Κάποιος αδελφός ρώτησε κάποιο Γέροντα λέγοντας· Πώς γίνεται και τώρα κάποιοι κοπιάζουν πολύ με την άσκηση, αλλά δε λαμβάνουν τη χάρη όπως οι παλιοί;. Και του λέει ο Γέροντας· Τότε υπήρχε αγάπη, και καθένας τραβούσε τον πλησίον του προς τα πάνω, ενώ τώρα ψυχράθηκε η αγάπη και ο καθένας τον πλησίον του τον σέρνει προς τα κάτω. Γι’ αυτό δε λαμβάνουμε τη χάρη.
Από το Γεροντικόν
5 σχόλια:
Aναστάσιέ μου
ναυτάκι μου ζουμπουρλούδικο, τι υπέροχη εικόνα μας έδωσες σήμερα!
;-)
Μεγάλη, πικρή αλήθεια!
Σε ευχαριστώ, πάντα, για τη ζεστασιά σου και το ακούραστο της αγάπης σου.
Σε ασπάζομαι εν Κυρίω τρις!
Αγαπητή μου Σαλογραία, νοσταλγώ τις συζητήσεις και τα πειράγματά σου.
Έχω πολύ καιρό να σε δω από κοντά. Σε παρακολουθώ και χαίρομαι την ζωντάνια των κειμένων σου.
Σε παρακαλώ εκτός από ασπασμό να κάνεις προσευχή και για την αφεντομουτσουνάρα μου διότι ανήκω στην δεύτερη περίπτωση.
Εν αναμονή συναντήσεώς μας (για εκείνον τον μυθικό καφέ), σε χαιρετώ!
Τάσο μην λες κακές κουβέντες για τον εαυτό σου και την ευεργετική σου προσφορά στους άλλους. Εσύ μόνιμα μεταφέρεις την αισιοδοξία. Βοηθάς και ενισχύεις με πολλούς τρόπους. Δεν είσαι μόνο στα λόγια της συμπαράστασης της ηθικής αλλά και της υλικής.
Εσύ μας έχεις μάθει οτι ο Παράδεισος είναι για όσους θέλουν να σωθούν.
Είδες Τασούκο μου
τι αγάπη σου έχουν οι καλοί άνθρωποι;
Αχ και μένα μου λείπει το στέκι όπου τα λέγαμε.
Λοιπόν, τώρα που φτιάχνει ο καιρός, θα κανονίσουμε τη συνάντηση!
ε.
Τραγικός ο τόπος των αμετανόητων πονηρών.
Δημοσίευση σχολίου