσει την σε συγκεκριμένο τόπο φανέρωση της Μίας Εκκλησίας του Χριστού. Σε αυτή την περίπτωση έχουμε την πλήρη και ουσιαστική ταύτιση της Τοπικής με την Καθολική Εκκλησία και ό,τι ισχύει για το μέρος (την Τοπική Εκκλησία), ισχύει και για το καθ’ όλον («την κατά την οικουμένην Εκκλησίαν») και το αντίστροφο.
Συνεπώς, όταν χρησιμοποιείται ο όρος «Εκκλησία» είναι απαραίτητο να διευκρινίζουμε με ποια έννοια. Σε μία συζήτηση όπου προσεγγίζουμε γεγονότα από ιστορικής, νομικής, κοινωνιολογικής κοκ πλευράς γίνεται ασφαλώς και η ανάλογη χρήση του όρου «εκκλησία», οπότε αναφερόμαστε σε απλή θρησκευτική κοινότητα ή θρησκευτική συνάθροιση, η οποία πόρρω απέχει από την αυστηρή θεολογική της έννοια. Υπό αυτή την έννοια έχουμε εκατοντάδες εκκλησίες, που καλύπτουν ένα μεγάλο τμήμα της θρησκευτικής έκφρασης και οργάνωσης σε παγκόσμιο επίπεδο. Σε αυτή την περίπτωση είναι προφανές ότι δεν υπάρχει κανένα κριτήριο για το χαρακτηρισμό μιας κοινότητος ως ‘εκκλησία’, αλλά προέχει ο αυτοπροσδιορισμός της : η κάθε κοινότητα, ή ομάδα είναι ‘εκκλησία’, επειδή έτσι θέλει και αυτοχαρακτηρίζεται.
Τα πράγματα όμως είναι εντελώς διαφορετικά όταν αναφερόμαστε στον όρο «Εκκλησία» από θεολογικής πλευράς. Στην Ορθόδοξη Θεολογία ο όρος «Εκκλησία» είναι αυστηρά μονοσήμαντος. Προσδιορίζεται – όπως αναφέρθηκε – αποκλειστικά και μόνο το Σώμα του Χριστού, το οποίο έχει ως κεφαλή Του τον ίδιο το Χριστό . τίποτα λιγότερο, αλλά και τίποτα περισσότερο ! Κάθε τι το οποίο ανήκει σε αυτό το Θεανθρώπινο Σώμα είναι Εκκλησία, ό,τι δεν ανήκει σε Αυτό, δεν είναι Εκκλησία ! Από αυτή τη βασική και θεμελιώδη θεολογική αρχή, ότι η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού, δηλ. ο ίδιος ο Χριστός, προέρχονται και οι βασικές ιδιότητες της Εκκλησίας :
· Μία, διότι δε νοείται τεμαχισμός ή διχασμός στο άχραντο Σώμα του Χριστού,
· Αγία, διότι είναι η Πανάμωμος Νύμφη του Λυτρωτού, την οποία ο ίδιος ο Κύριος παρέστησε «εαυτώ ένδοξον … μη έχουσαν σπίλον ή ρυτίδα ή τι των τοιούτων αλλ’ ίνα ή αγία και άμωμος» (Εφεσ. 5, 27). Μάλιστα η κάθαρση αυτή έγινε με το Άχραντο Δεσποτικό Του Αίμα.
· Καθολική, διότι, όντας «ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας», είναι ο αποκλειστικός εκφραστής της καθολικής Αλήθειας και η προοπτική της εκτείνεται σε ολόκληρη τη δημιουργία και
· Αποστολική, διότι είναι ο αποκλειστικός φορέας της Αποστολικής Διδαχής και της Αποστολικής Διαδοχής, τις οποίες και διασώζει και μεταδίδει μέσα στους αιώνες.
Με βάση τα ανωτέρω :
α) Είναι προφανές ότι από θεολογικής απόψεως η ύπαρξη πολλών Εκκλησιών είναι εντελώς αδιανόητη, εκτός εάν αναφερόμαστε στις Τοπικές Εκκλησίες, τις κατά τόπους φανερώσεις της Μίας Εκκλησίας του Χριστού.
β) Δε νοείται στην Εκκλησία το οποιοδήποτε ψεγάδι ή λάθος. Αυτό σημαίνει ότι η Εκκλησία κατέχει και κηρύττει την πληρότητα της Θ. Αποκαλύψεως, την παραδεδομένη Αποστολική Διδαχή, δηλ. την Αλήθεια. Είναι εντελώς αδιανόητο το παραμικρό λάθος σε θέματα πίστεως. Τα μέλη της Εκκλησίας ασφαλώς και μπορεί να σφάλλουν . ποτέ όμως η Εκκλησία δε μπορεί να διατυπώσει ως δόγμα πίστεως υποχρεωτικό για τη σωτηρία, το οποίο αργότερα να … ανακαλέσει ως εσφαλμένο. Η ύπαρξη λανθασμένης διδασκαλίας, εσφαλμένου δόγματος, ακυρώνει τις βασικές ιδιότητές Της :
§ παύει η Εκκλησία να είναι Αγία – ως «έχουσα σπίλον ή ρυτίδα» ψευδοδιδασκαλίας .
§ παύει η Εκκλησία να είναι Καθολική – ως μη κατέχουσα το πλήρωμα της Αληθείας .
§ παύει η Εκκλησία να είναι Αποστολική – διότι πλέον δεν κατέχει και δεν μεταδίδει την ανόθευτη Αποστολική Διδαχή, αλλά ψευδοδιδασκαλίες.
γ) Η Αποστολική Διδαχή, δηλ. η πίστη και διδασκαλία της Εκκλησίας, δεν επιδέχεται εκ μέρους των πιστών αμφισβήτηση ή άρνηση. Όποιος, ανεξάρτητα με το βαθμό που έχει, συνειδητά και συστηματικά αρνείται το οποιοδήποτε δόγμα πίστεως της Εκκλησίας δεν μπορεί να παραμένει μέλος Της. H Εκκλησία εκφράζεται αλαθήτως στις Οικουμενικές Συνόδους. Η Σύνοδος που θα χαρακτηριστεί από την Εκκλησία του Χριστού ως «Οικουμενική» είναι ταυτόχρονα σε θέματα πίστεως αλάθητη. Είναι εντελώς αδιανόητη για ένα πιστό η άρνηση των δογματικών αποφάσεων μιας Οικουμενικής Συνόδου. Αν συμβεί αυτό, ο πιστός αυτός δεν μπορεί να παραμείνει μέλος της Εκκλησίας.
δ) Η απόλυτη αναίρεση της Εκκλησίας είναι η αίρεση, δηλ. η συνειδητή άρνηση της καθολικότητας της Αλήθειας. Γι’ αυτό Εκκλησία και αίρεση είναι δύο έννοιες απολύτως ασυμβίβαστες : Η Εκκλησία εκφράζει την καθολικότητα . η αίρεση είναι η άρνησή της. Η Εκκλησία είναι το φως . η αίρεση το σκοτάδι. Η Εκκλησία είναι η σωτηρία . η αίρεση η απώλεια. Η Εκκλησία είναι η θεοσέβεια . η αίρεση είναι αθεΐα. Η Εκκλησία είναι η ευθεία οδός . η αίρεση η «στρεβλότης». Η Εκκλησία είναι ο ίδιος ο Χριστός . η αίρεση ο αντίχριστος. Η Εκκλησία είναι η Αλήθεια του Χριστού . η αίρεση η δαιμονική πλάνη.
Οι αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων χρησιμοποιούν για την αίρεση πολύ σκληρές εκφράσεις για να καταδειχθεί το πόσο φρικτή και απαίσια κατάσταση είναι. Μεταξύ άλλων χαρακτηρίζεται ως «φαυλότης φέρουσα τον όλεθρον», «ελεεινή πλάνη» στην οποία «κατεδέθησαν» οι αιρετικοί, «μεμιασμένη κοινωνία», «ρίζα πικρίας», «μίασμα γέγονε τη καθολική Εκκλησία, η των χριστιανοκατηγόρων αίρεσις». Επίσης, η αίρεση «εγκαταλείπουσα» αμέσως ή εμμέσως «τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν τον Υιόν του Θεού» καταντά «κεκρυμμένη ειδωλολατρία» και αθεΐα και γι’ αυτό ο ακολουθών αυτή «του χριστιανικού καταλόγου, ως αλλότριος εξωθείσθω και εκπιπέπτω».
Μετά τις πιο πάνω απλές και από όλους αποδεκτές γενικές εκκλησιολογικές αρχές, ας προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε το κεντρικό ερώτημα : «Μπορούμε ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί να χαρακτηρίζουμε την σημερινή υπό τον Πάπα Ρώμης χριστιανική κοινότητα ως Εκκλησία του Χριστού; [Ο όρος Εκκλησία δε χρησιμοποιείται συμβατικά, αλλά με την αμιγώς θεολογική του έννοια]. Αν η απάντηση είναι θετική, ότι πράγματι ανήκει στην Εκκλησία του Χριστού μαζί με την Ορθόδοξη Εκκλησία, όπως την πρώτη χιλιετία προ του Σχίσματος, ποιες οι αναπόφευκτες εκκλησιολογικές συνέπειες αυτής της παραδοχής ;
Νομίζω ότι αν αποδεχθούμε τους Λατίνους ως Εκκλησία του Χριστού, τότε για να έχουμε στοιχειώδη εκκλησιολογική συνέπεια, είμαστε υποχρεωμένοι να δεχθούμε ότι :
1. Το σύνολο των δογμάτων που πρεσβεύουν είναι αληθές. Κατά συνέπεια, δε νοείται η παραμικρή αμφισβήτηση της παπικής διδασκαλίας και πίστης, ούτε και των παπικών δογμάτων περί πρωτείου και αλαθήτου. Όποιος εμμένει στην άρνηση έστω και ενός δόγματος πίστεως αντιστρατεύεται την αποστολική διδαχή και καθίσταται παραχρήμα αιρετικός και άξιος αναθέματος.
2. Οι υπό του Παπισμού καθορισθείσες μετά την Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο, 14 «Οικουμενικές» Σύνοδοι έχουν ερμηνεύσει αλαθήτως την ευαγγελική αλήθεια, αλαθήτως έχουν εκφράσει την αποστολική διδαχή και οι δογματικοί τους όροι συνιστούν υποχρεωτικά για όλους τους Χριστιανούς δόγματα πίστεως άκρως απαραίτητα για τη σωτηρία. Συνεπώς, οι αποφάσεις των «Οικουμενικών» αυτών Συνόδων πρέπει να γίνουν και από μας τους Ορθοδόξους πλήρως αποδεκτές. Να υπενθυμίσουμε ότι στις 14 παπικές «Οικουμενικές» Συνόδους μεταξύ άλλων εντάσσονται :
a. Οι ενωτικές σύνοδοι της Λυών (1274) και της Φεράρας-Φλωρεντίας (1438/39). Πρακτικά για μας τους Ορθοδόξους σημαίνει ότι οφείλουμε να τιμούμε ως Άγιο τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννη Βέκκο που συμμορφώθηκε και αγωνίστηκε να επιβάλλει τη δογματική απόφαση της Συνόδου της Λυώνος και όχι τους Αγιορείτες Οσιομάρτυρες που αντιστάθηκαν μέχρις αίματος και την πολέμησαν ! Οφείλουμε να τιμούμε ως Αγίους τους Ισίδωρο Κιέβου και Βησσαρίωνα Νικαίας που αποσκίρτησαν στον παπισμό γινόμενοι Καρδινάλιοι, αποδέχθηκαν και συμμορφώθηκαν με τη δογματική απόφαση της «Οικουμενικής» Συνόδου της Φλωρεντίας και όχι τον Μάρκο τον Ευγενικό που αντιστάθηκε και την πολέμησε μέχρι τέλους ! Είναι απόδειξη, τουλάχιστον, εκκλησιολογικής σχιζοφρένειας να θεωρούμε τον Παπισμό ως Εκκλησία και ταυτόχρονα να τιμούμε ως Άγιο τον Μάρκο τον Ευγενικό !
b. Η Α΄ Βατικανή Σύνοδος (1869/70), η οποία καθόρισε ως δόγματα πίστεως υποχρεωτικά για τη σωτηρία : α) το πρωτείο του Απ. Πέτρου επί των άλλων Αποστόλων, β) το πρωτείο εξουσίας του Πάπα Ρώμης εφ’ όλης της Εκκλησίας, και γ) το αλάθητο του Πάπα, όταν αυτός αποφαίνεται ex cathedra. Τυχόν αμφισβήτηση ή άρνηση των δογμάτων αυτών επισύρει τα τέσσερα “anathema sint” (= ανάθεμα έστω) της «Οικουμενικής» αυτής Συνόδου. Χρήση των αποφάσεων αυτών έγινε με την καταδίκη του σύγχρονου μεγάλου Ρ/Καθολικού Θεολόγου Hans Küng, o οποίος αρνήθηκε το παπικό αλάθητο !
3. Αν ο Παπισμός είναι Εκκλησία του Χριστού τότε – ω ! τότε… – όλοι οι μετά το σχίσμα Ορθόδοξοι εκκλησιαστικοί συγγραφείς, οι Άγιοι, οι Πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι … βλάσφημοι ! Διότι είναι φρικτή, φοβερά φρικτή βλασφημία, να χαρακτηρίζεται η Εκκλησία, δηλ. η άσπιλος Νύμφη του Χριστού μας, ως αίρεση, ως δαιμονική επινόηση ! Να υπενθυμίσουμε ότι σε αυτή τη φρικτή βλασφημία έχουν περιπέσει όλοι – ανεξαιρέτως όλοι – οι Άγιοι της Ορθοδόξου Εκκλησίας που έχουν ασχοληθεί με τις παπικές διδασκαλίες και όλοι ομοφώνως έχουν αποφανθεί ότι ο Παπισμός είναι αίρεση ! Μεταξύ άλλων : Μ. Φώτιος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, Αγ. Γρηγόριος Παλαμάς, Αγ. Συμεών Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, Αγ. Μάρκος Ευγενικός, Αγ. Νικόδημος Αγιορείτης, Αγ. Κοσμάς ο Αιτωλός, Αγ. Νεκτάριος κ.ά. Μάλιστα ο Αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς λέει τα εξής φοβερά : «Εις την ιστορίαν του ανθρωπίνου γένους υπάρχουν τρεις κυρίως πτώσεις : του Αδάμ, του Ιούδα, του Πάπα … το δόγμα περί αλαθήτου του Πάπα είναι όχι μόνο αίρεσις αλλά παναίρεσις ... είναι αίρεσις των αιρέσεων, μία άνευ προηγουμένου ανταρσία κατά του Θεανθρώπου Χριστού» !
Είναι εντελώς αδιανόητο να αποδέχομαι τον Παπισμό ως Εκκλησία του Χριστού και ταυτόχρονα να τιμώ τους ανωτέρω ως Αγίους που τον χαρακτήρισαν ως αίρεση !
4. Το ίδιο ισχύει και για τις μετά το σχίσμα Τοπικές Συνόδους της Ανατολής που καταδικάζουν τις αιρετικές διδασκαλίες του Παπισμού. Και αυτές πρέπει να καταδικαστούν ως … βλάσφημες ! Μεταξύ άλλων :
1. Σύνοδος 879, εν Κωνσταντινουπόλει (Η΄ Οικουμενική Σύνοδος) : αιρετική πλάνη η προσθήκη του filioque στο Σύμβολο της Πίστεως.
2. Σύνοδος 1170, εν Κωνσταντινουπόλει : «βουλήν κατεβάλοντο, ίνα τελείως αποκόψωσι τελείω χωρισμώ τον Πάπα και πάντας τους συν αυτώ … ούτε αυτούς τελείω αναθεματισμώ παρέδωσαν, καθώς και τας λοιπάς αιρέσεις … φήσαντες το Αποστολικόν “αιρετικόν άνθρωπον μετά πρώτην και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς ότι εξέστραπτε ο τοιούτος και αμαρτάνει ων αυτοκατάκρητος”».
3. Σύνοδος 1450, εν Κωνσταντινουπόλει (τελευταία Σύνοδος στον Ι. Ν. Αγ. Σοφίας) : καταδίκη της ενωτικής Συνόδου Φεράρας-Φλωρεντίας και των αιρετικών διδασκαλιών των Λατίνων.
4. Σύνοδος 1722, εν Κωνσταντινουπόλει : «να αποδιώχνετε το ψεύδος … να απέχετε μακριά από τις καινοτομίες και τους νεωτερισμούς των Λατίνων, οι οποίοι δεν άφησαν κανένα δόγμα και μυστήριο και παράδοση της Εκκλησίας που να μην το φθείρουν και το νοθεύσουν».
5. Σύνοδος 1838 εν Κωνσταντινουπόλει : «να προφυλάξωμεν τα γνήσια τέκνα της Ανατολικής Εκκλησίας από τας βλασφημίας του Παπισμού … τα βάραθρα των αιρέσεων και τους ψυχοφθόρους κρημνούς της παπικής πλάνης των … ίνα γνωρίσητε όσον το διάφορον ημών των Ορθοδόξων από των Κατόλικων, ίνα μη απατάσθε από του λοιπού από τα σοφίσματα και καινοφωνίας των ψυχοφθόρων τούτων αιρετικών … της ματαιόφρονος και σατανικής τούτων αιρέσεως».
6. Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων, 1848 : «από αυτές τις αιρέσεις που διαδόθηκαν σε μεγάλο μέρος της οικουμένης, για τους λόγους που γνωρίζει ο Κύριος, ήταν κάποτε ο Αρειανισμός. Σήμερα είναι και ο Παπισμός … (το filioque) είναι αίρεση και αυτή που την πιστεύουν αιρετικοί … γι’ αυτό και η μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία ακολουθώντας τα ίχνη των αγίων Πατέρων, ανατολικών και δυτικών, κήρυξε και παλαιά επί των Πατέρων μας, και αποφαίνεται πάλι σήμερα συνοδικώς … ότι είναι αίρεση και οι οπαδοί του αιρετικοί … Επίσης οι συνάξεις που συγκροτούνται από αυτούς είναι αιρετικές και κάθε κοινωνία πνευματική των Ορθοδόξων τέκνων … με αυτούς είναι αντικανονική, όπως ορίζει ο ζ΄ κανόνας της Γ΄ Οικ. Συνόδου».
7. Σύνοδος 1895, εν Κωνσταντινουπόλει : «υπάρχουν ουσιώδεις διαφορές που αφορούν στα θεοπαράδοτα δόγματα της πίστεώς μας και στο θεοσύστατο κανονικό πολίτευμα της διοικήσεως των Εκκλησιών … Η Παπική Εκκλησία … όχι μόνο αρνείται να επανέλθει στους Κανόνες και τους όρους των Οικουμενικών Συνόδων, αλλά στο τέλος του 19ου αι. ευρύνοντας το υφιστάμενο χάσμα, επισήμως ανακήρυξε και αλάθητο … Η σημερινή Ρωμαϊκή είναι Εκκλησία των καινοτομιών, της νοθεύσεως των συγγραμμάτων των Πατέρων, της παρερμηνείας της Γραφής και των όρων των Οικουμενικών Συνόδων. Γι’ αυτό ευλόγως και δικαίως αποκηρύχθηκε και αποκηρύσσεται εφ’ όσον μένει στην πλάνη της».
Από τις ανωτέρω απλές σκέψεις είναι προφανές ότι αν εμείς οι Ορθόδοξοι αποδεχόμαστε τη Ρ/Καθολική Κοινότητα ως Εκκλησία του Χριστού (εν τη θεολογική εννοία) οφείλουμε να είμαστε συνεπείς με αυτή την εκκλησιολογία και να τροποποιήσουμε αναλόγως τις πεποιθήσεις και τις ενέργειές μας ! Ειδάλλως παίζουμε εν ου παικτοίς ή στην καλύτερη περίπτωση κοροϊδεύουμε εαυτούς και αλλήλους, εντός, εκτός και επί τα αυτά !
Ενστάσεις :
α) Θα μπορούσε όμως κάποιος να αντιλέξει : ο παπισμός έχει πολλά στοιχεία εκκλησιαστικότητας (το μεγαλύτερο μέρος της δογματικής και ηθικής διδασκαλίας, της ιεραρχίας, της λατρείας κοκ) . δεν επαρκούν αυτά για να τον θεωρήσουμε Εκκλησία ; μήπως θα μπορούσαμε να τον χαρακτηρίσουμε ως σχετικώς Εκκλησία του Χριστού ; Ασφαλώς όχι ! διότι δεν αρκούν λίγα ή πολλά ή τα περισσότερα στοιχεία εκκλησιαστικότητας, γιατί η Εκκλησία ταυτίζεται με την πληρότητα και καθολικότητα. Η παραμικρή έλλειψη αλήθειας την ακυρώνει . η ελαχίστη ύπαρξη πλάνης τη νοθεύει. Άλλωστε, ο θεόπνευστος αποστολικός λόγος είναι κατηγορηματικός : «όστις όλον τον νόμον τηρήση, πταίση δε εν ενί γέγονε πάντων ένοχος» (Ιακ. 2, 10).
β) Τι θα γίνουν τα εκατομμύρια των Καθολικών . θα καταδικασθούν από το Θεό στην κόλαση και θα σωθούν μόνο οι Ορθόδοξοι; Το έλεος του Θεού δεν φτάνει στους ανθρώπους αυτούς ; Στο ερώτημα αυτό οφείλεται αναλυτικότερη απάντηση :
1. Η Ορθόδοξη Θεολογία δεν είναι ένα ιδεολογικό σύστημα που έχει απαντήσεις για οποιαδήποτε θεολογικο-φιλοσοφικο-υπαρξιακό ερώτημα. Μπορεί να αποφαίνεται μόνο για τα θέματα τα οποία έχει φανερώσει η Αποκάλυψη του Θεού και σε όποιο βαθμό Αυτή τα έχει αποκαλύψει ! Για τα υπόλοιπα οφείλουμε να σιωπούμε, τιμώντας τα μυστήρια που ο Θεός θέλησε να κρατήσει για τον Εαυτό Του ! Σε αντίθετη περίπτωση οδηγούμαστε σε σχολαστικισμό ή και σε βλασφημία θεωρώντας το όποιο ιδεολόγημά μας διδασκαλία και λόγο Θεού ! Αυτό βέβαια δεν απαγορεύει τη δική μας συμβολή στην εμβάθυνση στην «άπαξ παραδοθείσα πίστιν τοις αγίοις» (Ιουδ. 4) ή τη δική μας αναζήτηση απαντήσεως στις προκλήσεις του σύγχρονου κόσμου. Αντιθέτως μάλιστα αυτό συνιστά ιερή διακονία στο Σώμα του Χριστού, υπό μία προϋπόθεση : η διακονία αυτή να εδράζεται στην μέχρι τώρα εκκλησιαστική εμπειρία και παράδοση και να γίνεται αποδεκτή από τη σημερινή εκκλησιαστική συνείδηση. Από τον κίνδυνο της παρεκκλίσεως από την «άπαξ παραδοθείσα πίστιν» μας προφυλάσσει η Χάρις του Θεού, όταν εμείς ταπεινά την επιζητούμε και δεχόμαστε να διατυπώσουμε όχι τις δικές μας «εξυπνάδες», αλλά ό,τι ο Θεός διά των Αγίων Του θέλησε να μας αποκαλύψει… Έτσι στο ανωτέρω ερώτημα νομίζω ότι η απάντηση είναι μία : το πώς θα κρίνει ο Θεός τους Ορθοδόξους ή τους ετεροδόξους και τους αλλοθρήσκους είναι δική Του ευθύνη και δική Του … μέριμνα ! Δεν μας έχει αποκαλύψει τίποτα και ως εκ τούτου δεν δικαιούμαστε όχι μόνο να μιλάμε, αλλά ούτε και να σκεφτόμαστε για λογαριασμό Του, αν δεν θέλουμε να καταντήσουμε βλάσφημοι ! Εύστοχα έχει επισημανθεί ότι δεν γνωρίζουμε ποιος άνθρωπος σώζεται, αλλά το πώς ο άνθρωπος σώζεται (π. Γ. Μεταλληνός). Εμείς οφείλουμε να εγκαταλείψουμε εαυτούς και αλλήλους – όλους τους ανθρώπους, ολόκληρο τον κόσμο – στην αγάπη και το άπειρο έλεός Του ! Είναι τυχαίο άραγε ένα από τα μεγαλύτερα θεολογικά πνεύματα, ο μεγάλος Ωριγένης αναζητώντας και ασχολούμενος με παρόμοια θέματα για τα οποία η Θ. Αποκάλυψη σιωπά, έπεσε σε πλάνη ;
Ας προσέξουμε όμως κάτι ακόμα : Προτύπωση της Εκκλησίας του Χριστού ήταν ο αρχαίος Ισραήλ, που ήταν «ο Λαός του Θεού». Αυτό δε σήμαινε όμως ότι η αγάπη, το έλεος και η ευσπλαχνία του Θεού περιοριζόταν μόνο σε αυτόν και όχι στα άλλα έθνη. Το προφητικό κήρυγμα είναι σαφέστατο, με χαρακτηριστική περίπτωση τη σωτηρία της Νινευή. Το ότι η αγάπη του Θεού σκέπασε τη Νινευή δε σημαίνει ότι και οι Νινευίτες εντάχθηκαν στο λαό του Θεού, τον Ισραήλ. Παρόμοιο περιστατικό έχουμε και στις Πράξεις (κεφ. 10) με τον αλλοεθνή Κορνήλιο στον οποίο η Θ. Χάρις πλούσια χορηγήθηκε . αυτό όμως δεν αρκούσε . δεν τον κατέστησε και αυτομάτως μέλος της Εκκλησίας του Χριστού, του Νέου Ισραήλ, αλλά τον προετοίμασε για να βαπτισθεί και έτσι να γίνει μέλος της Εκκλησίας ! Συνεπώς η Χάρις του Θεού και η Αγάπη Του και το Έλεός Του δεν περιορίζονται, αλλά εκτείνονται σε ολόκληρη τη δημιουργία, η οποία προσκαλείται να γίνει Εκκλησία του Χριστού, αποδεχόμενη την πληρότητα της αποκαλυφθείσης Αλήθειας, τον μοναδικό Σωτήρα και Λυτρωτή Ιησού.
Πάτρα, 31 Μαρτίου 2012
π. Αναστάσιος Κ. Γκοτσόπουλος
Εφημέριος Ι. Ν. Αγ. Νικολάου Πατρών
τηλ. 6945-377621 - agotsopo@gmail.com
52 σχόλια:
Τώρα ποιόν να πιστεύσω εσάς ή τους αντίθετους. Ο Χριστόδουλος προσφώνησε ως επίσκοπο τον Πάπα. Με αυτά εδώ ο Παπισμός είναι αιρετικός. Οι άλλοι τον λένε σχισματικό. Διαβάζω σε κάποιους άλλους ότι οι παπικοί έχουν ιεροσύνη. Τελικά τι ισχύει. Μήπως όλες αυτές οι αποφάσεις έχουν ανατραπεί; Φτάνω στο να λέω το «ου μπλέξεις»
Κατά τον Καθηγητή Ιωάννη Καρμίρη «Αίρεσις είναι πάσα πεπλανημένη διδασκαλία, παρεκκλίνουσα από της γνησίας χριστιανικής πίστεως, άμα δε και πάσα ιδιαιτέρα χριστιανική κοινότης, διαφωνούσα προς την δογματικήν διδασκαλίαν της αληθούς Εκκλησίας και αποκοπείσα από της κοινωνίας και ενότητος μετ' αυτής» Η διαφορά δηλαδή ανάμεσα στην αίρεση και το σχίσμα είναι ότι αιρετικοί είναι αυτοί, που συνειδητά αποκλίνουν από την ορθή πίστη απορρίπτοντας ένα η περισσότερα δόγματα της Εκκλησίας και εμμένουν στις πλάνες τους και μετά από την προτροπή της Εκκλησίας για την αποκήρυξή τους. Σχισματικοί δε είναι οι αποκλίνοντες από την εκκλησιαστική διοίκηση και ευταξία και μη υποτασσόμενοι στην εκκλησιαστική ιεραρχία.
Μεμονωμένες απόψεις.
Η Εκκλησία της Ελλάδος διαφορετικά βλέπει τη Δυτική Εκκλησία.
Έπρεπε να περάσουν 9 αιώνες μέχρι τελικά να βρεθούν στο τιμόνι των Εκκλησιών δύο Πνευματικοί Ηγέτες για να αρθούν τα αναθέματα. Τα οποία και διέγραψαν κάθε προηγουμένη Συνοδική απόφαση. Το 1965 ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας και ο Πάπας Παύλος ΣΤ΄ προχώρησαν σε από κοινού άρση των αναθεμάτων του 1054. Στις 27 Νοεμβρίου 1965 στην Κωνσταντινούπολη, με εισήγηση του Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρα και με συντριπτική πλειοψηφία των Μητροπολιτών του Οικουμενικού Θρόνου, η Ιερά Σύνοδος αυτού σε ειδική τελετή άρει τις αποφάσεις του Πατριάρχη Μιχαήλ Κηρουλάριου.
Τέλος καλό όλα καλά!
Τα αναθέματα μπορεί να ήρθησαν πλην όμως όπως έγραψε σε εγκύκλιο γράμμα ο μακαριστός Αθηναγόρας:έστι το γενόμενον πράξις αγάπης ουδόλως άρσιν του μεταξύ της καθ ημάς καθόλου Ορθοδόξου Εκκλησίαςκαι της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας υφισταμένου σχίσματος υποσημαίνουσα,οδέ μεταβολήν τινά επιφέρουσα εις την υφισταμένην σήμερον εν εκατέρα των Εκκλησιών κατάστασιν δογματικής διδασκαλίας,κανονικής τάξεως,θείας λατρείας και εν γένει εκκλησιαστικού βίου,ουδέ ποσώς αποκατάστασιν της μυστηριακής διακοινωνίας,αλλ απλώς και μόνον μέλλουσα,ίνα και τύποις διευκολύνει περαιτέρω την ήδη αρξαμένην και έργω σήμερον υφισταμένην,συνεχώς δε προαγομένην επικοινωνίαν μεταξύ των δύο Εκκλησιών.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η επίμαχη άρση τραυμάτισε την πανορθόδοξη ενότητα αφού την απόφαση περί άρσεως έλαβε μονομερώς το Φανάρι χωρίς προηγούμενη συννενόηση με τις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες.Είναι χαρακτηριστικό εν προκειμένω το γεγονός ότι ενώ η άρση έλαβε χώρα στις 7/12/1965 μόλις την προτεραία δηλαδή στις 6/12/1965 ο Αθηναγόρας περιορίστηκε να ανακοινώσει την απόφασή του στις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες διά...τηλεγραφικής εγκυκλίου!
Βλέπε Σπυρίδωνος Μπιλάλη ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΠΑΠΙΣΜΟΣ,ΤΟΜΟΣ Β σελ.353-364 όπου ασκείται τεκμηριωμένη κριτική κατά της άρσεως των αναθεμάτων
Λυκούργος Νάνης
Και οι σύγχρονες Πανορθόδοξες Συνάξεις καταδικάζουν την θεωρία των κλάδων και των πολλών εκκλησιών. Και δεν επιτρέπουν την απόδοση του χαρακτηρισμού Εκκλησία στο Κράτος του Βατικανού, αλλά και σε καμία άλλη ομολογία. Συνεχίζουν έτσι την παράδοση των Οικουμενικών Συνόδων. Τώρα γιατί αυτοί που υπέγραψαν τα μηνύματα μιλούν διαφορετικά;
Το ανάθεμα προέρχεται όχι από συνόδους αλλά από τα Αποστολικά λόγια.
Απλό και σαφές.Εν αναμονή αντιλόγου. Αν και δεν το βλέπω, γιατί δεν το έχω δει ποτέ μέχρι τώρα
Απλές οι σκέψεις σας π. Αναστάσιε. Περισσότερο απλή η απάντηση. Δεν έχουν σημασία οι προσωπικές σας απόψεις. Ούτε κάποιων άλλων. Για τους πιστούς σημασία έχει η άποψη της Εκκλησιάς. Η Εκκλησία γνωρίζει τα προβλήματα όμως κάνει διάλογο. Στον διάλογο αυτό συγκαταλέγει μέσα στην Εκκλησία τον «Παπισμό» και αναγνωρίζει ως επίσκοπο Ρώμης τον τωρινό Πάπα και τους προ αυτού. Αυτή και μόνον είναι η Εκκλησιαστική συνέπεια και όχι μεμονωμένες φωνές ως η δικιά σας. Επί του Θέματος ενυπόγραφα μίλησαν και 28 Καθηγητές της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Δεν είναι καρπός της ‘συμφωνίας Balamand’ το ότι η Ρώμη είναι μέρος της Εκκλησίας. Ποτέ και κανένας -παρ’ όλες τις παραπομπές σας- δεν αμφισβήτησε ότι μετά το Σχίσμα ότι η Ρώμη είναι εκτός Εκκλησίας. Πάντα και παντού την βλέπουν ως αδελφή Εκκλησία και αναγνωρίζουν την Αρχιεροσύνη του κάθε Πάπα.
Ανώνυμε 1:37
πώς γίνεται και αίρεση και εκκλησία;Παρακαλώ μία απάντηση, επειδή λές ότι "Ποτέ και κανένας -παρ’ όλες τις παραπομπές σας-δεν αμφισβήτησε ότι μετά το Σχίσμα ότι η Ρώμη είναι εκτός Εκκλησίας"
Η ενότητα της Εκκλησίας εντοπίζεται στο δόγμα, το ήθος, τη λατρεία και το πολίτευμα αυτής. Με την Παπική Εκκλησία υπάρχου διαφορές δογματικές υπό συζήτηση, και αυτό είναι καλό. Η ενότητα στην πίστη, αποτελεί το σύνδεσμο που ενώνει τα μέλη της Εκκλησίας μεταξύ τους και τους πιστούς με τον Κύριο, και επικεντρώνεται στην ομολογία της ίδιας δογματικής διδασκαλίας. Εδώ Χωρίς αυτή την ενότητα, εμφανίζονται οι αιρέσεις που αρνούνται επί μέρους δογματικές αλήθειες. Από την ενιαία δογματική πίστη, απορρέει όπως είναι φυσικό και ένα ήθος το οποίο χαρακτηρίζει την Εκκλησία και τον τρόπο ζωής των μελών της. Επίσης, η μία λατρεία, ενιαία τηρούμενη στο σύνολο του Ορθοδόξου κόσμου, αποτελεί συστατικό στοιχείο της ενότητας της Εκκλησίας. Για το λόγο αυτό, οι διαφορές στις λειτουργικές πράξεις ανάμεσα σε Ορθοδόξους και Ρωμαιοκαθολικούς, τελικά συνιστούν παράγοντα διάσπασης, δηλαδή σχίσματος και όχι αιρέσεως. Αλλά και η ενότητα στη διοίκηση της Εκκλησίας είναι ένας επίσης σημαντικός παράγοντας που εμποδίζει τη διάσπαση της αγαπητικής κοινωνίας. Διαφορετικά, εξαιτίας της ανθρώπινης εγωπάθειας, ή φιλοδοξίας, υπάρχει ο κίνδυνος να χωριστεί η Εκκλησία σε σχίσματα. Αυτή την ανθρώπινη εγωπάθεια προσπαθεί ο Διάλογος να εξομαλύνει και διορθώσει.
Μεμέρισται η Εκκλησία, που είναι το Σώμα του Χριστού; Ή καλύτερα διαιρείται; Ανατρέξτε στην Αγία Γραφή
Το Άγιο Πνεύμα που τελεί τα μυστήρια, διαπνέει μία ομολογία που διαστρέφει την αληθινή διδασκαλία; Αν όχι πώς έχει αρχιεροσύνη ο Πάπας; Η ιεροσύνη δεν είναι μυστήριο; Αν το Άγιο Πνεύμα τα τελεί όμως, τότε να πάμε εκεί που είναι το Άγιο Πνεύμα. Εκτός και αν ο Θεός λέει άλλα τη μια φορά και άλλα την άλλη-άλλα στα λατινικά και άλλα στα ελληνικά (συγχωρήστε μου τη βλασφημία). Η Ρώμη είναι μέρος της Εκκλησίας, αλλά επίσκοπός της δεν είναι ο Πάπας, αλλά ο Ιταλίας Γεννάδιος.
Τώρα οι λεγόμενες Η΄και Θ΄ Οικουμενικές Σύνοδοι και τόσες άλλες και Άγιοι πολλοί, δεν πρέπει να είναι ο κανένας.
Την εκκλησιαστική συνέπεια την ορίζει η κάθε Σύνοδος της τοπικής Εκκλησία και όχι τα μέλη της Εκκλησίας ακόμα και αν είναι κληρικός. Κανόνες υπάρχουν όμως δεν έχουν σημασία οι κανόνες σημασία έχει αν τους παραδέχονται οι πιστοί. Σήμερα όλοι θεωρούν τη Εκκλησία της Ρώμης ως αναπόσπαστο τμήμα του Σώματος του Χριστού. Τμήμα που χωλαίνει και πρέπει να θεραπευθεί αλά είναι Σώμα από το Κυριακό Σώμα. Δεν μας νοιάζει τι λένε μεμονωμένοι αλλά τι λέει το πλήρωνα της Εκκλησίας.
δεν υπάρχει ΑΝ.
είναι Εκκλησία.
Οι παπικοί δεν έχουν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος σε κανένα μυστήριο. Στον "αγιασμό" τους, βάζουν αλάτι για να μη μουχλιάσει το νερό, ενώ ο δικός μας αγιασμός μένει ίδιος επειδή έχει τη χάρη του Θεού.
Τόσα χρόνια τα ίδια λόγια. Άλλα οι μεν άλλα οι δε. Μου θυμίζει ματς μεταξύ ολυμπιακού και παναθηναϊκού. Ας είμαστε πρώτα (φίλαθλοι) φιλόχριστοι και μετά σε παρατάξεις και ομάδες (ορθοδόξων, παπικών, παλαιοημερολογιτών κλπ).
Ο καθένας λέει την όποια άποψή του με τρόπο δογματικό. Διάλογο δε βλέπω. Κριτική στο άρθρο και τα θέματα που αυτό θέτει δυστυχώς δεν υπάρχει. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα για μας τους λίγο άσχετους μια συζήτηση και όχι απλή παράθεση απόψεων.
Εκκλησία είναι το Σταυρωμένο και Αναστημένο Σώμα του Χριστού. Είναι η Αγάπη, η Αλήθεια και η Ζωή. Ο Χριστός ο παρατεινόμενος στους αιώνες. Η Εκκλησία δεν μπορεί να διαιρεθεί σε παρατάξεις και ομάδες. Όταν διαστρέφεις το Ευαγγέλιο και αρνείσαι την εν Χριστώ ζωή, όπως ο Παπισμός, δεν μπορείς και δε θέλεις να είσαι μέλος του Σώματος του Κυρίου. Γιαυτό και αφορίζεσαι εκουσίως. Με την αίρεση δε ρήγνυται το Σώμα του Χριστού, αλλά ο άραφος χιτώνας Του. Όστις θέλει, δεν υποχρεούται κανείς. Το Βατικανό, δυστυχώς φρόντισε και επέλεξε να γίνει κράτος και να το διασφαλίσει πολύ καλά αυτό. Όσοι ζούν εν Αγίω Πνεύματι ξέρουν και ομολογούν στο σύμβολο της Πίστεως ποιά είναι η Εκκλησία. Και ο λαός του Θεού που ζεί και κινείται εν Χριστώ αυτή τη συνείδηση έχει. Δέχεται την Ορθοδοξία ως μόνη έχουσα και διασφαλίζουσα την αληθινή διδασκαλία, όπως διακηρύσουν το Ευαγγέλιο, οι Σύνοδοι, οι ποιμένες (βλ Σύναξη 2008 Κων/λη) και οι ποιμενόμενοι, χάριτι του Αγίου Πνεύματος, αλλά και αναδεικνύει ο Θεός μέσα από τα χαρίσματα του Πνεύματος. Ο Παπισμός δεν είναι πάσχον μέλος της Εκκλησίας, που είναι σε προσπάθεια μετανοίας από την αμαρτία, αλλά εν αληθεία. Είναι κάτι διαφορετικό. Κηρύσει άλλο Ευαγγέλιο, είναι ξένο σώμα. Απορρίπτει συνειδητά το λόγο Κυρίου και τον αντικαθιστά με κάτι δικό του. Άλλη πίστη. Αυτό συμβαίνει με οποιαδήποτε αίρεση. Ο εγωισμός είναι η κινητήριος δύναμη. Γιαυτό και είναι τραγική η ζωή αυτών που βρίσκονται εν αιρέσει. Ας ελπίσουμε ότι με το διάλογο και την Ιεραποστολή, την προσευχή, την ταπείνωση και τη χάρη της Παναγίας θα επιστρέψουν στο ζωηφόρο Σώμα του Κυρίου.( Και δόξα Τω θεώ ήδη έχει αρχίσει στους λαούς -βλ λατινική Αμερική και δυτική Ευρώπη- όπου απέτυχε το κατασκεύασμα της δύσης και αναζητούν κάτι αληθινό). Όμως να συνειδητοποιήσουμε και οι Ορθόδοξοι ότι από την αμαρτωλή ζωή μας, βλασφημείται στα έθνη, το Όνομα του Θεού, και να πορευτούμε εν μετανοία. Ο Χριστιανός είναι το πρότυπο του ανθρώπου. Πόσο μοιάζουμε σήμερα στο Χριστό και στους Αγίους τους φίλους Του; Να ξαναπιάσουμε το Ευαγγέλιο που το ξεχάσαμε και είδαμε που φτάσαμε. Ας εμπιστευσούμε το Χριστό και την Παναγιά μας και ας επαναπροσδιορίσουμε τη ζωή μας σαν αληθινοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί, συμπολίτες των Αγίων και φίλοι του Χριστού! Καί έχει ο Θεός! Άλλωστε του Κυρίου η γή και το πλήρωμα αυτής. Όσο και να διαλύει ο διάβολος, ο Θεός στο τέλος θερίζει.
Η διαλεκτική του π.Αναστασίου όπως αποτυπώνεται στο παρόν κείμενο αλλά και όπως περιέχεται σε εκδοθέν βιβλίο του στηρίζεται στις αποφάνσεις και αποφάσεις και οικουμενικών και πανορθοδόξων συνόδων αλλά και στο consensous patrum.Συνεπώς δεν αποτελούν μεμονωμένες και προσωπικές απόψεις αλλά τις αυθεντικές εν προκειμένω θέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας.Αντιθέτως οι κατασκανδαλίζουσες το ορθόδοξο ποίμνιο απόψεις και πρακτικές ενίων ηγετικών στελεχών της Εκκλησίας μας αποτελούν προσωπικές τους θέσεις,αυτονομημένες από την καθολοκή πίστη των Ορθοδόξων χριστιανών και καλό θα είναι οι φορείς τους να τις αποκηρύξουν όχι μόνο γιατί σκανδαλίζονται ψυχές υπέρ ων Χριστός απέθανεν αλλά και διότι είναι ικανές να δημιουργήσουν σχίσμα.Και η ευθύνη τους ενώπιον Θεού και ανθρώπων είναι τεράστια.
Λ.Ν.
Ευχαριστούμε για το πολύ ωραία διατυπωμένο κείμενο του πατρός Αναστασίου!Ο γέρων Αρσένιος στο βιβλίο του ''ψυχοφελείς διάλογοι με το ρουμάνο Ησυχαστή γ.Αρσένιο'',στην ερώτηση περί οικουμενισμού [σελ 129]είπε πως οι διάλογοι είναι ένα μεγάλο λάθος!Δεν γίνεται τίποτε [είπε]Διότι η πτώσις του παπισμού θα έλθει από Το Θεό.Χαρακτήρισε δε την ρωμαιοκαθολική εκκλησία ,ούτε καν εκκλησία,αλλά ως μιά κυβέρνηση με εκκλησιαστικό νόημα.Από όλα αυτά που διατυπώθηκαν κατανοούμε λοιπόν πως όλες οι άλλες μπορεί να λέγονται εκκλησίες αλλά δεν είναι της Του Χριστού Εκκλησία..π
Σεβαστέ π. Αναστάσιε δέχομαι όλα όσα μας προσφέρθηκαν εις το άρθρο σας ως σωστά. Και όντως είναι σωστά, δεν σας κάνω χάρη. Επιθυμώ να μάθω αν όλα αυτά τηρηθούν ως Κανόνες, με ποίο τρόπο μπορεί να γίνει ο επανευαγγελισμός των αιρετικών παπικών στην Ορθόδοξη πίστη. Αν δηλαδή σας είχε τοποθετήσει το Πανάγιο Πνεύμα ως Επίσκοπο, ή και Πατριάρχη, με ποίο τρόπο θα γινόταν από σας η όποια προσέγγιση;
όσοι Ορθόδοξοι δέχονται τον παπισμό ως Εκκλησία του Χριστού παρακαλώ να απαντήσουν στα σαφή ερωτήματα που θέτει το άρθρο.
Άντε να παραδεχθεί κάποιος πάπας ότι δεν είναι αλάθητος, να μετανοήσει για τις αντιπατερικές καινοτομίες τους, να παραδεχθεί ότι αρχηγός της Εκκλησίας είναι ο Ιησούς Χριστός κι όχι αυτός κι ότι η μία αληθινή αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία είναι μόνο η Ορθόδοξη.
Όλοι είμαστε χριστιανοί. Γιατί αυτό το μίσος εναντίον αδελφών που έχουν κάποιες μικρές διαφορές. Η Εκκλησία είναι μία. Στο μόνο που διαφέρουν οι δύο Εκκλησίες είναι το τελετουργικό. Είμαι Ορθόδοξη αλλά περισσότερο μου αρέσουν για την απλότητα των ακολουθιών και ιερατικών ενδυμασιών οι Καθολικοί από τους δικούς μας ιερείς που είναι στην τρίχα ντυμένοι και ακολουθούν την ιερατική μόδα καλύτερα από μας τις γυναίκες.
Λόγια πολλά.
Ο Άγιος Μάρκος πήγε στον διάλογο της εποχής του;
Συζήτησε με τον πάπα;
Έκανε μαζί του προσευχή;
Αφού τα έκανε όλα τούτα δεν υπέγραψε.
Τώρα και αυτοί που πάνε στους διαλόγους την πρακτική του Μάρκου του Ευγενικού ακολουθούν.
Γιατί αυτό ο θόρυβος;
Τι να απαντήσω εγώ και εσύ 10 24 προ ημερών απάντησαν οι Καθηγητές της Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Τι το περισσότερο θέλεις από αυτά.
Μικρές διαφορές για κάποιους το πρωτείο ,το αλάθητο,το φιλιόκβε,τα άζυμα,ο ραντισμός κατά το βάπτισμα,η περί ασπίλου συλλήψεως της Θεοτόκου διαφορά,η περί λυσιποίνων τουτέστιν περί αφέσεως και πολλά άλλα.Πάμε καλά;Άβυσσος διαφορών υπάρχει μεταξύ των δύο Εκκλησιών.Όσο για την όψιμη παρέμβαση των θεολόγων του ΑΠΘ αυτοί εκφράζουν απαράδεκτες εκκλησιολογικά απόψεις.
Μικρές διαφορές είναι η άρνηση της μίας αρχής στην Αγία Τριάδα, με συνέπεια την κατάργηση του αδιαίρετου και του ενός, με την προσθήκη του filioque; Η παραδοχή των ενεργειών του Θεού ως κτιστών, και η πίστη της μη ύπαρξης και κοινωνίας των ακτίστων; (Κάπου ο πατήρ Γεώργιος Μεταλληνός γράφει ότι ούτε ο διάβολος δεν τολμά να τα πεί αυτά) - Τα παραπάνω είναι μεγάλη ειδωλολατρεία κατά τους Πατέρες και την Αγία Γραφή. Η θεωρία περί ασπίλλου συλλήψεως της Παναγίας, με άρνηση της μοναδικότητας της γεννήσεως του Χριστού (οι ίδιοι παραδέχονται ότι δαίμονας ενέπνευσε την διαστρέβλωση αυτή); Η αντικατάσταση του Χριστού από έναν άνθρωπο, με αλάθητο και πρωτείο εξουσίας; Η βλασφημία περί του Πέτρειου δόγματος; Η νεοπλατωνική άποψη του διισμού ψυχής και σώματος; Το καθαρτήριο πύρ; Τα συγχωροχάρτια που ακόμη εκδίδονται;Ο εξευτελισμός του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας; Η ψευτοαγιοποίηση;Η υποταγή στον τρίτο πειρασμό (πάπας-καίσαρας με στρατό και διπλωμάτες); Και όλες οι άλλες διαφορές;Καί τόσες άλλες διαστρεβλώσεις του Ευαγγελίου; Δεν είναι κήρυγμα άλλου θεού; Δεν είναι άλλο Ευαγγέλιο; Δέν είναι άλλη πίστη; Τα τυπικά είναι το θέμα; Και ιστορικά θέματα και κοινωνικά όπως η Ουνία με τα καθημερινά εγκλήματά της, η ιερά εξέταση, η ευλογία των ανόμων και των πολέμων, η σφαγή τόσων χιλιάδων Σέρβων αδελφών μας, από τους παπικούς.Καθώς και η διαστροφή της ανθρώπινης οντολογίας (καρπός του νεοπλατωνισμού), με συνέπεια όλα αυτά τα τεράστια προβλήματα που αναδύθηκαν με την παιδεραστία, την ομοφυλοφιλία κτλ. Δεν είναι επομένως διαστροφή της διδασκαλίας του Χριστού; Δεν είναι αποστροφή του Παναγίου Πνεύματος; Είναι στην πραγματικότητα χριστιανοί; Σε ποιόν Χριστό πιστεύουν;
Ο Άγιος Μάρκος άφησε κείμενα, αν τα διαβάσουμε θα δούμε πώς πρέπει να φερόμαστε.
Δεν είναι μίσος των αδελφών, αλλά αγάπη. Το πρόβλημα δεν είναι οι αιρετικοί, αλλά η αίρεση. Έχει διαφορά αυτό. Ευτυχώς το Πνεύμα που όπου θέλει πνεί, φωτίζει τους απλούς ανθρώπους και τους αναζητητές και έχουμε τόσες επιστροφές στην Ορθοδοξία και τόσο έντονο και μεγάλο προβληματισμό. Ευτυχώς ο απλός λαός με την ταπεινή καρδιά έχει καλά στοιχεία αναζήτησης της αλήθειας. Θα βοηθήσει ο Θεός. Θέλει όμως προσευχή, νηστεία και χρόνο. Και διόρθωση της ζωής των αληθινών χριστιανών. Η Ιεραποστολή είναι η προτροπή του Ευαγγελίου, τα άλλα είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα. Όλα να γίνονται για τη δόξα του Θεού! Πρώτα όμως να βγεί το δοκάρι από το μάτι μας και μετά να βοηθήσουμε να βγεί το ξυλάριο από το μάτι του αδελφού μας. Θέλει ταπείνωση.
6:44 λυπάμαι που θαμπώθηκες από το σκοτάδι της πλάνης τους και δεν εκτιμάς ότι είσαι Ορθόδοξη. Σε παρακαλώ, μη προδώσεις την πίστη σου λόγω μόδας και πολύ tv.
''Tο να λές ότι παπισμός και Αρειανισμός είναι το ίδιο είναι πολύ σκληρή υπερβολή και δεν έχει όφελος``. Κάπου αλλόύ έγραψε πως καμμιά Εκκλησία που ομολογεί ότο ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι Θεός δεν μπορεί να αποκαλείται ψευδής.
Άγιος Φιλάρετος Μόσχας
Υάκινθος
Μπράβο παπατάσο ......
Όλα αυτά είναι για κάποιον κλειστό κύκλο ανθρώπων που ασχολούνται μόνο με το χθες και δεν βλέπουν ότι η κοινωνία αλλάζει. Οι ιεροί Κανόνες έγιναν για να προφυλάξουν δια του φόβου κάποιους πιστούς την εποχή του μεσαίωνα της δύσης και του απολυταρχικού χριστιανικού βυζαντίου της ανατολής. Σήμερα όλα αυτά είναι μόνο για την επιστήμη της θεολογίας και όχι για την πρακτική των πιστών. Κατοικώ στο Βέλγιο είμαι ορθόδοξος δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους καθολικούς τους οποίους και αισθάνομαι αδελφούς σε σχέση με τους μουσουλμάνους και άλλες ομολογίες. Στην Ελλάδα όλοι οι παπάδες μιλάνε από την ασφάλεια της ομοιογένειας. Εδώ στην αλλοδαπή οι παπάδες μιλούν με άλλο τρόπο γιατί πρέπει να συνεργασθούν με την πλειονότητα. Έλεος ποια με αυτούς τους κανόνες τις διατάξεις κλπ.
Τον αείμνηστο άγιο Ιεραπόστολο π. Χρυσόστομο Παπασαραντόπουλο κηδεύσαν λόγω ελλείψεως ορθοδόξου κληρικού οι αιρετικοί Παπικοί.
Πολλές κηδείες ορθοδόξων του εξωτερικού λόγω ελλείψεως ορθοδόξου κληρικού την κηδεία κάνουν μετά από υπόδειξη της ορθοδόξου εκκλησίας οι αιρετικοί Παπικοί.
Σε πολλούς γάμους ορθόδοξοι κληρικοί ευλογούν την σύζευξη της οικογένεια με αιρετικό γαμπρό ή νύφη παπικό.
Θυμήθηκα το λαϊκό ασματίδιο άλλα μου λέν τα λόγια σου και άλλα η καρδιά σου.
Με αναθέματα εναντίον του Πάπα δεν θα λυθεί το πρόβλημα.
Οι νεοημερολογίτες επικαλούνται τους Ιερούς Κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων για να παραπλανούν στην αιρετική ασέβειά τους χριστιανούς. Την μόνη αλήθεια και το σωστό φρόνημα το έχει η ακαινοτόμητη Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών. Που πότε δεν προσκύνησαν, δεν συμπροσευχήθηκαν, δεν πούλησαν τα ιερά σεβάσματα της Ορθοδόξου πίστεως στον ηγέτη των αιρεσιαρχών τον Πάπα.
11,55@
Δεν το πιστεύω αυτό και με συγχωρείτε!Στο Ευαγγέλιο ,πουθενά δεν λέγει σχίσατε την εκκλησία.Επειτα η δημιουργία ίδιας θρησκευτικής κοινότητας μακριά όμως από την Μια Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία δεν χωρίζει τον πιστό από το σώμα του Χριστού?Αλλά,δεν είναι μία η θρησκευτική κοινότητα που δημιουργήθηκε αλλά 10 περίπου ίδιες Γ.ο.Χ εκκλησίες.Μπορείτε να μας πείτε σε ποιό ποτήριο είναι Ο Κύριος εκεί?Κατά την ατελή μου γνώμη ένα ζήτημα είναι η διαστρεύλωση της αλήθειας[αίρεση] και ένα άλλο είναι η διάσπαση της αλήθειας.Το κυριότερο είναι η αλήθεια,που είναι Ο Χριστός και πρέπει πάντα να λέγεται.Και η ενότητα της πίστεως ,είναι ένα κομμάτι της.Είμαστε ενομένοι με Τον Κύριο ,με την στρατευομένη και θριαμβεύουσα εκκλησία.Τα λείψανα των αγίων μυροβλίζουν,είναι σε επικοινωνία με εμάς.Δεν θεωρούμε ποτέ τον Κύριο ως μη παρόντα από την εκκλησία .Εκείνος είναι στο πηδάλιο της εκκλησίας.Τα σχίσματα είναι διασπάσεις και δημιουργούν έτερα θυσιαστήρια.Η εκκλησία είναι συνδεδεμένη με το μαρτύριον.Γιαυτό και την αλήθεια την έσωζε πάντα το μικρό ποίμνιο.''Μείνετε ενωμένοι μαζί μου [είπεν Ο Κύριος]Ιωάν15-4]..''Εάν κάποιος δεν μένει ενωμένος μαζί μου,θα τον πετάξουν έξω σαν την κληματόβεργαΙωαν 15-6]..Σε τίποτα δεν πρέπει να μας φοβίζουν οι εχθροί μας.Τούτο είναι σημάδι απωλείας,για εμάς σημάδι σωτηρίας.Γιατί σε μας δώθηκε το χάρισμα,όχι μόνο να πιστεύουμε στο Χριστό,αλλά και να υποφέρουμε γιαυτόν.Φιλ1-28-29].Θα υποφέρουμε λοιπόν,μέχρι ναρθεί το έλεος Του Θεού.Σαν πιστοί δεν γνωρίζουμε τίποτε από εκκλησιολογία,ούτε θεολόγοι είμαστε.Απλανή οδηγό έχουμε το Ευαγγέλιο.Αυτό μας οδηγεί.Εμείς έχουμε στραμένη την ελπίδα μας στην ευσπλαχνία Του Θεού.π
11:55 γοχ, γιατί κάθε χρόνο βγαίνει νέο κομμάτι δηλ. η διάσπαση της διασπάσεως;
Πως μπορεί να λένε ότι αγαπάνε τον Θεό όταν μισούνε τον πλησίον και τον καταδικάζουν εξ αρχής;
Δεν έγινε ο άνθρωπος για τἦν ημέρα, αλλά η μέρα για τον άνθρωπο. Στην βασιλεία του Θεού δεν υπάρχει ημέρολόγιο, γιατί είναι πάντα μέρα από το φως της παρουσίας του Θεού.
Oι Ιεροί Κανόνες, αρχής γενομένης από την Παλαιά Διαθήκη, το Ευαγγέλιο, τους Αποστολικούς Κανόνες και τους κανόνες των Συνόδων είναι παραδομένοι και εμπνευσμένοι από το Πανάγιο Πνεύμα και διατυπωμένοι από Αγίους. Και κάθε άλλο παρά φόβο εμπνέουν. Είναι μια πόρτα στον ουρανό, ένα άνοιγμα για μια συνάντηση με το Θεό, για μια κένωση του εαυτού μας, όπως λέει ο Μεσογαίας Νικόλαος. Είναι συνάρτηση του βιώματος της πίστης. Μια ευκαιρία ελευθερίας. Όταν π.χ. λένε οι Απόστολοι ότι δεν επιτρέπεται η συμμετοχή των χριστιανών σε ειδωλολατρικές τελετές δεν είναι νομικό θέμα, αλλά βίωμα πίστεως, ομολογία του Θεού και κοινωνία μαζί Του. Ή αλλιώς ποιές είναι οι συνέπειες της ειδωλολατρίας; Θάνατος. Όχι σαν νόμος αλλά σαν απομάκρυνση από το Θεό, που είναι η Ζωή.
Προφανώς και συμβιώνουμε αρμονικά με όλους και πιστούς και απίστους και αιρετικούς και ειδωλολάτρες και αγίους και αμαρτωλούς, όπως ο Χριστός και οι Άγιοι. Και αδελφοί μας είναι όλοι ανεξαρτήτως πίστεως, ως εικόνες του Θεού. Αρκεί η ζωή μας να γίνεται αφορμή δικής μας μετάνοιας και επιστροφής των εν πλάνη στην αλήθεια.
Σαφώς είναι αλήθεια ότι ο Κύριος Ιησούς είναι ο Θεός, αλλά πως αυτό το βιώνεις διαστρέφοντας τα λόγια Του και κηρύσοντας ψεύδη για το πρόσωπό Του και για το Πνεύμα το Άγιον;
Ο αρειανισμός αρνείται τη Θεότητα του Κυρίου, ο παπισμός αρνείται το αδιαίρετον του Θεού , προσδίδει αλάθητο σε έναν άνθρωπο και προσκύνηση στην κτίση. Σαφώς και δεν είναι το ίδιο, αλλά δεν παύουν να είναι μεγάλες αιρέσεις, με ειδωλολατρικές τάσεις("Τυχαία" δε ξεκίνησαν και οι δύο από δεσποτάδες).
Είναι άραγε τόσο μεγάλα αυτά για να είναι διηρημένοι οι χριστιανοί;
Γιατί τόσο μίσος και αλληλοσπαραγμός.
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ είναι η μοναδική ΑΓΑΠΗ.
Αγαπητέ μου συλλειτουργέ π. Αναστάσιε. Διάβασα τι δύο βιβλία σας. Διαβάζω τα άρθρα σας σε εφημερίδες και το διαδίκτυο. Όλα καλά και ευλογημένα. Σε όλα αυτά παρατίθενται μόνο τα αρνητικά. Θα σας παρακαλούσα για κάποια εργασία σας στην οποία θα εκτεθούν κάποιες συγκλίσεις με τους "αιρετικούς" Παπικούς. Όλα μας χωρίζου; Δεν υπάρχει κάτι που να μας ενώνει;
π. Κωνσταντίνος
Οι δογματισμοί χωρίζουν.
Η αγάπη του Χριστού ενώνει.
Άλλους τόσους κανόνες και αποφάσεις θα μπορούσαν να αραδιάσουν και οι Παπικοί. Είναι καιρός να γυρίσουμε σελίδα. Είναι καιρός για συμφιλίωση. Είναι καιρός για το κοινό Ποτήρι της Ζωής.
Ας μην σταυρώνουμε συνέχεια τον Χριστό οι άνθρωποι.
π. Κωνσταντίνε,
υπάρχουν κατά πολύ εγκυρότεροι του π. Αναστασίου που έχουν απαντήσει στο ερώτημά σου : Ο ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ και η παρέα του!
Γιατί λίγα λένε οι Παπικοί για την Ορθόδοξη Εκκλησία; Ο ίδιος ο Πάπας πρόσφατα τη χαρακτήρισε ως ελλειματική. Αλλά το είπε και ο Χριστός. Όπως μιλάνε για Μένα θα μιλήσουν και για σας και όπως φέρονται σε μένα θα φερθούν και σε σας. Όταν υβρίζεις το πρόσωπο του Κυρίου, το θεωρείς ελλειματικό,- γιαυτό και θεωρείς ότι πρέπει να συμπληρώσεις ή και να αλλάξεις εσύ τις διδασκαλίες Του με δικές σου-, τί περιμένεις να πείς για την Εκκλησία Του; Εγώ είμαι η παράδοση λέει ο Πάπας. Όλα τα άλλα υπολείπονται.
Ένα σύγχρονο κοινό σημείο, επίσης, είναι το αίμα των χιλιάδων Σέρβων σφαγιασθέντων από το μένος των Παπικών. Το αίμα τους είναι στα χώματά της Σερβίας και στα σπαθιά των Παπικών. Είναι και αυτό κάτι κοινό. Δεν μπορούμε να πούμε.
Αγάπη χωρίς αλήθεια είναι πλάνη και μίσος. Όχι φιλοσοφικά, αλλά επειδή Αγάπη είναι ο Θεός που είναι και Αλήθεια και Ζωή. Άλλωστε η Γραφή λέει ἵνα πάντες ἓν ὦσι, καθὼς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ἓν ὦσιν. Ας μην παραφράζουμε το Ευαγγέλιο. Αν η ένωση δεν είναι κατά τα πρότυπα της Αγίας Τριάδος δηλαδή εν αληθεία και εν πίστει, μεταξύ των μελών του Σώματος του Κυρίου και όχι διαφόρων πηλίκων( το προιόν της διαίρεσης) δεν είναι ένωση, ούτε αγάπη. Είναι εγκλωβισμός στις δαγκάνες του άρχοντος του αιώνος τούτου. Γιαύτο μόνος γνώμονας είναι το Ευαγγέλιο και οι Πατέρες και είναι πιο σύγχρονοι και από το σήμερα και από το αύριο. Δεν μπορούν να ξεπεραστούν για ένα λόγο. Το Άγιο Πνεύμα μπορεί να ξεπεραστεί; Να γυρίσουμε σελίδα (δεν έχει νόημα βέβαια σαν έκφραση, γιατί η εν Χριστώ ζωή είναι μία, δεν έχει γυρίσματα- όποιος ζεί εν Χριστώ ζεί τα πάντα και για πάντα στα χαρίσματα του Πνεύματος, τί να γυρίσει;), αλλά χωρίς το Άγιο Πνεύμα; Ο φθόνος εσταύρωσε τον Κύριο. Ας προσέξουμε λοιπόν τον φθόνο της κοσμικής ζωής και της εξουσίας.
Όλοι το ίδιο είμαστε λαός και Κολονάκι.
Λίγη μελέτη της παράδοσης της καθολικής εκκλησίας είναι αρκετή για να διαπιστώσει κάποιος πως τα μυστήριά τους είναι έγκυρα. Είναι χιλιάδες οι καταγεγραμμένες περιπτώσεις σημειων πάνω στα μυστήρια των καθολικών (πχ η όστια να μετατρέπεται σε ζωντανή σάρκα με αίμα κτλ) έως και σήμερα.
Δεν ξέρω τι λένε οι θεωρίες, αλλά από την στιγμή που δεν συμβαδίζουν και δεν συμφωνούν με τα γεγονότα, είτε δεν στέκουν, είτε θέλουν διορθώσεις.
Ο τίτλος λέει "αν ο παπισμός ανήκει στην εκκλησία του Χριστού τότε...".
Κατ' αρχας ο τίτλος "παπισμός" είναι καθαρά δικός μας τίτλος. Οι καθολικοί ποτέ δεν αναφέρονται στους εαυτούς τους ως παπικοί. Εμείς τους λέμε έτσι γιατί πιθανότατα μας αρέσει να πιστεύουμε ότι λατρεύουν τον πάπα, και φυσικά δεν λείπουν οι άπειρες εξηγήσεις για την χρήση του όρου, αλλά αρκεί και μόνο μία συνάντηση με έναν απλό πιστό καθολικό, για να καταλάβεις πόσο χαζός είναι ο όρος αυτός. Δεν λατρεύουν τον πάπα, λατρεύουν τον Χριστό. Απλώς δίνουν μια ιδιαίτερη βαρύτητα στον ρόλο του πάπα (καλώς ή κακώς δεν έχει σημασία, σημασία έχει πως δεν τον λατρεύουν και επομένως είναι βλακώδες να τους ονομάζουμε παπικούς, εκτός αν εννοούμε κάτι άλλο με αυτόν τον όρο πέραν της λατρείας).
Ένας πιο ωραίος τίτλος θα ήταν "αν η καθολική εκκλησία είναι τελείως αποκομμένη από το σώμα του Χριστού, τότε...;", και να παρατεθούν οι χιλιάδες θαυματουργοί άγιοι της δυτικής εκκλησίας, τα χιλιάδες σημεία, και κυρίως τα χιλιάδες σημεία κατά την τέλεση των μυστηρίων.
Βέβαια, η απάντηση μερικών, που δεν τους βολεύει να χρησιμοποιουν το μυαλό που τους έδωσε ο Θεός, για να μην ξεβολευτούν από την βολή της άποψής τους και αναγκαστούν να παραδεχτούν και μερικά λάθη στα πιστεύω τους, είναι εύκολη: "έλα μωρε, του διαβόλου είναι για να τους πλανά", και "άγγελος φωτός" κτλ κτλ διαστρέφοντας την γραφή όσο δεν πάει...
Αν, όμως, τα σημεία που δίνει ο Θεός δεν μπορούν να διακριθούν από τα ψευτόσημεία που δίνει ο διάβολος, τότε ο Θεός δεν θα είχε και λόγο να δίνει σημεία εφ'όσον δεν θα υπήρχε τρόπος διάκρισης και επομένως δεν θα ήταν έγκυρα. Αλλά ο Κύριος και σημεία δίνει, και μάλιστα έχει πει ότι τους πιστούς θα τους ακολουθούν συγκεκριμένα σημεία, όπως επίσης και ο απ. Παύλος έκανε σαφές πως η βασιλεία του Θεού δεν εξαπλώθηκε με ανάπτυξη θεωριών, αντιπαράθεση απόψεων και φιλοσοφικών ερωτημάτων, αλλά με σημεία και τεράστια και με την Δύναμη του Αγίου Πνεύματος.
Προσωπικά, είμαι της άποψης πως η καθολική εκκλησία κρατά ακόμα μια ενότητα με το σώμα του Χριστού, έστω και αν λαθεύει σε αρκετά σημεία, και όπως ένα μέλος ενός σώματος μπορεί να ασθενεί και να μην λαμβάνει σωστά και πλήρως την ζωογόνα δύναμη του σώματος λόγω της ασθένειάς του, παραμένει όμως μέλος του σώματος. Άλλωστε παρατηρούνται τόσα πολλά σημεία στην καθολική εκκλησία (ίδια με αυτά που παρατηρούνται στην ορθόδοξη), και τα οποία όμως, δεν παρατηρούνται σε άλλες χριστιανικές ομολογίες, και αυτό είναι επίσης ένα θέμα έρευνας. Εάν όλες οι άλλες χριστιανικες ομολογίες είναι τελείως αποκομμενες απο το σώμα του χριστού, τότε γιατί απ' όλες αυτές, μόνο στους καθολικούς παρατηρούνται τα σημεία, και όχι και στους υπόλοιπους (εάν δεχτούμε την άποψη ότι δεν είναι αυθεντικά);
4:30, θα σου πω ένα σημείο. Πήγα στους Αγίους Τόπους κι ένιωθα μεγάλη χαρά και συγκίνηση, σαν να περπατούσα πάνω από τη γη. Όταν μπήκα να δω το ναό των παπικών ήταν σαν να πατούσα σε αναμένα κάρβουνα. Μόλις βγήκα όλα ήταν όπως πριν. Ειλικρινά απόρησα. Συμπέρασμα:δεν έχουν χάρη Θεού. Το Άγιο Φως έρχεται μόνο στους Ορθοδόξους, ας το εκτιμήσουμε.
Oi γαρ τοιούτοι ψευδαπόστολοι,εργάται δόλιοι,μετασχηματιζόμενοι εις αποστόλους του Χριστού[Β!Κορ.-13]...Αγαπητοί μου,ην επιστεύεσθε όλους εκείνους που ισχυρίζονται πως έχουν το πνεύμα[Α!Ιωάνν4-1]...Αυτοί βγήκαν από ανάμεσά μας,ποτέ όως δεν ανήκαν σε εμάς,γιατί αν αληθινά προέρχονταν από εμάς,θα είχαν μείνει μαζί μας.Αλά αυτοί έφυγαν ώστε να γίνει φανερό πως κανένας από αυτούς δεν ανήκε ποτέ σε εμάς.Εσείς όμως έχετε λάβει το χρίσμα Του Αγίου Πνεύματος και μένετε σταθεροί στην αληθινή γνώση.Α!Ιωάν2-19]..Δεχόμαστε την μαρτυρία των ανθρώπων,αλλά η μαρτυρία Του Θεού είναι ισχυρότερη[Α!ΙΩΑΝ 5-9]...Αν κάποιοςδεν έχει το πνεύμα Του Χριστού,αυτός δεν ανήκει στο Χριστό.Ρωμ 8-9]..ΕΝΑΣ ΚΥΡΙΟΣ,ΜΙΑ ΠΙΣΤΗ,ΕΝΑ ΒΑΠΤΙΣΜΑ,ΕΝΑΣ ΥΡΙΟΣ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΑΣ ΟΛΩΝ.Εφεσ4-5]..π
Η φωνή σου 4,30 είναι η φωνή της λογικής και ταυτόχρονα της νηφαλιότητας. Σε όλα έχει δίκιο και έδωσες απαντήσεις σε πολλούς εδώ που γράφουν πολλά.
Τους πειράζει ο Πάπας και ο Παπισμός και δεν τους πειράζουν τα είδωλα της ορθόδοξης εκκλησίας στην Ελλάδα και αλλού. Λένε πολλοί είμαι Σωτηρικός, Ζωικός, Καντιωτικός. Ξεχάσαμε την λατρεία στο πρόσωπο του Χριστόδουλου που έφτασε ως το σχίσμα με την Κωνσταντινούπολη με την ακοινωνησία που του επέβαλε ο Βαρθολομαίος. Ξεχνούν οι Ορθόδοξη την λατρεία σε συγχρόνους γεροντάδες που το παίζουν οι γκουρού του σήμερα. Όλοι μα είμαστε στα κακά μας χάλια. Χρειάζεται μια εκκλησιαστική μεταρρύθμιση τώρα.
Θαύματα δε γίνονται μόνο στους παπικούς, από τις ομολογίες, αλλά σε όλους τους ανθρώπους εν δυνάμει, σε όλες τις θρησκείες. Γιατί το θαύμα το δίνει ο Θεός στις καθαρές ή μη καρδιές προς οφέλεια αυτών και μετάνοια. Δεν είναι τα θαύματα τα προσωπικά παρά η επέμβαση του Θεού στο δημιούργημά του και η θέα του παραδείσου που είναι για όλους του ανθρώπους και όχι αποδεικτικό σημείο της Εκκλησίας (δε θα μπορούσε άλλωστε για να μην εμποδίσει την ελευθερία). Άλλωστε και στην εποχή του Χριστού όσοι επικαλούνταν το Όνομά Του και θαύματα έκαναν και δαιμόνια έβγαζαν, αλλά δεν ήταν μαθητές Του. Αλλά όποιος δεν είναι εναντίων μας είναι μαζί μας, είπε Εκείνος. Η λειτουργία των παπικών δεν είναι έγκυρη γιατί μυστήρια εμπνέει το Άγιο Πνεύμα, που αυτοί προσβάλλουν και διαστρέφουν το λόγο Του και γιατί γελοιοποιούν το μέγα μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας με την όστια, χωρίς το ζωηφόρο Αίμα του Κυρίου. Αλλά και όλα τα άλλα μυστήρια με το ράντισμα, τα συγχωροχάρτια, το φίλημα του παπουτσιού του πάπα στην ιεροσύνη και όλες τις άλλες βλασφημίες των Θείων Μυστηρίων. Βέβαια στην καθαρή καρδιά που δεν γνωρίζει την αλήθεια, αν πιστεύει και ας μην είναι Ορθόδοξος, αν κοινωνεί, ως Ορθόδοξος κοινωνεί. Όπως λέει το Ευαγγέλιο αν κάποιος παριστάνει τον Απόστολο και ο λαός νομίζει ότι είναι Απόστολος, τότε ο μεν πλάνος θα κριθεί, ο δε λαός θα λάβει μισθό γιατί δεν ήξερε.
Οι καθολικοί επισήμως σε όλες τις συναλλαγές τους και συμφωνίες τους αναφέρονται ως κράτος του Βατικανού με πρεσβευτές και υπουργούς. (Διαβάστε τα επίσημα κείμενά τους). Δε λατρεύουν τον πάπα, αλλά τον θεωρούν βικάριο του Θεού και ως έχοντα αλάθητο, πράγμα βλάσφημο για έναν άνθρωπο και έμπρακτη άρνηση του Θεού. Δεν είναι μόνο το πρωτείο που είναι καρπός διαστροφής του Ευαγγελίου. Η δύναμις του Αγίου Πνεύματος φαίνεται στους καρπούς του. Ποιοί είναι οι καρποί των παπικών; Πόλεμοι, Ουνία, Σφαγές, σκάνδαλα, βλασφημία της Αγίας Τριάδος, ευλογία των μεγαλυτέρων ανόμων και εγκληματιών της γής, "αγιοποίηση". Ευτυχώς λίγοι έστω άνθρωποι ή πολλοί που αναζητούν την αλήθεια εργάζονται με αγαθότητα, και προβληματίζονται έντονα. Και έρχεται η χάρις του Θεού. Όπως και σε όλες τις θρησκείες υπάρχουν και καλά έργα και υγιής προβληματισμός. Δε σημαίνει όμως ότι είναι Εκκλησία. Γιατί οι καρποί του Πνεύματος είναι πέρα από τα καλά έργα πολύ περίσσοτερο από τα εγκλήματα. Τους λέει το Ευαγγέλιο. Είναι βίωμα Ορθοδοξίας.
Σε όλες τις ομολογίες και σε όλες τις θρησκείες έχουμε θαύματα μεγάλα και μικρά, αλλά το βίωμα της αληθινής πίστεως, η θέα του Θεού, ο αληθινός αγιασμός, η μέθεξη των ακτίστων ενεργειών του Θεού, η ζωή του Παραδείσου είναι μόνο στην Ορθόδοξη αληθινή πίστη. Δεν πρόκειται για θεωρίες ή φιλοσοφίες αλλά έμπρακτο βίωμα αληθινής πίστεως. Πού υπάρχει αυτό στους παπικούς;Και τη χάρη που έχουν από τα Άγια λείψανα των Αγίων της Ορθοδοξίας τα έχουν και αυτούς επικαλούνται στις προσευχές τους. Άλλωστε πολλές θρησκείες επισήμως αναφέρονται σε πολλά θαύματα της Παναγίας, που είναι το πρόσωπο που σκέπει κάθε άνθρωπο στη γή.
Τα θαύματα θέλουν ιδιαίτερη προσοχή στην ερμηνεία τους γιατί και το βδέλυγμα της ερημώσεως κατά την Αγία Γραφή θα κάνει σημεία και τέρατα.
Εν αληθεία, λέει ο Χριστός εμπνέεται η όντων Αγάπη και η όντως Ενότητα που συνιστούν την Εκκλησία. Και αυτό είναι για τη Δόξα του Θεού και τη σωτηρία των ανθρώπων.
Ο Θεός μπορεί να στείλει τη χάρη Του όπου εκείνος θέλει, ακόμα και σε ανθρώπους μη Ορθόδοξους ή και σε αλλόθρησκους, κατά το μέτρο της καθαρότητας της καρδιάς τους. Η πληρότητα της Χάριτος, όμως, βρίσκεται μόνο στην Εκκλησία του Χριστού, που είναι η Ορθόδοξη.
Ο Ρωμαιοκαθολικισμός σαφώς και είναι χριστιανική ομολογία ΕΚΤΟΣ Εκκλησίας, αφού αποχωρίστηκε οικειοθελώς από την Εκκλησία υιοθετώντας μία αιρετική εκκλησιολογία.
Η άρση των αναθεμάτων ήταν ένα τέχνασμα και πυροτέχνημα του αθεολόγητου αλήστου μνήμης πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Αθηναγόρα. Οσοι τα παίρνουν στα σοβαρά είναι Ουνίτες στο φρόνημα (όπως ο γνωστός Πατρινός μουσικολογιώτατος και πολυπράγμων "θεολόγος"). Ο Ρωμαιοκαθολικισμός δεν χωρίστηκε από την Εκκλησία λόγω των αναθεμάτων, αλλά λόγω της αιρετικής του εκκλησιολογίας. Η άρση των αναθεμάτων αφορά μόνο στις σχέσης Ρώμης και πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, καθόλου δεν αφορά στις λοιπές Ορθόδοξες Εκκλησίες. Ως γνωστό, το πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, που αποκαλείται και "Οικουμενικό" είναι απλώς μία τοπική Εκκλησία, έστω και αν είναι η πρώτη τη τάξει.
Γιάννης
Δημοσίευση σχολίου